Ik ben erg benieuwd hoe jullie dit ervaren. Voordat ik zwanger werd van de eerste wilde ik zo intens graag moeder worden en kon me dat de hele dag bezig houden. Onze dochter is nu een jaar en we willen sowieso wel een broertje/zusje voor haar. Ondanks dat ik enorm van haar geniet en ze erg makkelijk is vindt ik het ook supervermoeiend. We wilden binnenkort misschien voor een tweede kindje gaan maar als ik daaraan denk zie ik er soms ook wel tegenop (nog kortere nachten, hele dag zorgen). Verstandelijk wil ik het wel graag maar gevoelsmatig is de wens niet zo groot als bij de eerste. Hadden jullie dat ook? Het is natuurlijk ook zo dat je eerste kindje je echt moeder maakt en dat bij een tweede gewoon anders is...
Ik wilde wel bijna even graag een tweede als dat ik nr 1 wilde. Maar je hebt dan wel het gegeven dat je al moeder bent, dus dat pakken ze niet meer af zeg maar. Maar ik wilde wel altijd al graag meer dan 1 dus de wens voor nr 2 was nagenoeg even groot. Wel kon ik me moeilijk voorstellen dat er nóg een kindje zo lief en leuk zou kunnen zijn als nr 1. Maar dat kan dus echt!
Hahaha dat kan ik me inderdaad ook niet voorstellen!! En wanneer kreeg je dat gevoel dat je zo graag een tweede wilde? Misschien is het voor mij nu nog te vroeg..
Oh ja, absoluut! Misschien nog wel véél intenser, dat gevoel, door het traject dat we moesten doorlopen. Ondanks die intense wens, heeft het tijdens ons traject wel absoluut geholpen dat ik al moeder was. Niet om het gevoel 'dat ze dat niet meer van me af konden nemen' of omdat ik al gedeeltelijk 'voorzien was', maar omdat ik na elke teleurstelling en mislukking weer een reden had om weer uit die bodemloze put te klimmen. Als er al een kindje rondloopt wat compleet afhankelijk van jou is, móét je wel door. Ik weet oprecht niet of dat me ook gelukt was als ik nog geen moeder was geweest. Ik denk dat als het gevoel er niet is, je echt niet voor een tweede moet gaan omdat je verstand zegt dat dat een goed plan is.. Ik heb altijd dolgraag 3 kindjes gewild, maar als we dat ook hadden willen realiseren, hadden we dat vlak na de geboorte van onze tweede moeten doen. Toen had ik echter niet het gevoel dat ik op DAT moment een derde kindje wilde, dus zijn we daar niet voor gegaan.
Mijn wens voor een tweede is absoluut niet te vergelijken met nummer 1. Nou maakt het misschien ook uit dat wij in de MMM terechtkwamen en dat de angst dus heel groot was dat het misschien wel nooit zou gaan lukken. Ik heb 4 IVF-terugplaatsingen gehad die 4 miskramen zijn geworden. De 5e ging godzijdank wel goed en is ons zoontje geworden. Maar ondertussen was ik natuurlijk echt in alle staten en was de vraag levensgroot of het ooit wel goed zou gaan. Ik heb er ook zoveel moeite voor gedaan en zoveel voor gelaten, maar de drive was zo sterk... Nu ben ik moeder van een geweldig kind en denken we na over een tweede. Ik zou dolgraag nog een kindje willen en als we 'gewoon' zwanger konden worden, dan hadden we al heel snel de anticonceptie weggegooid en waren we ervoor gegaan. Maar ik kan echt niet zwanger worden zonder IVF. Mijn eileiders zijn vergroeid, dus het 'gewoon' proberen heeft absoluut nul komma nul zin. En daar zien we allebei echt heel erg tegen op... Weer al die ziekenuisbezoeken, weer al die hormonen, weer al die stress, weer de kans op miskramen en ellende.... En ik merk bij mezelf dat ik daar enorm tegenaan hik. Want ik ben echt helemaal stapeldol op ons kind en ik dank nog elke dag onze lieve heer dat ik moeder mocht worden, maar jeetjemina wat is het een loodzware tijd geweest... Dus tsja... Wat te doen. Vergeef ik het mezelf als ik er niet nog 1 keer voor ga?
Het gevoel voor de tweede was intenser. Omdat ik al moeder was wist ik nu al helemaal hoe geweldig het was/is.
Ik herken je wel. Ondanks dat ik graag een tweede wilde was het een totaal ander gevoel als bij de eerste (waar ik er al ruim 1,5 jaar klaar voor was maar mijn man nog niet) en was deze wens ook gedeeltelijk van praktische aard (2,5-3,5 jaar tussen de 2 indien mogelijk). Waar ik bij onze dochter direct zwanger was maar wel al een half jaar gestopt met de pil (condooms gebruikt) en ik ook direct er helemaal klaar voor was. Bij deze zwangerschap, die ook direct raak was, heb ik toch even aan het idee moeten wennen (wel direct super blij mee hoor!) was ook pas de maand ervoor gestopt met de pil en had niet verwacht weer zo snel zwanger te zijn. Zwangerschap is totaal anders dan de eerste en doordat er al een peuter rondloopt ben ik er ander mee bezig maar wel aan het genieten. Kan me nog steeds geen voorstelling maken hoe het straks zal zijn met 2 kindjes maar dat komt helemaal goed
Nee dat is voor mij niet hetzelfde gevoel geweest. Eigenlijk wat je zelf al zegt. Het kon je de hele dag bezig houden, voordat je kinderen had. Dat had ik bij m'n tweede niet, aangezien ik niet eens de tijd had om daar de hele tijd mee bezig te zijn. Was heerlijk druk met m'n eerste. Maar dat we eens wens voor een tweede hadden, dat wisten we gewoon.
Tot de oudste 1,5 was had ik wel het idee om ooit voor een tweede te gaan. Maar dat voelde heel anders dan bij de eerste. We waren helemaal nog niet van plan aan kinderen 'te beginnen' maar opeens wilde ik ze. Per direct het liefst Dat was bij de tweede heel anders, al merkte ik wel dat toen we ervoor gingen (op mijn mans initiatief overigens, van mij hadden we nog een half jaartje mogen wachten, maar ik vond het ook wel best om eerder ervoor te gaan) ik het ook wel heel graag wilde. Bij de derde vond ik het nog weer anders, ik had het gevoel dat ik met mijn 2 kinderen net zo gelukkig zou zijn geweest als met 3. Ik twijfelde ook wel of ik wel een derde wilde. Maar toen hij er eenmaal was bleek ik echt nog zoveel gelukkiger te kunnen zijn, me zo compleet te kunnen voelen. Dat had ik echt nooit verwacht. Maar het duurde echt wel tot zijn geboorte voor ik dat gevoel had.
Bedankt voor de reacties! Als je in een medisch traject zit snap ik dat je dit weer heel anders ervaart.. Ik ben dan ook zeer dankbaar dat het bij mijn eerste vrij snel raak was en ze goed gezond is. Ik heb nu zeg maar niet die kriebels en het kwam bij ons ook een beetje van mijn man uit dat het qua 'planning' wel goed was om binnenkort te beginnen. Ook al weet ik dat er weinig te plannen valt maar puur een verstandelijke keuze.. Ik zou straks eens met mn man in gesprek gaan hoe hij dat ziet/voelt... al is hij aardig goed in keuzes met het verstand te maken!
Die wens was minimaal even groot als bij de eerste. Toen de eerste er was wisten we hoe leuk het is. Verder wilden we ons zoontje heel graag een broertje of zusje geven
Ja, absoluut. Wens voor tweede was net zo sterk. Bij mij begon dat toen ze 1,5 was. Toen ze 2 was voor gegaan.
Mijn wens voor een tweede was niet zo sterk als bij de eerste. Sterker nog tot het laatste moment voor we weer het ziekenhuistraject in zouden gaan, twijfelde ik nog of we er wel weer aan moesten beginnen. Echter werd ik onverwachts zonder medische hulp zwanger. Tijdens de zwangerschap zag ik erg op tegen de zorg voor 2 kindjes. Maar nu de baby er is, ben ik dolgelukkig. Ik hou van ze allebei evenveel en de zorg valt me in alle opzichten mee.
Ik wilde er altijd al meer dan één dus dat gevoel was er altijd al, alleen het moment nog niet bepaald. De keuze voor het moment om voor nr 2 te gaan was vrij rationeel... Ik had er misschien nog niet eens zo zeer de behoefte al aan maar een leeftijdsverschil van 2-3 jaar tussen de kinderen leek mij ideaal. Dus toen de oudste bijna 1,5 was gestopt met de pil, na 4 mnd was ik zwanger dus er zit bijna 2,5 jaar tussen. Toen ik net zwanger was had ik echt zoiets van whoooo wat snel, ben ik hier wel aan toe? Maar dat gevoel verdween gedurende de zwangerschap en nu ben ik heel blij met dit leeftijdsverschil. Korter op elkaar had ik niet gewild en meer had ook niet gehoeven als ik zie hoe leuk ze samen zijn en al best veel aan elkaar hebben.