Ik was nieuwsgierig of hier meiden zitten die in dezelfde situatie zitten of gezeten hebben: Vandaag ben ik dus precies 22 weken zwanger en heb nu al het gevoel dat ik opgebrand ben. Ik heb al jaren fibromyalgie waar ik altijd pijnstillers voor slik (maar nu niet vanwege de zwangerschap). Klachten van de fibro zijn bij mij sowieso al pijn en vermoeidheid. Verder gebruik ik (momenteel nog een lage dosis - 10mg) Seroxat voor het onderdrukken van paniekaanvallen en hyperventilatie. Nu is het zo dat ik al heel vroeg in de zwangerschap BI heb gekregen ben daar nu ook al een tijdje voor bij de fysiotherapeut. De oefeningen helpen volgens mij alleen niet want het wordt nu (helaas ook erg snel) veel slechter. Liggen houdt ik niet langer vol dan maximaal anderhalf tot twee uur, dan moet ik er gewoon even uit om in beweging te komen (je kunt je voorstellen dat dit 's nachts een crime is). Meestal ga ik 's nachts even naar het toilet even wat drinken en ga ik er dan weer in om dan weer voor een korte tijd even te slapen. De laatste tijd echter redt ik het daar niet meer mee en met ik 's nachts (meestal rond 3 uur) echt even een poosje er uit anders trek ik het niet meer in bed. Verder geven ook staan en lopen mij al zoveel klachten dat ik er tegenop zie om de deur uit te gaan. Afgelopen vrijdag heb ik even samen met mijn mannetje boodschappen gedaan maar halverwege in de winkel werd ik al gek van de pijn. Mijn hele bekkenstreek, rug etc. deed zo'n zeer... Verder kreeg ik ook accuut een harde buik. Dit krijg ik de laatste tijd trouwens steeds meer bij (te)veel inspanning. Verder heb ik een "slechte" eetlust momenteel. Ik ben in totaal nu 4 kilo aangekomen, dat is volgens mij best normaal voor 22 weken? Ben ook nog vaak misselijk als ik (te)veel gedaan heb. Afgelopen donderdag heb ik zelfs aan het einde van mijn avondeten alles er gewoon weer uitgegooid zo "overstuur" was mijn lichaam (sorry voor de details). Door de fibromyalgie (is trouwens weke-delen-reuma voor diegene die dat niet weet) kon ik al maximaal 24 uur werken, dan was ik ook echt op. Doordat ik echter al vroeg begon met BI (heb een zittend beroep als receptioniste/telefoniste) ben ik al vanaf ongeveer week 16/17 gehalveerd met mijn uren en werk ik nog drie ochtenden. Nu gaat het dus in één keer zo hard achteruit allemaal dat ik ook die drie ochtenden teveel ga vinden. Ik kan alleen zo moeilijk nee zeggen.... Aan de ene kant heb ik zoiets van: Ik trek het gewoon helemaal niet meer, maar om nu al bij week 22 te zeggen tegen mijn werk/collega's (die gelukkig heel meelevend zijn) dat vind ik gewoon heel erg en zo zit ik niet in elkaar. Maar in mijn werk kan ik ook niet voor twee of drie uurtjes heen op een dag zeg maar want dat kan qua planning niet bij de receptie (dan zou je voor de andere twee uurtjes apart iemand moeten laten komen). Dus je zit eigenlijk al behoorlijk vast aan dagdelen qua planning. Nu werk ik meestal van 8.00 tot 12.30 uur (is dus vier en een half uur) maar ik wil eventueel nog wel proberen om hier een uurtje af te snoepen (misschien dat dat in overleg met mijn collega's nog net haalbaar is qua planning) maar dan werk ik nog drie en een half uur (plus 2x 20 minuten reistijd per auto). Ik ben dus bang dat ik aan het einde van de dag absoluut met die harde buiken zal zitten. Weten jullie of dat schadelijk is? Wat ik mij dus eigenlijk afvraag is, zijn er meiden die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt en hoe hebben zij dit aangepakt qua werk (wanneer zijn jullie gestopt?), maar ook sociaal leven, boodschappen etc. Ik heb het antwoordapparaat van mijn VK al ingesproken of ze mij terug wil bellen (hoef pas over twee en een half week weer heen), zodat ik met haar ook één en ander kan bespreken. Ik ben zelf een type van: niet zeuren gewoon doorgaan, maar: Kan het kwaad voor mijn kindje? Nou, een heel verhaal, bedankt voor het lezen (voor wie nu nog niet heeft afgehaakt ) en ik ben benieuwd naar jullie reacties! Alvast bedankt daarvoor in ieder geval!
Ik heb geen ervaring met fybromyalgie in de echte vorm maar ik heb in 2005 wel een enorme burnout gehad (kan ook niet 'nee'zeggen!) waarna ik ook regelmatig last had van mijn polsen en armen, rare lichamelijke pijnen, nekklachten en natuurlijk ernstige vermoeidheid. Het hangt ook allemaal lichtelijk samen heb ik het idee maar natuurlijk niet vergelijkbaar met wat jij nu omschrijft. Toch ben ik in 2006 weer FT aan de slag gegaan en dat is gelukt ook al was het in het begin zwaar en erg vermoeiend. Doordat ik intensief sporte kon ik mijn energiepijl redelijk hoog houden. Mijn grootste wens is mijn kinderwens en ik mag dus nu niet klagen. Wel ben ik uit voorzorg en gezien het slechte jaar in 2005, met 5 maanden totaal gestopt met werken. Gelukkig kon dit financeel ook. Tevens gaan we over 1 maand nog verhuizen en wil ik verder zo rustig mogelijk de bevalling in want daarna wordt het weer een vermoeiende tijd met de kleine, in ieder geval de eerste 6 weken. Ik zou goed op jezelf passen nu want tegen de 28 weken zal je lichaam nog meer rust van je eisen. Spreek erover op je werk en met de juiste instanties. Dit is niet niets en je moet er voor zorgen dat jij en je kindje in je buik wel op nummer 1 staan. En als werken te vermoeiend is dan is dat nou eenmaal zo. Misschien heb je er baat bij overdag een stuk te gaan wandelen inplaats van een zittend beroep uit te oefenen. Veel succes en ik hoop dat het beter met je zal gaan. Groetjes, Marijn
ps. ik heb ook regelmatig harde buiken (omdat ik toch blijkbaar steeds weer over mijn grenzen heen ga) , laatst om de 10 minuten ongeveer 5 uur lang... Zoiets mag niet te vaak voorkomen en betekend echt dat je rustiger aan moet doen. je wil niet dat een harde buik over gaat in een wee dus... Sterkte, M
Bedankt voor je antwoord Marijntje. Het wandelen zou inderdaad geweldig zijn (dat is ook het enige qua bewegin dat ik kan i.v.m. de fibromyalgie), en ook voor het nog enigzins op peil houden van je conditie, ware het niet dat dat vanwege mijn bekkeninstabiliteit al niet meer lukt. Wanneer ik een paar honderd meter gelopen heb "schiet" het mij via mijn linker bil in mijn rug en naar mijn knieholte. Ik zak dan gewoon echt door mijn benen. Echt op één plek staan is ook een crime. Ook krijg ik dan dus gelijk buikpijn en die harde buik (ik ga er dan gewoon een beetje van krom staan zeg maar). En vooral omdat ik nog wel even moet maak ik mij er best wel zorgen over.... Ik heb dan zojuist toch een mail naar mijn werk gestuurd met mijn verhaal er in en dat ik morgen niet kom. Het gaat gewoon echt niet lukken, ik heb het nu al zo moeilijk hier thuis. Weet nu soms al niet waar ik het zoeken moet. Enne.... ook ik het in het verleden een burn-out gehad (onder andere ook van het geen nee kunnen zeggen en een opéénstapeling van gebeurtenissen in mijn omgeving) dus ik weet dat dat ook geen pretje is. En daar zit ik ook niet echt op te wachten.... Ik wil graag straks mijn 24 uur werk weer oppakken na de bevalling (is financieel ook nodig trouwens) en ik ga er vanuit dat dat zodra ik weer de juiste medicatie ga gebruiken dat ook wel gaat lukken. Maar ik zal er nu even doorheen moeten geloof ik.
Hi Fibi, bij mij weten de dokters nog niet zeker of ik ook fybriomyalgie heb, want ik heb niet alle symptomen. Dus labelen ze me maar 'zwaar hypermobiel'. Ik herken wel heel erg veel van wat je vertelt, ook wat betreft paniek-aanvallen, met pijnstillers heb ik nog niet veel ervaring, alleen zo nu en dan Paracetamol tegen stress-hoofdpijn. Je vroeg hoe anderen met soortgelijke klachten het aanpakten met werk en privé? Nou, ik werkte altijd 4 lange dagen in het voortgezet onderwijs. Heel zwaar. Maar het is leuk werk en het was financieel zekerder dan de losse contracten van mijn man. De deal was en is dat hij het huishouden en de boodschappen doet, ik hielp alleen wel eens een handje. Dat ik dat huishouden moest schrappen kostte me wel veel onafhankelijkheid, maar we leefden zo zonder stress. Sinds mijn 11e week ben ik veels te moe en heb ik teveel pijn. En dan krijgt mijn man in mijn 12e week ook nog zo'n opdracht die hij toch echt niet kon laten liggen qua salaris! Fijn natuurlijk, maar het huishouden lag op zijn gat. Gelukkig wonen onze ouders ook in Groningen. Mijn moeder maakt één keer per week schoon, mijn vader doet twee keer per week boodschappen, in het weekend helpen Eriks ouders met het klussen in huis, want die babykamer moet ook ergens tussendoor gedaan worden... Sociaal leven is op een laag pitje, want ik kom de deur nu nauwelijks uit. Maar vrienden en broers en zussen komen gewoon bij mij langs en dan zitten/liggen we op de bank te kletsen. Ook leuk! Sporten lukt niet meer, maar ik probeer regelmatig wat door de wijk te fietsen (gaat me beter af dan wandelen, want ik had al een aangepast fietsje). Mijn werk... ik kan sinds mijn 11e week niet meer die 4 dagen werken. Na wat experimenteren en veel over mijn grenzen heengaan (zelfs 3 weken helemaal thuisgezeten), werk ik nu nog voor 30%. Dat betekent in de praktijk dat ik vier dagen per week anderhalf uur lesgeef en verder natuurlijk thuis lessen voorbereid en nakijk. Vergeleken met pre-zwangerschap is dat gewoon bezigheidstherapie, maar zelfs dit is moeilijk, want ik kan me door de pijn slecht concentreren en doe uren over één klas. School zorgt wel voor wat broodnodige afleiding, anders heb ik alleen de hele dag maar pijn en vermoeidheid. Dat ik überhaupt nog kom is prettig voor de collega's die anders ook die laatste klassen van mij zouden moeten overnemen, maar dat is niet het belangrijkste. Ik heb met mezelf, mijn omgeving en de rector afgesproken dat ik ophoud met werken als de afleiding niet meer opweegt tegen de extra pijn en vermoeidheid. Ik heb twee-wekelijks overleg met de rector, de ARBO houdt ook een vinger aan de pols. En ik zie wekelijks de Mensendieck-fysiotherapeut, die houdt het ook in de gaten. Als ik zoals jij beschrijft zo slecht zou slapen en ook nog telkens harde buiken zou hebben (heb ik nu alleen af en toe), zou bij mij het stoplicht op oranje gaan. Met wat overleg zou ik dan in ieder geval het nog rustiger aan gaan doen. Naarmate de zwangerschap vordert wordt het denk ik vast makkelijker voor je om daaraan toe te geven. Als die 3 ochtenden teveel zijn voor je, weet je in je hart wel hoe je daar eigenlijk mee om moet gaan. Het is meer het ook daadwerkelijk naar dat besef handelen, dat is een groeiproces. Bij mij in ieder geval... maar omdat mijn verantwoordelijkheidsgevoel tegenover Kindje elke week groeit, vind ik het steeds minder moeilijk verwachtingen die ikzelf en anderen hebben, bij te stellen. Terwijl ik van mezelf een 'workaholic' ben In jouw geval zou ik ook denken aan nog meer minderen of zelfs stoppen! Kun je niet minder ochtenden komen? Dan wordt het vast net zoals bij mij meer dat je gewoon ook eens één keer in de zoveel tijd je neus laat zien, maar dat kan dan gewoon niet anders... Sterkte met beslissingen nemen! Ik ben sowieso benieuwd hoe jij zaken aanpakt, moet zelf nog heel veel leren over de combi chronische pijn en 'wel dingen blijven doen'. Bijvoorbeeld wat als het kindje er straks is?
Bedankt voor je verhaal Irena! Ik heb dus inmiddels zelf de knop doorgehakt...... en ben gestopt met werken. Ik had eigenlijk anders vandaag weer moeten beginnen maar heb gisteren contact gehad met werk (chef heeft mij ook teruggebeld) dat het zo gewoon langer niet kan. Gelukkig zijn ze bij mij op het werk heel meelevend (dat kan ook anders weet ik uit ervaring). Mijn chef stelde voor om mij geheel te gaan vervangen. Heb ik zelf het idee dat ik wel weer wat kan of wil gaan werken dan kan ik het aangeven en dan roosteren ze de uitzendkracht die voor mij aangenomen wordt (gisteren waren er gesprekken) gewoon uit. Dus voor mij is dit een hele opluchting. Ik ken mezelf inmiddels en weet dat ik snel over mijn grens ga. Ik zal het mezelf alleen nooit vergeten als mijn kindje iets overkomt. De laatste dagen heb ik best wel buikpijn en net onder de douche zag ik dat ik zelfs een (echt heel weinig hoor) drupje bloed verloor en dan maak ik me toch wel heel erg zorgen gelijk. Het stelde echt niets voor hoor maar toch..... mijn kindje gaat nu even boven alles. Ik wilde eigenlijk vandaag wat kleine dingetjes gaan doen maar toch neem ik maar even rust voor de zekerheid. Hoe het straks zal gaan is voor mij ook nog onzeker. Wel weet ik dat ik dan mijn pijnstillers weer mag gaan slikken en de medicijnen die ik tegen de hyperventilatie en paniekaanvallen eventueel weer omhoog kan schroeven. Dát samen met werken aan mijn conditie moet er voor zorgen dat ik tóch weer de oude ik ga worden. O ja, en niet te vergeten: ik moet wat kilootjes afvallen, ik was al te zwaar aan het begin van mijn zwangerschap (76kg bij 1.65 = weeg nu 80kg dus aankomen valt nog mee gelukkig) dus wanneer ik die kilo's kwijt ben gaat het ook een stuk beter met mij weet ik uit ervaring.....