Ik heb 3 kinderen, 2 jongens en 1 dochter. Waar de jongens op mij lijken, is mijn dochter net mijn man. Je leest overal dat zelfde karakters botsen, maar tot nu toe vind ik het met de jongens heel makkelijk. Maar met mijn dochtertje niet. Ze is vrij afstandelijk, komt nooit zomaar voor een kus of knuffel naar je toe (maar wijst me ook niet af trouwens als ik naar haar toe kom). Ze is rustig en makkelijk, maar daardoor komt ze naar mijn idee ook aandacht tekort en dat vind ik lastig. Ik wil dat niet en wil graag werken aan een (nog) betere band met haar, maar op een of andere manier voelt het soms erg geforceerd. Soms vraag ik me wel eens af of haar gedrag wel "klopt", maar kan mijn vinger er ook niet echt op leggen. Wel bestaat het vermoeden dat mijn man autistische trekjes heeft (en dochter lijkt heel veel op hem). Mijn dochtertje gaat ook veel makkelijker met mijn man om dan met mij en de jongens juist andersom. Ik heb nu echter het gevoel alsof ik haar te kort doe, maar weet niet zo goed hoe het anders moet. Hmm. Beetje vaag uitgelegd. Maar herkennen jullie het ook dat je met 1 kind veel meer "moeite" moet doen dan met het andere kind om een goede band op te bouwen? Begrijp me niet verkeerd, geen kwestie van meer of minder houden van! Ik houd van alledrie evenveel, maar bij de jongens loopt het soepeler, natuurlijker. Dochter en ik zijn totaal tegenovergesteld.
Jep, heb het met de oudste... Heeel naar vind ik want ik word er soms dus wiebelig van als we samen zijn. Alsof ik hem biet goed kan lezen/precies aanvoelen oid...
Ja dat dus. En ik betrap mijzelf er soms op dat het mij irriteert en dat vind ik niet eerlijk. Maar ik snap haar soms echt gewoon niet (maar daar kan zij ook niks aan doen uiteraard).
Ja klopt... wij ‘klikken’ niet ofzo lijkt wel.. Heb dan ook vaak het idee een gesprekje te moeten aanknopen oid, anders is het vaak stil, waardoor er dan weer zo’n ‘druk’ op staat Als ik een grapje maak kijkt hij me aan alsof ik gek ben, andersom net zo... Met de middelste gaat het gewoon als vanzelf, de jongste is nog te jong, maar gaat tot nu toe ook prima. Nu vermoed ik overigens wel dat er ‘iets’ is met de oudste... maar wat dat is weet ik niet... of het meer de psychologische kant echt op gaat of dat het wat met de slimheid te maken heeft. Loop dat telkens voor me uit te schuiven om er nu echt eens iets mee te gaan doen
Ja dit is echt precies zoals ik het ook ervaar. Het is niet spontaan, loopt niet vanzelf. Dochter is ook erg slim, maar soms ook ontzettend "wereldvreemd".
Oh wat bizar om te lezen, echt precies ervaar ik het zo met mijn oudste. Met mijn man is ze 2 handen op 1 buik. Mij "vind ze ook wel lief hoor". Krijg bijna nooit spontaan een kus of knuffel, man knuffelt ze plat. We begrijpen elkaar vaak niet, praten langs elkaar heen, snappen grapjes van elkaar soms niet. Ik ben er actief mee gaan werken, ik vind dit niet leuk. Sinds het nieuwe schooljaar hebben we 2 middagen dat zusje nog bij oppas is. De ene dag mag zij kiezen wat we samen doen, de andere middag doen we thuis spelletjes. Ook zijn we 1 keer in de week samen boodschappen doen en gaan koken. Ik moet wel zeggen, volgens mij werkt die 1 op 1 wel, het duurt alleen wel lang. Ik wijt het wel aan onze start, maar of dat terecht is weet ik niet. De bevalling ging niet zo soepel, ze lag niet goed, dus alles gescheurd in en uitwendig, OK was nodig, waardoor ik haar in de avond pas heb gezien, terwijl ze 's middags is geboren. Daarna bloedtransfusie, 2,5 bloed verloren. Kortom de eerste 6 weken kon ik niet zelfstandig voor haar zorgen. En ik bleek een depressie te hebben. Voel me dus nog best wel eens schuldig.
Je dochter is uit 2009? Ik zou me in dit geval afvragen hoe je dochter dit ervaart? Mist zij iets van je? Heeft zij ook behoefte aan een diepere/andere band, of is ze juist tevreden? Waarom vindt jij dat de band beter moet? Mijn moeder is een tijdje bedlegerig geweest toen ik 10-12 jaar was. Zij voelde zich falen als moeder, vond dat ze mij ernstig te kort deed, dat ze me verwaarloosde, dat ze niet voor me klaar stond. Mijn herinnering van die periode is (sorry mam) eigenlijk juist heel positief: ik kreeg veel zelfstandigheid, ik werd gewaardeerd voor mij hulp, ik kreeg mogelijkheid en aanmoediging om allerlei dingen zelf te gaan proberen en als ik dan met mijn moeder wilde praten, dan kon ik zo op haar bed in woonkamer ploffen en mijn zegje doen. En weer weglopen als ik er klaar mee was. Hiermee wil ik dus zeggen dat je dochter een heel ander perspectief zou kunnen hebben... Je zou op zoek kunnen gaan naar activiteit waar je 1 op 1 samen van kunt genieten en op die manier dichter tot elkaar kunt komen.
Dat 1 op 1 gaan wij nu ook vaker doen. We hebben zondag een meidendagje. Gaan we lekker met zijn tweetjes even de stad in. Mijn bevalling van haar was wel heftig, maar juist bij mijn jongens had ik een postnatale depressie en die band is super. Dus daar hoeft het niet aan te liggen hoor. Al herken ik de schuldgevoelens zeker!
Ja hier heb je wel gelijk in. Ze lijkt er niet echt mee te zitten. Is een heel tevreden meisje eigenlijk. Maar juist doordat ze zo makkelijk is vraag ik mij af of ze niet meer nodig zou hebben. We hebben net gepland zondag even met zijn tweetjes op pad te gaan! Gaan we even lunchen en wat shoppen met zijn tweetjes. Dat vindt ze altijd wel erg leuk.
Ik heb zelf een paar broers en ben het enige meisje, ik herken het vanuit mijzelf, ik trok altijd ontzettend naar mijn vader. Mijn moeder en ik lagen áltijd in de clinch, zij snapte mij niet. Nu kunnen we óntzettend goed met elkaar overweg, maar dat begon pas toen ik een jaar of 17 was denk ik.
Ik herken het vanuit mijzelf. Ik lijk heel erg op mijn vader en niet zoveel op mijn moeder. Ik botste met mijn moeder. Ze liet mij dit ook wel eens merken wat mij het gevoel gaf iets niet goed te doen ofzo (niet doen dus!) Geef haar zeker af en toe een knuffel en 1 op 1 momentjes. Deze werden mij vaak beloofd maar 9 van de 10 keer ging het niet door. Dat helpt niet. (Wel doen dus!) Overigens ging het later heel goed tussen ons. Maar dit was wel pas toen ik ging studeren en het huis uit ging.
Niet schuldig over voelen! Echt niet hoor! Komt door de karakters. Echt super dat je er zoveel tijd in steekt! Zal ze vast heel leuk vinden!
Dit herken ik ook van mijn dochter, nu ze ouder wordt, en we meer doen, komt ze wel meer naar mij toe. Ik heb sowieso knuffel kids, dus dat afstandelijke heb ik niet echt.
Ja mijn jongens zijn enorme knuffelaars. Zij helemaal niet. Wat op zich natuurlijk helemaal prima is hoor, maar het verschil is zo groot.
Je schrijft dathet voelt alsof je haar tekort doet, maar je gaat wel actief aan de slag om te onderzoeken of ze dat ook zo ervaart en samen erop uit. Dan denk ik wat een fijne moeder heeft dit meisje die zich zo om haar bekommerd! Dit, en het gevoel geven aan je meisje dat je er voor haar bent dat kan voor jouw rustige tevreden zelfstandige meisje al voldoende zijn. Ze weetje te vinden als ze jou nodig heeft.
Mijn meiden zijn veel jonger maar ik herken het wel. De middelste is echt zo anders als de oudste. Ik herken veel van mezelf in de oudste en dat is 'makkelijk'. De middelste heeft een totaal ander karakter, is zelfstandiger, durft veel meer en is (tot hoever je dat met 4 jaar kan zien) flexibel en stressbestendig. Zo anders, en soms voor mij lastig omdat ik denk dat ik haar tekort doe. Ze hangen alledrie erg aan mij op het moment. Ik denk dat dit ook met de ziekenhuisopname van mijn man te maken heeft. Lastig he?
Niet schuldig over voelen hoe moeilijk dat ook is. Ieder mens is anders dus ieder kind ook. En met de verschillende mensen in je leven heb je ook niet dezelfde band. Waarom zou dat met je kinderen wel hebben. Soms is de klik er Niet,minder of anders. Zolang jij laat zien om haar te geven, samen dingen te doen en je interesse in haar en haar interesses toont is het goed. Misschien zal de band nog groeien in de toekomst. Misschien ook niet. Maar accepteer het zoals het is.