Ik weet niet of ik het hier mag plaatsen, maar het past ook niet helemaal in het onderdeel voor alleenstaande moeders, omdat ik niet echt helemaal alleenstaand ben. Twee maanden geleden heb ik na 6,5 jaar mijn relatie met de vader van mijn zoontje verbroken, omdat het gewoon echt niet meer ging. In die zin ben ik dus een alleenstaande moeder. Nu heb ik (heel snel, ik weet het) ook sinds bijna 2 maanden weer een nieuwe relatie. Het kan zijn dat ik niet goed gezocht heb, maar ik zou graag verhalen willen horen van mensen die in de zelfde soort situatie zitten of hebben gezeten. En dan vooral hoe gaat je nieuwe vriend met jou kind om en neemt ie je ook af en toe dingen uit handen, viel het hem achteraf mee of tegen dat je een kind hebt enz. enz. Ik vraag dit niet omdat mijn nieuwe vriend dit soort dingen niet doet en omdat het hem toch tegenvalt... maar ik merk wel aan hem dat ie het soms moeilijk vindt(wat ik natuurlijk heel goed begrijp). De situatie is nu ook heel raar, omdat ik nu tijdelijk bij hem inwoon, omdat ik nog geen eigen woonruimte heb, dus mijn zoontje is hier ook om de week. Hij moet dus ineens wel heel snel wennen zeg maar. Maar goed, ik ben dus benieuwd naar ervaringen van mensen die ook zoiets hebben meegemaakt...
Ik heb er geen sterkte mee, maar zal je onderwerp even bovenaan zetten. Succes met alles! Kan me voorstellen dat het voor je vriend erg wennen is.(heb zelf een stiefdochter, al wel wat ouder)
Ehm... 6,5 jaar relatie en nog geen dag vrijgezel geweest? En dan ook nog gelijk samenwonen? En dan heb je het over dat het voor je vriend verwarrend is... Is ook helemaaaaal niet verwarrend voor je kindje ofzo... Feit blijft dat hij niet de vader is en je ook helemaal niet moet verwachten dat hij die rol overneemt. Moet je zelfs niet eens willen. Het is zijn kind niet. Bovendien als je hem zorgtaken laat overnemen gaat hij ook verwachten dat hij later wat te zeggen heeft over de opvoeding. Wil je dat wel? Vind wel dat je het belang van je kindje niet uit het oog moet verliezen. Vind het persoonlijk nogal raar dat je dit zo doet.
Ik snap je reactie, maar het is niet simpel als jij het nu zegt. Dat ik nu tijdelijk mij mijn nieuwe vriend inwoon, heeft ermee te maken dat mijn ex in het huis blijft wonen waar we altijd woonde, maar hij wilde de vaste lasten delen en dat kon ik niet betalen met mijn loon. Dus ik had als het ware geen dak meer boven me hoofd en daarom heeft mijn vriend gezegd, kom maar hier totdat je zelf woonruimte hebt gevonden. Ik wilde dit zelf ook niet zo, maar er was geen andere oplossing. Mijn ex en ik doen ook co-ouderschap, dus het is ook niet zo dat mijn zoontje hier bijna altijd is. Misschien dat het lijkt dat ik geen rekening heb gehouden met mijn zoontje, maar daar ging mijn vraag niet over, daarom heb ik daar niets over vermeld. En wat verzorging/opvoeding betreft. Mijn zoontje heeft een vader en mijn vriend weet ook dat hij die rol niet over kan nemen en dat wil hij ook niet. Ik was alleen benieuwd naar ervaringen van andere mensen die ook een soortgelijke situatie hebben meegemaakt. Het is niet de bedoeling dat mijn vriend de zorg overneemt, maar als we ooit 'echt' samen gaan wonen en misschien wel kinderen krijgen, ben ik benieuwd hoe dat zou kunnen lopen. Vandaar ook weer de vraag naar ervaringen van andere mensen. En dat ik geen dag vrijgezel ben geweest was ook niet de bedoeling, maar zo liep de situatie nou eenmaal... dat soort dingen heb je nou eenmaal niet altijd zelf in de hand. En aangezien het al een paar maanden niet goed zat in mijn vorige relatie, voelt het voor mij anders dan voor de buitenwereld. Maar goed, ik zou het dus leuk vinden om verhalen te lezen van mensen die ook zoiets hebben meegemaakt...
Ik heb jarenlang (alleen in de weekenden en de vakanties) twee stiefkotertjes over de vloer gehad. Ik heb daar ook wel degelijk gewoon voor gezorgd. Dat was best even aftasten en zoeken en daarbij hadden wij nog eens te maken met 'n hex van 'n ex ook, maar goed, het is uiteindelijk zo gegroeid dat wij zeiden 'we hebben samen drie kinderen, waarvan twee parttime hier wonen'. Als ze hier waren, had ik net zo veel over ze te vertellen en zorgde ik net zoveel voor ze als mijn man. Wij stonden als vader en stiefmoeder aan 't hoofd van 't gezin. Het is namelijk zo ontzettend lastig dat los te koppelen als je in gezinsverband leeft. Dat kun je wel willen, maar dat gáát gewoon niet, zeker niet als je te maken hebt met meerdere kinderen, dus van jezelf en van jullie samen of dat je beiden stiefkinderen hebt... Je zult toch één lijn moeten trekken en die lijn kun je niet ineens doorbreken... Je zult als de volwassenen in je huis op één lijn moeten zitten. Anders krijg je twee gezinnetjes in één huis en da's raar. Zeker als 't ene kind dingen mag dat 't andere niet mag en zo... Werkt niet echt toppie volgens mij... Daarbij hadden we er twee in de luiers lopen, wat moest ik dan? Tegen m'n stiefzoon zeggen 'ga maar naar pappa' als hij de boel vol had zitten? Feit was gewoon, dat mijn stiefkotertjes in twee gezinnen leefden: met hun moeder vormden ze twee weken lang het ene gezin en met hun vader, mijn persoontje en onze dochter eens per veertien dagen het andere gezin. Geen centje pijn, ging geweldig, zo lang dingen van het ene en 't andere gezin maar niet teveel door elkaar gingen lopen; dát was voor hun vaak pas verwarrend... Ik heb me nooit hun moeder gevoeld, wel hun stiefmoeder (wat ik ervaren heb als 'n heel unieke rol) en ik hou ontzettend veel van die kotertjes. Ik voelde me ook wel degelijk verantwoordelijk voor ze... Manlief en ik praatten veel over hoe we dingen bij de kinderen aanpakten, wat we vonden van hun gedrag of het gedrag van ons jegens de (dus alle) kinderen. Mijn man overlegde ook altijd eerst met mij als er iets qua kinderen besproken moest worden met z'n ex of op school of zo. Uiteraard deed hij dat overleg daarna zonder mij, maar 't is wel zo handig als je op één lijn zit, vonden wij. Wat ik heel erg moeilijk vond, was 't feit dat ze door de ex heel anders opgevoed werden, dan zoals mijn man en ik onze dochter opvoeden. Het zijn echt twee heel andere kinderen en zeker mijn stiefzoon was in 't begin echt 'n draak van 'n kind. Had gewoon veel te vaak z'n zin gekregen in z'n leven... Later kon ik met 'm lezen en schrijven... Stiefdochter had ook 'n heel eigen gebruiksaanwijzing, maar was wat meer timide. Maar wij werden na verloop van tijd, veel praten, veel doen, veel overleggen, echt 'n compleet gezinnetje, incluis de stiefkinderen. Maar goed, ik val onder 't kopje 'familiaire stiefmoeder'. Er zijn genoeg andere structuren te bedenken en je moet zelf kijken wat 't beste bij jou en je vriend past. Wat in elk geval ont-zet-tend belangrijk is, binnen elk (samengesteld) gezin: praten, praten, praten en luisteren, luisteren, luisteren... En naast de overeenkomsten vinden en compromissen sluiten, soms ook gewoon accepteren dat iemand anders, een andere manier heeft...
En o, andersom: mijn man is biologisch niet de vader van onze dochter. Mijn ex is echter met de noorderzon vertrokken toen ze nog een kleine baby was. Toen mijn man en ik een relatie kregen heb ik 'm na verloop van tijd, toen ik 'm zelf beter kende, bij wijze van onze dochter in de handen gedrukt en gezegd 'redt je er maar mee'... Klinkt wat botter dan dat 't ging, maar daaraan kon ik wel zien hoe hij zich ontwikkelde jegens onze dochter en hoe ik 't zelf ervaarde als hij als vaderfiguur taken van mij overnam én dingen op zijn eigen manier deed. Tegenwoordig draagt ze officieel zijn achternaam en heeft hij via de rechtbank gezamenlijk gezag gekregen. Ergo: het heeft zich goed ontwikkeld.