Hallo allemaal, Ik heb 2 zoontjes van 2 en 1 jaar en ik weet niet meer wat ik moet doen. De oudste is eigenlijk nooit jaloers geweest en heeft altijd heel welkom gereageerd op de komst van zijn broertje. (Hij was dan ook nog heel klein, ze schelen 1 jaar) Nu de laatste weken slaat, krabt, bijt, schopt hij zn broertje de hele dag door en ik word er helemaal naar van. Ik heb alles geprobeerd wat ik me kan bedenken. In de hoek gezet, op de gang, genegeerd, boos geworden en ga maar door.. Niets lijkt te helpen. Ik doe ook echt mijn best om hem meer te complimenteren en het positieve te benadrukken, maar het lijkt niet te baten. Hij is ZO jaloers! Mijn jongste heeft er zoveel pijn van, zn gezichtje zit nu vol schrammen en wondjes van alle klappen/krabben en bijten wat hij moet opvangen. Wat moet ik hier nu mee? Kunnen er andere oorzaken zijn? Ik kan niet zeggen dat de jongste meer aandacht krijgt, de oudste krijgt juist veel meer tijd en aandacht. Ik weet het niet meer, word er zo verdrietig van, mn tranen houden niet op
He wat vervelend voor jou, maar ook voor de kindjes zeg. Dit is niet leuk. Voor niemand. Het kan zo zijn, nu de jongste ouder wordt, dat de oudste meer doorheeft dat het geen leuke "pop" is voor erbij, maar echt een kindje wat ook aandacht krijgt. En wat ook met zijn speelgoed speelt. Zowiezo is er bij jongetjes veel rivaliteit en zijn dingen meer een wedstrijdje. In elk geval is het belangrijk om te blijven opletten en heel alert te zijn en in te grijpen. Blijf steeds zeggen dat hij niet mag slaan/krabben, maar wel mag aaien (bijvoorbeeld). Het is belangrijk om een alternatief te noemen. Verder 1 op 1 aandacht geven als de jongste in bed ligt. En de jongste 1 op 1 aandacht geven als de oudste in bed ligt (als die nog een slaapje doet). Als ik jou was zou ik ook het CB bellen of ze met je mee kunnen denken. Of anders eens bij het centrum voor jeugd en gezin om tips vragen.
T is nog geen 2 en heeft nog geen kleiner broertje, maar is wel feller naar M toe de laatste tijd (en vise versa ). Maar goed, andere situatie omdat ze zich beiden wel redelijk kunnen verdedigen T heeft M een tijdje terug echt keihard gebeten en ik heb hem toen resoluut op de gang gezet (voor het eerst in zn leven) en M getroost. Toen T van de gang, gezegd dat hij absoluut niet mag bijten en dat hij M een kusje moest geven. Ik heb het idee dat hij het wel snapt. Ik zou dus naar je oudste zoon heel duidelijk en consequent zijn. Niets steeds iets anders proberen, maar één consequentie bepalen en je daar aan houden. Verder goed observeren wanneer je oudste dit doet (desnoods opschrijven), misschien kun je daaruit een oorzaak halen? Verder: - oudste betrekken bij zorgen voor jongste - oudste soms ook 1 op 1 aandacht geven - oudste vooral positieve aandacht geven, negatief gedrag negeren (tenzij hij zijn broertje pijn doet) Succes!
-Wat bij mij altijd helpt is om weer even te reflecteren en de structuur terug te brengen. -Vertel 's ochtends aan je oudste wat jullie vandaag gaan doen. - bedenk activiteiten wat met zijn 3en kan, bijvoorbeeld muziek maken of rollen met een bal, verven etc. - Wil je oudste met iets spelen en gooit de jongste het om? Zet hem dan aan de hoge tafel. - Ik ga vaak spelen in de bieb of de stad in. De jongste kan in de buggy en de oudste lekker kijken. Ik ga vaak uitgebreid naar speelgoedwinkels. Ze mag best even met iets spelen en daarna legt ze het keurig terug! (of is dat mijn geluk?) Wat betreft het pijn doen, tja dat is echt een 'no no'. Ik kan me voorstellen hoe wanhopig je je voelt! De laatste weken met Sinterklaas zijn erg spannend geweest, dat scheelt ook! Blijf consequent, hoe moeilijk ook. Betrek de oudste erbij en geef ook 1 op 1 aandacht. Vertel er steeds bij wat je gaat doen. speel eerst met de jongste en als beloning met de oudste. succes!
Hier ook 2 kindjes van 2 en 1 jaar. Mijn oudste had/ heeft hetzelfde met haar zusje. Het word nu al wat minder ook omdat de jongste zich gaat afweren. Het is nu vaak de jongste die begint met het trekken aan haar zus dr haren. Hierdoor begrijpt de oudste wel beter dat dit dus pijn doet. Op dit moment zit mijn jongste ook onder de krabbels Leg haar de kinderen uit waarom het niet mag en laat ze elkaar een kusje geven. Er zijn dagen dat het goed gaat maar zeker nu het wat slechter weer is en we veel binnen zitten ben ik net een politieagentje! Merk wel dat afleiden helpt, het gebeurd vooral als ik even ergens mee bezig ben of even de kamer uitloop. de oudste is ook best wel jaloers dus geef haar s avonds als de jongste in bed ligt nog even onverdeelde aandacht. denk dat het gewoon een periode is die over gaat. Volgens mij is de concurrentiestrijd juist groter naarmate de leeftijd diht bij elkaar ligt. Maar ik weet precies hoe je je voelt!!!!
Hier hetzelfde probleem (gehad, hoop ik). Precies zoals jij beschrijft. Ze zijn nu een jaartje ouder en eindelijk wordt het minder. Tenminste....ik hoop dat het zo blijft! Het is echt pas sinds een paar weken dat ze weer leuk met elkaar spelen. 2 maanden geleden zorgde ik er voor dat we eigenlijk nooit langer dan een uur met zn 3-en thuis waren, altijd onderweg, boodschappen doen, speeltuin (meestal met oma erbij), wandelen. Ik verzon elke dag wel iets. Maar nu zijn ze gewoon thuis, met elkaar aan het spelen. Die tijd komt vast wel! En ik heb overigens ook nooit het tovermiddel gevonden hoor! Heb ook alles geprobeerd, maar niks hielp. Denk dat het echt de leeftijd is en karakter. Heel veel sterkte, ik weet wat een impact dit heeft.
Dit is ook een fase waar je oudste waarschijnlijk inzit. Hier zijn ze alle drie ruim 2 jaar, en ik herken het van de afgelopen weken. Voor het eerst zijn ze nu echt bewust bezig met dingen van elkaar afpakken, storen in de spel, zelfs slaan en omduwen! Het is natuurlijk anders omdat ze aan elkaar gewaagd zijn, dus kan ik ze wat meer zelf laten oplossen. Alleen echt doelbewust slaan tolereer ik niet. Ik pak de 'slachtoffer' vast, troost die even (die heeft op dat moment aandacht nodig!), en dan moet de 'dader' erbij komen. Ik zeg dan nadrukkelijk dat broer/zus nu pijn heeft en moet huilen omdat .. haar geslagen heeft. En dat mama dat echt niet leuk vindt en het niet meer mag gebeuren (en echt op een strenge, maar lage toon). Buiten deze woorden probeer ik echt om de 'dader' GEEN aandacht te geven bij zoiets. Want negatieve aandacht is ook aandacht. Zie je een patroon wanneer of waarom het gebeurt? Zit de jongste nu meer aan zijn speelgoed? Ik merk hier dat ze vanaf 2 jaar erg gebrand zijn op hun 'eigendom'. Ik hoor constant 'is mijn!' en 'niet van jou!'. Terwijl ze altijd alles hebben gedeeld.