Ligt het aan mij?

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, of wat ik eigenlijk wil met dit topic. Ik denk gewoon even mijn verhaal kwijt en kijken wat jullie mening hierover is.

Mijn (ex)vriend en ik waren 4 jaar samen, we hebben een dochter die volgende week 2 jaar wordt. En ben zwanger van de 2e. Hij heeft nog een dochter met zijn ex van 7 jaar, die ziet hij om het weekend. Wij zijn vrij snel gaan samenwonen, nadat onze dochter was geboren ben ik erachter gekomen dat hij was vreemdgegaan in mijn eerste zwangerschap. Daar heb ik hem toen mee geconfronteerd, hij bleef het in eerste instantie ontkennen. Na 2 dagen kwam het hoge woord eruit en gaf hij het toch toe. Toen ben ik een eigen huis gaan zoeken om elkaar wat ruimte te geven en ook in verband met wat financiële problemen van zijn kant. Dit was begin vorig jaar.

Ik heb toen binnen 2 maanden mijn eigen huis gekregen. Daarna besloten om hem toch nog een kans te geven, het ging eigenlijk heel erg goed. Hij miste ons enorm en kwam vaak bij ons. Omdat we van onze dochter erg moeilijk zwanger zijn geraakt en het weer helemaal goed ging zijn we toen begonnen aan de wens voor een 2e kindje samen. Dit was alleen veel sneller dan verwacht weer raak, in mei had ik namelijk alweer een positieve test in mijn handen. Helaas werd dit een miskraam, toen dat gebeurde is de wens voor nog een kleine nog sterker geworden. En een paar maanden later was ik dan ook weer zwanger. Vakantie geboekt met z'n 3tjes en het leek alsof we heel gelukkig waren.

Toen we weer terug waren van vakantie, was er iets anders.. Hij kwam niet meer zo veel langs, hielp niet echt met onze dochter. Ik werd wantrouwig en had het gevoel dat hij misschien weer een ander had. Dit ook uitgesproken naar hem, hij ontkent het tot op de dag van vandaag. Heel vroeg in deze zwangerschap, (met 9 weken) bleek dat ik zwangerschap ischias heb, ik zit nu dus ook al volledig thuis. Ik voelde me zo alleen en ook omdat hij mij niet hielp. Heb zo vaak aangegeven de afgelopen maanden, weken en dagen dat ik het heel fijn zou vinden als ik wat meer hulp krijg. Hij reageert daarop door te zeggen ''komt goed schat, ik ga meer helpen, ik zal er meer zijn etc.''

Hij werd in ploegendiensten en ik snap best dat hij dan moe kan zijn als hij van zijn werk komt, maar hij slaapt werkelijk de hele dag. Behalve 's nachts. Bijv. hij heeft ochtenddienst, hij is om 14.15 uur vrij, hij slaapt om 15 uur en wordt pas rond 19 uur weer wakker. Dan gaat onze dochter alweer naar bed. Hij doet haar en mij te kort in mijn ogen.

Hij maakt tijd om met zijn vrienden af te kunnen spreken, maar wij zagen hem maar 1-2 keer per week. En dan is het vaak niet eens een hele dag maar een aantal uur. Vorige week was het weer zover. Hij zei te komen tegen 15 uur. Ik heb gewacht, maar hij was er niet. Om 18.30 uur kreeg ik een appje dat hij net wakker was. Vervolgens hem ik heb gezegd dat hij dan niet meer hoefde te komen, omdat onze dochter toch zo naar bed zou gaan. Hij zou dan de volgende dag komen. Die maandag heb ik hem gesproken rond half 12, hij zei ik kom ''later''. Ik heb de hele dag gewacht, appjes gestuurd.. Geen reactie gekregen. De reactie kwam pas op dinsdag middag.

Toen heb ik hem verteld dat het voor mij op deze manier niet meer hoeft. Ik heb de afgelopen weken zo vaak aangegeven dat ik mij alleen voel, dat ik het niet trek als hij mij niet helpt met de verzorging met onze dochter. Ik ben op en ik kan niet meer. Het enige wat hij mij heeft terug gestuurd is ''ik lag te slapen''. Daarop heb ik geen antwoord meer gestuurd en heb tot op vandaag niks meer van hem gehoord. Geen bericht of telefoontje hoe het met mij gaat, of met de baby. Ook heeft hij niet naar zijn dochter gevraagd.

Dit doet mij zoveel pijn.. Ik weet niet zo goed wat ik moet. Ik begin mezelf af te vragen of het aan mij ligt, vraag ik nou zoveel van hem? Is het zoveel gevraagd dat hij haar een keer in bad stopt of een keer een dag lang haar luiers verschoond? Wij hebben hier samen voor gekozen maar hij kwam alleen opdagen wanneer het hem uitkwam.

'Gelukkig' heeft mijn dochter nog niet naar hem gevraagd, denk dat dat ook wel iets zegt. Ze heeft hem inmiddels al meer dan een week niet gezien.

Sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen.

 

Ik snap wat jullie bedoelen. Als ik het terug kon draaien had ik het wel anders gedaan maar helaas kan ik de tijd niet terug draaien. Van mijn kindjes heb ik ook zeker geen spijt. Hij zit in de schuldsanering, was ik daar blijven wonen, had ik ook de helft van zijn schulden moeten betalen. Dat is nog een extra reden naast het vreemdgaan..

We hebben samen gekozen voor nog een kindje, los daarvan vraagt hij niet eens hoe het gaat met onze dochter. Vind ik voor haar heel zielig, net alsof het hem niks kan schelen. Dat we niet samen wonen vind ik geen reden om je "plichten" als vader niet uit te voeren..

Het was ook zeker niet de bedoeling om apart te blijven wonen, dit was echt een tijdelijke oplossing. Op het moment dat wij kozen coor nog een kindje woonden we wel niet officieel samen maar was hij er wel zo goed als elke dag. Hem niet in mijn huis willen hebben is nooit het geval geweest.

Bedankt voor jullie reacties!