Hoe voelt het om zwanger te zijn?

Ik spiek ff mee .

 

hoi toen ik de test had gedaan kon ik het niet geloven.
ik ben een tijdje ziek geweest en heb medicijnen moeten slikken.
ik had de nuva ring , die werkte niet zoals het moest door die medicatie wat ik kreeg.
mijn vriend en ik hebben niet goed uitgekeken.
ik was 12 dagen ongeveer overtijd.
ik dacht eerst dat mijn lichaam over de toeren was van die ziekte wat ik had.ongeveer na 14 dagen heb ik een test gehaald.toen bleek dus dat ik zwanger was.ik moest heel erg huilen.
ik wist niet wat me overkwam.
mijn vriend wist ook niet zo goed hoe hij moest reageren.
we hebben toen meteen met de arts gebeld en die zij dat ik met de medicatie moest stoppen, dat heb ik natuurlijk ook gedaan.
toen was de vraag of het kindje wel gezond was.
uit een paar onderzoeken bleek dat het kindje gezond was, zo ze konden zien.
ik zit nog steeds met het gevoel wat als hij toch niet gezond is.
ik kon nog een aantal onderzoeken laten doen als ik dat wou mar dat heb ik niet gedaan. zo kan ik wel door blijven gaan.
ik vind het zwanger zijn op zicht wel leuk.
ik begin het nu wel zwaar te krijgen.
en mijn emoties kan ik niet meer zo inhouden.
en mijn hormonen slaan ook soms wel eens op hol ik kan soms om de kleinste dingen kwaad worden.
maar de mensen in de omgeving begrijpen het wel.
nou dit was wel een lang verhaal.
groetjes shrarona

 

Ik voel me eigenlijk hetzelfde als anders.

Wat ik wel bijzonder vind is het voelen trappelen van de baby in je buik. Dat is wel erg apart en fijn om te voelen. De lichamelijke veranderingen vind ik ook heel dubbel.
Aan de ene kant voel ik me niet mooi meer, maar aan de andere kant ook weer wel. Dan kan ik ineens over mijn buik wrijven en een fijn gevoel krijgen.

De roze wolk heb ik niet echt, terwijl we heel bewust met de pil zijn gestopt. Maar als ik dan in het kamertje bezig ben en de kleertjes weer voor de tienduizendste keer verhang, heb ik er wel zin in.

Ach, voor mij dus een heen en weer gaan van emoties. Aan de ene kant bang voor wat komen gaat, en aan de andere kant niet kunnen wachten tot ik het wondertje mag vasthouden.

Hormonen?

Ik hoop ook voor jou ( en de meegluurder, ) dat je het allemaal snel zelf mag meemaken. Het is erg moeilijk uit te leggen merk ik nu.

 

Jeetje, hoe voelt het om zwanger te zijn? Moeilijke vraag.

Toen mijn vriend en ik besloten om voor een keintje te gaan kon het me niet snel genoeg gaan. Het duurde 5 maanden en ik was nog niet zwanger. Ik vond het allemaal veel te lang duren en las overal verhalen over meiden die in de eeste of tweede ronde al zwanger waren. Toen het na ronde 5 nog niet zover was besloot ik om er minder mee bezig te zijn. Ik dacht; we zien het wel, met mijn vriendje alleen ben ik nu ook erg gelukkig! En ja hoor.....ronde 6 was het raak! Altijd was ik precies op tijd ongesteld en kon ik het al een paar dagen van te voren voelen aankomen. Deze keer was er niks vooraf en op de dag zelf kwam er ook maar niks. Toch geloofde ik niet dat ik zwanger kon zijn. Vriend gebeld vanaf zijn werk en die zei dat ik een testje moest doen. Twijffels....want het zou toch niet zo zijn. Maar toch een test gedaan......even wachten en toen........ZWANGER! Tja en wat er dan door je heen gaat......blijdschap, huilen, het net kunnen geloven.....dus in de dagen die volgden nog wel zo'n 5 testen gedaan, hihihi.

En ja......dan ben je zwanger en wordt je echt moeder. Dat is zo onwerkelijk. Soms ben ik heel blij en voel ik me heel bijzonder. Soms vind het ontzettend eng, bang voor wat er allemaal komen gaat en bang dat ik het straks niet kan. Benieuwd naar mijn kindje, hoe zal het eruit zien, wat voor karakter heeft het? En dan weer bang......kan ik het straks wel? Wat als het een huilbaby is? Straks is het niet gezond? Straks vind ik het moederschap helemaal niet leuk, en dan die bevalling! En dan weer blij en gelukkig. En ja....als je dan je kind voelt trappelen.....das toch wel weer heel bijzonder.

Je ziet....mijn gevoelens wisselen nogal. Soms overheerst de angst en de onzekerheid en de andere keer de blijdschap. Maar het is zeker een spannende, onzekere, maar heel bijzondere periode.

Goh....wat een verhaal is dit geworden zeg....en dat om half 6 in de ochtend! Want slecht slapen komt ook om de hoek kijken als je zwanger bent.

Groetjes Yvonne

 

net als bij Alkievalkie wisselen de stemmingen bij mij nogal.
Dan weer heel erg bang en onzeker en dan weer superblij en verheugend op mijn kindje

De eerste maanden vond ik niet zo leuk.
Elke keer die onzekerheid.
Krampjes en steekjes ( jeetje heb iknu een miskraam?)
Tig keer per dag naar de wc om te kijken of ik bloed vloei.

Dan de eerste echo: zal het wel leven?

Dan de 20 weken echo: zal alles wel goed zijn met de kleine?
Kortom de eerste maanden vol onzekerheid en angst voor een miskraam/dat er iets mis is.
Nu ook nog wel. maar minder omdat ik mijn kleintje elke dag voel trappelen

En dan de 3D echo. Ongelooflijk. De kleine is al een echt mensje
Soms kan ik me nog steeds niet voorstellen dat dat kleintje op die foto echt in me zit

Ja, en de trappeltjes in m'n buik. Zucht.........weet zeker dat ik dat als ik bevallen ben enorm ga missen!

 

Hoe voelt het om zwanger te zijn.... Poeh, daar vraag je toch wat....
Hoewel wij heel bewust met de pil zijn gestopt, vond ik die positieve zwangerschapstest in mijn handen maar eng!
Het eerste wat ik dacht was: Oh wat erg! Ik ben zwanger! En nu?
De schrik overheersde op dat moment héél erg. Toen dat gevoel eenmaal bezonken was, kwam er blijdschap.
Nadat ik aan het idee gewend was dat ik 'echt zwanger was' volgde twijfel en onzekerheid. Zou het kindje gezond zijn? Wat nou als ik een miskraam krijg? Waarom heb ik zoveel steken en krampen enz.

Na ons eerste bezoek bij de verloskundige (ik was toen 9 weken en 5 dagen zwanger) hebben wij onze eerste echo gehad. Ineens kwam er een gevoel van kalmte en rust over mij heen. Weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar al mijn angsten en twijfels verdwenen op dat moment.
Ik was niet overdreven bang meer voor een miskraam en begreep dat de pijntjes allemaal bij de zwangerschap hoorde. Tuurlijk blijven de eerste 3 maand extra spannend, maar echte angst had ik gelukkig niet meer.
Tot aan ongeveer de 4e maand heb ik me uitstekend gevoeld. Eigenlijk niet anders dan anders. Toen kreeg ik een periode waarin ik veel duizelig was en me totaal niet echt lekker in mijn vel voelde. Ik ging toen 4 uur per dag werken en voelde me mega schuldig.
Na zo'n week of 4 ging het met de duizelingen een stuk beter! Ze waren zo goed als weg. Ik begon toen te genieten van mijn zwangerschap en alles wat daarbij komt kijken. Nu heb ik weer een mindere periode: twijfels over mezelf (kan ik het wel?), is het kindje écht gezond, het financiele plaatje, zou ik een goede moeder zijn en al dat soort vragen komen 24/7 in me op.
Soms word ik echt ineens heel erg bang voor alles. Lichamelijk gaat het zoveel sneller dan dat je het verstandelijk kunt bijbenen.
Ook de lichamelijke 'ongemakken' van het zwanger zijn komen nu om de hoek kijken. Slecht slapen waardoor ik verschrikkelijk slecht gehumeurd raak, zere rug, zere heupen, zere voeten, en huilen om echt helemaal niks zijn dagelijks terugkerende dingen bij mij.
Mijn arme vriend moet er maar 'mee leven' en voor hem is het soms ook verschrikkelijk zwaar.

De stemmingen wisselen dus behoorlijk (zoals bij bijna iedereen)
De ene keer kijk ik enorm naar ons kleintje uit, en de andere keer overheerst de angst....

Poeh... tja, wat voel je eigenlijk niet tijdens een zwangerschap? Vindt het heel moeilijk om uit te leggen, maar hopelijk heb je wat aan mijn verhaal...

 

Ik weet dat nog goed die positieve test. Dat was op zondag 12 maart.
Ik was al een dag of 5 overtijd maarja was inmiddels al een jaar
gestopt met de pil dus ik dacht dat ik niet zwanger kon worden Mijn broertje van toen 4 was bij ons en hij zei tegen mij Chantal jij krijgt een baby he? Ik zo wat zeg je..Ja jij krijgt een baby..
toen heeft die dat niet weer gezegd.
Toen hij weg was heb ik gauw een test gedaan..en ja hoor een heel licht streepje! Ik begon helemaal te trillen! Wou nog een test doen maar die ging door het trillen helemaal verkeerd!
Ik rennen naar de slaapkamer naar me lieffie..
ik zo schat volgens mij ben ik zwanger. Nou hij zat ineens overreind.
Tja toen kwam de onzekerheid..is het wel goed?
Krijg ik geen miskraam? Alles ging goed maar toen werd ik 8 weken ofzo..en toen ging ik bloeden
Ben nog nooit zo over me toeren geweest..heb accuut niet meer gerookt..hup naar de verloskundige en met het kindje was alles goed Gelijk me sigarretten weg laten gooien!
Toen bleef de onzekerheid nog tot een week of 12 voor een miskraam.

Tja en toen , toen werd ik erg snel dik! Dit vond ik alles behalve leuk..
iedere keer bij de verloskundige of iedere keer weegschaal vond ik een hel.. Wat alles dan weer goed maakte was de hartslag van Giovanna!
Of het eerste schopje en de vele schopjes daarna..dan vergat ik me figuur weer even. Maar neeh ik vond zwanger zijn niet leuk verder!
Nou dan komt de onzekerheid weer of je wel een goede moeder zou zijn.
Of zou er niks mis gaan voel ik haar wel genoeg ? Hoe zou de bevalling zijn? En zo blijf je in de onzekerheid zitten ahaha.

 

Littlewitch ik moet zeggen dat ik dit een hele dappere vraag van je vind voor sommige is zwanger worden niet zo makkelijk en vragen ze zich dit dagelijks af .
Het is zo verschillend voor elk mens de emoties het gevoel en de omstandigheden als je weet ik ben zwanger.
Ik heb al twee jongens de oudste niet gepland maar super welkom , mijn jongste wel gepland maar een moeilijke zwangerschap gehad.
In augustus heb ik een missed abortion gehad en daarna was de angst aanwezig voor een nieuwe zwangerschap stel je eens voor het zou weer gebeuren pffffff moeilijk.
Mijn eerste menstruatie was een feit in September en we zouden wel zien hoe alles zou lopen.
Een maand later bleef de menstruatie uit maar had ik negatief getest dus ja zwanger kon ik niet zijn. maar het bleef weg en twee dagen na mijn negatieve test een lichte posi test. Zo wat was ik verbaasd heb vervolgens de 4 dagen erna er elke dag een test tegen aan gegooid.
Ik had angst maar was vooral ook blij .
De weken erna leefde ik in angst elk pijntje dacht ik oh jee.
Toen die echo met de hartslag toen kreeg ik rust het zat goed!
De hormoontjes gieren lekker door mijn lijf en misselijk was ik ook iets wat ik bij mijn jongens nooit heb gehad althans niet zo erg.
Bij het minste geringste ben ik aangebrand maar ik ben nooit moe geweest zoals voorheen bij mijn twe andere zwangerschappen.
Nu begin ik te groeien heeft even geduurd maar dan nu zie je het toch en dat is wel een vreemde gewaarwording zeker als je zoiets moois mag dragen na zoveel ellende.

Voor iedereen die hier zwanger proberen te worden wens ik veel sterkte , kracht en vooral veel liefde.
Voor iedereen die zwanger zijn geniet van dat kleine wonder wat in je groeit.

liefs
Jet

 

We hadden net 1 week heerlijk vakantie gehad op de Malediven en droomde over de toekomst en natuurlijk over een gezin. We zaten elke avond op het strand naar de zonsondergang te kijken. Zo romantisch en rustig. Ik zei tegen mijn vriend ik voel dat we met zijn 3-tjes terugvliegen.

Eenmaal in NL 1 week later kreeg ik heel erg pijn aan mijn borsten dat had ik nog nooit gehad. 1 week later zou ik ongesteld worden en dat werd ik natuurlijk niet, dus ik getest en mega vette streep.

Ik dacht dat ik zou gaan huilen of een gat in de lucht zou springen maar dat had ik totaal niet. Ik was helemaal overrompeld dat IK zwanger was. Dat heeft volgens mij 1 maand geduurd dat ik heel erg afwezig was en het niet kon bevatten. Toen eerste keer echo ja toen voelde ik me echt zwanger. Elke ochtend werd ik wakker van: oh ja ik ben zwanger zo gek.

Wel veel angstige gedachtes: zal het kindje gezond zijn? Geen vroeggeboortes enz enz. Sommige gedachtes waar je gek van word maar ja die probeer ik te negeren anders kan je niet genieten van je wonder.

Nadeel aan mijn zwangerschap is de dagelijkse pijn in mijn rug en dat ik amper kan zitten/staan/lopen maar ja nog maar 3 maanden doorbijten.

En nu sinds week 18 voel ik onze kleine meid en de babykamer staat er en nu voel ik me al mama. En nu als ik wakker word dan blijf ik nog even liggen om mijn kleine meid te voelen.

Als ik 's nachts wakker word dan ben ik nooit alleen want zij is dan ook wakker zo schattig. Het is echt een prachtig gevoel, ik voel me al rustiger. Ik vind het mooiste om te zien hoe mijn vriend zo veranderd is al, zo lief zo schattig. Echt een papa.

 

Ik had vanaf de eisprong een rare pijn onderin mijn buik (kende dit niet van andere maanden). Maar dacht in eerste instantie komt van het ontpillen. Toen ik ging testen testte ik eerst negatief maar omdat de menstruatie uit bleef heb ik 2 dagen later (maandag) opnieuw getest. Deze gaf een vaag streepje dus had nog niet de 100% zekerheid voor mezelf. Dinsdags toch maar weer een testje gedaan van CB digitaal en deze gaf een vette zwanger aan! Mijn mannetje zag het als eerste en was door het dolle.
De echo was heel bijzonder. Voor het eerst zie je je kindje. Nou ja een rijstkorreltje in ons geval.
Ik heb verder weinig klachten gehad, de pijn in mijn onderbuik was snel over en heb een beetje last van mijn borsten gehad maar niet extreem. Verder ben ik niet echt misselijk geweest meer een soort weeig gevoel gehad.
Net voor de feestdagen ben ik ziek geweest (was achteraf een buikgriep) en omdat ik me erge zorgen maakte over de baby mocht ik nog even komen en hebben ze een echo gemaakt. We zagen een echt kindje en een goed kloppend hartje! Dus toen was ik weer gerustgesteld. Inmiddels ben ik half januari voor controle geweest en hebben we voor het eerst het hartje gehoord. Erg mooi om te horen.

Ik vind het nog steeds erg bijzonder. Hoe zo'n klein mensje in je kan groeien. Voor ons is dit dan ook echt een wondertje!

 

Op n zondag eind juni hadden we de verjaardag van mn vader.. Ik kreeg een enorme huilbui en weet t aan de aankomende ongie. De volgende dag ging ik s berekenen wanneer ik eigenlijk ongie had moeten worden en dit scheen dus 2 dagen gelee te zijn geweest. Ik heb 2 tests gehaald met t idee van.. dan weet ik iig zeker dat ik niet zwanger ben (we waren net aan t 'oefenen' voor n kleintje dus).. Dus ik heel nuchter midden op de dag ff wat plas er over geplast en m ff weggelegd waar ik niet meteen de uitslag op kon zien verschijnen (t begint toch te kriebelen van stel je voor van wél). Na een minuutje dacht ik ach.. wtf kan t mij ook schelen, ik ga wél kijken ik maak mezelf blij met n dode mus. En warempel.. 2 stippen. Ik dacht 'nee dat kán niet, nú al?' Ik zal wel verkeerd op de bijsluiter gekeken hebben, dus ik die er weer bijgehaald en ja hoor. ZWANGER. Werd er stil en emotioneel van, zo gelukkig was ik. Een paar uur later wéér n test gedaan en uiteraard weer zo'n joekel van n stip. Deze heb ik ingepakt voor mn (toen nog) vriend. Toen hij thuiskwam zei ik dat ik n kadootje voor m had. Hij pakte m uit en vroeg wat t was Dus ik zei 'je word papa'. Hij vond t geweldig, was ook erg stil en liet t over zich heen komen. En t zwanger zijn zelf? Ik ben heel blij en weet dat t een wonder is om zoiets mee te mogen maken.. Alle kwaaltjes ed neem je voor lief omdat je weet dat er zoiets moois voor terug komt! Dit is de mooiste ervaring tot nu toe uit mn leven!

 

Mijn vriend en ik hadden net besloten om te gaan stoppen met de pil. Het was bij ons meteen in de eerste ronde raak. Ik schrok enorm toen de test positief was. Ik was eigenlijk ook wel wat bang, wilden we nu al een kind? Dit ging wel heel snel natuurlijk. Maar je denkt er allebei steeds over na en naarmate de weken verstreken wist ik steeds zekerder dat we hier wel voor hadden gekozen en dat we het ook heus wel zouden gaan redden met ons drieen.
Nu denk ik wel eens, stel dat ik niet zwanger zou zijn..... Maar daar wil ik niet eens meer aan denken, de baby hoort nu al bij ons.
Ik voel me echt zwanger, ik heb nog niet een hele dikke buik, maar je ziet het al wel duidelijk. Ik heb me nog niet een dag zo goed gevoeld als voordat ik zwanger was. In het begin veel buikpijn en wat misselijk (niet overgegeven). Ook was en ben ik nog steeds erg moe. Ik sta op en heb zin om meteen weer onder de wol te kruipen, zooo moe. Maar dit gaat hopelijk wel over, het is al een stukje minder geworden trouwens.
Mijn vriend gaat er ook zo leuk mee om. Dit had ik echt niet van hem verwacht, maar hij praat tegen mijn buik en tegen de kleine! Echt super!

Groetjes Miep

 

Ik zat eers hier op de site omdat ik over tijd was. Door te zoeken naar symptomen omdat ik toch een vermoeden had en natuurlijke hoopte, ben ik gaan surfen en kwam op deze site..

Eerste test was negatief. Toen ik door een stom ideetje van mij een test 2 maal ging gebruiken gaf hij opeens positief toen ik de volgende dag ging kijken. Iet sin mij zei dat ik gewoon nog ene test moest doen, en ja hoor ik kon niet wachten en heb het gewoon op het werk gedaan. Ik kon het niet geloven en heb een foto gemaakt en aan de meiden hier gevraagd.. Dus jullie waren de eerste hahahaah...

Nu voel ik me niet anders, heel moe en weinig fut dus ik kan nog niet echt bewust lekker genieten vind ik..
Maar voor de rest voelt het niet anders dan anders.. Heb donderdag mijn 2e echo en dan denk ik dat ik het weer ietsje meer zal voelen net als mijn eerste echo..

XXX

Hoop dat je het gevoel heel snel krijgt.

 

Ik ben nog niet zo lang zwanger, maar kan je wel zeggen dat het totaal niet is wat ik had verwacht. Ik verwachtte zelf dat ik gewoon ongesteld zou worden, alle tekenen waren aanwezig, maar na een paar dagen overtijd toch maar getest en meteen verscheen er een dikke streep. Dat moment, ademhaling en hartslag ernstig verhoogd, geluk en ongeloof.

Eerst maakte ik me erg veel zorgen, of ik uberhaupt wel zwanger kon worden. Maar de zorgen bij het zwanger zijn, zijn bij mij nog veel intenser. Ik denk dat die zorgen alleen maar zullen toenemen nu ik een echt persoontje op de wereld ga zetten.

Nu ben ik sinds de kerst 24/7 misselijk en zeer vermoeid, alles lijdt eronder, maar dat maakt allemaal niets uit. Vanaf de eerste echobeelden, wow, mijn kindje en dat gaat voor alles! Wat een oergevoel en instinct. Dit is nu al het meest waardevolle gevoel dat ik ooit heb mogen voelen.