Oei oei oei, ik denk dat dit toch wel het lastigste is van het krijgen van een kindje. Wat is er met die mensen gebeurd? Ik mag gelukkig voorop stellen dat onze (schoon)ouders hele lieve en betrokken opa's en oma's zijn. Ze willen ALLES voor ons doen en dan met name voor zl natuurlijk. Financieel, emotioneel.. het hele pakket. Erg fijn en misschien erg lastig dat het links en rechts een beetje begint te irriteren. Zo gaan alle gesprekken over zl. En als we het over iets anders hebben, dan maakt zl een geluidje of zo en dan is het onderwerp weer zl. Ook moeten wij hele anekdotes horen over hoe goed hij dit en hoe goed hij dat al kan. "Hij kan je heel bijzonder aankijken, weet je dat wel?" of als ik vertel over dat hij ineens ging zitten zonder handje op de grond "Ja, dat deed hij vorige week al." Zo laten ze na een oppasmiddag allerlei filmpjes zien van wat hij al kan en hoe grappig hij eet. Ik zou willen zeggen: "Joh? Het is ons kind. We zien hem elke dag." Mijn schoonvader heeft nogal bijzondere uitspraken op zijn naam staan: "Jaaa, het is dan wel onze kleinzoon, maar stiekem ook een beetje, heeel klein beetje, heel ietsiepietsie ons kindje hoor." Of na een vakantie: "Ik moet hem wel even zien hoor. Ja jullie, dat maakt niet zoveel uit, maar die kleine.." Ook is de outfit die ik 's ochtends heb aan gedaan aan het einde van een oppasdag altijd veranderd. En wat er vooral erg duidelijk wordt gezegd is dat we het zo goed doen en dat ze zo trots op ons zijn. Maar ze denken over alles na. Of we niet een schepje brinta in de avondfles moeten doen, of hij het 's nachts niet te warm heeft, dat het spijkerbroekje misschien te strak zit en of de kruidvat voeding misschien krampjes veroorzaakt, dat hij droomt 's nachts of dat hij gewend is aan getroost te worden. En constant wordt er van elke beweging een verslag gemaakt. Oh hij heeft het te warm, hij heeft het te koud, hij wil uit de stoel, hij wil meer eten, hij zit vol, hij is moe. Hij heeft een groot stuk in de mond, hij staat wiebelig. Met als reden dat we daar eigenlijk toch wel snel op moeten reageren. Ik heb geen tijd om zelf dingen te constateren voordat het al is gezegd. WTF! Dit zijn dingen die wij ons moeten afvragen. Zij moeten gewoon genieten van het oppassen. En dat ze eigenlijk heel graag deze dingen willen zeggen is duidelijk, maar ook dat ze voelen dat wij het niet op prijs stellen. Dan wordt het op een andere manier gezegd. "Mama, mijn boontjes zijn op hoor". "Of heeft mama jou een te hete aardappel gegeven?" en dan worden we overladen met cadeautjes die leuk zijn, maar wel vaak een onderliggende 'verbetering' van wat het nu is. Sokjes met anti-slipzool, want straks valt ie. Hele assortiment van V-tech, want hij moet gestimuleerd worden vinden ze. (ik ben meer van eigen creativiteit ontdekken). Slaapzak van dunnere stof, omdat hij het warm zou hebben. En heel veel kleertjes en met name dunne broekjes, want dat zit zo lekker. Pampers, omdat het wel belangrijk is dat zl droge billetjes heeft. Alsof we te weinig verschonen of de kruidvat luiers niet goed genoeg zijn. Ik vind dat ze de oppasdag zelf mogen invullen al rekening houdend met zl's behoeftes qua slaap en voedingstijden. Waar ze naar toe gaan, welke fruit en groente, hoeveel schonen luiers, maakt me niks uit. Ook zijn ze nogal van het entertainen en wordt de hele dag gezongen en actief gespeeld. Ik vind het ook belangrijk dat zl rust krijgt en laat hem lekker zijn eigen gang gaan, maar die dag is hun dag. Maar als wij er dan weer zijn, lijkt het wel alsof ze moeite hebben om het weer aan ons over te dragen. Het is wel eens letterlijk gebeurd dat mijn zoontje naar me toe kroop toen ik naast schoonmoeder op de grond ging zitten en dat ze hem aan zn voetjes weer naar zich toe trok. Ze zullen hem ook nooit terug geven aan ons, maar laten hem tussen beide rouleren. Alsof we hem nooit meer afgeven als we hem eenmaal vast hebben ZUCHT! Een heel lang relaas van irritaties. Ik heb werkelijk geen idee hoe en of we dit bespreekbaar moeten maken. Ze betekenen heel veel voor ons en helpen ons veel en vaak. Dat waarderen we enorm, maar ze gaan zoveel andere grenzen over. Ik wil zeker niet dat iedereen hetzelfde denkt als wij en kan ook best tot 10 tellen. Maar de laatste tijd tel ik de hele tijd. Het gaat te ver. Ik hoop van jullie te horen of je dit herkent en hoe jullie dit hebben aangepakt en met welke gevolgen..?
Wel wat herkenning maar niet zo erg als bij jou... Ik geniet van het feit dat mijn schoonouders en moeder nog zo actief betrokken kunnen zijn (80, 73 en 70) en laat de irritatie dus zoveel mogelijk van mijn rug glijden. Ik vind het een geschenk, grootouders. Maar.. als het me echt hoog zit dan is hier de afspraak: een ieder bespreekt het met de eigen ouders (hihi) en ONS kind en wij bepalen. Paar dingen die mij geholpen hebben: - afspraken maken over kadootjes (hier is de afspraak: na vakantie, op verjaardagen (ja ook op de verjaardagen van een broertje of zusje.. ook al is dat tegen mijn gevoel in) bij gelegenheid (A diploma bijvoorbeeld) en sporadisch tussendoor. - oppasdag duurt totdat opa en oma de deur uit zijn. Zij zijn dus de 'baas' totdat ze weggaan (ze passen bij ons op dus dat is wel handig om af te spreken) - als we bij opa en oma zijn, passen ze niet op maar het is wel hun huis. Bij hen hun regels, bij ons onze regels. - alles vrij laten wat vrij te laten valt - het eerste jaar is streng maar daarna worden we snel makkelijker met van alles. - 2 x per dag iets lekker is echt genoeg (voor de oudste twee) En het helpt om te bedenken dat zij niet in het ritme zitten zoals jij.. en dat dus alles elke keer weer 'nieuw' is en dat hardop denken (dat herken ik wel) er een beetje bij hoort. Je kunt daar ook gewoon op reageren. "Nee hoor, dat valt reuze mee" Het is volgens mij meer zoeken naar zekerheid dan commentaar. Duidelijk is dat ze retetrots zijn op hun kleinkind en wat lief dat ze ook uitspreken naar jullie dat ze het goed doen. Onze kindjes zijn trouwens bijna even oud!!! Oja.. tot slot.. mijn man en ik zijn zelf prima opgevoed dus die (groot) ouders weten wel een beetje hoe het moet.. en ik realiseer me dat ze met het kind van een ander het alleen nog maar zorgvuldiger zullen willen doen
Ja! Ik heb wel een paar berichtjes getypt in het bijna-bevallingstopic toen. Daar herken ik je naam nog van Wat gaat het snel he? (oooooh wat een cliche ) Ik weet ook dat ik mijn geduld moet bewaren, maar we worden er zo moe van. We zijn ook van mening dat het beter is meteen te reageren op opmerkingen ipv het op te laten lopen. Maar eerlijk gezegd?: ik denk niet dat het helpt op deze manier. Heel lastig dit!
Waarom nodig je ze niet een keertje uit om te komen eten.. Baby op bed, gezelligheid en vertel je dan eens hoe het ouderschap je bevalt. Dat het harstikke leuk is en dat je zo blij bent dat er hulp is en dat iedereen zo geniet. Maar ook dat je onzeker wordt van alle extra hulp en dat je sommige opmerkingen (hoe goed ook bedoeld) toch niet zo leuk vindt. Bijvoorbeeld "het is ook een beetje ons kindje" Dat is natuurlijk niet zo. het is hun kleinkind en dat is harstikke bijzonder. Maak afspraken over de kadootjes. Zeg ook gewoon dat je het niet zo fijn vindt om zoveel te krijgen. Dat je je er ongemakkelijk bij voelt en dat je graag even wilt overleggen als ze iets voor je kindje willen kopen. En verder.. https://www.youtube.com/watch?v=moSFlvxnbgk
Check! Die regels hebben wij ook. En ja, het kan best irritant zijn, en bij jou is het wel heel erg maar probeer je gewoon niet te irriteren. Het is namelijk ook wel heel fijn dat je zoontje daar heen kan en hij met zoveel liefde en zorg omringd wordt. En het wordt vast wel minder in de loop der tijd. Sterkte en veel geduld toegewenst
Als ik mijn dochter van ruim 2 jaar ophaal bij schoonmoeder van een ochtend oppassen moet ik altijd horen hoe leuk ze wel niet is, hoe grappig ze is, hoe makkelijk etc. . Ook dat ze zo beleefd is, praat met 2 woorden bijv. ja mama, is goed opa. Fijn dat ze zo gek zijn op haar maar het irriteert me gigantisch haha. ook krijgt ze 5 verschillende dingen aangeboden qua eten bijv. tosti, soep, crossaint, joghurt en een gewone boterham terwijl ik zoiets heb van: 1 ding en eet ze het niet dan jammer. Ook laat ze gewoon dingen op de grond vallen bijv. een bananenschil en dan raapt sm die wel op . Als ik haar dan thuis zoiets zelf laat opraken vind sm het niet leuk dat ik haar corrigeer maar ze zegt er niets van. Vaak komt ze wekelijks even thee drinken en voor een maand geleden had ze elke keer een cadeautje bij zich. Heb gezegd dat ik dat niet fijn vind, ik wil dat dochter het leuk vind dat zij komt en niet omdat er dan een cadeautje komt want ze krijgt de leeftijd dat ze dat gaat begrijpen. Al met al is het maar goed dat sm maar 1 ochtend in de week oppast anders vrees ik dat er van onze opvoeding weinig terecht komt.
Oooohhh.... Het is net of ik m'n eigen verhaal lees, maar dan zijn het m'n eigen ouders (vooral vader). Dus ik lees even mee..
Ohhh doe mij jouw schoonouders! Hier wordt er niet tot nauwelijks naar ze omgekeken. Geen cadeau tijdens de zwangerschap, bevalling en ook niet op verjaardagen omdat ze al genoeg hebben. Als ze al een keer oppassen zetten ze de hele dag de tv aan zodat ze zelf lekker hun gang kunnen gaan.
Volgens mij is de kern van het probleem dat jij het gevoel hebt dat zij de rol van de ouders over willen nemen. (En misschien ook dat jij hierin het gevoel hebt dat zij vinden dat jij het niet goed genoeg doet?) Bijvoorbeeld door het letterlijk niet los willen laten van jullie kind wanneer jij hem komt halen. Probeer daarin de hoofdzaken en bijzaken te onderscheiden. Want voor jou is het (logischerwijs) één groot geheel. Ik zie deels zaken die mij ook te ver zouden gaan, maar ook gedrag wat gewoon onder de noemer 'enthousiaste grootouder' valt. Zoals het continue over hem praten. Pick your battles. Wat kun je loslaten en wat is onoverkomelijk? Bedenk voor jezelf wat de kern van het probleem is. Want al jouw voorbeelden zijn niet allemaal losse problemen, maar verschillende onderdelen van één groot onderliggend gevoel.
Snap echt niet wat jullie daar aan irriteerd? Wees blij dat ze zo betrokken zijn! Mijn ouders zijn ook helemaal idolaat van mijn kinderen, maar kan alleen maar bedenken hoe geweldig dankbaar ik ben dat mijn kinderen hen zoveel vreugde brengen.. Wat wil je nou nog meer?
Dit! Ik denk dat ze reuzetrots zijn! Maar snap je wel. Ik moest ook aanhoren: "Aah heeft mama dat niet gedaan? Domme mama heb jij!" :x Echter, mijn ouders wonen te ver weg om op te passen en heb geen schoonouders meer. Stiekem ben ik een beetje jaloers!
Ik begrijp jullie reacties wel. Tuurlijk is het een voorrecht om zulke betrokken opa's en oma's te hebben voor onze zoon. Dat realiseer ik me zeker wel. Maar ik denk ook dat als dingen je zo overspoelen, dat teveel van het goede is. Ik heb de hoop dat het inderdaad wat normaler wordt. Maar ja, zl is inmiddels 8 mnd oud. In gesprek gaan vind ik griezelig. De kans bestaat dat ze het niet begrijpen. Ik vind het ook moeilijker om dingen te zeggen. Bij mijn eigen ouders doe ik dat veel makkelijker (en die voelen zich niet beledigd oid).
Soms denk ik toch dat we met z'n allen veel te veel van elkaar verwachten. Als je betrokken grootouders hebt zijn ze te aanwezig. Maar grootouders die niet vaak langskomen zijn ook niet goed. Ze moeten wel oppassen, maar moeten alles volgens de regels van mama doen. En mogen niet zelf met de fiets gaan rijden met de kleine want dat is gevaarlijk. En zo trots zijn dat ze zelf speelgoed en kleertjes kopen is ook niet goed. Maar o wee als ze niet gebeld hebben toen baby ziek was... En ja, ik weet dat dit een karikatuur is, en het is zeker niet specifiek aan TS gericht. En ik bezondig me er ook aan. Maar ik vraag me soms wel af wat er nodig is om mensen tevreden te maken.
Dat is een goeie, cygnet! Shakes, ik weet niet of ik het daar mee eens ben. Ik probeer me juist voorzichtig op te stellen en respecteer andere gewoontes. Ik vind ook dat iedereen zijn eigen maniertjes moet vinden bijv. het in slaap krijgen van zl. En dat werkt prima. Alleen wb gezond eten ben ik een moederleeuw. En ik ben zelf meer van het 'laat maar gaan en opgroeien doe je door vallen en opstaan'. Mijn schoonouders zijn juist overprotective wat dat betreft. Ik denk dat we allemaal veranderd zijn en we opnieuw onze weg moeten vinden samen. Maar als ik me bedenk dat als iemand zich zo aan mijn acties irriteert, ik dat juist graag zou horen. Want een ongemakkelijke sfeer is erger dan kritiek.
Hier ook herkenning kom ik bij mij schoonoudres. ooooh eeft je moeder je sokken niet goed aangetrokken, oo en je moeder moet wel je haren niet zo raar doen. ( mij zoon is gezegend met een bos met haar ) Wat ik ook doe mijn schoonmoeder vind dat zij alles beter weet en dat zegt ze ook gewoon. En het gekke is mijn zoon is pas 5 maanden en ze is de enige waar mijn zoon nooit tegen glimlacht en hij is juist een lachebekkie
Ik ben het met je eens. Grootouders moeten blijkbaar altijd alles exact doen zoals de ouders het willen en dat kan toch niet? Ik vind het net leuk dat mijn schoonouders zo gek zijn van hun kleinzoon. Mijn schoonvader is niet van hem weg te trekken.