Even in navolging op mijn eerdere topic 'Ben ik te streng'... ik ben vanmorgen bij de juf geweest van mijn oudste dochter. Ik gaf aan dat ze thuis snel boos is en gefrustreerd. De juf herkende dit en beaamde dat ze eigenlijk sinds de paasvakantie (nu 2 weken geleden) slecht luistert, afgeleid wordt door andere kinderen... En dat als ze gecorrigeerd wordt, ze direct gaat huilen. Eigenlijk zoals thuis. Ik heb uitgelegd dat er best wat op haar afkomt met de baby die onderweg is, en haar jongere zusje die een TOTAAL ander karakter heeft en de aandacht echt opeist. Als de jongste wil knuffelen, komt ze gewoon aan me hangen. Maakt niet uit wat ik aan het doen ben, ze rust niet tot ik haar heb opgetild. De oudste is zo niet, die moet je echt 'uitnodigen' om te komen knuffelen. Ze is heel gevoelig dus en ook wel een beetje een 'pleaser'. Ziet graag dat iedereen het naar zijn zin heeft. Doet heel veel voor haar vriendjes. Ik denk dat ze daarom sneller afgeleid is, omdat ze alleen bezig is met anderen. De juf gaf dit ook aan en zei dat ze haar wat meer 1 op 1 aandacht zou geven en haar in kleinere groepjes zou laten werken. Hopelijk zal dit de zaak wat verbeteren. Wat kan ik thuis nog doen? Die zwangere buik gaat natuurlijk niet weg, maar misschien echt eens met z'n 2en ondernemen? Haar thuis directe aandacht geven probeer ik natuurlijk wel, maar ik heb hier ook een ander druk meisje rondlopen.. En valt het te leren, dat ze niet zo hoeft te 'pleasen'? Wat zou daarvoor de voedingsbodem zijn, denken jullie? Bedankt voor het lezen in ieder geval
Misschien nog goed om te vermelden, ze is in de paasvakantie 10 dagen ziek geweest. Dat is nog nooit eerder voorgekomen. Niet ziek van op de bank liggen en niet willen eten, maar gewoon niet goed. 's Avonds kwam hoge koorts opzetten, ze had keelpijn en was verkouden. Een virus, zo bleek. Maar ze eet eigenlijk slecht sindsdien.
Ik zou zeker eens een op een weggaan, misschien dat daar in het weekend tijd voor is? Lekker naar de stad, winkelen en een hapje eten en drinken bijvoorbeeld. Voor jezelf ook wel lekker rustig denk ik Dat pleasen, geen idee of je daar veel aan kan doen. Je kan haar er wel op wijzen, de juf zou dat ook kunnen doen, dat ze ingrijpt als ze ziet dat je dochter zich teveel met anderen bezighoudt.
Klinkt goed Snoopy! Hoe lang dat al geleden is... dit weekend hebben we een bruiloft maar ik zal de komende weekenden eens kijken. Mijn meisje verdient wat meer aandacht. Ze laat het duidelijk merken.
Ik plan elke maand met elk kind een dag in dat we samen iets leuks doen. Misschien inderdaad zoiets doen?
Het is ook zo leuk om even alleen met een van je kinderen te zijn! Hier gebeurt dat soms ook te weinig hoor, vooral met de oudste, wel brengen we altijd de kinderen om en om naar bed dus heb je altijd even een op een aandacht van een kwartiertje ongeveer. Mijn jongste heeft op vrijdag altijd paardrijles en dan gaan we altijd op tijd, even paarden aaien, op ons gemak borstelen en opzadelen, hartstikke gezellig. Als je met 2 kinderen bent is er toch altijd een beetje een onderlinge strijd om aandacht, ook al merk je dat soms niet eens
Wat goed dat je in gesprek bent gegaan met de juf. Misschien is ze echt gevoelig en pikt ze dus de spanning op van jou, haar zusje en de baby. Haar spanning kan zo hoog worden dat ze het niet kan reguleren en dus boos is. Zelf ben ik ook (hoog) gevoelig, een strenge stem van de leerkracht of aangesproken worden waar andere bij waren en huilde ik snel. Voor mij was het als of ik alles fout deed en faalde. (Was niet zo maar wel het gevoel) Het pleasen van andere is lastig, toch proberen te leren dat ze op plaatst 1 is en dan haar vriendinnetjes omdat ze dan beter kan helpen. Leren dat ze niet alles hoeft te doen wat ze doen want ze blijven toch wel vriendinnen.
Bijna vergeten als ze ook onzeker is zou je kunnen kijken naar kanjertraining of een sport om meer zelfvertrouwen te krijgen.
Bedankt voor de reacties. Ik ga echt meer investeren in tijd met haar samen. Als ik zo onze weekplanning overloop, zijn er bijna geen momenten van 1 op 1. Dat sluipt er ook zo in met twee kinderen. Ze is niet echt onzeker, denk ik. Is niet bang voor nieuwe situaties en stapt overal op af. Heeft haar mond op de juiste plaats. Als ze eens ruzie heeft met een vriendin laat ze dit wel makkelijk van zich afglijden heb ik het idee (genre: 'zij wilde in het keukentje spelen maar ik was daar al bezig, toen werd ze boos, maar ik bleef daar spelen want juf had mij die tijd gegeven'). Ze gaat naar dansles op woensdagmiddag en vond dit tot nu erg leuk. Ik zal ook eens aan de dansjuf vragen of ze 'anders' is in de les.
Ach gossie, wat sneu voor haar, dat ze niet zo lekker in haar vel zit. Is ze misschien ook nog moe van het ziek zijn? Mijn dochters reageren zo als ze eigenlijk niet fit zijn: bij iedere tegenwind, komen de tranen. Het incasseringsvermogen wordt dan nul, wat vooral lastig is omdat ze er zelf natuurlijk ook wat tegendraads van worden... Ik zou ook zeggen: tijd maken om lekker samen iets te doen. Al is het maar elke avond de jongere zus iets eerder in bed en dan samen nog even een spelletje of een knutselprojectje of zo. Hier is de oudste ook heel zelfstandig en rustig, dus als haar jongere broer en zus op bed liggen werken wij samen verder aan een puzzel van 1000 stukjes. Ook mooi om ondertussen de dag een beetje door te spreken en bijv. dat 'pleasen' ter sprake te brengen.
Ziek zijn kan echt een lange nasleep geven, hier blijven ze lang futloos enzo. Maar goed idee om samen wat te doen. Het is ook veel rustiger om met maar 1 kind weg te gaan, hele andere dynamiek. Veel plezier!
Ik denk dat je best kans hebt dat dat pleasen wat minder wordt als ze weer wat beter in haar vel zit. Pleasen is vaak ook ten dele een gevolg van onzekerheid en gebrek vaan zelfvertrouwen. Als je zelf sterk in je schoenen staat, kun je wat gemakkelijker nee zeggen of je eigen weg kiezen- dit geldt ook voor volwassenen. De kans is natuurlijk ook zeer aanwezig dat het ten dele haar karakter is (persoonlijkheidseigenschap agreeableness- lees maar eens) en eigenlijk is daar helemaal niets mis mee (in tegendeel!), zolang ze maar niet teveel over haar eigen grenzen heen gaat. Ik denk dat 1 op 1 aandacht dus ook voor het pleasen enigzins zou kunnen helpen. Is het misschien een idee om af en toe de jongste naar de opvang te laten gaan (als je deze hebt) en de oudste niet? Ik probeer dit zelf eens in de 2 weken. Soms gaan we dan samen echt iets leuks doen zoals zwemmen of naar een museum, maar vaak gaan we gewoon even samen lunchen of een stukje lopen of naar een speeltuintje ofzo- niets bijzonders, wel even 100% alle aandacht. Volgens mij geldt voor bijna alle gezinnen dat de oudste vaak het minste aandacht krijgt, omdat ze het gewoon het minst direct/ accuut nodig lijken te hebben. Puur de rol van de oudste zijn in een gezin kan je ook een beetje een pleaser maken- je hebt het idee dat er van jou verwacht wordt dat jij helpt/ niet zeurt/ compromissen sluit, etc. Het feit dat er nog een kindje op komst is, kan dit gevoel bij haar onbewust ook versterken. Als er niets op korte termijn lijkt te helpen, zou ik me overigens nog steeds totaal geen zorgen maken. Hoe graag ze het broertje of zusje ook wilt, puur het feit dat er eentje aankomt is natuurlijk een hele grote verandering. Dit voelt zij ongetwijfeld aan en het is niet meer dan menselijk dat dit haar gedrag beinvloedt. Dit zal met de tijd echter vanzelf minder worden. Meer dan haar "TLC" geven en haar gedachten en gevoelens bespreekbaar maken (door echt aandacht voor haar te hebben en niet te oordelen) kun en hoef je volgens mij niet te doen.
Klinkt idd als een combinatie van factoren, waarbij aandacht te kort (en misschien ook wel 'angst' dat het nog minder gaat worden als baby komt) een duidelijke rol speelt. Om andere redenen hebben wij hier bij onze (gevoelige) middelste ook problemen mee gehad, zij was echt ondergesneeuwd helaas... Een van de dingen die wij structureel aangepast hebben is het avondritueel. Onze kinderen krijgen nu allemaal hun eigen verhaaltje voor slapen gaan (andere kinderen mogen ook niet meeluisteren , het is echt papa/mama alleen met kind) en wat betreft onze middelste ben ik ook 'gesprekjes' gaan toevoegen. Na het verhaaltje ga ik naast haar op haar bed liggen en dan praten we over van alles en nog wat, schooldag, dingen die gebeurt zijn. Help haar dan ook wel eens met 'incidentjes', hoe ze dingen wellicht anders kan aanpakken, help haar benoemen wat ze nu precies voelt etc. Het was voor mij echt even een soort 'omschakeling' om op deze manier met mijn kind te praten, maar ik merk dat het enorm gewaardeerd wordt! Hoe vaker we het doen, hoe makkelijker ze ook uit zichzelf praat over dingen die haar dwarszitten. Een dagje iets doen met je kind is natuurlijk ook geweldig (en probeer ik ook), maar ik vond het belangrijk om vaste momentjes in de dagstructuur in te bouwen waarin die 1-op-1 ook gerealiseerd kon worden.
Bedankt voor de reacties, en wow zoveel tips! Hier kunnen we zeker mee aan de slag. Dank je wel NafNaf. Even iets samen doen voor het naar bed gaan is zeker een goed idee. En humptydumpty, fijn om te lezen dat het goedkomt ik weet dat ook, maar soms als je je kind niet blij ziet en je zelf ook niet direct weet wat je moet doen, kan het best machteloos voelen. Liva, het ziek zijn heeft ook zijn weerslag gehad, zeker. Kache, zo de dag doorspreken klinkt zeker interessant en iets voor ons. Kan je een voorbeeld geven over hoe je zo begint? Want gevoelens zijn natuurlijk vrij abstract voor een 5-jarige. Of moet ik haar laten vertellen, en dan vragen: "en vond je dat (niet) leuk?", en dan later overgaan op "en hoe voelde jij je daarbij?"
Wat betreft ze dag doornemen, wij stellen vaak standaard vragen en dan komen de verhalen vaak wel. Wij vragen altijd wat het grappigste was die dag, het stomste, het mooiste enz. Vooral bij stomste komen bij mijn jongste (hooggevoelige) dochter vaak de tranen. Gaat in mijn ogen vaak 'nergens' over maar zo zie je dat het kinderen toch heel veel kan doen.
Moet weer even nadenken hoe ik het in het begin deed , mijn dochter is inmiddels al 8 jaar dus we zijn beide wel gegroeid in het geheel, ha ha. Ik weet wel dat ik heel concreet begon met heel gerichte vragen. Een vraag als 'wat is het stomste' werkte hier niet, dan moest ze heel diep nadenken en kiezen wat ze zou zeggen (en kiezen vindt ze moeilijk), dan kwam echt geen gesprek op gang. Ik stel meestal vragen over dingen waarvan ik denk dat spelen of ik ga vissen. Heb je vandaag gespeeld in de huishoek? Was je daar met andere kindjes? Oh, met ..... Was dat leuk samen met .... Nee? Waarom vond je het niet leuk? Deed .... iets wat je niet leuk vond? Wat deed ze dan? Maakte je dat verdrietig? Nee? Was je dan boos? Ja? Waarom was je dan boos? Oh, ik begrijp dat je dat niet fijn vond. Heb je iets gezegd tegen ....? En wat deed ... toen? (etc, etc) Nou ja, die strekking zeg maar . Soms merk je aan gedrag of heb je van juf gehoord dat iets is geweest/gebeurd, dan probeer ik daar op die manier over te praten, of ik kom terug op een 'drama'-momentje thuis om beter na te gaan waarom ze zo moest huilen, zo boos werd etc. Of als je weet dat er een speciale activiteit is geweest dan vraag ik uitgebreid hoe het was. Na een tijdje ging mijn dochter ook vragen aan mij stellen, in trant van "Weet je wat ik niet snap mama." of "Ik vraag me af..." Qua gevoel was het in begin alleen blij, verdrietig en boos en na een tijdje kwamen er steeds meer nuances: verlegen, teleurgesteld, vervelend, bang, verontwaardigd etc. Volgens mij leren ze juist deze abstracte gevoelens herkennen als jij ze verteld 'hoe het heet' en hoe ze er dus woorden aan kunnen geven. Ik weet ook dat mijn dochter soms met heel onverwachte dingen in de maag zat. Daarnaast zijn gesprekjes een vreselijk leuke manier om kijkje te nemen in wat er zich in hoofdje afspeelt .
Die gesprekjes doe ik met mijn 3 jarige ook. Liggen we samen in het donker in zijn bed. Ik begin met benoemen/vragen wat hij die dag heeft gedaan en dan loopt het vanzelf. En soms zeg ik expres een tijdje niks en komt er opeens vanuit hemzelf iets. Leuk om te weten wat er in hem omgaat soms..
Bedankt voor de tips, wederom! Ik heb ze toegepast en de situatie is op een paar dagen tijd helemaal anders Ik heb deze dagen er echt op gelet haar voldoende 1 op 1 aandacht te geven. Elke dag, voor het naar bed gaan, spreken we samen de dag door. Ik laat haar vooral vertellen en stel af en toe vragen. Ook lachen we veel meer samen. Ze kan echt al de slappe lach krijgen als ik eens iets 'geks' zeg. En ik moet daar ook weer om lachen en heb zelfs 's avonds nog energie De juf geeft haar ook meer 1 op 1 aandacht in de klas en benoemt vaker het positieve, dat ze flink is, etc., laat haar meer taken/verantwoordelijkheden hebben. Ik ben heel blij dat ik dit heb aangekaart bij haar. Ze is echt een ander kind, ook omdat ik zelf alles anders bekijk