gisteravond was het weer zover, een kletterende ruzie met mijn mannetje! het verhaal is veel te lang om hier te schrijven, maar ik kan je wel zeggen dat ik totaal geen steun van hem krijg, ook niet met die depressie! ik probeer altijd met hem te praten en te praten, maar hij loopt er liever van weg dan dat hij een gesprek begint, ik word daar zo ziek van! ik heb hem al 100 keer gezegd da ik wil praten enzo, en toen ik gisterenavond zei dat ik totaal niks aan hem heb zei hij direct dat ik mij dan maar iemand anders moet zoeken! ik voel me zo gevangen! ik kan niet meer!
pff, dat is nogal zwaar! ik weet niet, maar als je al zolang hier tegenaan loopt moet je je afvragen of dat iets is waar je de rest van jullie leven samen mee wilt zitten. je kunt gedrag van een ander niet zomaar veranderen en je zult het uiteindelijk of moeten accepteren of moeten zeggen dit wil ik niet en weggaan. wat misschien wel kan helpen is niet boos erom worden, maar eerlijk zeggen dat je er intens verdrietig van wordt. dat kan hem misschien nog wel raken. als je steeds hetzelfde reageert worden mensen daar immuum voor. veel sterkte ermee!
herken het wel en mijn ervaring is dat het vaak komt doordat je een gesprek begint waarop je weerwoord kan verwachten en zo de vicieuze cirkel maar blijft draaien vaak is het zo (in mijn geval dus) dat mijn mannetje zich aangevallen voelt en dus meteen in de verdediging gaat wat uitdraait op een kleuterachtig welles-nietes spelletje waarbij we allebei de verliezer zijn en met een kwaaie kop gaan slapen tegenwoordig schrijf ik het op en laat het voor hem liggen om te lezen (zorg wel dat ik er niet bij ben anders heeft het geen effect om het tot hem door te laten dringen ) zodat ie het rustig in zich op kan nemen en vaak kan hij dan ook wel het punt ervan in zien. zorg alleen wel dat je het niet in alle kwaadheid doet en dat het een brief vol verwijten word want dan bereik je alleen maar het tegenovergestelde. en ja......... ook wij blèren weleens tegen elkaar dat je dan maar een ander moet zoeken, maar puntje bij paaltje kunnen we ook niet zonder elkaar............... GELUKKIG misschien heb je hier wat aan STERKTE!
Wat een rotsituatie, zeg! Zeker als je in (postnatale?) depressie zit, kun je wel wat steun gebruiken. Het is moeilijk om hier van een afstand er iets over te zeggen, maar heeft dit probleem altijd tussen jullie gespeeld of is het iets wat wellicht sinds de geboorte van jullie zoon heeft gespeeld? Ik weet niet of je professionele hulp krijgt bij het verwerken van je depressie? Wellicht zouden ze jou en je man dan ook kunnen helpen om beter met elkaar te communiceren. Probeer je man inderdaad uit te leggen dat je je intens verdrietig voelt en dat je hem nodig hebt, dat je niet voor niets samen met hem een kind op de wereld hebt gezet. Veel sterkte!
bedankt voor jullie reacties, nee hoor, dat was ook al voor de geboorte van onze zoon! ik krijg nu hulp van een dokter hoor met mijn depressie, dat gaat gelukkig al beter, ging het in mijn relatie ook maar goed!
hier ook behoorlijke downs tegen de kleine ups aan, en ook hier geven we elkaar de schuld van van alles en nog wat als er een uitbarsting is gewest gaat het weken goed en dan weer fout tot de uitbarsting en zo gaat het maar door... moet wel eerlijk toegeven dat ik vaak even niet lekker in mijn vel zit en dat op hem afreageer maar hoort dat niet zo?
@Christy: erkent je man wel dat er een probleem is of is hij geneigd zijn hoofd in het zand te steken? Misschien kun je hem vragen een keer mee te gaan naar de dokter. @Calimero: toen ik vorig jaar overspannen en depressief thuis zat, kreeg mijn lief ook wel eens de volle lading... je reageert je inderdaad het meeste af op degene die je het meest na staan, maar ook aan hun incasseringsvermogen zitten beperkingen. Het was voor mijn man ook heel moeilijk om mij zo ongelukkig te zien, hij voelde zich vaak machteloos.
Tja de vraag is n beetje waar over je dan wilt praten? Wil je praten over je relatie...of over je depressie? Of beide? Want ik kan me HEEL goed voorstellen dat je mannetje zich totaal niet in kan denken hoe het is om een depressie te hebben. En dat hij dus of averechts reageert ofzo. Voor mensen die het nooit gehad hebben is het gewoon heel moeilijk te snappen wat depressie precies is. Ik vind het soms zelfs moeilijk te snappen ondanks dat ik het zelf heb! In goede tijden snap ik niet waar ik me in slechte tijden zo druk om kan maken. Gevoels matig wel hoor...maar verstandelijk..nee. En dat is denk ik n beetje t probleem. Als je t gevoel nooit gehad hebt is het er moeilijk te snappen dat iemand zich ZO intens down kan voelen terwijl er feitelijk voor n gezond persoon niet echt veel aan t handje is...iig niet iets waar je zo van in de put moet zitten. Dan kan je hem wel aan rekenen dat hij er niet is voor je voor jou gevoel. Of je niet snapt of wat ook. Maar dan moet je je toch afvragen of dit helemaal eerlijk is naar hem toe (ik snap het wel hoor want jij weet hoe hij jou kan helpen...maarja... dat is bijna als een blinde vragen om te kijken of jou kleren je goed staan) Misschien ben je dan beter af met iemand die ook depressie heeft en aanvoelt wat je zegt uit eigen ervaring. Dan krijg je ook meteen de herkenning en erkenning die jou leed n beetje draaglijker maken en je het idee weg nemen dat jij de enigste bent die je zo volkomen K** voelt soms. Bij mij helpt het iig soms. Over je relatie...ja daar zou je met hem over moeten kunnen praten. Maar dan wel als gelijke en niet aanvallent. Dat strijkt iedereen tegen de haren in en dan schieten ze al snel in de verdediging waarna het alleen verwijten over en weer gooien is. Dat kun je oplossen door jezelf aan te leren ipv je zinnen als jij doet dit niet en dat niet te formuleren als "Ik vind dit niet zo leuk van je, zou je niet eens dit of dat" op n rustige manier en met een tip van zo zou t beter gaan. Een mengeling van die 2 problemen zou ik dan vermijden want dan ben je zo weer aan t verwijten maken. Afstand nemen van jou problemen kan je niet en dan gaat t van kwaad tot erger ben ik bang. Dit is wat ik in de loop van de tijd mezelf n beetje heb aangeleerd. Ik heb een gronische depressie...al jaren. En mijn mannetje is ook niet altijd even handig ermee. En relatie problemen zijn er overal wel eens af en toe Ik heb altijd zoiets van problemen zijn er om opgelost te worden. Als de methode niet werkt dan heb je een andere nodig. Natuurlijk zijn er sommige problemen die gewoon weg niet opgelost kunnen worden. Maar ergens heb ik t idee dat dat bij jou (nog) niet zo is. Als je graag met iemand kletst over depressie dan ben je bij mij welkom. Ben maar n PBtje weg Edit: Trouwens...ik zeg niet dat t zo gaat bij jou hoor! Daar voor heb ik te weinig informatie. Ik ken je niet eens Maar zie dit heel vaak terug komen bij mensen met depressie. Vandaar dat ik t even aanhaal. Dus je niet aangevallen voelen of wat ook. Als ik t verkeerd heb...tja zit er in dan natuurlijk als ik je niet ken! Ik denk ik zet dit er even bij want vond t een beetje betweterig en met t vingertje omhoog klinken. Maar weet ook niet hoe ik t anders kan formuleren dat t niet zo klinkt.
Mijn vent voelt zich af en toe ook depri en wel zo erg dat ie dit weekeind niet naar mij komt. Ik heb de telefoon erop geknalt! Ik snap er ook niets van we zijn altijd samen en nu moet ie me niet meer. Aangezien ik zelf ook nogal depri ben maar geen depressie heb voel ik me nu dus ook zwaar K** omdat ie niet komt. En uitmaken is geen optie ik hou teveel van hem maar kan hem soms schieten!
Ga even wat gezelligs en ontspannen doen met zijn tweetjes. Is erg belangrijk. Mijn motto: "alles wat je aandacht geeft, groeit" en dan wel positieve he.
Ik denk dat er niet onderschat moet worden hoe moeilijk het voor een partner van iemand met een depressie is. Ten eerste begrijp je er niets van als je het zelf nooit heb meegemaakt. In de 5 jaar dat mijn man een depressie had heb ik vele moeilijke momenten gehad. "ben ik dan niet genoeg om je gelukkig te maken, kan ik je niet bieden wat je nodig hebt, keek je maar naar de dingen die je wel hebt, etc." Natuurlijk weet je in je hart dat het zo niet werkt, maar sommige momenten denk je gewoon zo. Op die momenten had mijn man mij ook echt niet hoeven vragen om te praten. Ik had dan echt zoiets van "ik kan toch niets zeggen of doen om jou gelukkig te maken" Natuurlijk mag je van hem steun verwachten, maar geef zelf aan hoe. Wat wil je dat hij doet voor jou, wat kan hij doen om jou het gevoel te geven dat hij je steunt. Voor mensen die nooit een depressie hebben gehad is dat namelijk heel moeilijk in te schatten. Je moet het zo zien dat wij allemaal nederlands praten, maar de depressie spreekt Chinees (niets van te begrijpen dus) Geef dus duidelijk aan wat je wilt! en dat idee van dat schriftje om brieven aan elkaar te schrijven vond ik top! Had ik daar zelf maar aan gedacht een aantal jaar geleden!