Ik heb dit 2 jaar geleden meegemaakt met een jongen die ook ernstig ziek was. De voorbereidingen duurden zo'n 3 weken. Heb goed met hem gepraat van te voren, en ik kon hem echt volledig begrijpen. Hij zou al wel gaan overlijden aan zijn ziekte, maar hij wilde zichzelf een hoop lijden besparen. Alleen begrijp ik nou goed dat het bij deze jongen vooral geestelijke oorzaak heeft ? Zou hij anders niet overlijden ? Want in dat geval zou ik toch echt hulp inschakelen. Hoe erg het psychisch ook gaat, er is dan toch nog hoop te vinden ?? Maar dat zegt mijn gevoel dan. Als je bij de GGZ uitbehandeld bent, zijn er nog tig andere wegen te bewandelen!
Hmm...ik hou nu op met er verder over te vertellen. Sorry...maar het is zijn leven. We hebben het over een onuitwisbaar trauma wat hem al ruim 30 jaar uit zijn slaap houdt. Ik heb begrip voor hem. En dat hij me vertelde hoe hij gaat doen was omdat we het erover hadden. Welke keuzes maak je en met welke reden. Zo zijn we erop gekomen. En we kunnen daar samen prima over praten. Ja, het is bizar...maar dit maakt het voor mij niet nog erger of zo. Ik ga een slotje vragen. Ik moest even mijn ei kwijt. Dank daarvoor!