Ik wil je ons verhaal vertellen, om je te laten zien dat het niet altijd afloopt zoals je graag zou willen. Ook al wil je dit misschien helemaal niet horen, de andere kant van het verhaal. Je mag het zien als een waarschuwing, maar meer is mijn bedoeling om je te laten stilstaan bij wat er zou kunnen gebeuren, en wat in mijn geval is gebeurd, na jarenlange hormoonbehandelingen. Lees maar en zie wat je er mee doet. Na 2 jaar proberen zwanger te worden, trokken we in 2006 aan de bel bij het ziekenhuis bij ons in het dorp. Ik mocht beginnen met chlomid, om mijn ovulatie cyclus vast te stellen. Al heel gauw bleek dat de cyclus heel onregelmatig was en dat de ovulatie in sommige maanden weg bleef. De arts zei dat dit erfelijk kon zijn. Ruim anderhalf jaar later (veel te laat!) in 2007 zijn we naar een ander ziekenhuis gegaan, die meer gespecialiseerd is in fertiliteitsbehandelingen. De vragen van de arts waren: wat voor behandelingen hebben jullie gehad? Alleen chlomid. Nou dat heeft niet geholpen, dus stoppen we daarmee. Verder gingen ze vrij voortvarend te werk. In september 2007 hebben ze geprobeerd een HSG onderzoek te doen, maar dat was voor mij te pijnlijk. Op 2e kerstdag lag ik op de operatietafel voor een kijkoperatie. Toen pas bleek dat mijn eileiders beide niet doorgankelijk waren. Er zat een vleesboom en behoorlijk wat endometriose. Dit drukte zo tegen mn darmen en tegen mn buik dat ook duidelijk was, waar al mijn buikpijn vandaan kwam. Laat je dus ook nooit wijs maken dat je organen rond je baarmoeder niets met je baarmoeder te maken hebben! En laat je ook nooit aan het lijntje houden bij één bepaald ziekenhuis! In april werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis. Toen hebben ze cystes aan de eierstok, vleesboom en poliepen in de baarmoeder en de endometriose verwijderd, en de eileiders toegankelijk gemaakt. Na de operatie kwam mijn menstruatie vrij moeilijk weer op gang. Een aantal keren een kuur gedaan met microgynon (pil) en primolut. Eindelijk in maart 2009 mochten we beginnen met IUI. 7 dagen prikken met puregon en na het zien van de eicellen op de echo nog de HCG injectie. In april de 2e poging Met een dubbele dosis puregon. In mei had ik cystes dus mocht ik niet verder. In juni bleef mijn menstruatie uit. Recept voor provera (pil) meegekregen. Juli, augustus, september, teleurstellende maanden. In oktober bleef het weer uit en na een test (je weet maar nooit) het ziekenhuis gebeld. Weer recept voor provera meegekregen Tijdens de kerstdagen in 2009 kwam ik erachter dat ik een zwarte vlek had in mijn oog. Naar de dokterswacht, moest direct door naar de oogarts. Die vertelde mij dat dit wel anders had kunnen aflopen. Er bleek namelijk een ader in mijn oog verstopt te zitten. En dat het daar verstopt zat had ik heel veel geluk mee gehad, want voor hetzelfde geld had het in mijn hersenen kunnen gebeuren. Natuurlijk direct gebeld met de fertiliteitsarts en hij adviserende mij dringend om overal mee te stoppen. Geen behandelingen meer. Zelfs stoppen met de voor het oog onschuldige provera-pil. Ik ben nog steeds onder behandeling bij de oogarts. En hij concludeert dat er wel een verband is tussen jarenlange hormoonbehandelingen en de verstopte ader in mijn oog. En nog steeds zegt hij dat ik heel veel geluk heb gehad. En dat besef heb ik nu ook. Kijk, op dat moment dat dat gebeurde met mijn oog, had ik zoiets van: kan mij dat oog nu schelen, ik wil zwanger worden, dan maar blind aan één oog. Maar nu, achteraf, denk ik: zo kan en mag dat niet. Niet ten koste van alles. Dit is ook de reden waarom ik mijn verhaal vertel. Je weet dat hormonen eigenlijk gewoon rotzooi is. En dat je puur vergif binnen krijgt. En dat het inderdaad ten koste kan gaan van alles. Omdat je wordt geleefd als je met IUI of IVF of andere behandelingen bezig bent. Ziekenhuis in ziekenhuis uit, bloed prikken, echos, hormonen spuiten, noem maar op. Alleen om zwanger te worden. En je lichaam krijgt alleen maar rotzooi binnen Ik bedoel hiermee niet te zeggen dat hormoonbehandelingen en fertiliteitsbehandelingen slecht zijn, of dat je dat niet moet doen. Ik bedoel hiermee wel te zeggen dat je kritisch moet blijven en je steeds moet blijven afvragen: is dit het allemaal wel waard? Is het het allemaal wel waard dat mijn leven op de kop word gezet? Dat ik geleefd wordt? Dat je van maand tot maand leeft? Dat je nergens anders over kunt denken of mee bezig zijn dan zwanger worden? Is dit het allemaal wel waard dat de kans er is dat je aders verstopt kunnen gaan zitten? Is dit het allemaal wel waard dat nou ja, je kan het zelf wel invullen. We zijn nu 2½ jaar verder. En ook al is er technisch gezien niets bij mij gevonden waardoor ik niet zwanger kan worden, zijn we nog steeds (gelukkig gelukkig!) met zn tweeën. En ja, ik jank nog steeds als iemand in mijn omgeving (als vanzelf, want dan gaat alles als vanzelf) zwanger wordt. En ja, ik vind het nog steeds moeilijk als ik mensen op straat zie met een dikke buik of achter een buggy. Ik vind het nog steeds moeilijk als collegas of vriendinnen of (schoon)zussen over de kinderen vertellen. En dat wordt ook niet anders. Een collega van mij zei eens: je moet eelt kweken. En ik denk dat dat zo is. Er komt een laagje eelt overheen. En dat gebeurt wel vanzelf . Het kan allemaal heel zuur overkomen, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik ben dankbaar voor wat ik heb, voor wie ik heb. Ik ben dankbaar voor mijn vriendin, wie na de eerste IUI poging wel zwanger was geworden. En dat wens ik een ieder van jullie ook toe. Maar let op je zelf.
Hallo Annepan, wat dapper dat je je verhaal wilt delen! En wat ontzettend rot wat jullie is overkomen.... Voor mezelf sprekend denk ik inderdaad niet altijd na over de gevolgen van de hormonen: ik wil gewoon een kind! Daarom wel even goed om eens de andere kant te lezen. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe. TLC81
Annepan respect voor je dat je dit verhaal deelt. Het is niet niks dat je hebt mee gemaakt. Ik moet nog beginnen aan de hormonen en wist niet eens dat dit allemaal kan gebeuren maar ik sluit me aan bij de woorden van TLC. Heel veel sterkte...
Goed dat je je verhaal vertelt. Wat een enorme achtbaan hebben jullie meegemaakt. Ik zeg het geregeld, maar de meesten doen er luchting over: de medicatie binnen vruchtbaarhiedsvbehandelingen blijft chemische zooi, hoe je het ook draait. Je kunt zeggen: ja, maar je maakt het zelf ook! Ja, de meeste hormoon-medicatie wel, maar lang niet in zulke hoge doseringen. Het is dus nooit 'gewoon' of 'onschuldig'. Altijd op je eigen lijf blijven letten! En ooit komt er misschien wel een punt dat je moet denken: 400 EH Puregon per dag (voorbeeld hoor!), is dat wel goed voor mijn lijf? Een kinderwens is mooi, maar een kind moet nog wel een moeder houden die voor hem/haar kan zorgen! Blij dat je er goed vanaf bent gekomen! En nogmaals: goed dat je je verhaal hebt gedaan. Al moet het nog steeds heeeeeel erg moeilijk zijn dat je kinderwens niet is uitgekomen...
Goed dat je je verhaal met ons wilt delen! Belangrijk dat men ook de keerzijde leert zien! Respect voor jou!
Respect meis en een dikke knuffel. Wat een verhaal meis wat moeten jullie je kloten hebben gevoelt en nog. Dat dit gebeuren kan door hormonen is niet fijn , maar wel fijn dat je het met ons wil delen . En wat de zwangeren om je heen is erg verdrietig voor jouw maar helaas moeten jullie een andere weg zien te vinden daar waar jullie samen gelukkig worden zonder dat heerlijke wonder in jullie armen. Die weg zijn wij ook aan het zoeken we willen veel reizen. Als je wil praten vraag maar gerust .
Knap dat je dit verteld en goed dat je er voor waarschuwt. Super balen hoe het bij jou is gegaan, maar dat hormonen slecht zijn is al jaren bekend toch? In de bijsluiter van de pil wordt er zelfs gewaarschuwd op trombose kansen. Vrouwen die erbij roken nog meer kans etc De hormonen die je bij behandeling krijgt zijn nog vele malen erger. Je weet dat je chemische troep slikt, maar als het de kans op een kindje vergroot dan hebben we dat er inderdaad allemaal voor over.
Poeh wat een verhaal zeg! En ik snap je waarschuwing helemaal. Ik heb ook heel lang gewacht voor we naar de huisarts zijn gegaan voor een doorverwijzing. Gewoon omdat ik bang ben wat deze achtbaan met ons (vele te drukke) leven gaat doen. En voor wat de hormonen met mijn humeur (altijd een gevoelig punt bij mij) kunnen doen. Aanstaande vrijdag heb ik mijn eerste afspraak met de fertiliteitsarts. Ik wil graag weten wat de mogelijkheden zijn voor ons. Maar ik wil ook heel graag weten wat een behandeling inhoud. En wat de bijwerkingen zijn. We willen heel graag nog een kindje, maar niet ten koste van alles. Ik wil naderhand ook nog voor dat kindje kunnen zorgen! Ik wens je heel veel sterkte. Het zal altijd wel blijven knagen denk ik. Je hebt er zoveel voor gedaan en zoveel voor geleden. En dan blijf je achter met niets. Gelukkig heb je een goede relatie (een betere relatietest dan wat jullie hebben doorgemaakt zal er denk ik niet zijn)
goed van je dat je je verhaal hebt gedeeld! hormoonbehandelingen zijn inderdaad niet zo onschuldig, dat is ook een van de redenen (zelfs de belangrijkste!) waarom ik het een tijdlang niet wilde en heb getwijfeld of ik wel ivf/icsi wilde. ik ga binnenkort wel beginnen met de hormonen, omdat het de enige manier is...
Goed dat jij jouw verhaal deelt. Jij voelt behoefte om te waarschuwen, dat mag zeker!! We hebben het gemeen dat we beiden vinden kritisch te moeten zijn, alleen ik ben meer kritischer naar mijn arts toe, dan naar het 'hoever je in een behandeling gaat'. Ik ben uiteindelijk beloond in het traject (ik ben zo dankbaar!!!) maar ál zou het niet gelukt zijn, ik persoonlijk heb én zou liever spijt hebben van medische behandelingen en medicijnen die ik gebruikt zou hebben dan spijt van medicijnen én behandelingen die ik uit angst niet gebruikt zou hebben. Ik ben naw in de ogen van anderen best ver gegaan om een kindje te krijgen en ik besefte heus wel dat veel hormonen (waaronder 375 IE hormonen) keer op keer, medicijnen om mijn immuunsysteem stuk te maken en noem maar op niet specifiek bijdragen aan de gezondheid, maar ik kon én wilde niet anders. Mijn opinie is: beter spijt van iets wat je gedaan hebt, dan spijt van iets wat je niet gedaan hebt. Maar dat is die van mij. Ik vind het ontzettend knap van mensen die om welke persoonlijke reden dan ook de strijd, de medische strijd opgeven. Dáár is in mijn ogen veel, heel veel moed voor nodig. Voor mij was 'dom' doorrennen en alle naalden in mn lijf steken en medicijnen slikken en proppen en snuiven veel minder eng. Wlde ik toch ff hier in dit topic achterlaten Veel sterkte!
poe...wat een verhaal. Wil het eigenlijk niet lezen want ga strakjes met ICSI starten en ik twijfel soms al zo..........maar tegelijk is het goed om er bewust van te zijn. Ik ben trouwens heel hard van plan om niet meer dan 3 behandelingen te gaan doen; als dat al kan, want zaad van manlief is beperkt dus ''gelukkig'' kunnen we niet jarenlang doorgaan. Ik wil dus absoluut niet koste wat het kost een kind. Ik ben me heel goed ervan bewust dat ook een leven zonder kinderen best ok kan zijn, maar tegelijk is dat voor ieder persoonlijk..... knap hoe je een besluit hebt kunnen lezen en veel sterkte voor verdere verwerking!
Dat hormoongebruik niet zonder gevaar is wist ik. Iemand uit mijn omgeving heeft een hersenbloeding gehad op zeer jonge leeftijd wat waarschijnlijk door hormoongebruik voor ivf kwam. Maar toch houd het mij niet tegen om zelf door te gaan. Ik vind het heel erg voor haar, en ook voor jou. Met dit alles ook nog dat meemaken is vreselijk! Maar ik denk toch dat in verhouding gezien de kans hiermee te maken te krijgen klein is.. Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik vind het goed dat je het onderwerp aansnijd. Ook al is het risico laag, voor een operatie wordt je ook ingelicht over de risico's. Met hormoongebruik gebeurt dit nooit..
toch even dit: volgens mij is nog nergens wetenschappelijk aangetoond dat hormoonbehandelingen echt schadelijk zijn. Dat zegt natuurlijk nog niet alles, maar ja, het betekent dus vooralsnog dat de risico's blijkbaar niet groot zijn. Maar goed, individuele situaties kunnen natuurlijk anders zijn. Maar ja, dat is op zich ''logisch'': elk ingrijpen in ons menselijk lichaam heeft ''risico's''. Zelfs een eenvoudige operatie heeft altijd risico's....
het is wel wetenschappelijk aangetoond: denk maar aan overstimulatie! Sommige dames kunnen, in verhouding, maar weinig hormonen gebruiken en dan toch oss krijgen. verder alle bijwerkingen die vermeld staan in de verschillende bijsluiters = wetenschappelijk. het is niet voor niets dat er een maximum dosis, in het algemeen, aangehouden wordt. Dus het is niet onschuldig!