Ik heb er ook niet veel moeite mee, zit altijd al graag thuis dus "Mijn levenstijl wordt nu quarantaine genoemd" Ik ga wel graag shoppen en dat mis ik enorm! We weten sins kort het geslacht van de baby en na 2 jongens eindelijk een meisje, en die hebben zulke leuke kleertjes dus dar vind ik wel heel jammer dat ik nu niet lekker kan babyshoppen ens
Wij waren gewoon nooit thuis.. Dat besef ik nu pas.. En ik ben absoluut geen huismuts. Erger me nu al aan ieder miniscuul ding in huis dat niet helemaal klopt, de ramen die ik weer ga lappen want nu kijk ik er constant tegeaan enz enz Maar het begint te wennen. Het is even niet anders
Ik heb er wel moeite mee. Ik kan prima thuisblijven, maar ik heb daarnaast wel de natuur nodig om mij goed te voelen. Alleen in de natuur laad ik helemaal op. Zeker na de winter. Ik kan er maanden naar uit kijken om weer veel buiten te zijn. Dat rondje om je huis wandelen is voor mij niet genoeg. Ik doe het voor een goed doel, maar ik voel mij niet zoals ik zou willen. En ik vind het moeilijk om familie niet te zien en mij af te vragen of alles goed zal blijven gaan. Ik had ze liever een dikke knuffel gegeven nu.
Ik ben een huismus en voor volgende vind het op zich niet erg om binnen te zijn. Maar de vrijheid om niet even iets te kunnen doen vind ik echt niet fijn. Ik voel me haast schuldig als ik gewoon even voor mij eigen mentale gemoed een rondje ga wandelen, voel me erg ongemakkelijk als ik naar de super ga MET kind want als alleenstaande moeder wordt het toch erg lastig om alleen te gaan en mijn 6-jarige thuis moet laten. En de opmerkingen dat ik dan maar mijn boodschappen moet laten bezorgen. Omdat ik een kind heb die ik niet alleen kan laten alsof kinderen parias zijn tegenwoordig. Dat vind ik de hele negatieve andere kant van de medaille. Het onbegrip van iedereen. Ik denk dat ik dat vooralsnog het ergste vind!
Ik mis mijn ouders en vrienden. Ik heb tijdens mijn zwangerschappen ook veel binnen moeten zitten, maar dan konden er nog mensen langs komen. En mijn vriend is echt een ontzettende rommelkont en we hebben een heel klein huis. Dus daar kan ik me wel aan ergeren. En binnen zitten zonder me zorgen te maken over mijn familie en vrienden is ook makkelijker dan nu.
Thuis blijven zelf vind ik niet zo lastig. Serie kijken, lekker koken, gamen, huishouden, in de tuin spelen met dochter. Maar echt de sociale contacten ik mis ze zo verschrikkelijk. Ik ben zo bang dat m’n omaatje van 92 het virus krijgt en ze mijn zoontje niet eens heeft ontmoet. Ik word dagelijks zo verdrietig hierdoor, echt de hele kraamweek zoveel tranen om gelaten. Ik wil gewoon zo graag dat het normale leven weer begint. Die terrasjes en restaurants mogen me gestolen worden, ik wil gewoon m’n vriendinnen en familie weer zien.
Ik vind het pittig! Vooral door onze privé situatie. Wij gaan uit elkaar, dus nu 24/7 op elkaars lip is niet fijn. Ik krijg dinsdag de sleutel van mijn huis. Super leuk, maar lekker uitgebreid shoppen zit er niet in. Dat vind ik wel lastig ja...
Ik vind het ook lastig. Ik ben normaal helemaal niet veel weg, maar het feit dat het nu ook gewoon niet kan dat beklemd me enorm. En ik vind het moeilijk dat ik niet naar mn familie kan. Mijn oma heeft corona en ligt heel slecht, en we kunnen geen afscheid gaan nemen. Misschien kunnen we ook niet naar de begrafenis mogen. En het verdrietigst vind ik nog dat mn vader niet eens afscheid kan nemen van zn moeder omdat hij en mn moeder allebei ziek zijn.
Als je bij een leuk ‘stenen’ winkeltje online wilt shoppen die ook gratis verzend dan weet ik een leuke website. Geen aandelen, geen belangen, gewoon support.
Ik heb op zich ook geen problemen om thuis te blijven. Hebben een tuin, en gaan af en toe een rondje wandelen. Ik mis vooral de sociale contacten. Even zomaar op bezoek gaan bij mijn schoonouders en vriendinnen. Mijn schoonouders zijn 40 jaar getrouwd vandaag. We kunnen het nu dus niet vieren. Zelfde met verjaardagen. Erg apart allemaal.
Ik denk dat ik er niet veel moeite mee heb omdat mijn familie en vrienden allemaal op 2 uur rijden wonen. We zien elkaar 1 x in de 3 a 4 maanden, soms wel eens wat langer ertussen zelfs. Dus we doen alles dagelijks via appjes en FaceTime. Dus het is hier niet anders dan normaal eigenlijk
Dit! Het is niet eens zo dat ik normaal nou constant weg ben maar ik mis gewoon het vrij zijn in wat ik doe. Dat je gewoon kunt gaan en staan waar je wil. Ik mis mijn vriendinnen, ik mis mijn werk, ik mis mijn ouders. Ik vind het zielig voor de kinderen geen school, geen zwemles, geen vriendjes, geen opa en oma. En ja ik spreek ze wel en ik vermaak me (nu nog) wel met de kinderen. Deze week was beter dan vorige week maar ik ben toch blij als dit voorbij is. En ik had zoveel leuke uitjes, feestjes en dingen staan en dat vind ik ook jammer. Maar, ik weet waar we het voor doen en dat moet gewoon. Dus onder de gegeven omstandigheden maken we er het allerbeste van. Er zijn immers ergere dingen.
Ik vind het zeker wel lastig. Moet voor mijn werk af en toe wel de deur uit en vind dat wel fijn. De meeste dagen heb ik thuis gewerkt maar ga elke dag wel even een wandeling maken, moet er echt even uit dan. Verder mis ik inderdaad vooral de sociale contacten. Tijdens werk buitenshuis zie ik een itf twee collega's op afstand.
Mijn werk is op dit moment dicht maar het verplicht zoveel mogelijk thuis zijn voelt voor mij aan als een vakantie. Niks moet! Chill modus staat aan. Bij zoon en vriend idem. Zoon was de eerste dagen een beetje uit zijn doen, beetje gek en wild. Nu is de relaxheid hemzelve. Het thuis blijven kunnen we dus nog gemakkelijk weken volhouden. Het enige wat ik mis is dat we niet naar mijn ouders kunnen en wat een beetje eng aanvoelt is dat ik niet zomaar België in mag. Zoon idem, hij mist alleen oma en opa. Verder vind hij het wel goed zo.
Ik heb sociale contacten gewoon buiten 1 op 1 met 2 meter afstand.. Dat mag gewoon hoor. Zo ook met mijn moeder. We gaan een uur wandelen bijvoorbeeld met 1.5 a 2 meter afstand.. Zien en spreken we elkaar toch. Mis wel t dagelijkse ritme van school vooral voormn oudste van 6 die is al blijven zitten... En thuis is hij totaal niet gemotiveerd de juf krijgt dat toch beter voor elkaar dan mij...
Ik heb er nog niet zoveel moeite mee, maar ik ben nog aan het werk en spreek daar veel collega’s. Vind het wel heel jammer dat ik niet even naar m’n ouders kan gaan.