Ik ben zwanger van de 2e en heb al een dochtertje van 2 jaar en 2 mnd. We proberen haar zoveel mogelijk bij de zwangershcpa te betrekken en ze snapt volgens mij ook echt wel dat er straks een babietje komt. Nu hebben we alleen het volgende probleem: zodra ze een baby hoort huilen raakt zo compleet in paniek! Ze keert helemaal in zichzelf, moet 'bij mama''en hangt om mijn nek met het idee om me noooit meer los te laten. Gisteren was het zelfs al paniek toen ze alleen nog maar een baby bij een moeder op schoot zag! Weet echt niet meer wat ik er mee aan moet en hoe dat over een paar weekjes moet... Heb al verteld dat baby's wel eens huilen als ze een flesje willen of willen kroelen. Dat zegt ze ook wel na, maar het lost verder niets op. Verder is het helemaal geen jalours kind ofzo. Ik probeer er niet te lang op in te gaan, want in feite is er natuurlijk niks aan de hand. Maar negeren gaat niet, ze is zo in paniek. Wie heeft dit ook meegemaakt of weet wat de oplossing is?
Oh jeetje arm kind en arme jij. Ik hoop dat er hier dames zijn die ervaring hebben hiermee. Is het een idee om anders even het consultatiebureau of de huisarts te bellen en hen advies te vragen hoe je hiermee om moet gaan?
Ja, daar heb ik inderdaad ook aan gedacht. Heb alleen niet zo'n hoge pet op van het consultatiebureau hier, maar vragen kan altijd. Hoop echt dat er meer moeders zijn met deze ervaring....
Ik denk dat je kindje wel snapt dat er een baby komt...maar niet wat ze daar dan van moet denken... Hoezo komt die baby? Wat komt die doen dan? Wanneer en waar en hoe komt die? Allemaal onzekerheden die dr rond spoken in dat kleine koppie. Niet bewust natuurlijk...maar ze zijn er wel. En misschien is ze nu niet jaloers...maar ze heeft mama en papa ook nog niet hoeven delen Ken je niet iemand die een baby heeft zodat je daar af en toe met haar langs kan gaan? Dan kan ze een beetje zien hoe het werkt met zo'n baby. En heeft ze een eigen baby? Misschien dat t nu al helpt.....maar straks zeker als jij bezig bent met jou baby...zoals in bad doen ofzo, kan zij lekker bezig met haar baby in bad doen. Dan is zij ook mama...net als mama. Kleine kinderen apen heel graag na. Kijk maar naar kinder stofzuigers, wasmachienes etc die je tegenwoordig kan kopen. Dat is precies omdat die kleintjes dat graag doen. Als je nu alvast haar een baby geeft dan kan je haar leren om die te verzorgen. Dan kan ze er al n beetje n idee van krijgen wat er dan allemaal met die baby moet....een beetje n beeld krijgen van baby's. En n beetje zorgen uit dat koppie halen. (en kan je dr ook meteen leren wat er vooral niet moet dan is dat ook maar vast n beetje geleerd) Want ik denk dat ze gewoon bang is voor het ongewisse. En dat uit zich in als er een situatie is waar een baby bij is. Weet zij veel of die baby dan jullie baby wordt...en of mama het kindje gaat kroelen als het huilt.. Dat dat kindje uit jou buik komt is zo onwerkelijk voor zon kleintje. Dat snappen ze echt nog niet.
Ben het helemaal met wilma eens.. Een vriendin van mij heeft ook een kleine van dik 2 jaar, toen de baby kwam ging het ventje steeds meehuilen met zn babyzusje, maar dit heeft maar eventjes geduurd. KLeine kindjes passen zich ook weer redelijk makkelijk aan aan een nieuwe situatie hoor! Maar niet teveel kopzorgen proberen te hebben!
He, ik ben werkzaam in jeugdzorg en jongerenhulpverlening, dus heb wel wat opvoedervaring, naast m'n twee stiefkids, Wat ik zou doen in jullie geval is juist niet teveel je kleintje bij de baby betrekken: het kan namelijk wel eens zijn dat je het wat teveel hebt gedaan en ze snapt nu gewoon nog niet zo goed waar je het over hebt. Doordat er dan zoveel nadruk op ligt, wordt ze er bang van... Door er niet teveel aandacht aan te besteden, kan ze wat tot rust komen en gewoon haar eigen ruimte hebben: die heeft ze blijkbaar even nodig nu er iets nieuws bij gaat komen. Wat betreft haar paniekerige reactie: ik zou het zoveel mogelijk negeren. NIET op schoot nemen als ze er zo van over de rooi raakt, (want dan beloon je haar angst), maar afleiden met een speeltje ofzo. Als jij uitstraalt dat er niets aan de hand is, zal ze dat van jou over gaan nemen. NU troost je haar en leer je haar eigenlijk: ja, er is wel deglijk iets om bang voor te zijn! Voor de momenten dat ze dan wel goed (of neutraal) reageert op een baby: prijs haar de hemel in en overlaadt haar met complimentjes. Stel haar op die goede momenten in ieder geval in het middelpunt van de belangstelling (uiteraard op een manier die zij zelf prettig vindt): dan beloon je haar voor goed gedrag en zal ze meer van dat goede gedrag gaan laten zien. Hoe meer ze dat doet, hoe meer je iets af gaat bouwen in je reactie, want anders kom je daar straks niet meer vanaf, Zit je ook niet op te wachten... En voor straks als de baby er is: mijn moeder had een zak met speelgoed waar ALLEEN mee gespeeld mocht worden als zij m'n broertje of later zusje voedde (of andere dingen waarbij ze even geen tijd had voor mij en m'n broertje later). Daarmee maak je het leuk, ipv vervelend, als mams de baby aandacht geeft, want dan komt dat speciale speelgoed uit de kast: joepie! Denk trouwens niet dat je het nu zo vreselijk verkeerd hebt gedaan: voor andere kinderen was het waarschijnlijk er goed geweest dat je er zoveel aandacht aan besteed hebt, maar elk kind is anders en ga juist op de reactie van je kind af om te bepalen wat je het beste kunt doen. Mijn stiefkids schenken ook niet al teveel aandacht aan mijn buik en de komende baby: prima, ze weten het en af en toe beginnen ze er zelf wel over, dan gaan we er ook op in... Probeer dus gevoelig te zijn voor hoe je kind reageert: heeft ze belangstelling (positief), prima. Zoniet, laat haar lekker haar ding doen dan! Succes! By the way: ik ben ook niet zo kapot van het consultatiebureau, maar je zou ook eens een opvoedwinkel kunnen binnenstappen... En, als het echt niet overgaat: schakel jeugdzorg eens in: die bieden namelijk ook gewoon hulp op vrijwillige basis en hebben mensen in dienst die je goeie adviezen kunnen geven, of je kunt ze bellen voor een adres bij jou in de buurt waar je wat ondersteuning of tips kunt krijgen... In het uiterste eval is een speltherapeut een goeie manier om er achter te komen waar de angsten van je kiind vandaan komen....
Ik zou het denk ik anders benaderen, ik zal niet zeggen dat er een baby komt, maar een broertje of zusje. Waar ze later mee kan spelen, en dat ze mama kan helpen met de verzorging van broertje of zusje, omdat zij al een grote meid is. Ik zou inderdaad als ze aan het huilen is, ook geen aandacht aan het huilen schenken, dan krijgt ze alleen maar bevestiging.
Meid, wel erg vervelend voor je zeg. Denk dat het onzekerheid is bij je dochter. Die weet niet wat ze ermee moet en van moet verwachten. Zou er niet meer te veel over zeggen tot het kindje geboren is. Verder ben ik het eens met Rozemarijke, zou het gedrag nu niet belonen met aandacht. Natuurlijk wel ff zeggen dat die baby huilt, maar dat dat niet erg is en dan over tot de orde van de dag zeg maar. En het idee van Wilma van die babypop is een goed idee als de kleine er dadelijk is. Verder zal de kraamzorg dit soort situaties ook wel vaker meemaken, dus denk dat je die ook om hulp kan vragen als de kleine er straks is. Maar al met al denk ik dat het straks wel meevalt, want dan is het tastbaar he.