Ik zit ergens mee, en ik vraag me af of iemand dit herkent.... Voor de duidelijkheid overheerst het gevoel van geluk wel hoor, en ik kan me voorstellen dat jullie denken.. "he wat zeur je nu"... dus ik zal mijn gevoelens even duidelijk proberen te omschrijven: Toen ik 2 jaar geleden zwanger was van mijn zoontje, voelde ik me de eerste 12 weken erg rot. In eerste instantie voelde ik me super gelukkig maar al snel kwamen er ook donkere gevoelens naar boven. Ik vroeg me af wat ik in hemelsnaam gedaan had, of ik wel zeker wist dat ik een kindje wilde, of ik dat wel aan kon, of ik me wel besefte dat mijn hele leven zou gaan veranderen en of ik dat wel wilde . Ik kende mezelf totaal niet terug. Na die 12 weken was het ook voorbij en heb ik me gelukkig niet meer zo gevoeld. Ik heb het toen wel met de VK besproken, en zij zei dat het iets hormonaals was. Ik had er nog nooit van gehoord. Nu ben ik weer zwanger en ik was er al een beetje bang voor en ja hoor.. Het komt weer terug. Waar ik me nu rot over is dat ik het zo erg vindt dat mijn zoontje mijn aandacht straks met iemand moet delen, dat ik mijn zoontje iets tekort doe (ik voel me nu al schuldig) en dat ik minder kan genieten van de 2e omdat mijn zoontje er al is . Gelukkig kan ik het nu beter relativeren, en roep ik mezelf tot de orde door te roepen dat dit maar iets tijdelijks is. Toch baal ik er enorm van. Ik heb nog nooit te maken gehad met een depressie of zo, maar ik kan soms wel eens zwaar op de hand zijn dus misschien ligt het wel aan mij en is het niet iets wat meer mensen ervaren. Nou, heel verhaal... herkent iemand het misschien?
ja ik herken het bij de eerste begon ik me af te vragen of ik kinderen wel leuk vond, en ik zag in mijzelf niet het moedertype. Ik heb me heel wat zorgen gemaakt. Maar o wat ben ik gelukkig met mijn meisje. en nu ben ik ook onzeker hoe doe je dat in vredesnaam 2 kinderen 1 vraagt al zoveel aandacht.. Maar ja bij mij duurt het dus wat langer als 12 weken (9 maanden waarschijnlijk) maar ik noem het dan niet depressief maar vooral vreselijk onzeker.. En ja is misschien wel logisch als er zo veel veranderd in je leven. Soms ook wel goed om het niet te rooskleurig voor te stellen..