ook al werkt hij niet zwart en doet zijn baas raar, dan nog kan je vriend je vertellen hoeveel hij verdient ( hij zal toch ook wel een loonstrook hebben) en als hij dat niet vertelt, dan zit er gewoon iets achter.. ook al geeft hij geld aan zijn moeder van zijn loon, dan kan hij nog zeggen waty hij verdient. als hij voor jou wil gaan, dan deelt hij alles met je, en behandelt hij je niet zo als dat hij nou doet.. en als hij iets wil bereiken in het leven, moet hij vooral niet zo doen tegen jou.. maar hij geeft blijkbaar wel erg veel om zijn moeder.. die geeft hij elke maand geld, en van jou eist hij geld . als het mijn vriend was wist ik het wel.. hoop echt dat jullie eruit komen met z'n tweeen, maar aan kinderen zou ik dus echt niet beginnen als ik jullie was .. wie betaalt de kinderkamer, wandelwagen, luiers, babyvoeding, kleding, etc.etc? moet jij zeker ook doen omdat meneer meer wil bereiken in het leven, en niet wil werken om alleen maar de huur te betalen? ( maar dat is mijn mening) liefs
Mijn ventje kon er ook wat van en moest hem ook achter de broek aanzitten maar sinds ik reuma heb ( 3 jaar ) doet hij al iets meer en gaat het steeds beter. Hij werkt ook best veel en ik minder dus vind het wel redelijk dat ik ook meer doe thuis. Als ik het wat drukker (eigen zaakje) heb doet hij weer wat meer. Maarrr....soms irriteer ik me toch nog wel hoor maar ja, mannen blijven mannen. Het geld word op één hoop gegooid en daar betalen we alles van. Mijn vriend verdiend wel meer dan ik maar dat maakt niet uit. @Paulien: Het komt op mij over dat jou vriend nog helemaal niet toe is aan échte verantwoordelijkheid. Hij wil niet werken voor de huur maar ja, dat is nou eenmaal als je 'volwassen' bent, dan krijg je nou eenmaal die verantwoordelijkheden. Ik snap best dat hij wat wil bereiken maar dat kan ook als hij gewoon z'n verantwoordelijkheden neemt. Mijn vriend heeft ook heel lang moeten knokken en werken maar heeft nu wel z'n AA titel, een goeie baan, een hypotheek (samen met mij) , we willen graag en kleine en noem maar op. Het komt eerlijk gezegt ook een beetje op mij over dat jij nu excusessen voor hem aan het verzinnen bent door te zeggen dat hij bang is voor zijn ouders. Meid, niet doen, ik zou maar héél goed na gaan denken of je dit wel wilt. Liefs!
Nee, hoor zo is het helemaal niet! Maar dit is wat voor ONS goed werkt! Dat heb ik er ook bij gezet, als andere het fijn vinden om het op 1 rekening te gooien, prima! Wij vinden dat niet fijn! Uiteindelijk word het gewoon betaald en daar gaat het om
Ik zou een goed gesprek met hem aan gaan! En vragen hoe hij dat uiteindelijk ziet met een baby! Jij 40 uur per week werken? Hij die alleen maar bij jullie zou slapen? En verder niets zou hoeven te doen? Dat breekt je op en word jij de dupe van! Praat met hem meid!
en als je een kindje hebt dan zal 1 van jullie beiden toch minder moeten werken neem ik aan? je kunt niet allebei fulltime blijven werken, of je moet je kindje overdag op een kinderdagverblijf of bij opa/oma/kennissen doen.. maar dat kost ook geld neem ik aan.. en wie gaat dat dan betalen?
@paulien, je moet je inderdaad afvragen of je wel voor een kindje moet gaan nu. vind de houding van je vriend niet normaal en onvolwassen. ik heb ook een relatie gehad waarover ik zeer mijn twijfels had en heb maar 1 tip voor je: never settle for less then perfect!
Ik zit nu ook in de twijfel periode of we wel een kindje moeten nemen en of ik wel verder moet gaan! Ik heb het hem ook al gezegt gister dat hij maar moet kiezen. en dat ik vind dat hij nog te onvolwassen is en dat hij geen verantwoordelijkheden kan en durft te nemen. Hij moet van mij kiezen wat hij wilt of het volwassen leven met mij en een kindje of zogenaamd iets willen bereiken en weer lekker bij zijn moeder wonen, want ik merk dat het me nu al opbreekt (emotioneel)! Ik heb zelf alles heel goed voor elkaar vindt ik zelf! Ik heb er ook hard voor gewerkt maar mijn vriend denkt dat alles maar gewoon aankomt waaien! Ik kan hem niet duidelijk maken hoe het leven in elkaar zit! Maar toch hou ik super veel van hem! Ik zit echt in een dip wat moet ik nou doen? Ik kan hem niet dwingen om zijn verantwoordelijkheden te nemen maar ik kan ook niet zelf alles blijven betalen
Meid, kies voor jezelf want hier heb je niks en een kleintje heeft hier ook niks aan. Je bent 19 dus je bent nog jong zat om nog even te wachten ( lekker cliché ) maar als ik het zo lees weet jij wél beter. Praat met hem en maak hem duidelijk hoe jij erover denkt.
Het klopt ook wel dat ik nog jong bent, ik heb in het verleden veel mee gemaakt en ben daardoor vrij snel volwassen geworden als ik het zelf mag zeggen. Ik heb doordat ik heel erg zelfstandig ben geworden veel geleerd over hoe het er in deze wereld aan toe gaat! Helaas heeft mijn vriend een andere cultuur en kan het niet begrijpen hoe ik leef. Ik probeer hem duidelijk te maken dat je moet werken om te leven, dat je moet investeren om iets te bereiken, dat je moet geven om te krijgen, maar hij snapt het niet.. Hij denkt dat ik school gewoon heb gehaald omdat iedereen het haalt hij denkt omdat ik makkelijk een baan heb gekregen dat hij het ook krijgt. Hij denkt dat als hij zijn baan niet leuk vind (zoals het geval is) een andere baan hem komt zoeken ipv hij een andere baan en nog zoveel andere kleine dingen. Hij denkt dat als we 1 keer vrijen in mijn vruchtbare periode ik zwanger ben, hij denkt overal zo makkelijk over! Ik kan hem gewoon niet duidelijk maken hoe het er nou echt aan toe gaat! Kan iemand mij helpen aan tips om hem de harde echte wereld te laten zien?
Paulienn,ik zou iig nog wachten met zwanger worden en 1st uitzoeken ho ehet met de relatie verder moet en of je nog wel met em verder wil als het zo moet.Een kind op de wereld zetten is zoals je natuurlijk zelf wel snapt een hele grote stap en snap dat je verlangen groot is maar ik denk niet dat je nu in een goede situatie/relatie zit zoals je zelf ook zegt.Denk er goed over na want kwa leeftijd heb je geen haast en je wil je kindje toch het beste gunnen en geen ouders met relatieproblemen.
mee eens, en hou er rekening mee dat het ook een cultuurverschil kan zijn, of dat zijn ouders hem dit ingeven. in beide gevallen kun je er niets aan doen en zal het waarschijnlijk ook niet echt veranderen. natuurlijk hou je van hem, maar je moet je echt serieus afvragen of je dit voor de rest van je leven wilt!
Ik denk ook niet dat jullie moeten denken dat ik mijn kindje geen goede toekomst gun! Ik denk heel erg goed na over de stappen die ik neem! Dat is ook de reden dat ik er mee wacht! Ik weet niet goed hoe ik met deze situatie om moet gaan omdat elke keer weer wordt gezegt het komt goed maar dat houdt ook een keer op! Even voor de duidelijkheid ik gun mijn (eventuele) kindje een super goede toekomst en niet met ouders met relatie problemen! Dit heb ik zelf mee gemaakt en weet maar al te goed hoe dat is! Daarbij komt we hebben geen relatieproblemen, onze relatie is geen probleem we houden allebei super veel van elkaar maar ons probleem ligt meer op verantwoordelijkheids gebied. Hij heeft gewoon een stap gezet waar hij niet aan toe is door te gaan samen wonen, zijn moeder heeft hem geen verantwoordelijkheids gevoel mee gegeven dat is iets wat hij zijn hele leven mee zal dragen!
idd.. stel dat het mis gaat met jullie als er een kleintje is? dan gaan jullie misschien alsnog uit elkaar, en wat heeft die kleine dan? ik zou het eerst met elkaar uitzoeken hoe het nu zit, stel het komt goed en BLIJFT een HELE TIJD goed, dan kunnen jullie het nog overwegen. en stel dat je uit elkaar gaat en je komt een keer de ware tegen, dan heb je nog genoeg tijd want je bent pas 19 ik zou nooit aan kinderen beginnen als ik wist dat mijn relatie niet goed zat.. je wilt toch het allerbeste voor je kindje, en ik zou ook de beste papa voor mijn kindje willen en niet iemand die alleen maar aan zichzelf denkt en alleen maar alles voor zichzelf wil en niet voor jou
Ik ben er heilig van overtuigd dat dit de 2 redenen zijn dat dit gebeurt. en ik denk ook dat dit niet gaat veranderen. Ik wil hem in mijn toekomst maar op deze manier is de vraag? Ik hoop gewoon dat hij het gaat inzien hoe het echt leven is!
ik lees zo steeds jou stukjes... vind ontzettend knap dat je je verhaal hier neerzet! en dat jij je kindje ontzettend veel te bieden heb , lees ik zo wel! ik hoop echt dat je eruit komt meid!
dan heb je toch relatieproblemen als je ruzie maaktr over verantwoordelijkheid of heb ik dat? als hij al geen verantwoordelijkheid heeft, hoe leert hij zijn kindje dat dan? en hoe kan hij dan verantwoordelijkheid nemen voor zijn kind? dan is hij toch ook niet aan kinderen toe als hij al niet toe is om te gaan samenwonen lijkt mij Ik wil je het allerbeste wensen en weet dat jij het beste voor hebt, maar ik zou het er toch nog eens goed over hebben met hem.. liefs
Zoals ik al eerder zij.. We wachten daarom ook met kinderen.. Het is iets wat ik graag wil maar helaas laat de situatie het niet toe. Ik denk niet dat als je discuseerd over verantwoordelijkheidsgevoel dat je een relatieprobleem hebt, maar ik denk dat je in je relatie een verkeerde stap te vroeg (of te laat) hebt genomen waardoor er problemen ontstaan. Het is allemaal een beetje moeilijk uit te leggen sorry Liefs
@ Paulien, Misschien komt het nog wel bij hem! Kan natuurlijk niet in de hoeverre zeggen/denken hoe je vriend in elkaar steekt! En ook al ben je nog jong, dat wil niet zeggen dat jij niet serieus nadenkt over hoe jij je toekomst wil gaan zien, want als ik het zo lees dan denk je daar serieus over na en probeer je de juiste stappen te maken! Misschien draait hij nog wel bij zodra je eens een goed gesprek met hem gehad hebt! Vraag aan hem, hoe hij het zal zien in de toekomst met een kleintje? Mijn man wilde of kon zijn verantwoordelijkheid ook niet dragen! En dan in meerdere situaties, maar voornamelijk over 't financiele plaatjes en het samen zijn! Hij deed waar HIJ zin in had en ik moest het maar accepteren! Daar hebben we het eens goed over gehad, ook ik heb meerderemalen op het punt gestaan om te vertrekken. Tassen die al in gepakt en al op de stoep stonden! Op dat moment ging er een knopje bij hem om, dat er nu eens iets moest veranderen en vanaf die tijd houdt hij rekening met mij en ziet hij in dat hij verantwoordelijk heid moet gaan dragen voor ons leven samen en niet zelf moet leven, als hij dat zou willen, dan moet hij maar opzich zelf gaan wonen en niet samen! Die hele situatie heeft mijn twee jaar gekost, twee jaar lang veel energie er ingestoken en ook emotioneel gezien was ik kapot! Maar, wat jij zelf ook al zij: We houden van elkaar! Dat heeft mij door alles heen gesleept en gelukkig is het goed gekomen en heb ik nu een hele andere man! Die volwassener is geworden en geleerd heeft van zn fouten! Al moet ik er wel eerlijk bij zeggen, mijn man heeft een rot verleden en misschien dat hij daarom voorzich zelf leefde!
Kijk daar heb ik wat aan, ik ben blij dat ik niet de enige ben die in zown situatie zit of heeft gezeten! Ik heb gezegt dat ik vanavond met hem wil praten. Ik ga hem dan vragen hoe hij zijn toekomst ziet. Het is namelijk zo dat hij niet gewend is om over zijn gevoel te praten en veel dingen stilzwijgend te doen, zijn moeder werd anders boos of wat dan ook.. Ik heb meer zoiets van vertel gewoon wat je doet, dan hoor je mijn mening en kan je je eigen conclusies trekken en zelf bekijken of je het wel gaat doen of niet.. Het is een moeilijke situatie maar ik weet wanneer ik de kern raak, en ik hem op de feiten wijs, hij dondersgoed weet hoe het moet in het leven en hij er ook klaar voor is. Maarja hoe bereik je die kern?