9 maanden geleden is onze dochter geboren na een heftige bevalling. Wij hebben ruim een jaar moeten wachten op deze zwangerschap. Maar alles is gelukkig natuurlijk gegaan. Nu 9 maanden later... Condoom gescheurd... Onregelmatige cyclus... Manlief wil absoluut geen tweede, ik hield/hou de optie open. Ik werd maar niet ongesteld, dus toch een test gedaan (jaar over datum), gelijk een duidelijke streep. Manlief was/is in shock, hij zegt: ik blijf bij mijn standpunt. Pff ik voel me schuldig tegenover hem, maar ook tegenover de kleine uk in mijn buik. Het gaat zo snel... Adviezen? Tips? Ik zou blij moeten zijn... Maar zo voel ik mij niet 😔
Tjee TS, kan me voorstellen dat je even geschrokken bent! Allereerst toch: gefeliciteerd met je zwangerschap! En ten tweede: geef jezelf en je man even de tijd om aan dit nieuwe idee te wennen. Jullie waren er allebei niet op ingesteld, zeker je man niet, maar de situatie is nu zoals hij is en dat heeft even tijd nodig om te bezinken. Probeer er dan nog eens een gesprek over te hebben, als de storm wat is gaan liggen, dan kan de uitkomst al heel anders zijn. Heel veel succes!
Waarom wil je man absoluut geen tweede?? Ik zou er rustig over nadenken en zeker niet zomaar weghalen!! Dat zou ik zelf sowieso nooit doen. Als je het kindje zelf graag wil, zul je er altijd spijt van blijven hebben... Probeer er samen over te praten. Wat zijn de angsten? Wat kunnen oplossingen zijn? Etc.
Vervelend allemaal, maar waarom voel jij je schuldig tov je man? Jullie waren er beiden bij toen het condoom scheurde, dus jullie hadden beiden kunnen bedenken dat een MAP dan handiger was geweest dan afwachten. Klinkt misschien hard, maar onverwacht kun je het niet echt noemen, toch?
Hier ben ik het mee eens, je had inderdaad de volgende dag snel een MAP kunnen gaan halen voor de zekerheid, dan was het risico nihil geweest. Ik zou het gewoon eens laten bezinken bij je man, ga samen naar de eerste echo toe en bekijk het dan nog eens rustig. Misschien als hij het hartje ziet/ hoort kloppen dat hij toch overstag gaat.
Jeetje JBB, Ik kan me voorstellen dat het schrikken is; dit valt rauw op jullie dak en als ik jouw verhaal een beetje mag interpreteren heeft jouw man een duidelijke keuze; komt dat door de ervaringen van de heftige bevalling? Nouja, het maakt ook eigenlijk niet uit, zaak is dat jullie er samen uitkomen welke stap te zetten; en aan je 'toon' te lezen, zit je er echt mee, ook al was jullie aanvankelijke weg naar een kindje al lang. Ik wens je veel sterkte en positieve energie bij het maken van een keuze; Ik ben van de insteek; ok, het is zo, wat doen we ermee(dus zonder te verwijten dat je ook.... had kunnen doen). Praten en elkaars gevoel en 'wat wil ik's 'omtrent deze situatie erkennen en vervolgens samen een beslissing nemen lijkt mij ook de beste optie; veel sterkte ermee hoor!
misschien dat je man er eerst nog even aan moet wennen, dat zie je wel vaker. en na de eerste echo zou ik verder kijken met wat hij wil en wat jij wil.
Vergeten te melden, de MAP heb ik gehad, de volgende avond. We hebben net besproken dat ik een nieuwe test doe die niet over datum is, als die positief is, dan naar de VK voor een echo en dan kijken we samen verder. Ik denk dat we beiden gewoon geschrokken zijn. Wij hebben een hele heftige bevalling gehad, de kleine heeft er nog de nasleep van (gelukkig wel heel makkelijk kind). Ik denk dat alles nog op zijn netvlies staat. Ik heb gelijk daarna in een depressie gezeten en hij gaf aan dit nooit meer te willen zien omdat dit zoveel pijn deed. Ik hoop dat we beiden aan het idee moeten wennen en dat deze uk net zo welkom is als onze kleine nu!
Erg sterk kindje, wat blijkbaar erg graag op de wereld wil komen. Zo stom, bij mijn dochter wist ik 100% zeker dat het een meisje zou worden, vanaf dag 1! Ik raad het bij buren en familie ook allemaal goed. Ik voel nu zo sterk dat dit een jongetje is!! Hoe meer ik erover nadenk... hoe meer het welkom is! Ik hoop zo dat mijn man ook zijn weg erin gaat vinden.
Ik wou al zeggen doe eerst een nieuwe test. Deze was over datum dus kan die vals positief zijn. Istie weer positief laat het dan even bezinken bij je man en praat er later rustig met hem over.
Jeetje JBB, wat een lastige situatie!! Vanuit mijn werk kan ik ook zeggen dat mannen vaak het heel heftig meemaken wanneer vrouwen in hun eigen wereldje zitten met een bevalling. Zeker als je daarna ook nog een nasleep ervan hebt gehad van depressie is het zeker wel te begrijpen dat hij dit niet ziet zitten. Maar, jullie zijn er nu misschien wel meer op voorbereid. Eerst maar eens een goede test doen om te kijken of deze niet vals positief was en daar verder op kijken. Zeker geen overhaaste beslissingen nemen!!
Overduidelijk, 3+ weken zwanger! Manlief en ik staan voor een lastig dilemma. Ik verwacht dat ik bijna 7 weken zwanger ben. Ik heb de verloskundige gemaild met een aantal vragen aangezien ik bij mijn vorige zwangerschap in het ziekenhuis liep. Ik ben ergens bang voor de eerste echo. Mijn man wil liever niet mee en ik weet wel waarom, dat is ook de reden dat ik bang ben voor de echo. Maar goed we weten het nog geen dag, alles maar ff laten bezinken. Thnx voor jullie steun!
Hoi JBB, Als eerste, gefeliciteerd met deze zwangerschap! Ik hoop dat jullie er uit gaan komen!! Jullie hebben nu deze ervaring die je absoluut niemand toewenst. Aan de andere kant kunnen jullie misschien nu ook meer voorbereid naar de bevalling toegaan. Denk aan: een doula bij de bevalling, psychische begeleiding voor en na de bevalling, en een goed overleg met de artsen op wat voor manier je de bevalling in wilt gaan met evt pijnbestrijding ed. Het hoeft absoluut niet 2 keer zo te gaan. Ik hoop nogmaals echt dat jullie eruit gaan komen en dat je man zal bijdraaien... sterkte...
De rust lijkt wedergekeerd. Manlief vindt een abortus niets, het houden eigenlijk ook niet. Maar we moeten toch een keuze maken, over 2,5 week hebben we een echo. En ik heb zo'n gevoel dat we de goede kant op gaan. Ik ben blij dat we er nu samen over kunnen praten. We hebben het er zelfs al over hoe we het de familie gaan vertellen. Ik merk ook dat ik mijn hand tijdens het slapen steeds op mijn buik leg. Wel bijzonder... Manlief had al een voorgevoel (komt ie nu mee hihi)), de hond deed vreemd, hij vond mijn buik veranderen. We lijken er nu positiever in te staan, het zal allemaal even wennen, maar we hebben beiden uitgesproken dat als de kleine uk er komt, dan komt hij/zij er met evenveel liefde als onze dochter. Het dilemma houden/weghalen vergeten we. Manlief gaf nog wel heel duidelijk aan dat hij bang is voor de zelfde situatie tijdens de bevalling van mijn dochter. Nu is mijn vraag, mag je zelf kiezen voor een keizersnede? Ik wil bijvoorbeeld absoluut niet weer ingeleid worden. Mocht het zelf op gang komen dan wil ik natuurlijk bevallen, anders een keizersnede.
Wat fijn dat het allemaal beter gaat. Gewoon zonder reden geven ze niet zomaar ks. Maar als je jullie verhaal vertelt kan je vast wel een gyn vinden die het graag voor jullie doet.
Onze kleine uk mag groeien in mijn buik We hebben goed gepraat, gehuild en gelachen. We krijgen het allebei niet over ons hart om een abortus te doen. En ik moet zeggen, beiden zijn we nu heel blij met de keuze en gaan we er het beste van maken! Ik kan nog niet echt genieten, nog even op de echo wachten en hopelijk daarna, heel snel wel
Jeetje dat is idd best even schrikken voor beide...en van de bevalling snap ik het wel van je man.. Ik heb juist een hele slechte zwangerschap gehad met bijna 9 maanden een ziekbed dus hij zag oom enorm op tegen deze "zwangerschap" niet tegen het kindje maar echt de zwangerschap want we zijn bewust voor een tweede gegaan...en heb me eerste opname in het ziekenhuis alweer gehad en zag de angst en zorgen bij hem om mij... Maar goed ik ben blij dat er rust is bij jullie en hoop dat je prachtige echo hebt straks en heerlijk samen kunnen genieten...
Ze heeft de map gehaald waar heb jij het over? Deze kindje moest gewoon komen gefeliciteerd schat geniet er lekker van.