Als vervolg op mijn topic: Bah weer bloedverlies.. Het bruine bloedverlies bleef aanhouden en we kwamen er vorige week achter dat dit dus door de laagliggende placenta komt. Zaterdagavond kreeg ik ineens steken en had ik kramp en rugpijn. Vk gebeld, zij dacht aan groeipijn en ik moest paracetamol nemen en een warme kruik. Ben toen in slaap gevallen en geen last meer. Zondag voelde het toch niet goed. Ik hield een onbestendig gevoel. Urine naar HAP gebracht maar daar was niks mis mee. Gistermiddag ineens flink helderrood bloedverlies en dat hield aan. Dus weer vk gebeld en zij kwam langs. Hartje baby klonk goed maar toch even naar de gyn voor controle. Daar was het duidelijk; Rust houden, zitten of liggen, niet tillen niet wandelen, boodschappen doen ed. Ben pas 21 weken dus dat is het enige dat kan. De gyn zei dat als ik 24 weken was hij me liet opnemen. Nu had ik wel de keus ik mocht in het zh blijven maar ik kies er voor om me thuis aan die strikte rust te houden met hulp van ouders en vrienden. Er loopt hier nl een dreumesje van bijna 20 maanden rond. Het is nu dus spannend. Hopelijk houdt het bloedverlies op en blijft de buikpijn weg. Heeft de placenta kans om mee omhoog te groeien en is het gevaar straks weg. Wat ik aan iedereen wil zeggen: als je het gevoel hebt dat er wat dan ook niet klopt in de zwangerschap trek dan aan de bel. Ik heb de vk tot vervelens toe gebeld omdat ik gewoon voelde dat het niet goed was en gelukkig zijn we er nu op tijd bij!
Ah sterkte meid en neem je rust. Wat goed dat je gebeld hebt! Bij mijn eerste zwangerschap had ik mijn eerste bloeding met 22 weken. Daarna nog een paar gehad en de laatste 4 weken op en af opgenomen geweest ivm weeën in combi met bloedingen. Luister goed naar je lijf en als je het niet vertrouwd bellen!
Dank jullie wel. Ik moest wel volhouden want ik geloof in mijn gevoel en ik had het mezelf nooit vergeven als ik geen actie had ondernomen en het bleek onherstelbaar mis te gaan. Ons kleine meisje is nl helemaal gezond en perfect op de groei alleen ligt de placenta gewoon heel ongelukkig. Ook bij mijn eerste trouwens alleen toen geen last. Het is van week naar week leven en hopen dat het steeds goed blijft gaan. En dat de 24 weken maar in zicht mogen komen. Nog geen tijd voor een baby om te komen maar in ieder geval wel een kans.
Poeh zeg! Sterkte! En goed inderdaad dat je volgehouden hebt! Mijn moeder heeft bij een van haar zwangerschappen ook (al vanaf heel vroeg in de zwangerschap, maar ik weet niet precies vanaf wanneer) bloedingen door dezelfde reden gehad. Mijn zus is uiteindelijk met 30 weken geboren. Dat was toen extreem vroeg, maar gelukkig kunnen ze nu een stuk meer! (zij heeft het trouwens ook gewoon overleefd, gelukkig.)