Mijn broer is ziek, heel erg ziek. Heeft medicatie en het is afwachten hoe het verloopt. Vandaag belde ik hem om te vragen hoe het ging… het antwoord was: het kan een week duren, misschien een maand. En misschien ben ik over twee weken dood… En erover praten had hij geen zin in. ik snap het. Maar het raakt me wel natuurlijk. En ik begrijp ook dat hoe dichter je bij iemand staat, hoe botter deze reageert. maar toch. hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Of hem proberen te steunen? mijn schoonzus heeft het denk ik mee gekregen , want zij appte me dat ze mij morgen belt. Tegen onze moeder was hij vanmiddag heel positief. ben er best naar van en weet niet zo goed hoe hier op te reageren en ben uiteraard ook gewoon bezorgd om hem.
Wat heftig zeg. Je hebt een goede band met je broer? Lastige situatie en helaas herkenbaar. Toen mijn moeder kanker had was ze ook heel negatief en was er voor mijn gevoel weinig plek. Omdat ze mn moeder was, nog pijnlijker, omdat de rollen ineens werden omgedraaid. Maar hoe positief ik ook probeerde te zijn, het hielp haar niet. En ergens begreep ik dat. Kanker is niet positief, er aan dood gaan al helemaal niet, dus waarom zou je luisteren naar de positieve gepraat van een ander. Ik heb naar haar negativiteit geluisterd en daarna zorgde ik dat ik even kon uithuilen of uitrazen bij mn partner, zodat ik het ook even kwijt was. Weet niet of je een partner hebt? En ik zou het morgen aangeven bij je schoonzus. Misschien kan je er met haar even over praten. Sterkte. Rotsituatie.
In de ideale wereld worden mensen die ernstig ziek zijn heel strijdlustig en gaan ze vechten en blijven ze tot op het laatst positief …. maar de realiteit is soms heel anders! Soms zijn mensen die ernstig ziek zijn verbitterd en teleurgesteld tot op het laatst en is praten moeilijk. Mijn vader viel in deze categorie. Ik heb vooral steeds gedacht “als hij echt binnenkort doodgaat , heb ik dan zelf vrede met wat ik voor hem gedaan heb? Of heb ik dan het gevoel dat ik meer had kunnen doen? “En dan ging er toch weer heen en een beetje bij hem zitten, het gemopper aanhoren. Soms keken we alleen tv en zeiden we geen woord. Soms ging ik huilend naar huis omdat ik dacht dat het bijna afgelopen was en soms juist omdat ik dacht dat het nog jaren zo door zou gaan. Ik weet niet of het voor jou makkelijk is om naar je broer toe te gaan en tijd met hem door te brengen, maar dat zou ik proberen.
Denk dat het voor je broer mega confronterend is om met zn zus te praten over leven/ziekzijn/de dood/hoe het echt met je gaat als het niet goed gaat enz. Want je(hij) wil dit niet. Snap dat het voor jou heel moeilijk is want je wil iemand steunen. Wat jij wil geven is misschien niet wat je broer zou willen ontvangen, hulp, berichten, de aandacht want veel is ook weer een confrontatie. Misschien kan je afwisselend naar hem en je schoonzus een berichtje, kaartje sturen en of bellen.ipv alleen naar hem? Weet verder niet wat je band met hun is. Anders misschien ook even je schoonzus vragen misschien vind je broer het wel fijn om juist over andere dingen te praten dan over hemzelf. Lastig hoor sterkte!
Mss moet je het niet als negativiteit zien maar als eerlijkheid. Het is zijn emotie, hij gaat sterven. Heeft niet lang te leven en dan is het mss wel eens fijn om eerlijk te zeggen dat je het allemaal even niet weet en er niet over wilt praten. Altijd positief tegen iedereen zijn kost natuurlijk ook veel energie. Al die mensen die verdrietig om je heen zijn positief laten voelen, poe ga er maar aan staan. En dan kun je een keer een moment hebben dat je dat niet kunt even niet positief tegen degene die zo dicht bij je staat. Ik zou het dus niet als negativiteit zien maar als de werkelijkheid. En de een kan heel goed over naderende dood praten en de ander slaat dicht. praat dan vooral in je gezin en kijk waar de behoeftes van je broer liggen mbt wel of juist niet erover praten. Want niet erover praten kan ook een vorm van praten en steunen zijn. Heel erg veel sterkte gewenst TS. Het is niet niets je broer zo jong zo ziek.
Ik zie het niet per se als negatief, maar vooral als eerlijk en onzeker. En wellicht doodsbang, maar dat is mijn eigen interpretatie. Kan het zijn dat je broer graag positief wil zijn tegenover je moeder en bij jou nu zijn ware gevoelens durft te laten zien? En logisch dat die gevoelens in deze situatie niet positief zijn. Ook willen mensen die ernstig ziek zijn er niet altijd over praten, vooral als ze in de ontkenningsfase zitten, maar ook willen ze niet altijd geconfronteerd worden met het feit dat ze ziek zijn en hun toekomst daardoor onzeker is. Ze zijn natuurlijk meer dan alleen hun ziekte, en waarschijnlijk vraagt momenteel juist iedereen naar die ziekte. Het kan zijn dat je broer nu wel graag praat over andere onderwerpen, probeer het gesprek anders eens op iets heel anders te gooien, wie weet komt hij dan alsnog vanzelf los. En zo niet, dan heb je misschien wel een ander fijn gesprek met je broer. Sterkte in elk geval, want het zal voor jullie beiden niet makkelijk zijn.
Je kan denk ik enkel ZIJN. Hoe lastig het ook is. Ik heb nu 18 wakes en voortrajecten daarvan meegemaakt in mn omgeving (ze moeten mij altijd hebben, kennelijk breng ik rust...). Wanneer de termijn onzeker is, is de meeste somberheid en "outlashes". Het is moeilijk positief te zijn als je weet dat je dagen geteld zijn maar niemand je de score verteld. De ene viert dat hij in de ochtend de koffie weer heeft gehaald (zoals mn vader), alsof het een onverwacht cadeautje is. De ander leeft in argwaan, ja ik ben er nu maar over een uur kan het zomaar anders zijn. Met alle negativiteit die erbij komt...kom maar door, ventileeeeer, gooi het van je hart. De volgende wil gewoon niet praten maar tegen gekletst worden (ik heb heeeel wat bijbelteksten voorgelezen...) en weer een ander wil gewoon dat je er bent en rusten, stelt af en toe een vraag of moest ik wat voor ze opschrijven (voor als ze er ineens niet meer waren) maar duikt verder in eigen gedachtes. Ik ben er maar gewoon, schik me naar hun wensen en neem het zoals het gegeven wordt. Het draait immers niet om mij, maar om hen. Het enige wat ik kan doen is er zijn en pak de rol die ze mij willen laten voeren. En als aanvulling: bij mij zijn ze meestal "open" ik schrik niet meer van een overlijden en wat er ook bij komt, draai mn hand niet om voor een wasbeurt of luier. Ze weten dat ik er al tig heb bijgezeten (vermoedelijk ook de reden dat ze mij vragen, "ik kan het wel hebben"). Maar tegen anderen zijn ze beschermender, houden zich groot om "hen het verdriet te besparen". Voelt dat eerlijk, nee...maar ergens is het wel te begrijpen. En dan ben ik blij dat ze mij als "sterk genoeg" zien om tegenaan te spuien. Die emotie moet er toch ergens uit, zou het rotter vinden als ze met dat op hun hart de oversteek moeten maken.
Is het negatief of realistisch? Als de kans idd reëel is dat hij overlijdt op korte termijn, dan lijkt die negativiteit mij heel normaal. Hoe je daar mee om moet gaan is natuurlijk lastig, maar misschien kun je hem gewoon alleen aanhoren, zodat hij zijn verhaal kwijt kan bij jou, je hoeft niet met een oplossing te komen, hij is blijkbaar heel ziek, daar mag je dan ook samen best boos over zijn.
Je kunt aan je broer vragen wat hij wil, waar hij behoefte aan heeft. Wat vindt hij fijn en wat niet. Persoonlijk zou ik niet steeds de vraag willen krijgen van hoe het gaat. Maar dat ben ik. Er zijn mensen die niks van sterven en de dood willen weten. Anderen bereiden juist hij eigen uitvaart tot in de puntjes voor. En alles wat ertussenin zit. Vragen en er zijn. Als hij wil mopperen, laat hem mopperen. Vraag of je wat kan doen. Je hoeft ook niet steeds opbeurende woorden te hebben, gewoon er zijn, luisteren en laten weten dat je er bent. Veel sterkte en denk ook goed om jezelf.
Het is niet de bedoeling dat hij hier dood aan gaat, al kan het wel. Hij heeft geen kanker, maar een embolie. Hij heeft medicijnen en we hopen dat het beter gaat. Maar hij is wel bang dat het mis gaat Maar wil daar dus niet over praten Hij woont niet om de hoek, onze moeder woont ook ver van hem, hij woont tussen ons in. Dus bezoeken is wat lastig en wil hij ook niet. Mijn moeder is bang om te komen, want dan ziet mijn broer dat misschien als dat ze afscheid komt nemen de band met mijn broer is lastig te omschrijven: hij is wel heel goed, maar we hebben elkaar al 3 jaar niet gezien. Ik spreek hem 2 x per jaar telefonisch. Desondanks weten we van elkaar wat we aan elkaar hebben maar het is dus best een lastig iets, omdat hij heel erg in zichzelf gekeerd is, dat was altijd al, maar nu is dat extra merkbaar
Het kan wel, al lijkt mij die kans niet heel groot. Hij is in die zin heel ziek dat zijn been heel dik en opgezwollen is. En ja, het is zeker wel realistisch dat daar gevolgen aan kunnen zitten, maar het ziekenhuis heeft hem naar huis gestuurd met medicijnen. En hij is bang en ongerust dat dit niet goed gaat komen en ik wil hem best aanhoren, maar hij wil niet praten. Niet over het ziekzijn maar door zijn angst ook niet over andere dingen. Hij klapt dicht en praat gewoon niet
Misschien moet je minder denken aan wat jij vindt dat hij zou moeten doen en accepteren dat hij doet wat hij doet. Fijn juist, dat hij eerlijk is. Hoe rauw ook. Ik zou hem laten weten dat ik aan hem denk en dat ik er voor hem ben als het nodig is. En regelmatig even van me laten horen, maar zonder verwachtingen.
Dat is wss meer angst dan negativiteit en wss is hij totaal niet gerustgesteld (zou je wel verwachren als iemand naar huis mag). Je zal daar weinig aan kunnen veranderen volgens mij.
Daar zou jij wel eens gelijk in kunnen hebben. Dank je wel voor dit inzicht. Mijn moeder is uiteraard ook erg ongerust maar zij praat er gelukkig wel met mij over
Mijn schoonzus is ernstig ziek geweest en er was een reeële kans dat ze het niet zou overleven, we hebben er veel over gepraat en in sommige fases zat ze zo in haar angst vast, dat ze echt niet positief of optimistisch kon zijn. Juist die angst en negativiteit eruit kunnen gooien zonder oordeel, gaf verlichting. En vervolgens konden mijn man en ik er dan thuis weer samen over praten. Een vriendin van mij ging door hetzelfde proces met een familielid, en die ervaringen konden we ook delen. Maar ik kon dus met schoonzus zelf niet alles bespreken, want dat zou voor haar ook niet helpend zijn geweest, zij had behoefte aan een luisterend oor en kunnen ventileren.
Owh dat had ik idd dan verkeerd uit je eerste post gehaald. Dan zou ik adviseren dat hij maandag contact opneemt met de huisarts om zijn angst bespreekbaar te maken. Je verhaal wordt nu idd heel anders. Ik denk dat de schrik er gigantisch inzit en die kun jij er niet uit gaan krijgen. Vandaar mijn advies ->huisarts of praktijk ondersteuner. Vaak zie je heftige angst voor en ooit na diagnose, dat de helft van wat er wordt verteld maar blijft hangen. Lijkt mij in je broer zijn geval dus zo. Wrs heeft hij wel gehoord dat stolsel los kan komen en kan doorschieten naar longen maar niet dat t prima te behandelen is. Indien situatie gevaarlijk zou zijn hadden ze hem wel opgenomen in het ziekenhuis. Dit is echter tegenwoordig lang niet altijd meer nodig met de juiste medicatie/ behandeling. Succes en mss is juist afstand nemen nu ook goed aangezien je elkaar nooit ziet en weinig spreekt. Waarom dan nu wel? Zeker bij iemand die daar geen behoefte aan lijkt te hebben.