Hallo allemaal, Ik zit ergens mee, Zal eerst even n beschrijving doen over hoe en wat. Mijn vriend en ik zijn nu 4 jaar samen en we wonen al 3 jaar samen. Nu zijn we beide klaar voor een kindje! We wilde dit al langer, maar zaten er erg mee wanneer nou het juiste moment was (we zijn tot de conclusie gekomen dat nooit het juiste moment is, omdat er altijd wel wat onverwachts tussen komt) we hebben dus besloten dat ik stop met de pil omdat we het samen nergens anders over hebben en we zijn er klaar voor. Ik ben nu net 2 weken gestopt met de pil, en weet dat het soms maanden kan duren voordat ik zwanger kan worden. Maar ik zit nu al met de dilemma, hoe vertel ik het m'n ouders! Ik hecht grote waarde aan de mening van mijn vader, alleen ben ik bang dat hij het afkeurt (ben namelijk 22) ik ben bang dat als ik zwanger ben, dat ik ga liegen over het feit dat we bewust bezig zijn geweest om zo de verbaasde/teleurgestelde reactie te vermijden. (Dit ook omdat ik een half jaar terug mijn baan verloren ben, en nu een uitzend kracht ben om zo toch maar aan het werk te zijn.) Ik weet niet wat ik hier mee moet! Heeft iemand tips of hier zelf ook ervaring mee?
Meid, leef je leven. Je hoeft toch niemand verantwoording af te leggen? Je bent 22 jaar, dus oud en wijs genoeg om zelf beslissingen te nemen. Heeft je vriend een baan? Als jullie dit willen, is het toch goed? Dit is zo persoonlijk, ik zou dat pas vertellen als het zover is, ik hoop dat dat niet al te lang duurt, want dat zou helaas ook zo maar kunnen. Sterkte en veel geluk!
Ja hij heeft een baan met vast contract, dus dat zit verder wel goed. En je hebt eigenlijk wel gelijk! Dit is wat wij willen dus uiteindelijk hebben we natuurlijk geen goedkeuring nodig! Zou het overigens wel fijn vinden maar dat doet er eigenlijk niet toe! Bedankt! En ik hoop natuurlijk ook dat t niet zo lang duurt! Zal t allemaal over me heen laten komen =)
Je bent oud en wijs genoeg om te bepalen wat goed voor je is. Ook ik ben 22, en m'n moeder weet het (omdat het bij ons wat langer duurt) en ik krijg niets negatiefs te horen hoor Jullie voelen het zelf het beste!
Je hoeft toch helemaal niet van tevoren aan je ouders te melden dat je bezig gaat met zwanger worden?! Je bent volwassen, hebt een relatie, het is jullie keus. Ik zou het nieuws pas brengen als je zwanger bent, niet eerder. Je hebt toch geen toestemming nodig?
Ik zou het nog lekker voor je houden. Zo krijg je ook niet steeds vragen of het al raak is enz. En ik denk als ze opa en oma worden ze echt wel blij zijn. En het is jullie keuze je bent geen 16 meer!
Hier bewust begonnen op mn 20ste! Helaas ging het allemaal niet vanzelf dus hebben we het verteld toen we de mmm in gingen. Mijn ouders vonden het super erg voor ons dat we het zo graag wilde maar dat het niet lukte! Ik denk dat jou ouders je ook alle geluk van de wereld gunnen en dat ze heus wel achter je staan als dit is wat jij het liefste wil! hoop dat het snel raak is!
Joh meid, je woont al drie jaar samen, slikt netjes de pil, vriend vaste baan, stabiele relatie.......jullie kiezen hier bewust voor, jij en je vriend..Jullie leven! Jullie willen graag een kindje, en je bent echt niet super jong. Als het bij mij goed was blijven gaan was ik op mijn 20e moeder geworden, helaas ging dat mis met 17 weken. Dat was ongepland en we woonden nog thuis..ik werkte net...een hele andere situatie en ondanks dat mijn pa even slikken moest was iedereen dolblij, en daarna samen intens verdrietig. Bij ons gaat het niet makkelijk, kinderen krijgen en iedereen in onze omgeving wist dat. Nu we voor een derde gaan houden we voor de buitenwereld wel onze mond, behalve mijn ouders, die weten het, want ik heb oppas nodig, het moet namelijk via de mmm. Lekker voor jullie zelf kiezen en pas vertellen als je zwanger bent. Kan best paar maandjes duren, ben je alweer wat ouder
mijn mening: dit is iets tussen jezelf en je vriend. Een beslissing die invloed heeft op jullie leven en niet op die van je ouders. En ik begrijp wel dat goedkeuring van je ouders fijn kan zijn maar je bent nu volwassen en verantwoordelijk voor je eigen leven. Je kan ze uiteraard altijd inlichten omdat het fijn is om dit soort zaken te delen. Maar als de reactie niet leuk is kan dit ook veel stress en twijfel bij je veroorzaken en dat ik niet bevordelijk als je zwanger wilt raken. Veel succes! Liefs
Ik was ook heel bang voor de reacties. Wij waren net 1 week samen toen wij stopten met de pil. Kenden elkaar overigens wel langer. Ik heb het toen verzwegen.. Op een gegeven moment moest ik de mmm in. Toen de medicijnen niet aansloegen had ik mijn moeder nodig. Bevend heb ik haar opgebeld waarop zij zei, kind dat wist ik allang. Ik merkte het al aan je. Ik heb het meer dan een jaar verzwegen en verteld toen ik net 19 was.
Zoals anderen al aangeven: je hoeft geen verantwoording af te leggen. Ik zou het zeker als je wel zwanger zou zijn vertellen dat het een bewuste keuze is. Dat lijkt mij beter over komen dan als je 'onvoorzichtig' bent geweest. En je hebt immers al een aantal goede redenen aangegeven waarom het een bewuste keuze is: 1 jullie zijn er allebei klaar voor, 2. het ideale moment zal er toch nooit zijn. 3. voor het zelfde geld duurt het nog jaren (en dan wil je jezelf niet kwalijk nemen dat je niet eerder bent begonnen), 4. jullie zitten blijkbaar in een situatie dat er ook de stabiliteit is om een kindje een goed thuis te bieden. Voor ons geldt nu precies hetzelfde. Ik zie er ook wel tegen op om (hopelijk snel, of iig ooit) te zeggen dat het een bewuste keuze was en deze keuze is nog 'definitiever en bewuster' doordat we naar het ziekenhuis moeten. In mijn omgeving ken ik iemand die zwanger is geraakt in een situatie waarvan je misschien je bedenkingen zou hebben, maar haar directe omgeving reageerde allemaal heel positief. Het waren eigenlijk alleen mensen die hen niet goed kenden die hun bedenkingen hadden, maar wat zouden zulke mensen je nou moeten kunnen schelen?!
Wij zijn ook bezig met zwanger worden en ik ben ook 22. Ik heb er wel over gepraat met mijn ouders. Ze zeiden, het is jullie beslissing. Daarnaast ben je zo een jaar of langer verder voordat er misschien wel een kindje is. Mijn moeder heeft mij op wat latere leeftijd gekregen. Ze zei jij kan als jongere moeder wellicht langer van je kinderen en toekomstige kleinkinderen genieten. Elke leeftijd heeft zo zijn voor en nadelen. Als je het voor je gevoel maar stabiel hebt door een goede relatie te hebben. Kijk geld is niet alles natuurlijk maar mijn partner en ik vonden het belangrijk dat we beide een baan hebben om te sparen. Mocht het kindje dan extra zorg nodig hebben of ik zou parttime willen werken of een paar jaar thuis willen zijn.. Dan hebben wij die optie. Mijn moeder heeft sinds ze het weet al een beetje oma nesteldrang haha je ouders zijn uiteindelijk vast blij. Een ouder is gelukkig als zijn kind gelukkig is zeggen mijn ouders altijd tegen mij. xx
22 jaar is jong (vind ik), maar als jullie vinden dat je eraan toe bent laat je je toch niet tegenhouden? Ik neem aan dat er geen rationele redenen zijn om te wachten: geschikte woning, voldoende 'zekerheid' t.a.v. inkomen, stabiele relatie, vertrouwen in jezelf en elkaar... Verder heeft je vader er natuurlijk helemaal niets mee te maken. Of leef je op zijn kosten? nee toch... Hoe dan ook zou ik het niet van tevoren zeggen, maar dat ben ik. Ik heb mijn moeder pas verteld dat ik zwanger was toen ik al 13 weken op weg was. Niet omdat ik bang was dat ze het zou afkeuren (in tegendeel, ze was door het dolle heen zoals verwacht), maar omdat ik het gewoon nog niet met iemand wilde delen. Dat mag ook.
+1! En bovendien vind ik persoonlijk dat het ook geen eer aan je kindje doet als je het doet voorkomen alsof hij/zij een ongelukje was. Als het jullie gegund is dan zou ik er alleen maar trots op zijn, ongeacht wat een ander ervan zou denken!
Helemaal mee eens. Ik zou ook geen slapende honden wakker maken! Misschien zijn jullie pas over een jaar zwanger en dan heb je nu al woorden met je vader. Stress is ook niet goed als je graag zwanger wilt worden.
Ik weet niet of je wel eens naar TLC kijkt maar daar is wel eens het programma Secretly Pregnant. Daar zitten vrouwen in behoorlijk wanhopige situaties (schuldsanering, al 6 kinderen en een man die niks voor ze doet, ik zeg maar wat ) en dan nóg zijn de ouders vaak zo ontzettend blij dat ze (weer) een kleinkind krijgen! Ik zeg, lekker aan de klus en inderdaad, wie weet duurt het wel even voordat het raak is en dan krijg je alleen maar lastige vragen. Geen zorgen, ik weet zeker dat je ouders hartstikke blij voor jullie zullen zijn als het raak is!
Ik was 24 en ik wist zeker dat mijn ouders het nog niet hadden verwacht. Heb het 11 weken voor me gehouden en op mijn vaders verjaardag met een taart bekend gemaakt. Mens, wat was ik zenuwachtig. Mijn vader is ook heel belangrijk voor me en wilde heel graag dat hij positief zou reageren, maar was zo ontzettend bang voor het tegenovergestelde. Ik liep al weken op mijn tenen en het moment dat hij de taartdoos opende barstte ik al in tranen uit! En wat denk je, hij vond het geweldig! Had het totaal niet verwacht, maar was ow zo trots dat hij opa werd. Zelfs mijn moeder (is niet de makkelijkste) was in de wolken. Ik was helemaal in shock, heb 2 dagen barstende hoofdpijn gehad van de spanning en opluchting tegelijk. Kortom, ga ervoor en maak je niet te druk want je weet het nooit