Bipolaire stoornis en een gokverslaafde man

Ik herken mezelf van een aantal jaar geleden heel erg terug in je reacties, alleen was het bij ons geen gokverslaving maar alcohol.
Budgetbeheer, gesplitste rekeningen, relatie-therapie, noem het maar.

Ik zal je niet zeggen dat je moet stoppen met deze relatie, diep vanbinnen weet je dat zelf ook wel. Ik herken ook de hoop die er in je laatste berichten zit, de hoop dat het deze keer wel anders zal verlopen, de hoop om er samen toch nog uit te komen, de hoop dat jullie de uitzondering zullen zijn die het wel gaan overwinnen.
Diezelfde hoop waarmee je de situatie bagatelliseert. Waarin je in je laatste posts een compleet ander beeld schetst dan in je eerdere. Waarmee je hem verdedigd.
Er zal wellicht een stukje schaamte meespelen, het gevoel van niet willen falen in het beeld van het gezin, de angst om er alleen voor te staan. Toch door willen zetten, en blijven vasthouden aan dat kleine sprankje hoop.

Niemand kon mij vertellen dat ik moest stoppen. Hoe harder mensen riepen dat ik weg moest gaan, hoe meer ik wilde bewijzen dat we het wel konden overwinnen. Ik was er niet klaar voor, ik moest eerst nog gaan leren dat ik beter verdiende, en die hoop waar ik aan vast hield een illusie was.

Jij verdient ook beter. En op dit moment ben je er nog niet klaar voor om je dat te realiseren. Daar kom je vanzelf wel. Het is goed dat je hulp voor jezelf hebt.

Wat ik je wel wil adviseren is om in ieder geval alvast een back-up plan te starten. Schrijf je alvast in bij de woning bouw, onderzoek je rechten en mogelijkheden.
De realiteit is niet zoals je hoopt, maar mochten jullie alsnog die ene uitzondering blijken te zijn kan het geen kwaad. Mochten jullie uiteindelijk wel bij de overgrote meerderheid behoren waarvan de situatie niet verandert, of alleen maar erger wordt, dan heb je hem hard nodig.

Sterkte!

 

Zoals mijn voorgangster al heel netjes verwoorde zeg ik het ietsje anders. Je stopt gewoon je kop in het zand! Dit is gedoemd te mislukken met alle gevolgen vandien. Je wilt het vast niet horen maar echt meid, red jezelf en je kleine meid!!!!!!
Zorg dat je je eigen zaakjes op de rit hebt. Je zegt beide een fulltime baan te hebben, dus op zoek naar een eigen plek lijkt me geen slechte zet. Ga maar eens apart van elkaar leven en bekijk dan eens van een afstandje hoe hij het gaat doen.
Hij is verslaafd! Dit gaat niet zomaar over, niet door een middenweg en acceptatie, nee hij heeft intensieve begeleiding nodig!
Echt het is wachten tot de volgende bom barst en jij weer de klappen, zowel fysiek als mentaal op mag vangen.
Er is een kindje in het spel, volledig onverantwoord mijn inziens in deze situatie, een kindje moet veilig opgroeien, zicht geborgen voelen en van alle basis benodigdheden voorzien worden. Ik kan me hier zo kwaad om maken! Meid hoppa, neem het heft in eigen hand en handel!!!
Zo ik ben het kwijt, niet dat je er waarschijnlijk iets mee doet wat je ziet het totaal nog niet in maar dat komt vanzelf en hopelijk is het dan niet te laat en zijn er geen vreselijke dingen gebeurd.
Is er wel toezicht omtrent jullie situatie tav jullie kindje??
Sterkte!

 

Wat een goed bericht zonder oordeel. Mooi hoor!