Heel herkenbaar allemaal! Gewoon loslaten en er niet mee bezig zijn. Op vakantie gaan. Ik snap niet dat mensen een traject ingaan, zijn genoeg kinderen om te adopteren. En mensen die niet van je achtergrond weten: Wanneer gaan jullie beginnen met kinderen? Je bent al 30+, willen jullie geen kinderen dan? Het wordt toch wel eens tijd. Op kraamvisite: jullie zijn de volgende hè. Maar je moeder wil zo graag oma worden.
Ohhh die laatste opmerkingen.. Ik zeg er dan ook gewoon wat van hoor. Zo ontzettend pijnlijk, mensen weten niet wat ze zeggen.. (Als iemand subtiel informeert dan reageer ik normaal, maar sommige mensen zijn zo brutaal)
Ik zeg er ook echt wat van hoor. Mensen kunnen het misschien niet begrijpen maar ik vind echt dat juist die mensen wel wat meer bewustwording bij gebracht mogen worden. En de manier waarop ik reageer ligt indd aan hoe diegene het zegt.
Zo herkenbaar allemaal. Hier hoorde ik laatst van iemand die haar baarmoeder om medische redenen moest laten verwijderen, nu snap ik hoe vrouwen zich voelen die geen kinderen kunnen krijgen. Ze vergat voor het gemak even de 3 kinderen die ze al had gekregen en waarvan ze binnen no time zwanger was. Nee gewoon nee.....
Ja precies die bewustwording creëren. Vanaf kleins af aan zelf gelukkig wel aangeleerd dat het 1) niet netjes is zulke dingen te vragen en 2) je nooit weet hoe of wat en dat het krijgen van kinderen niet voor iedereen makkelijk/mogelijk is. Kan me er nog om verbazen dat dit er bij zoveel mensen niet in zit..
Veel mensen krijgen dit helaas niet mee in de opvoeding... goed dat jij dit wel meekreeg! Ik ben zelf ook niet ‘vanzelf’ gekomen zegmaar. Mijn moeder zat al in de overgang (zeer vroeg). Wij hebben ook altijd geleerd dat het allemaal niet vanzelfsprekend is!
Vooral de opmerking ‘willen jullie geen kinderen dan’ deed mij veel pijn in die tijd. Alsof je, als je 30 gepasseerd bent en niet zwanger of al moeder, een hekel hebt aan kinderen. En als iemand vroeg ‘wanneer gaan jullie beginnen‘ dan antwoordde ik soms botweg ‘in 2015’.
Een vriend van ons zei jaren geleden iets in de trant van 'ik las ergens dat als je binnen 3 maanden zwanger bent dan ben je echt voor elkaar gemaakt en voor elkaar bestemd' . Dit na dat wij aangaven dat we het een maand of 10 hadden geprobeerd voordat ik van oudste zwanger raakte, bij hen was het bij de oudste de eerste keer raak.
Bij ons in de familie ook wat mensen waarbij het met ivf ging, en mijn oom en tante die uiteindelijk geadopteerd hebben nadat ze uitbehandeld waren. Denk dat zulke dingen wel meewerken in de opvoeding net als bij jullie.
O ik vergeet er 1: aan mijn zoon vragen wanneer er een broertje of zusje bij komt want hij is al 3, gevolgd door 'of komt er geen broertje of zusje voor je?' Waarom vraag je dat aan een 3 jarige????? Zoon vroeg aan mij 'mama? Nee toch?' Echt top! Kind sneu en wij even sneu want zaten middenin de mmm.
Ik vind het heel erg te zeggen maar kan bijna geen empathie meer tonen. Telkens als ik mensen zie met een baby of ik hoor dat er weer een baby is geboren kan ik alleen maar kwaad worden omdat het mij niet gegund is. Ik wou dat ik 5 miljoen won,dan ging ik naar Amerika met vent en liet een draagmoeder het overnemen. Aangezien mijn baarmoeder een rotte boel is.
Maar reageer dan misschien niet. Dat een situatie (over welk onderwerp dan ook) erger/slechter is dan bij een ander maakt het niet dat het verdriet er bij een ander niet is. Dat is er wel en moet er ook zeker mogen zijn.
Wat een heftige reactie. Aan de ene kant begrijp ik het echt. Lees mijn onderschrift maar. Aan de andere kant denk ik: verdriet is verdriet. In welke situatie dan ook. Iemands verdriet mag er zijn en daar hoeft niemand over te oordelen. Ik vind het oprecht rot voor jou dat jij je zo voelt. ik heb een tijdje terug een online module ‘omgaan met zwangerschapsaankondigingen’ gedaan, van BeeMom . Heeft mij zeker geholpen dit gevoel wat jij beschrijft beter te relativeren. Misschien is zoiets voor jou ook helpend?
Dan is niets zeggen nog beter dan het verdriet van een ander onderuit te halen. Het gaat niet om een blije aankondiging, maar het uitten van verdriet door een enorm gemis. Jij doet het ook, waarom zou een ander het niet mogen? Wie bepaalt wat erg genoeg is om iets te mogen uitten? Er is geen meetlat voor verdriet, verdriet is zo persoonlijk.
Hoewel ik me aansluit bij de rest dat verdriet = verdriet is, en dit topic gaat over vervelende opmerkingen voor iedereen die moeite heeft met zwanger worden, herken ik het gevoel wat je beschrijft in je post; de pijn spat ervan af. En ik herken dat wanneer je nog met lage handen staat, je kunt denken: jij hebt 'gemakkelijk' praten want uiteindelijk heb je nu toch 1/2/x kinderen. Of ik destijds echt geen empathie meer had, weet ik niet goed, maar ik was dusdanig verdrietig over mijn situatie en die kostte mij zoveel energie dat ik het geluk van andere mensen er niet altijd 'bij kon hebben', zoiets ongeveer. Pech ook niet trouwens. Achteraf meen ik dat ik vrij depressief ben geweest. Als ik zie hoeveel bergen ik nu weer kan verzetten en zin heb om dingen te ondernemen etc. Zou het dat bij jou ook kunnen zijn? Zorg in ieder geval goed voor jezelf, evt met hulp van buitenaf (mocht dat nog niet het geval zijn en als je daarvoor open staat). En wellicht, en dat bedoel ik goed, is het ook een idee om jezelf niet te pijnigen door hier te kijken? Waarom opzoeken, wat je moeilijk vindt en je een rotgevoel geeft? Ik wens je alle goeds.
Hier valt het mee met de opmerkingen. We zijn bijna 8 jaar verder. Heb in Ierland toen we eindelijk naar de huisarts en fertiliteit kliniek gingen vaker gehoord van artsen en zusters och jullie zijn jong. Of na eileiders doorspuiten maak er gebruik van! We hebben nog 1 poging over, als dat niet lukt dan valt het doek. Ik merk dat ik de laatste poging uitstel. Het is een verschrikkelijk zwaar gevoel dat de kans groot is dat wij nooit kinderen mogen krijgen. Overigens is er bij ons geen oorzaak gevonden. Het lijkt er op dat de bevruchting en niet goed door willen delen.