Schoonzus en ik waren allebei zwanger (zij na 2 maanden proberen, ik na meer dan 4 jaar): Zij:’ja nu snap ik wel hoe vervelend het is, die maand dat ik aan het wachten was op het testen en toen was het niet gelukt’ Ik wilde het eerst niet aan mn man vertellen, maar ze maakte ook onhandige opmerkingen richting hem... Als mijn man ik het er over hebben denken we meestal: we zijn gewoon erg goed gewend, verder niemand in omgeving met vreemde reacties (zeker als ik dit zo lees). Nog wel een Toen nieuwe collega, wist niet dat ik al jaren met mmm probeerde (ze dacht dat ik jonger was dan haar en er niet mee bezig zou zijn) had zelf tegenvallers gehad en nu toch een kind: ‘als het niet gelukt was had ik me nooit echt vrouw gevoeld’. Tegenwoordig zijn we maatjes en was ze steun tijdens de nog langere weg daarna, ik heb maar nooit herhaald dat ze dat toen tegen me gezegd had, ik denk dat ze zich erg zou schamen..
Of ik al een kerstcadeautje in mijn buik had We zaten net gezellig met familie bij elkaar kerst te vieren. Ai, dat vond ik wel ff voor het blok gezet. Als het al zo was hadden we het niet op deze manier willen vertellen, maar helaas was ik ook echt niet zwanger.
Veel herkenbaar hier Bij de eerste zwangerschap, mijn ‘beste’ vriendin: ‘Je bent veel te gestrest ermee bezig, je moet het loslaten.’ Ja, daar krijg ik vast ineens wel een eisprong van als ik die nooit heb... Bij de tweede zwangerschap, dezelfde vriendin, spontaan zwanger: ‘Wauw dat is snel gegaan, zie je je was de vorige keer veel te gestrest!’ De tweede zwangerschap eindigde helaas in een miskraam. De vriendin: ‘Ah wat jammer, nou ja je hebt toch al een gezonde dochter, daar moet je blij mee zijn. Je word vast weer snel zwanger.’ De vriendschap is inmiddels gedaald van beste vriendin naar verdere vriendin... Oh, en mijn moeder die 5x spontaan zwanger werd met 2 vingers in de neus, die vond mij maar helemaal raar dat ik niet vanzelf zwanger werd. Want daar had zij noooooit last van gehad. Dus dan heeft de rest van de wereld dat ook niet, als zij dat niet heeft. Beste moeder is nu dus ook niet meer betrokken bij mijn dochter en niet bij het weer zwanger proberen te worden. Laat staan dat ze weer van de miskraam. Sommige mensen kan je echt wel schieten he.. En ik start weer met de mmm in november.
Mijn zoontje is mijn “wondertje”. Ik heb pcos en had nooit verwacht dat hij “natuurlijk” verwekt zou worden. Tevens is hij een zorgen kindje dat terzijde. we zaten in een restaurant en mn schoonzusje (24 jaar en geen kinderen) vond dat er voor mn zoon een 2e wilde komen: S: je moet(!) echt een broertje/zusje voor hem komen zal hij echt leuk vinden. Ik: dat weten we nog niet of we nog een kleine willen en of het ons überhaupt gegeven is. S: (helemaal gepikeerd) nou zeg! Dat is toch ook niks aan om enigs kind te zijn! Dat doe je hem toch niet aan!! wist even niet wat ik moest zeggen en voelde me echt rot. nu een jaar verder gaan we toch voor een 2e we hopen dat het ons gegund is maar deze opmerking is mij heel lang bij gebleven.
Gastouder? Ik moet hier zo hard om lachen!!! Wat heeft dat met kinderen mogen krijgen te maken. Wat een domme opmerking. Mensen hebben dan echt geen idee wat ze zeggen.
Meest pijnlijke: "Jullie moeten wel snel aan kinderen gaan beginnen hoor, je bent nu nog jong maar dat blijf je niet en als het niet wilt lukken dan gaat het nog zo lang duren, dat wil je niet toch?" Op dat moment zaten we net in het hele eerste icsi traject, ik probeerde zo te antwoorden dat het me niks deed. "Ah we hebben net een huisje en we hebben alle tijd". En ze begon weer: "ja nu nog wel! Maar stel je nou voor dat je geen kinderen kunt krijgen of dat je naar het ziekenhuis moet om hulp te krijgen. Weet je wel hoe lang dat kan duren? En hoeveel pijn dat dan gaat doen? Je kan maar beter op tijd beginnen hoor". Ik heb mijn man aan zijn oren erbij getrokken, hem een beetje de schuld gegeven en gedaan alsof ik echt dringend even met mijn schoonzus moest praten. Ik kon wel janken echt waar maar dat sloeg echt heel erg snel om naar heel veel boosheid. Hoe durf je zo tegen mij te praten, goed bedoeld hoor vast. Maar als je zo gaat praten tegen een jong stel, dat je trouwens amper kent want het waren vrienden van mijn mans opa en oma. De boodschap die je hebt, dat het zo naar is als het niet lukt. Hoezo bedenk je dan niet dat dat misschien wel eens van toepassing kan zijn
Ja bizar he! Ik heb sinds mei een nieuwe baan en door mn afspraken weet ongeveer het hele kantoor (zijn met 20 in totaal) wel dat we er mee bezig zijn (en ik ben vrij open als ze het vragen). En nu blijken er 2 collega's IVF en ICSI te hebben gehad, kwamen ze even apart zeggen toen ze het hadden gehoord / begrepen. Er hebben zoveel meer mensen mee te maken dan je denkt! Dus altijd oppassen met dat soort opmerkingen ! Ik kreeg er gisteren 1 over de familie app, die nota bene weten dat we bezig zijn. Ik stuurde een (natuur)foto die ik had gemaakt en toen typte iemand: 'zou het een teken zijn?' Teken voor wat? Dat ik binnen een paar dagen ongesteld ga worden en heel hard aan het duimen ben of we met IVF kunnen starten? Ik ben echt niet op wonderbaarlijke wijze zwanger hoor. Of wel, maar dat komt echt niet door dat 'teken' hoor.
Mijn meest pijnlijke was toen ik aan het werk was. En ondekte dat ik ongesteld werd. Had net mijn aller eerste terug plaatsing gehad. Ik voelde mij zo verdrietig. En probeerde niet te huilen. Dus dook een ruimte in en kon het niet tegen houden. Terwijl ik snikkend mijn collega vertelde dat ik ongesteld was geworden en ivf poging niet gelukt was. Zei ze op een gegeven moment dat zij oma werd. Snikkend heb ik haar gefeliciteerd. Terwijl mijn hart net gebroken was. Begrijp niet hoe je zo onbegripvol kunt zijn???. Liefs Sascha
Mijn hemel... ja idd kinderen komen vanzelf als er een mooie zonsondergang is, ooievaars landden en regenbogen zijn pfff
Herkenbaar! We wonen in een gebied met heel veel ooievaars dus al jarenlang.. (paar maanden terug zo'n 40in de uiterwaarden voor ons huis
Goh... komen baby's dan toch niet van de ooievaar?? Naaah Mijn man zegt wel voor de grap in de auto als ik zeg: o kijk ooievaars!!! "Ksst kssst kssssssst vlieg weg! " (we zitten in een kinderwens impasse ) Een foutgelopen zwangerschap leverde trouwens ook het standaard riedeltje op: ooo je bent zo weer zwanger! De dochter van de buuvrouw haar tante had dat ook! Fijn. Ik dus niet. Zat een jaar tussen beide positieve testen...
Gister nog een goede kennis die weet van het traject: mijn dochter lachte naar haar zoontje van nog geen 1: “oh leuk hè, zou je ook wel graag een broertje of zusje willen?” In alle enthousiasme van de positieve test hadden we onze dochter verteld dat er een baby in mama’s buik zat, maar nog geen week daarna werd het een miskraam, dus ze vraagt nu steeds al of ik weer een baby in m’n buik heb..
Lang gedacht zal ik reageren, maar nu mijn laatste cryoterugplaatsing mislukt is en we dit traject na 10 jaar af gaan sluiten, voelde ik toch wel de behoefte. Misschien scheelt het kosten voor de psycholoog Rotopmerkingen over de laatste 10 jaar (dat wordt wel een A4-tje), ik zal de meest pijnlijke hier vertellen en ik voel me op dit moment kut en moet ze gewoon even kwijt: Ik ben een half jaar voor mijn (toenmalige) beste vriendin gestopt met de pil. Ik had al vrij snel het gevoel dat een natuurlijke zwangerschap er voor ons niet in zat. Daar heb ik het met haar uiteraard vrij vaak over gehad. 3,5 week nadat zij gestopt was met de pil belde ze me hysterisch op dat ze een positieve zwangerschapstest had en dat ze dit niet zo snel verwacht had en dat ik het maar makkelijk had dat het bij ons niet lukte. Diezelfde vriendin was van mening dat je niet babyshopt met de vader van je kind, maar dat dit de verantwoordelijkheid is van je beste vriendin. Ze was dan ook woest toen ik aangaf dat ik dat niet zag zitten, omdat dit te pijnlijk was. Na een jaar niet zwanger worden werden eindelijk de onderzoeken gestart, uit mijn HSG bleek al snel dat mijn eileiders niet goed waren. De operatie die volgde bevestigde dat, toen ik mijn vriendin belde (die toen een maand of 7 zwanger was) om te vertellen dat de dokter bevestigd had dat ik 100% onvruchtbaar was, was het eerste dat ze zei: Als je maar niet denkt dat je mij als draagmoeder kan vragen, zwanger zijn is namelijk geen pretje en voor jou doe ik dat niet. Ook gaf ze aan dat ik het er met haar maar niet meer over moest hebben en dat ik beter een psychoog kon zoeken die naar mijn verhaal wilde luisteren. Uiteraard zullen jullie begrijpen dat ze vanaf dat moment geen vriendin meer was. Na mijn 4e embryo terugplaatsing bleek het embryootje zich in een van mijn eileiders genesteld te hebben. De dokters durfde me door mijn vele verklevingen niet te opereren waardoor gekozen is voor weghalen met methotrexaat (een vorm van chemotherapie). Ik kreeg in een week 5 gifgroene injecties in mijn kont die ik op moest halen op de verlosafdeling van het AMC. Die injectie werd ter plekke bereid door de apotheek, dus af en toe zat ik meer dan anderhalf uur te wachten, dus ik had mijn moeder meegenomen voor gezelschap. Haar opmerking toen er een vrouw puffend voorbij kwam die moest bevallen was: Ah wat zielig hè, bevallen dat is pas zwaar, dan valt wat jij hebt nog mee. Je kan je voorstellen dat die opmerking erg fout viel. Ik had er namelijk alles voorover om op dat moment te ruilen met die vrouw die ging bevallen van een gezond kind. Uiteindelijk raakte ik zwanger van mijn 2e ivf poging eerste cryo-terugplaatsing. Van een prachtig jongetje, die helaas met 23 weken zwangerschap in mijn buik is overleden door een fout in de navelstreng. Ik werd een week na mijn bevalling (2 dagen na de crematie) naar de bedrijfsarts gestuurd omdat mijn baas, die notabene net zijn 2e gezonde kind had gekregen, het zag als een miskraam in plaats van stilgeboorte dus hij vond dat ik maar weer aan het werk moest. Toen ik na 3 weken weer aan het werk kwam, kwam er een collega naar me toe, die vertelde dat ze ook wat ergs had meegemaakt, haar man had namelijk net een nieuwe heup gekregen (net of je iets wat je leven beter maakt, kan vergelijken met het gene wat mijn leven op dat moment verwoest had). Gelukkig was mijn zwangerschap na onze zoon wel succesvol en hebben we nu een prachtig kleutermeisje rondlopen (de liefde van ons leven). Hierboven staan de pijnlijkste, de overige rotopmerkingen tijdens mijn traject waren: Toen ik een zwangere collega vroeg hoe het ging en hoe ze zich voelde, gaf ze aan dat ze het er met mij niet over wilde hebben, dat vond ze namelijk ongemakkelijk. Toen een net zwangere collega diarree kreeg na een afscheidsetentje dat ik georganiseerd had, kreeg ik het verwijt dat ik dat expres gedaan zou hebben, omdat ik het haar vast niet gunde dat zij wel zwanger was en ik niet. Ze zei zelfs dat als ze haar kind kwijt was geraakt hierdoor, dat het dan mijn schuld was. Ik bepaal toch niet wat jij besteld in een restaurant en een keer diarree kan je toch moeilijk voedselvergiftiging noemen. Dit zijn de reacties de me het meeste bij zijn gebleven, maar het zijn er uiteraard nog veel meer, maar ik probeer me altijd maar te verplaatsen in de gene die het zegt. Het is ook niet altijd makkelijk om goed om te gaan met een vrouw/stel die in het ziekenhuis loopt omdat zwanger worden niet lukt. We zitten volledig onder de hormonen een hoeveelheid waar elk normaal denkend mens niet meer helemaal zichzelf van is. En het zien dat iedereen om je heen maar zwanger wordt als er maar naar ze gekeken wordt en het bij jou dan niet lukt of niet meer lukt is ontzettend naar, zwaar en het beheerst je leven volledig. Alles staat stil zolang dit traject loopt en daarna als het afgelopen is (met hopelijk zoals bij ons een mooi resultaat) moet je maar weer kijken hoe je alles gaat verwerken wat jarenlang je leven heeft beheerst en pijn heeft gedaan. Die open zenuw zal weer langzaamaan moeten sluiten, maar helen doet het nooit helemaal dat weet ik nu al. Pfff wat voelt het fijn om dit even van me af te schrijven. Geen idee of jullie er iets aan hebben, waarschijnlijk niets, maar hopelijk helpt het mij bij het afsluiten dat er geen kindje meer bijkomt.
Oh my god. Wat heb jij een hoop meegemaakt. Wat een hoop nare mensen (ja, ik veroordeel gelijk, maar sommige dingen hierboven, die zeg je toch niet, wat een idioten). Ik las vol verbazing je verhaal en wel heel blij om te lezen dat jullie een gezonde dochter hebben. Maar herken heel erg de wens voor de 2e. Wat schrijf je er mooi over. wat een traject zeg. Je moet vast een powervrouw zijn als je dit allemaal kunt doorstaan!
Dank je wel In 10 jaar gebeurt er heel veel, ik heb het allemaal meegenomen en ben ervan gegroeid. Meestal vertel ik niet zoveel, maar ik zit een beetje hoog in mijn emoties op dit moment . Mijn moeder is trouwens geen nare vrouw hoor, maar ik heb gemerkt dat een aantal van haar, eruit geflapte, opmerkingen juist het hardst aankwamen omdat zij een van de personen is waar ik het meest van houdt. Ik denk dat iedereen die zwanger wil worden en waarbij het moeilijk gaat (niet kwetsend bedoelde) opmerkingen krijgt die ons juist heel erg kwetst, omdat het zo gevoelig ligt en zo pijnlijk is, maar ik probeer me ook altijd te realiseren dat het een trajectis die voor buitenstaanders niet te begrijpen is, bedenk maar eens hoe je er zelf aan het begin in stond. Toen ik stopte met de pil dacht ik, we zien het wel of het ons gegund is, maar binnen een paar maanden was dat al compleet anders. Hoe vaak verleg je niet je grenzen, ik ging van een geen onderzoeken grens, naar een geen operaties grens, naar een geen ivf grens, tot een niet naar het buitenland grens en voor je het weet zit je in Düsseldorf aan tafel te praten om daar je laatste ivf te doen. Ik denk dat we allemaal powervrouwen zijn. Het is gewoon ontzettend zwaar en niet iedereen kan dit. En ik was ook vaak in strijd met mezelf, hoe vaak en nog steeds ik niet tegen het groene jaloezie monster moet vechten. En ik vond/vind mijn wens voor nog een kindje stiekem maar egoïstisch, er hebben zoveel mensen zo hard gewerkt om ons een kindje te geven en ik ben ze zo ontzettend dankbaar, dat het bijna gemeen voelde om ze te vragen om nog een keer zo hard voor onze wens te werken. Maar ik heb ook geleerd dat die wens en dat verdriet er mag zijn en dat wij ons niet bezwaard hoeven te voelen omdat het ons niet spontaan lukt. Maar inderdaad sommige mensen zijn gewoon ronduit gemeen en die probeer ik dan wel los te laten en te negeren. Het luchte trouwens enorm op om alles op te schrijven
het is allemaal zo dubbel. Ik herken je grenzen ook allemaal. Heb ze allemaal gehad ook, behalve dan de operatie en ben ook in buitenland geweest voor onderzoeken, alleen lijkt het erop dat, dat nu toch niet nodig is (fingers crossed). Overigens bedoelde ik tav nare mensen niet je moeder hoor. Meer je ‘ vriendin’ en die collega. Dat lijken wel uitspraken om je moedwillig pijn te doen. Mijn ervaring is ook dat moeders er de meest ondoordachte dingen kunnen uitfloepen om je op te vrolijken/helpen/ verzin het maar. Zoals je al zegt: als je zelf niet in de positie bent geweest, dan weet je denk ik echt niet hoe het is. Ik heb ook wel eens uitspraken gehad. Van een goede vriendin. Ik had toen nog geen kind en zij 1. Samengevat: Het kwam er op neer dat het voor haar erger was omdat ik niet wist wat ik miste. Zat toen al in traject, zij was ook echt lang bezig, maar niet in ziekenhuis (eigen keuze). Echt verschrikkelijke opmerking. Ik denk nu zeker 5 jaar geleden, maar ik vergeet dat nooit meer denk ik. Maakte heel veel impact. Overigens nog steeds een lieve vriendin. Moest huilen toen in haar vertelde zwanger te zijn, heel lief. Mensen zeggen gewoon soms domme dingen. maar sommige van de dingen die jij verteld vind ik echt niet meer in de categorie ‘soms iets stoms zeggen’. Alle jemig
Ik wou het er gewoon nog even bijzeggen dat van mijn moeder , het is echt een lieve moeder, maar af en toe kan ik haar wel achter het behang plakken. Ik hoop het echt voor jullie, ik ga voor je duimen. Wat zou dat fijn zijn. Ik weet niet of de opmerkingen moedwillig waren, van die vriendin kwam ik er wel achter dat het hele leven om haar moest draaien en om niemand anders, als zij zei spring dan moest iedereen springen en anders werd ze boos en onder invloed van hormonen was ze nog 10x zo erg. Mijn collega van die de heup is gewoon ontzettend dom, maar dan ook echt, kan ze niets aan doen, dus ik kon het haar bijna niet kwalijk nemen, ze meende wat ze zei en ze bedoelde het niet zo. Maar hij kwam wel binnen en ik had even een paar maanden nodig om het op een andere manier te zien. Dat mensen zeggen dat wat zij hebben veel erger is herken ik heel erg goed, die heb ik ook vaak gehad. Alsof het een strijd is, wie heeft het het zwaarste . Wat goed dat ze toch een echte vriendin is en dat het nog zo goed gaat met jullie vriendschap. Ik heb er ook wel eens spijt van gehad dat we altijd zo open er over het traject. We vertelden het om te voorkomen dat het ongemakkelijk zou worden, maar vaak maakte het het juist ongemakkelijk. Het leek af en toe wel of vooral andere vrouwen dachten dat onvruchtbaarheid besmettelijk was en dat ze je beter uit de weg konden gaan.
dit herken ik heel erg, we hebben besloten aan een paar mensen te vertellen over ons fertiliteitstraject. Maar helaas krijgen we juist van de weinige mensen die het weten, de meest pijnlijke opmerkingen en ook dat mensen je totaal uit de weggaan en niet meer informeren naar hoe het gaat. Ik heb je trouwens een privé bericht gestuurd.