Instinctief rotgevoel

Ik herken dit heel erg wat je zegt, ik heb het besproken met mijn verloskundige.
Ik zei ook, ik weet niet of dit onderbuikgevoel is, angst gebaseerd op de miskraam, of totaal ongegrond maar ze nemen mij wel serieus en mag altijd een keer extra langskomen als ik daar behoefte aan heb.

Ik ben natuurlijk nog een totaal andere termijn, maar de angst herken ik wel en dat is echt een rotgevoel. Mijn enige advies is bespreek het met je verloskundige of gynaecoloog

 

besprek het met de vk, miss extra controle/dopper meting ect.

 

Maak deze angsten duidelijk voor je verloskundige. En probeer eens extra langs te gaan om z'n hartje te mogen luisteren. Wellicht kan je dan wat geruster door de zwangerschap heen.

 

Neem contact op met je vk en bespreek dit. Als je wil, bespreek ook de mogelijkheid over inleiden.
Ik ben van mening dat je als zwangere vrouw en moeder je instinct op scherp hebt staan. Ik zou hem volgen en advies vragen.

sterkte en succes!

 

Helemaal mee eens! Echt doen hoor!

 

Ik had dit ook bij de zwangerschap van mijn eerste. Ik durfde het niet uit te spreken, ik had geen idee waarom ik het dacht en ik wilde ook niet overbezorgd overkomen. Tijdens controles was er ook niks geks te zien.

En toch is de bevalling geëindigd in een spoedkeizersnede waarbij mijn dochter het behoorlijk zwaar heeft gehad. Achteraf denk ik dat ik het gevoel dus niet voor niks had.
Daarom ook mijn advies, spreek het uit. Je kunt er niet veel mee doen, maar ik denk echt dat dit soort dingen vanuit je instinct kunnen komen en dat het niet voor niks is.

 

Ik zou dit zeker uitspreken naar je verloskundige toe. Wellicht kunnen ze je geruststellen of kun je het eventueel hebben over inleiden?

Heb zelf vanaf het begin van deze zwangerschap ook al zo'n negatief en onzeker gevoel. Wil dit zeker ook aankaarten bij mijn verloskundige. Van mijn zoontje ben ik met 41+2 bevallen. Maar heb nu zo'n gevoel dat ik dit keer niet zo ver door wil lopen.. Hopelijk willen ze hierin meegaan.

 

Heel herkenbaar. Ik had hier met mijn tweede rond hetzelfde termijn ook heel veel last van. Ik had precies dezelfde gevoelens. Het maakte mij ook erg verdrietig en ergens ook bang. Met 40+4 ben ik bevallen van een kerngezonde dochter. De bevalling was erg moeizaam en in alle opzichten compleet anders dan bij mijn eerste. Misschien dat daar het gevoel vandaan kwam, maar met de baby zelf was gelukkig niks mis.

 

Ik zou dit ook echt bespreken met de vk. Voor mijn gyn was een ‘niet pluis’-gevoel reden om actie te ondernemen en mijn dochter en mij te monitoren. Alles helemaal goed gekomen, maar ik denk echt doordat de gyn mijn gevpel meteen serieus nam.

 

Inderdaad, bespreken met de verloskundige, ze zitten ervoor om jou ten alle tijden te ondersteunen ook met zulke angsten.

 

Ik zou t ook zeker delen met de vk. Je hoort genoeg verhalen dat moeders zo'n gevoel hadden wat vervolgens bleek te kloppen. Dan kun je er maar beter naar luisteren zodat er iets mee gedaan kan worden dan dat je achteraf denkt had ik t maar gezegd.
Je gevoel delen, vertellen dat je t niet precies weet, maar het wel wil delen omdat je dat belangrijk vindt.

 

Ik herken dit.. en nu ik deze reacties zo lees ga ik het wel bespreken dinsdag.. rotgevoel is het.

Ik heb het weggewuifd onder de noemer: hormonen, zal er wel bijhoren.. Succes nog even, extra controle en bespreken wat je fijn vindt kan sowieso geen kwaad. Instinct blijven volgen.. Waarom is advies geven aan anderen zo makkelijk altijd.

 

Ja, zelf ook je advies opvolgen hoor! Ik voelde me ook bezwaard toen ik me op zondag niet zo goed voelde en de voicemail van de vk insprak - maar ik had achteraf gewoon het spoednummer mogen bellen zelfs, ik dacht dat ‘ik voel me niet super en slaap vrijwel niet’ geen spoed was. Het was ook echt niet zo dat er dírect ingegrepen moest worden ofzo, maar het werd dus wel serieus genomen en dat bleek terecht.

 

Ik heb dit ook heel sterk gehad. Bang dat er met mij of met Q wat zou gebeuren tijdens de bevalling. En ik heb er zo’n spijt van dat ik het niet heb gezegd. Mijn voorgevoel en angst klopte. We zijn bijna en dan ook echt bijna onze Q kwijt geraakt. Het was een zeer traumatische bevalling en dankzij reanimatie is hij er nog. Het had geen seconde langer moeten duren.

Dus écht; bespreek het.

 

Zoals hierboven ook al meerdere malen aangegeven, dit echt bespreken met je verloskundige. En je niet laten wegwuiven onder het mom van hormonen.
Eerlijk? Als ik zo sterke angst had en dit termijn zou hebben zou ik staan op een inleiding. Een keer hartje extra luisteren is fijn, maar wel een momentopname dus of dat je echt gerust zou stellen vraag ik me af. Sterkte en ik wens je een voorspoedige bevalling en gezonde baby.

 

Ja, neem het serieus! Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat je instinct gelijk heeft, maar het kan wel. Dus het zekere voor het onzekere. Hier ook bij de eerste net op tijd. Ik gaf het aan, maar werd niet serieus genomen. Zal me nooit meer gebeuren. Hij overleefde de bevalling maar op 't nippertje.

 

Ik denk niet perse dat t hoeft te kloppen (dan had ik nu geen 2 kids nl, ben nooit echt onbezorgd geweest door alles wat ik mee heb gemaakt en dan vakt dat nog mee vergelrjdn met anderen maar voor mij was de onbezorgdheid weg). Dus dat je niet nu nog angstifer wordt van wat anderen zeggen. Ik was ook doodsbang aan t begin van de zwangerschap van mn dochter, wat uiteindelijk niet terecht was. Ook toen t einde naderde en ze minder begon te bewegen werd ik weer banger en lag ik regelmatig te porren of ze bewoog ?ze kag dwars met beentjes naar binnen gericht dus beweging voelen was lastig de laatste weken). Uiteindelijk is t allemaal gewoon goed verlopen. Dus een bepaaldr angst hoeft echt niet te zeggen dat t ook echt misgaat als je niks doet. Denk dat heel veel vrouwen die angst hebben en gewoon n goede afloop.

Maar jouw welzijn is natuurlijk wel superbelangrijk! Dus zeg t iig tegen je vk en miss je moeder/een vriendin/zus waarvan jr weet dat die je serieus neemt (en niet zo iemand die alleen naar zegt ooh joh je moet er gewoon van genieten oid).

 

Ik ben van mening dat dit soort angsten echt niet betekenen dat het fout gaat aflopen. Ik heb de gehele zwangerschap angsten gehad. Het begon met angst voor een miskraam, vervolgens voor vroeggeboorte, dat hij spontaan zou overlijden in de baarmoeder en de laatste angst was dat de bevalling helemaal fout zou gaan.

Geen van deze angsten waren gegrond en ik ben 4 dagen geleden bevallen van een gezonde zoon! Ook ik dacht dat het een instinctief voorgevoel was, maar zou dat echt gaan loslaten als ik jou was. Je maakt jezelf er gek mee. Accepteer dat de angst er is maar praat jezelf het niet aan dat het hebben van angst iets betekend.