Ik voel me achteraf heel erg in de steek gelaten door mijn VK tijdens (ze viel bijna flauw) en na mijn bevalling. Ik heb daar eigenlijk toen niet zo heel erg bij stil gestaan, maar ik heb nu het advies gekregen om een keer met de VK te gaan praten om het voor mijzelf allemaal een plekje te geven en het trauma te gaan verwerken, maar ik zie daar heel erg tegen op. Wie heeft er ook slechte ervaringen met de VK of gyn en hoe hebben jullie dat aangepakt?
ik heb ook geen fijne ervaring met de vk die mn 1e bevalling deed, maar aangezien dat in het ziekenhuis was, was dat niet een vaste vk ofzo. ik zag haar bij de bevalling voor de 2e keer (de 1e keer vond ik dr ook al geen fijn mens, zelfs mn man vond dr vreselijk!), en de begeleiding was echt knudde. ze vertelde vrijwel niks van wat er gaande was, heeft ook dingen gezegd die gewoon echt niet klopten (ze heeft verkeerde dingen verteld rondom de ruggenprik), en ze nam mijn smeekbede om pijnstilling amper serieus, het was de anesthesist die heeft afgedwongen dat er een ruggenprik gezet werd toen ie mij zag, zij vond dat nergens voor nodig (uiteindelijk is die dus wel gezet). het laatste stukje van de bevalling deed weer een andere vk ivm wisseling van dienst, die was liever. ik heb er een rotgevoel aan over gehouden en ben echt bang dat zij deze bevalling ook weer moet doen. naderhand heb ik wel met een andere vk en het hoofd van die afdeling een nagesprek gehad over vanalles wat er mis gegaan is (er zijn nog meer fouten gemaakt, o.a. geen bericht doorgegeven voor nazorg aan de vk praktijk in eigen woonplaats dus er was geen nazorg, naar huis gestuurd met compleet verkeerd medicatie advies waardoor het helemaal misgegaan is, mn eigen specialist moest na 3 weken van mij horen dat ik bevallen was, had ze nooit bericht van gekregen, etc) wij hebben dit wel aangekaart bij het ziekenhuis en dat namen ze dusdanig serieus dat we dus een nagesprek kregen met het hoofd van de afdeling erbij, maar niet specifiek met die ene vk (had ik ook liever niet gehad eigenlijk). ik merk bij mezelf dat het wel belangrijk is om het bespreekbaar te maken op een of andere manier, want het is iets wat in je hoofd blijft malen, en ook weer boven komt als je nog een kindje zou willen. en stel dat je over 3 jaar een kindje krijgt en er dan mee rondloopt, dan is het voor die betreffende vk ook vervelend om dat na 3jaar te horen en zich dan te moeten verantwoorden. het kan ook opluchten als je vk inziet dat er eea mis is gegaan en uitlegt hoe het zo gekomen is denk ik? maar ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is hoor! het was bij ons eigenlijk mn man die het aangekaart heeft in het ziekenhuis, en vervolgens de dienstdoende vk die dit goed uitgepraat wilde hebben met het hoofd vd afd. erbij.
Probeer het eens in een brief te beschrijven wat je met de VK zou willen bespreken. Zo kun je er goed over nadenken en zal het "gesprek" niet stoppen door bijvoorbeeld boosheid of verdriet. Natuurlijk zie je tegen een gesprek op, maar je kunt de brief ook laten lezen, zodat alles wel bij de betreffende VK onder ogen komt. Je kunt niet de dingen veranderen die gebeurd zijn, maar je kunt wel je hart luchten zodat jezelf het een en ander een plaatsje kunt geven. En wie weet heeft de VK een dikke plaat voor d'r hoofd en lijkt het verspilde energie, maar zolang jij met deze gevoelens rondloopt kom je nog een steek verder. Bovendien hoef je een gesprek niet in je uppie te doen, manlief zal je graag steunen want het is ook in zijn belang dat zijn vrouw stukje bij beetje weer dezelfde Loeki2 wordt als voorheen (kan niet helemaal, want je bent nu ook mama van een prachtige dochter). Je bent al een hele stap in de goede richting door een gesprek te overwegen Succes, Groetjes van Kiki PS Ik moet mijn apen en beren ook maar eens aanpakken, al zijn die 4,5 jaar geleden gedaan. De tijd begint te dringen omdat betreffende gyn per januari met pensioen gaat...
Dank voor de tips en ervaringen van jullie. Een brief schrijven is idd een goed idee. Ik heb haar al mijn bevallings verhaal laten lezen en daar had ze ook beloofd op te reageren, maar ik heb nooit meer iets gehoord. Nu is de kans groot dat mijn zusje bij haar bevalling over 4 weken dezelfde VK treft en ik heb er moeite mee om haar dan tegen te komen. Stom eigenlijk, het is een hele aardige spontane meid van mijn leeftijd, dus helemaal geen nors onverschillig mens, maar ze heeft naar mijn idee mijn problemen niet serieus genomen. Net als Jalea ook schrijft. Ze wimpelde mijn bezwaren tijdens en na de bevalling allemaal weg alsof ik gek was. Dat ik geen persweeën voelde was onzin, ZIJ zag ze wel, maar dat betekend dan nog niet dat ik ze ook VOEL domme muts Ik denk dat ik idd nog een keer met haar om de tafel moet gaan zitten en mijn fysio die me heel veel begeleidt heeft wil ook wel bij het gesprek zijn en aan de VK uitleggen waarom ik dingen anders VOEL dan zij ze ZIET. Ik hoor graag van meer dames wat ze in dit geval gedaan hebben, ik vind het namelijk super fijn om te lezen (en te zien) dat jullie na jullie slechte ervaringen toch weer zwanger geworden zijn.
Mijn bevalling is begeleid door een stagiaire (wel bijgestaan door eigen VK) zonder dat ik hiervan op de hoogte werd gesteld. Normaalgesproken had ik dit niet erg en/of vervelend gevonden maar ze heeft een aantal zeer pijnlijke fouten gemaakt die er waarschijnlijk mede voor hebben gezorgd dat ik naderhand nog dagen in het ziekenhuis moest blijven. Vanwege de herkenbare details en omdat het nog maar zo kort geleden is kan ik niet precies zeggen waar het om gaat. Weet ook nog niet precies wat ik hiermee moet, heb het al even aangekaart bij de VK die langs kwam tijdens de kraamweek maar die maakte er verder weinig van.
Wat vervelend Phemme, ik had ook een stagiare, maar ik was maar wat blij dat die er was toen mijn eigen VK tegen de vlakte ging. Ik heb ook een aantal bezwaren in het eindgesprek aangegeven, maar die werden door de VK weggewimpeld, misschien dat ik er daarom ook zo'n moeite mee heb. Ik HEB al een keer aangegeven dat ik niet helemaal tevreden was met het verloop van de bevalling en dat werd als niet belangrijk afgedaan naar mijn gevoel. Dat gevoel is zo moeilijk hè. Een ander VOELT niet wat jij VOELT en als ze daar niets mee kunnen en niets mee doen voel je je gewoon niet serieus genomen en niet begrepen, terwijl die ander dat dus helemaal neit door heeft.
zoals je ziet hebben wij bijna de 2e in armen ik zie wel heel erg tegen de bevalling op, maar het nagesprek heeft wel veel goedgemaakt. er staat nu bijv. duidelijk in mijn dossier dat mn vorige bevalling traumatisch was, en dat deze keer goed verteld moet worden wat er gaande is, en dat als ik verzoek om een ruggenprik, daar geen discussie over ontstaat. er is mij nu ook echt zwart op wit toegezegd dat als er geen bijzonderheden zijn waarom het niet zou kunnen, ik een ruggenprik krijg zodra ik dat wil. uiteraard is het dan wel even wachten tot de anesthesist tijd heeft, maar dat houd je natuurlijk altijd. ook zijn er toezeggingen gedaan dat deze keer specifiek erop gelet zal worden dat de nazorg (ontslag uit ziekenhuis, controles vkpraktijk in de wijk, op de hoogte stellen van mn internist,etc) deze keer goed verloopt. ik heb ook bepaalde afspraken gemaakt met een vk, bijv. dat ik mijn medicijnen niet afgeef aan de verpleging en zelf goed van te voren weet welke dosering ik na de bevalling moet hebben (dat ging vorige keer mis en denk maar niet dat ze je je medicijnen geven!), en dat ik zelf ibuprofen meeneem voor de naweeen omdat de verpleging weiger dat te geven en enkel paracetamol geven wil (wat bij mij niet werkt). dus ik kan eigenlijk alleen maar zeggen dat een vervelende bevalling niet zomaar verdwenen is uit je hoofd en hart, maar dat een nagesprek echt helpen kan om een beetje meer vertrouwen te krijgen in een volgende bevalling
Wel of geen 2e (3e) was inderdaad een twijfel bij mij. Ik heb altijd geroepen dat ik een groot gezin wilde, 4 misschien wel 5 kinderen. En gelukkig hebben we ook niet lang op een zwangerschap hoeven wachten. Alleen die bevalling, die is me zo tegen gevallen, in gedachten hoor ik nog dagelijks de hartslag van ons dochter wegvallen. Ook wordt ik er elke keer weer aan herinnerd als ik mijn afwijkende lelijke litteken van de spoedks zie (navel tot schaambeen). Op een bepaald moment vervaagden bij mij de gebeurtenissen en werd de wens voor een 2e sterker. Alleen wilde ik voor de bevalling heel graag een geplande keizersnede, omdat bij de eerste was gebleken dat het kindje niet door de normale uitgang pastte. Hier kon ik op voorhand echter geen uitsluitsel over krijgen en overal hoorde ik dat het niet automatisch een ks op voorhand zou worden... Tik tak, daar ging mijn bio-klokje en tik-tak mijn angst. Uiteindelijk hebben we de stoute schoenen aangetrokken (of uit gedaan ) en zijn we met de pil gestopt. Want de wens voor een brus plus de 3 in mijn leeftijd zorgden ervoor dat we er toch voor gingen. EN al snel was ik weer zwanger. Direct bij de 1e controle heb ik mijn angst aangegeven bij de vk, en ze gaf aan dat ik dat uitgebreid met de gyn moest overleggen/bespreken. Bij 15 weken zwangerschap had ik dat gesprek met de gyn, en ik kan je wel zeggen dat er een zware last van mijn schouders viel toen ik de toezegging kreeg dat het een ks zou worden. Nog groter was mijn verbazing dat hij eigenlijk niet eens wilde dat ik het zelf eerst moest proberen. En dat roept bij mij weer extra vragen op... Kortom, het wordt voor mij ook eens tijd om nu eindelijk eens antwoorden te krijgen op dingen die gebeurd zijn zoals ze gebeurd zijn. Succes met je keuze/verwerking Loeki2. Een oude wijsheid van een kennis van me: "Hoe dramatisch een zwangerschap of bevalling ook verloopt, als je kindje gezond is zijn de eerste 20 jaren na de geboorte nog veel moeilijker..." Groetjes van Kiki
ik heb nogsteeds geen beebje begin het idee te krijgen dat ik zelf teveel tegen de bevalling opzie... zodra ik heeelemaal tot rust kom krijg ik onwijze rugweeen, en zodra ze zo hevig worden dat ik niet meer weet wat ik ermee aanmoet, dan raak ik heel gestresst en bang (de vorige bevalling was de hel door zulke rugweeen x100), en dan zakt het binnen een halfuur weer helemaal weg! afgelopen ma controle gehad bij een andere vk (die ik meestal zie is nu op vakantie), en die maakte heel subtiel duidelijk dat inleiden pas vanaf 42weken een optie is tenzij ik een enorme bloeddruk krijg ofzo. verder had ze er totaal geen begrip voor dat ik het echt helemala gehad heb. ik kan echt vrijwel niks anders doen dan de hele dag op de bank hangen, want zodra ik ook maar iets doe krijg ik zulke enorme harde buiken en voorweeen dat ik moet overgeven, en snachts amper slapen omdat die kleine maar blijft wroeten. hij is al helemaal ingedaald maar hij ligt echt heel vervelend de hele dag op m'n rug te drukken, misschien omdat hij verkeerd ligt? (sterrenkijkertje) dit gevoel ken ik niet van de 1e zwangerschap. mijn vertrouwen dat dit een goede bevalling gaat worden ebt iedere dag wat meer weg, vooral omdat de voor mij 2 zo vertrouwde vk's allebei op vakantie zijn, en er nogal wat botte vk's overblijven ze hebben me 2 nachten laten slapen met tramadol zodat ik eventjes een beetje kon slapen, en dat was het. die 2 nachten zijn inmiddels alweer 4 dagen geleden dus ik ben weer terug bij af!
Ach meid toch, wat verschrikkelijk vervelend. Is er niemand bij wie je terecht kan? Kan je HA niets voor je doen? Paniek is niet iets waar je nu op zit te wachten. Wanneer komen de goede VK's terug van vakantie? Misschien wacht je daar onbewust wel op. Anders zit er helaas niets anders op dan heeeeel erg veel drop te gaan eten en thee met zoethout en zo
Hoi Loeki2, wat vervelend dat je nare ervaringen hebt. Kan me voorstellen dat je daar nog mee rondloopt nu. Mag ik vragen op welk moment je vk precies flauwviel/ dreigde te vallen? Ongelofelijk zeg, heb zoiets nog nooit gehoord. Die moeten toch tegen alles bestand zijn, zou je zeggen! Ik heb aan mijn eerste zwangerschap ook slechte ervaringen aan de vk overgehouden, maar dan meer tijdens de zwangerschap zelf. Bij een week of 30 werd ik van de ene op de andere dag wakker met loeidikke enkels en had nog meer klachten, voelde me 'raar', instinctief had ik het gevoel dat het niet goed was. Met lood in mijn schoenen toch maar de vk in het weekend gebeld, want ik was bang dat ze me een aansteller zou vinden en hoopte natuurlijk dat er toch niets aan de hand zou zijn. Zij poeierde mij gelijk af met: oh, heel normaal vocht vasthouden! Ga maar lekker op de bank liggen met je voetjes omhoog en eet bleekselderij en drink brandnetelthee! Allemaal adviezen die ik allang kende voor bij vocht vasthouden. Maar ik had gewoon het idee dat het niet goed zat! Daarna eerst de frustratie eruit gejankt dat ze mij niet serieus nam, en de woensdag daarna weer gewoon op controle. Bleek dus dat ik inderdaad een veel te hoge bloeddruk had! Daarna ben ik overgedragen aan de gyn, en uiteindelijk is het met 34 weken een spoedks geworden waarbij alles nog heel spannend is geweest met een sterk dalende hartslag van mijn zoontje etc. Achteraf heb ik haar ook gezegd dat ik me niet serieus genomen voelde toen ik haar belde met mijn klachten. Zegt ze: tja, maar je weet natuurlijk nooit zeker of die bloeddruk ook al te hoog was op het moment dat je belde...! Verder geen excuus of niets.... Duh... Nee je weet nooit iets zeker natuurlijk. Maar ik weet wel zeker dat ik niet zomaar belde en dat ik voelde dat er iets niet goed was, en dat dat absoluut niet serieus genomen werd! Heb sindsdien een medische indicatie dus zal nooit meer bij een vk lopen maar dit vond ik toch echt wel heel jammer! Het is een heel verhaal geworden maar kan me er ook nog steeds over opwinden! Dus ik zou zeggen: spreek het absoluut uit, want anders blijf je ermee rondlopen! Sterkte!
Ja ik zal het zeker moeten uitspreken, was vorige week met mijn zusje in de VK-praktijk en dan zit ik daar echt met lood in mijn schoenen en een brok in mijn keel en heel hard hopende dat DIE Vk geen dienst zou hebben, geloof me dat is helemaal geen fijn gevoel. Ik ben ook net een knipperlicht hoor, er zijn momenten dat ik echt denk DIT WIL IK NOOIT MEER en dan ben ik gewoon blij met een kindje en andere momenten is het zo IK WIL OOK WEER maar dan word ik al misselijk bij het idee weer alles op nieuw te moeten doormaken. Mijn VK viel bijna flauw toen mijn placenta niet los kwam en ik dus bijna 2 liter bloed verloor.
Wat naar Loeki! Durf je vanwege die manuele placentaverwijdering (tenminste ik begrijp dat jij die ook gehad hebt?) geen nieuwe zwangerschap cq bevalling meer aan of alleen vanwege die VK niet?
De placenta kwam na 3 uur toch nog spontaan, maar toen was ik allang in het ZH en lag ik te wachten op een vrije OK. Nee, het is niet alleen de bevalling, het is de gehele begeleiding tijdens de zwangerschap en bevalling. Wat ook al door andere dames geschreven is, het niet serieus genomen worden/voelen door de VK, een VK die je niet gerust kan of wil stellen en niemand anders die je helpen kan. Daarom geen 2e zwangerschap, voorlopig niet iig en ik loop nu bij een psychologe om het allemaal op een rijtje te krijgen.
herkenbaar verhaal...wel op een andere manier maar toch. hier ook met 34 wkn overgedragen naar de gyn bloeddruk was te hoog...ze deden een goeiecho en dani bleek een enorme baby te zijn. ik sprak mijn zorgen uit over de bevalling maar werd afgewimpeld met dooddoeners als; 'er is nog nooit een kind blijven zitten' en 'het komt allemaal wel goed' in het begin ging ik daar nog wel in mee. maar toen ik voorbij week 40 ging werd ik echt wanhopig..mijn buik was enorm en mijn lichaam echt op..maar er werd niets aan gdaan...mijn bloeddruk ging steeds weer omhoog maar dan net niet dramatsih genoeg om in te grijpen. heb zelfs huilend daar gezeten maar er werdt niet geluisterd..dit allemaal omdat de natuur zijn weg moet hebben. gevolg was dat er na 42,5wk maar eens ingegrepen ging worden, ik een hel van een bevalling heb gehad waarbij ik aan alle kanten geknipt ben en uiteindelijk een ks heb gehad (kleintje lag er niet goed voor en was 60! cam)...kind er bijna mee is gegaan en die heeft 10dgn in het zh liggen knokken...gelukkig is alles goed gekomen uiteindelijk maar ik ben zo boos/verdrietig geweest...niet alleen omdat het zo gelopen is maar voornamelijk omdat ik me niet gehoord heb gevoeld..en gesteund in mijn gevoelens. ik geloof dat ik vanaf week 38 al tegen iedereen zei; 'dit wordt een vreselijke bevalling' en het is eigenlijk een beetje jammer dat ik door het niet kordaat ingrijpen van een ander ook een hel van een bevalling heb gehad. als ze namelijk direct voor een ks hadden gekozen (bij nader inzien had dani er nooit uitgekund namelijk) was me een hoop ellende bespaard gebleven.
Wat afschuwelijk Johana. Ik herken er heel veel in, mijn vriendin heeft min of meer hetzelfde meegemaakt. Eerst kosten wat kost op een natuurlijke manier bevallen (ook met 42+2) vliezen gebroken, vuil vruchtwater en ze hebben haar nog 36 uur met weeën laten liggen en toen een KS gedaan omdat kind niet door het bekken paste. Meisje heeft 10 dagen op kinder-IC gelegen. Nu alles in orde, maar waarom wordt er nou niet gewoon GELUISTERD naar zwangere vrouwen.
Ik heb vooral bij de bevalling bij mijn oudste dochter heel wat meegemaakt, en nooit wat meegedaan, bij de 2e dacht ik heel optimistisch, erger dan toen wordt het nooit! Dat ging toen ook goed! Maar bij de derde kwam alles weer terug toen duidelijk werd dat ik weer in het zh moest bevallen, hoopte heel erg dat het nu eens thuis ging lukken, maar helaas. Maar wat was ik bang en wat zat er een hoop onverwerkt zeer, toen de bevalling begon heb ik met de verpleegkundige en vk die mij toen begeleidde erover gesproken en zij hebben hun uiterste best er voor gedaan om de bevalling zo normaal mogelijk te laten verlopen zonder medische interventies en met heel veel begrip, dat heeft me enorm veel goed gedaan en heeft helend gewerkt. Maar ik zou zeggen wacht niet tot een volgende bevalling maar pak het geitje nu maar bij de oren! ( is het wel geitje, komt me zo raar over ). Maar jullie begrijpen wel wat ik bedoel