Nee dat niet. Het was ook heel kwetsend voor anderen die geadopteerd waren. Er waren er die dat heel respectvol konden benoemen maar toch naarmate ik meer schreef wat er in mij omging het als verwerking voelden. Mijn dochter is blijven leven en is bij haar moeder gebleven. Dat gaf op dat forum ook vreugde. Het forum heeft zeker naast alle andere dingen ertoe bijgedragen om te vechten voor haar.
Het blijft zwaar. Maar ook gelukkig hier in huis een gezelligheid die lijkt alsof het allemaal oké is. Ik ga deze weet toch voor mijn eigen rust mezelf informeren. Maar dat voelt soms ook overdreven. Omdat ik denk dat mijn man eerder het slachtoffer is van zijn eigen onvermogen dan dat hij mij echt kwaad wil doen. Dat hij doet zoals hij doet omdat hij zijn gevoel niet kan hanteren maakt dat ik met hem te doen heb en het idee heb dat hij er ook niets aan kan doen. Maar aan de andere kant is het wel zijn verantwoordelijkheid dat hij geen hulp zoekt. Maar goed. Ik moet eerder mijn energie in mijzelf steken. Ik zit nu weer in de fase: Ik ben oké en de ander is niet oké.
Ik ben zelf geadopteerd. Maar toch; ik kan er volledig achter staan als jij als ouder van een kindje dit wil doen. Ik vind het vervelend voor je als je nare opmerkingen gekregen hebt hierover. Uiteindelijk willen we allemaal het beste voor onze kinderen en als dat betekent dat jij je kindje op wil geven voor adoptie, dan ‘kies’ je ook het beste voor je kindje. Verschrikkelijk moeilijk, maar weldoordacht dan. Ik denk niet dat mijn bio moeder heeft gedacht; ‘nou, laat ik het voor de leuk maar eens doen. Ik heb er geen zin in’ Nee, die keuze heeft ze moeten maken. Hoe moeilijk ook. 9 maanden zwanger zijn en bevallen en weten dat je het kindje niet houdt lijkt me verschrikkelijk. Nee hoor; alle begrip voor je gedachten toen!
Ik wacht nog op een reactie per e-mail van de wijkagent. Ook ga ik vanavond veilig thuis bellen bij kennissen voor advies en melding. Ik zal nog even vol moeten houden om alles niet totaal te laten escaleren. Dat betekend voor mij over grenzen laten gaan. Maar het belangrijkste is dat ik me daarvan bewust ben en zoveel mogelijk energie en aandacht naar mijzelf laat gaan ipv naar mijn man. Helaas door vakantie ligt heel die scheiding stil maar kan ik ook intussen nadenken hoe het zo slim mogelijk te spelen.
Ik had een algemeen bericht gedaan om contact te krijgen met mijn wijkagent. Er stond op internet namelijk geen specifiek mailadres van hem. Wel kon je een een soort formulier invullen wat dan doorgestuurd zou worden naar de wijkagent. Die wil ik spreken om risico's te bekijken en wat er mogelijk is in bepaalde situatie's. En ja gister is het geëscaleerd in verbaal geweld. Alleen schreeuwen met woorden "Zorg maar dat je volgende week een huis hebt." Nog meer in die trant om te eindigen met "Oprotten mijn huis uit." Ook gooide hij met iets onbreekbaars door de kamer. Niet gericht. Ik had mijn mobiel gelukkig ben zo snel als kon naar buiten gegaan ben een paar straten verder gegaan en heb politie gebeld. Maar daarvoor had ik al bericht van mijn man dat hij spijt had. Toen kon ik door zijn spijt wel even duidelijk en op een veilige manier zeggen dat ik dit onder huiselijk geweld vind vallen en deze agressie ver ver over mijn grens is. Ja ik was even bang en heb gehuild. Maar heb mijn verhaal bij de politie gedaan met het verzoek dat de wijkagent contact via mijn geheime mail opneemt. Dus nu wacht ik op een soort dubbele reactie. Mijn man vroeg wel wie ik belde omdat ik in gesprek was. Ik kan onmogelijk alles hier schrijven voor een compleet beeld. Er zal in elk gezin weleens geschreeuwd worden. Maar ik weet nu zéker dat hij mij zonder pardon op straat zet op het moment dat ik gewoon een hele normale redelijke grens aangeef. Hij zag voor het escaleerde dat ik ergens mee zat. Praatte heel lief en geruststellend over hoe hij de scheiding en het apart wonen voor zich zag. Eerst ik nog een poosje hier zodat we kunnen sparen. Uiteindelijk na aandringen van hem: "Nou zeg maar wat er is. Je kunt het gerust tegen me zeggen" gezegd dat heus te willen maar ik het dan heel pijnlijk zou vinden dat ik geld geef voor te sparen en dat dat geld dan zonder dat ik het weet naar een andere vrouw gaat. Rot dat het gebeurd is maar ergens ben ik ook blij. Juist door dit te melden aan politie kan ik dat evt in de toekomst hopelijk als bewijs gebruiken dat ik bij wijze van geen keus had om iets te weigeren. Bijv de leningen. Op de telefoon rekening zal in mei te zien zijn dat ik niet een vriendin maar politie gebeld heb. Ik hoop dan inmiddels een gesprek gehad te hebben met wijk agent. En kan dan alvast iets verzinnen om te zeggen. Ik denk dat ik ga zeggen dat de politie het de moeite waard niet vond en ze het advies gaven rustig het uit te praten. Vandaar dus veilig thuis en andere dingen die ik bel en hij niet mag weten bij een ander. Bij veilig thuis mijn verhaal gedaan gelukkig zei die vrouw dat ik het goed en bedachtzaam aanpak. Maar ook daar staat in elk geval het genoteerd. Ik mag nu de financiën doen. Ben benieuwd voor hoelang en of hij dan "Nee" accepteert. Hij vind het trouwens geen huiselijk geweld. Prima. Ik wel maar ben vanaf de escalatie en nadat ik mijn zegje gedaan heb weer met hem gaan mee bewegen. Hij heeft geen normaal beeld van hoe je met een ander omgaat dat komt steeds meer naar voren bij mij. Nu hopen dat hij goed blijft meewerken bij de scheiding. Ik moet daar eerst mijn prioriteit leggen dat dingen goed vast liggen in het convenant. Dat is een echte uitdaging want alle gesprekken met de mediator gaan waar hij bij is. Ik moet nu even uit alle slechte keuzes de beste kiezen.
Zijn verliefdheid is geloof ik aan het zakken dus minder stress in zijn hoofd wat alleen maar "positief" kan werken. In de bijlage op welke manier ik heel soms mijn grens aan kan geven. Dat probeer ik zo omslachtig mogelijk te doen. Gelijk na mijn bericht belde hij op om te checken of ik toch zijn familie niet had gebeld. Want dan kreeg hij problemen. Toen hij zei: "Of was het een collega." Dat beaamd.
Hij vind trouwens zelf dat hij altijd goed voor mij geweest is. Hij heeft me nooit zonder geld laten zitten. (Dat klopt maar het was vaak op het nippertje. En ik moet dan niet denken aan al het geld wat ik al verloren ben) Ik beaam dat dan maar. Ga geen discussie aan. Geen energie meer aan geven. En zeker zijn er genoeg leuke en mooie en gezellige dagen geweest. Maar is ook herkenbaar uit mijn jeugd. Dat is ook waarom je dan denkt dat het mee valt en wat er gebeurd normaal is.
Ik moet me wel beheersen om nu al aan mijn man te vragen of ik ná de scheiding ook nog de financiën mag blijven doen voor allebei. (Want dan kan er fatsoenlijk gespaard worden en kan ik sneller weg) Ik moet me dan telkens opnieuw volhouden dat ik eerst moet zorgen voor een goed convenant en ouderschapsplan. Dat eerst daarna zien we wel. Met een goed convenant kom ik verder dan nu al paniek zaaien en allerlei voorstellen te doen. Moeilijk. Wil ook van de wijkagent weten wat mogelijk is. Bijv dat mijn man weg gaat mocht het mis gaan. Hoe meer ik weet hoe meer ik al dingen kan regelen.
Vrouw, wat heb jij meters aan zelfbeheersing. Ik zou willen dat ik daar wat meer van had. Bewonderenswaardig hoe jij hier mee omgaat!
Kan het niet meer dan eens zijn met de bovenstaande reactie. Respect voor jou! En volgde het gewoon ff niet, als je iets hier niet wil plaatsen, lekker niet doen. Maar had al 2 dagen niks van je gelezen en toen las ik dat, dus was wat bezorgd. Excuses. Ik hoop echt zooooo dat je snel een huisje mag vinden voor jou en de kids. En dat je weer baas bent over je eigen leven. Je eigen verdiende centen. Je eigen tijd. Je eigen huishouden. Gewoon dat jij jezelf weer kan en mag zijn! Duim voor je dat dat heel snel mag zijn...!
Vandaag contact gehad met politie. Wijkagent had het te druk. Wat eruit kwam. Alles wat hij doet is niet strafbaar. Voor al die dwingende appjes kan ik geen aangifte doen. Ook niet de bedreigingen omdat dreigen mijn auto je verkopen etc niet strafbaar is. Dat is gewoon niet zo aardig. Ook toen hij me verbaal zwaar bedreigde met kinderen en baan afpakken etc en daarna sex willen waarop ik geen nee meer durfde zeggen niet strafbaar. Dat wat hij met het geld doet weet ik dat het niet strafbaar is. En van verkrachting kun je pas spreken als er echt fysiek geweld bij komt kijken. Het enige wat ik kan doen is met de beste bedoelingen signalen afgeven en om hulp vragen om vervolgens samen met mijn man in gesprek te moeten omwille van de kinderen en hij de vermoorde onschuld kan spelen en zich perfect verstandig kan voordoen en ik als de labiele ouder die het huishouden niet bijhoudt neerzetten. En laten we de verbale boosheid wat ik echt agressie vind niet vergeten op het moment dat hij te weten komt dat door mijn toedoen er gesprekken moeten komen. Het zal allemaal meer gedoe en schade opleveren voor de kinderen dan nu. Ik kreeg wel begrip en verbazende opmerkingen wat ik allemaal niet moet verstouwen van hem maar juridisch heb ik geen poot om op te staan. Best heftig en ik twijfel nu best of ik me aanstel. Of het toch niet om gewone ruzie gaat maar dat ik te gevoelig ben. Ik heb nu wel contact met een meedenkcoach wat ik positief vind. Die heeft korte lijnen met politie maatschappelijk werk en heeft kan ook antwoorden op vragen betreft financiën. Dus wellicht dat ik aan haar wel het één en ander kan hebben. Voor nu vooral mezelf geloven en serieus nemen dat is nog verdraaid lastig omdat ik niet met fysiek geweld te maken heb en mijn man het grootste deel van de tijd wel aardig is zolang ik hem zijn zin geef. Maar dat was thuis in mijn jeugd ook. Moeder was echt wel aardig zolang ik maar altijd de koffie schonk. Boodschappen deed. Afwas etc. En niet mijn eigen mening had. Lang gedacht dat het heel normaal was en ik het vervelende kind was die zich aanstelde.
Politie kan meestal niet veel doen. Ik kreeg het advies, pak je spullen in. Stop alles in vuilniszakken en vertrek met de kleine meid. Je hebt al het besluit genomen om weg te gaan. Je kan wel denken, ik blijf langer zodat we kunnen sparen. Maar als hij telkens geld geeft aan andere vrouwen is het lastig om te sparen. Zoek uit, wat is mijn inkomen als we apart wonen. Toeslagen op jouw bankrekeningnummer regelen. En neem de stap
Je hebt wel te maken met geestelijke mishandeling ,is het mogelijk om voor je zelf alles eens op te schrijven?Misschien sta je dan sterker als hij een keer echt te ver gaat.De impact van geestelijke mishandeling word helaas nog vaak onderschat ,kijk maar naar je eigen reactie ,je begint te twijfelen of jij je niet aansteld!Onzin, jij stelt je echt niet aan!Jouw leven is nu een nachtmerrie....wat er gezegd word over verkrachting klopt niet, als jij duidelijk niet wil en het gebeurd toch dan is het verkrachting, te zot voor woorden dat er fysiek geweld bij moet komen ,nee is nee.Vaak laat je het toe om er zo snel mogelijk en zonder klappen vanaf te komen maar dat maakt het niet minder erg.Bespreek zoveel mogelijk met die coach, bewaar echt die appjes van je man en twijfel vooral niet aan jezelf!
Mijn verdriet en machteloosheid is al minder nadat ik op geestelijke mishandeling gezocht heb op internet. Het is niet strafbaar maar net zo schadelijk als fysieke mishandeling. Dat gaf me de erkenning en steun die ik nodig heb. Ik ben nu vooral bezig om de kracht in mezelf te zoeken. En dan krijg ik gewoon energie en kan ik ook gewoon genieten van alles wat wél leuk is. En telkens naar mijn kinderen kijken. En ook steeds bedenken wat ik wel kan doen. Het is zwaar maar ik wil hem toch niet de winst geven. Ik kan ook zo denken door die boeken over destructieve mishandeling.
Mijn man was gisteren in goede doen. Normaal praten etc. Er kwam een woning vrij waar ik op kon reageren. Hij zei: "Reageer maar. Dan zien we wel. Mocht je hem krijgen dan gaan we maar schoonmaken" Nou als hij die instelling vasthoudt dan zou ik blij zijn! Gelukkig dat hij ook goede momenten heb. Voor mij zaak om geen wraak etc te voedden in mezelf of angst. Dat kost me namelijk energie. Op dit moment is mijn positie bij dat huis 31 van 1023. Het schijnt dus positief te zijn maar omdat er nog "zoveel" voor mijn gevoel voor mij zijn heb ik het idee dat het nog 2 jaar kan duren. Ik zou 1 jaar net mooi vinden. Ik kom wel in de eerste categorie. Ik heb dan voorrang op mensen die in categorie 2 zijn.
https://verdwenenzelf.org/2020/05/11/emotionele-en-psychische-mishandeling-ongekend-onbekend-en-onbegrepen/ Aan deze link heb ik veel gehad. Erkenning. Ik geniet van al de dagen dat het wel goed gaat en mijn man wél positief gedrag laat zien maar weet ook dat "goede dagen" niet betekend dat er geen sprake is van geestelijke mishandeling. Ik ben en blijf namelijk altijd "afhankelijk" van zijn goodwill. En dat gevoel zal er niet zijn in een gelijkwaardige relatie.