Mijn lieve mama heeft het zo zwaar ze is nog hartstikke jong, maar vanmiddag eindelijk zelf uitgesproken kerngezond maar zo eenzaam Binnekort is het 8 jaar geleden dat mijn lieve papa is overleden na een heel kort ziektebed mijn moeder een heel afhankelijke vrouw kwam er alleen voor te staan met een zoon van 15 en een dochter van 20. Er waren problemen op financieel gebied en haar vertrouwde huis moest zij verlaten kort hierna, ze heeft nu pas sinds een klein jaar een vast huis daarvoor in die 7 jaar tijd 6 keer verhuisd, ik heb zelf het vermoeden dat zij niets heeft kunnen verwerken al die tijd door de onrust en de spanningen van de woningen. Nu zit ze op een vaste plek en nu komt alles eruit, afgelopen december is zij ook haar baan kwijtgeraakt en eerlijk is eerlijk op een vrouw van bijna 53 zonder noemenswaardige opleidingen zitten weinig werkgevers te wachten. Kort hierna is zij geheel ingestort en nog steeds, voor ons gevoel houden wij als kinderen en kleinkinderen haar op de been, maar eerlijk gezegd ben ik gewoon bang dat ik eens het telefoontjt ga krijgen dat zij er niet meer is. Zij is nu zo depressief loopt bij de psycholoog inmiddels wekelijks heeft medicijnen maar we merken maar licht verschil. Vanmiddag had ik haar weer aan de lijn ze woont vlakbij en ze was zo verdrietig toen zei zij mij dingen die mij aan het denken deden zetten, ze heeft een wilsverklaring bij de huisarts dat zij nooit gereanimeerd wil worden, daar schrok ik best wel van eerlijk gezegd. Ik weet dat deze verklaring toen speelde bij mijn vaders dood mnaar hij was ziek, dit was even met mijn neus op de feiten, ook dat zij zo eenzaam is, financieel heeft ze de middelen niet om op stap te gaan, ze moet roeien met alle riemen die ze heeft en echt elke cent 3 keer omdraaien voor zij hem uit kan geven. Vanavond hebben wij zitten denken wat te doen allemaal om haar beter te laten voelen, ik had gehoopt dat haar psycholoog ons zou benaderen na aanleiding avn de vragenlijst die wij in moesten vullen helaas is dit niet gebeurd, kan ik haar huisarts bellen, ik weet het niet meer maar ik ben echt bang dat ze zichzelf iets aandoet. Met alle liefde wil ik haar nog vaker ophalen en meenemen en leuke dingen doen maar het is maar een tijdelijke oplossing, heeft iemand raad? Zo niet dit lucht enorm op.
Misschien kan je een keer mee naar de psycholoog... Leg het je moeder voor. Nemen jullie haar wel eens mee op stap? Heeft ze vrienden of niet? Heel veel sterkte in ieder geval.
Oei dit klinkt echt heftig, Zie dat je een klein kindje hebt zou ze het misschien leuk vinden om een middag in de week op de kleine te passen? Bij jou thuis bijvoorbeeld dat je vraagt of ze je kan komen helpen. Zo dat je haar het gevoel geeft dat er nog iets toe doet in het leven. Even haar in haar moeder rol trekken op een positieve manier ze klinkt als een hele lieve moeder en jij als een hele lieve dochter. Echt verdere tips heb ik niet. Misschien ken je een vriendin van haar of jij zelf vraag of ze zin heeft in een weekendje weg of iets. Ga met haar praten over het verleden over je vader. Haal herinneringen op probeer haar daar in te bereiken.
Ik kan je niet helpen. Maar wat naar, wat moet jij je machteloos voelen. Hopelijk heeft iemand hier een goede tip voor je. Heel veel sterkte
Wat een ontzettend machteloos gevoel moet jij hebben! Je zegt dat je haar aan de telefoon had, is het misschien een idee om ipv haar te bellen haar op te halen? Lekker bakje koffie bij jullie? Werk je de hele week? Anders haar laten oppassen? Of bijv haar bij jiu thuis als je thuis bent?
Mijn moeder zit momenteel ook niet lekker in haar vel en naar mijn mening ook wel (licht) depressief en ik vind het ook moeilijk om daar mee om te gaan. Ik ben niet bang dat ze zichzelf iets aandoet maar vind het wel heel rot om te zien hoe ze nergens meer plezier in heeft. Bah....sorry...geen tips maar wel enige herkenning....
Ik ben zelf volledig thuis, maar heb door de weeks geen auto ze woont hier best wel dichtbij een km of 15 maar net te ver zeg maar voor mij om te doen, de openbaar vervoer verbinding tussen ons is waardeloos. We bellen dagelijks en we proberen minimaal eens per week op de koffie te gaan bij haar in het weekend vaak met zijn allen of ik haal haar op om samen boodschapjes te gaan doen of te winkelen, doordeweeks ga ik nog wel eens alleen. Als ik oppas nodig heb bel ik haar altijd ald eerst en zoals vorige week heb ik gevraagd of zij mijn zoontje van de gym wilde halen en met mij mee naar het bureau wilde dan haalt ze ook echt troost uit de momenten met de kleine meid en de grote man. Dan eet zij mee is het allemaal heel gezellig maar als ze weer thuis is dan komt het weer terug bij haar. Vrienden heeft zij wel een handje vol goede vrienden maar die zijn uiteraard gelukkig allemaal samen, en dat de vrouwen dan alleen komen doet haar ook weer pijn ( moeilijk uit te leggen). Ook zijn er vele mensen die haar hebben laten vallen ook veel van de familie, er werd heel makkelijk gezegd wij zijn er voor jullie, helaas maakte bijna niemand hier iets van waar. Dit heeft zij zichzelf ook enorm aangetrokken, Het is zo moeilijk hier nuchter in om te blijven gaan, mee naar de psycholoog wil ik haar inderdaad voor gaan stellen
Daarom gaf ik ook als tip een vaste dag in de week er bij te doen. bijvoorbeeld elke woensdag middag kind uit school halen en die dag bij jou door brengen als je dat kunt op brengen dat breekt de week. Er zijn cursussen voor mensen die depressief zijn ze is haar werk kwijt dus ook een stukje van haar structuur. Ze heeft dan in wezen geen doel meer overdag. Van het thuis zitten woordje vaak alleen maar depressiever. Kijk of je haar kunt porren voor wat vrijwilligerswerk?
Ik weet van mijn moeder dat ze het heerlijk vond naar de dierentuin te gaan. Vooral samen met dochter en kleinkind
Misschien is het een idee dat je moeder elke week een dagje komt logeren of jij bij haar. Dan kunnen jullie een hele dag samen iets leuks doen en samen eten. En kan zij haar kleinkindjes op bed doen. Dat laatste vind mijn moeder het allerleukste. Dan heeft ze iets om naar uit te kijken. Wel sneu voor je moeder zeg. Lief dat je zo bezorgd bent. Sterkte!
Haar telkens laten weten dat je niet zonder haar kunt.. Vraag haar om regelmatig om raad..zo voelt zich toch nog een beetje nuttig. misschien kan je man voordat hij naar z'n werk jou en de kleine bij je moeder afzetten. Dan ben je er een hele dag of dan maar een half uurtje eerder weg om eerst je moeder op te halen en bij jou af te zetten. Om zo bijv een keer de zolder op te ruimen of zoiets. Verzin maar wat.
wat vervelen dat het zo slecht met je moeder gaat! Ik zou het proberen wat open te gooien. Zeggen dat je je zorgen maakt en bang bent dat ze zichzelf wat aan doet. En vragen of en hoe je haar dan kan helpen. Als ze echt " te " somber is moet er misschien meer professionele hulp op, maar misschien heeft ze zelf wel ideeen wat ze zou willen en wat haar helpt. Mijn ervaring is dat voor een ander denken en proberen goed te doen niet altijd helpend is.. Sterkte in ieder geval !
Dit vind ik een hele goede tip. Zelf heb ik verder geen tips. Wel veel sterkte met deze rottige situatie gewenst.
Ach wat zwaar voor haar, ze is wel heel jong weduwe geworden. Ik denk dat wat jullie doen al super is, laten weten dat jullie om haar geven en ze belangrijk is voor jullie. Aan de andere kant, en dat klinkt misschien hard, moeten jullie ook niet te veel in haar lijden meegaan. Ik weet dit uit ervaring. Ze moet zelf de kracht en motivatie weer vinden om zichzelf te herpakken en een waardevol leven op te bouwen, onafhankelijk van jullie! Dus je moeder af en toe de spreekwoordelijke trap onder achterwerk geven is in dit geval ook wel nuttig. Probeer daar een gezonde balans in te vinden. Ik zou persoonlijk dan ook niet meegaan naar haar psycholoog, je bent niet haar partner en je moeder is geen klein kind. Sterkte, hopelijk gaat het snel weer beter met haar!
Het lijkt alsof ze iemand in haar leven mist zoals je vader. Waarmee ze alles kon delen. En eenzaamheid is echt killing en zo jong al. Maar probeer positief te blijven voor haar. Ik weet niet of zij het aan kan. Maar stel dat jij nu een paar uur in de week werkt en je mamma laat oppassen? Dan kan je haar voor het oppassen een extraatje geven en dat is voor haar dan weer een beetje financiële ruimte. Mocht dat goed gaan kan je eens met haar kijken of ze een opleiding voor gastouder kan doen. Dan kan ze misschien weer lekker aan het werk. En kijk eens in de buurt bij haar voor vrijwilligerswerk. Dat brengt haar weer onder de mensen.
Ik zou ook haar pschycholoog bellen. Hij mag met jou niet over je moeder praten, maar jij kan wel je bezorgdheid uiten over waar jij je zo zorgen over maakt. Het is dan aan de pschycholoog om te kijken wat hij met die informatie gaat doen.
Ja precies. Dat was ik nog vergeten te schrijven. Wees positief en bekijk hoe jullie haar constructief kunnen helpen. Dus inderdaad het eerste zetje geven naar bvb meer sociale contacten. Zoek wat telefoonummers van vrijwilligers organisaties bvb, hobby verenigingen, desnoods datingsites als ze die behoefte heeft. Ze zal het dan nog steeds zelf moeten oppakken, maar nogmaals, het slechtste wat kan je kan doen bij een depressief persoon is deze téveel betuttelen, benadrukken hoe zielig ze zijn (ondanks je moeder's verlies IS ze alles behalve zielig natuurlijk...ze is jong, gezond, heeft familie, een huis te eten etc.) en haar afhankelijkheid nog meer gacikiteren. Je kan beter 'tough love' inzetten dan te soft zijn want daar help je haar uiteindelijk alleen maar nog verder de vernieling mee in.
Ik zie veel dingen waar ik op wil reageren. Nu moet ik weg vanavond als ik terug ben reageer ik uitgebreider. Ga haar zo ophalen om mee te nemen naar opa en oma.
Zo gisteren is het er niet meer van gekomen, vandaar nu pas. Mijn moeder is altijd heel erg afhankelijk geweest van een ander inmiddels woont alleen mijn broertje nog thuis. Maar die is bijna 24 jaar en studeert aan de hoge school heeft het plan volgend jaar voor 8 maanden naar het buitenland te gaan voor studie, mijn moeder projecteert volgens mij haar verlatingsangst op hem, hij kan zijn kont niet keren en ze belt hem wil weten waar die is met wie kom je thuis slaap je thuis en ga zo maar door. Dit werkt ook niet goed voor de sfeer daar in huis, mijn broertje loopt op zijn tenen. En we kunnen zo vaak zeggen hij is bijna 24 laat hem wat los, ja maar jullie weten niet hoe het is om iemand kwijt te raken, dat weten wij wel het was ook onze vader die wij verloren. Mijn moeder komt regelmatig hierheen om een dagje hier door te brengen of we halen haar op of ze komt met de fiets met ov. Op zich is het dan hartrstikke gezellig, oppassen als wij oppas nodig hebben mag het en kan het ook ze helpt met mijn zootnje met onze dochter wordt het een ander verhaal die krijgt nog volledige bv dus aangezien ik thuis ben geef ik die zelf liever live drinkt ze veel beter. Verder logeert mijn zoontje daar ook geregeld, helaas is zij momenteel zo enorm in de war en let ook niet op dat dat op dit moment echt geen optie is. de laatste keer is zij gewoon de hond gaan uitlaten en koffie gedronken bij de buren tot na middernacht, dit zijn dingen die zij normaal nooit zou doen, zo is zij hem ook kwijt geraakt met een dag winkelen in rotterdam ze zou op hem letten ik was in een pashokje ik zeg let je op en ja dat was goed wat dacht ik wel niet en ik kwam eruit en hij was weg, godzijdank naar de kassa gelopen dat die mama en oma kwijt was geraakt, maar dat soort dingen gebeuren dus, dit geb eurd normaal niet. Mee gaan naar de psycholoog zou ik nooit doen, wel zou ik eens individueel willen gaan om deze beste vrouw het verhaal van onze kant te vertellen, ik weet dat er een beroepsgeheim is, maar wij denken dat er meer handvatten zijn om haar te helpen als zij ons verhaal ook kent, ze doet zich nu beter voor dan dat ze is (vermoeden wij) Het blijft nu erg moeilijk gisteren opgehaald en de hele dag mee geweest dan heeft ze een aardige dag en gaat het goed. maar ze komt thuis en een uur later belt zij op helemaal overstuur en verdrietig, dan denk ik wat kan ik nu doen, ik merk dat ik er soms ook een beetje boos om wordt vanbinnen, ik probeer dan duidelijk te maken dat het niet goed is de manier waarop ze denkt, maar dit kan ik alleen heel subtiel zeggen, zo niet is ze boos laat iederen haar in de steek loopt ze weg dat soort dingen. Zelfmoord, ze zegt dat ze het niet zou doen, maar ze zegt daarintegen ook steeds weer dat ze iedere dag hoopt dat ze de volgende morgen niet meer wakker wordt. Dat blijft vreselijk mopeilijk te horen dat je moeder niet meer wil leven eigenlijk.
Het klinkt als een doelloos leven. In overleg met een psycholoog doelen op gaan stellen? Wat zou je moeder nog heel graag willen. Een bepaalde hobby oppakken, iets aan het huis veranderen (inrichting), een reis(je) maken, (vrijwilligers)werk zoeken wellicht via een dating site op zoek naar liefde? Vervolgens een stappenplan maken om de doelen te halen. Dan heeft ze weer iets om voor wakker te worden...