hallo allemaal aangezien contact tussen mij en ex erg moeizaam verloopt ben ik vandaag eens bij het juridisch loket geweest om nu eens duidelijk te krijgen waar ik recht op heb, hoe ik er voor sta... wees gewaarschuwd. wij denken als vrouwen zo sterk te staan en omgang met vaders en kind te kunnen dwarsbomen en weigeren,... maar niets is minder waar blijkt... Let dus op met wat je doet of juist niet doet of weigert.. je zou er zelf nog eens de dupe van kunnen worden. bij gezamenlijk ouderlijk gezag moet je ook nog eens rekening houden met dat ex akkoord moet geven op bepaalde zaken zoals bijschrijven paspoort, schoolkeuze, verhuizen naar verder weg etc. en hier anders bezwaar tegen kan maken. Natuurlijk geldt alles omgekeerd ook en kan je als moeder dus ook bezwaren maken en heb je je rechten maar dus niet om je kind bij vader weg te houden tenzij dit is goedgekeurd na onderzoek door de rechter of natuurlijk als ex zelf kind niet wil zien. Als hij vraagt om contact moet je daar dus i.p. in meegaan. kijk maar wat ik vandaag hoorde: - een vader heeft recht op omgang met kind als hij de biologische vader is - daar hoeft hij een kind niet eens voor erkend te hebben (een verzoek tot omgang indienen is als genoeg als je kunt aantonen biologisch vader te zijn. En een dna test mag altijd gevraagd worden hierin) - dit recht in omgang is 1 x per 14 dagen een heel weekend van vrijdagavond tot zondagavond en de helft van alle vakanties - dit geldt i.p. al vanaf de geboorte. Een kind mag als er geen bezwaren zijn al vanaf eerste periode deze regeling in. Als moeder borstvoeding geeft moet ze maar kolven. In de praktijk gebeurt dit echter vrijwel nooit omdat de meeste mannen het niet zien zitten een heel weekend alleen met een baby te zijn die niets doet en elke 3 uur eten moet hebben, maar theoretisch zouden ze dit mogen aanvragen. - een moeder mag dit bezoekrecht niet in de weg staan want loopt dan kans op een boete of taakstraf. Ze mag wel haar verhaal doen waarom ze liever anders zou zien maar dan wordt er gezegd dat als je daar samen uit zou komen dat oké is (dmv gezamenlijk overleg of mediation) maar dat dit de juridische / wettelijke regels zijn. - een vader heeft dan wel de plicht eveneens te informeren etc. alleen kun je dat deel niet afdwingen - een vader dient alimentatie te betalen als moeder dat wil zodra er geld beschikbaar is (niet bij sanering of iig van uitkering) - alleen bij zeer ernstige redenen (verwaarlozing, mishandeling etc) met bewijzen kan men jeugdzorg inschakelen die dit dan uitzoekt en vervolgens bepaalt of vader inderdaad kind wel of niet mag zien alleen of onder toezicht. Echter dit is een heel proces en wordt niet aangegaan ij alleen punten als onvolwassenheid van vader of onverantwoordelijkheid etc. Bovendien wordt dan het kind langdurig in de gaten gehouden zowel bij situatie moeder als vader waardoor moeder het vaak nog zwaarder heeft daar vader het vaak wel op kan brengen net dat ene weekend in de 14 dagen even leuk te doen met kind terwijl dit bij moeder vaak al anders ligt die kind al de hele tijd heeft.
even ter verduidelijking. ik heb dit niet gedaan om mijn ex te willen dwarsbomen hoor... hij heeft hele enge en nare uitspraken gedaan en is manipulerend en raar bezig waardoor ik hem niet meer vertrouw. stelt eigen belang voorop ipv zoontje enz. daarom wilde ik weten hoe dat zit met recht op omgang, hoe vaak en waar ik aan heb te voldoen en wat ik kan ondernemen als dingen uit de hand dreigt te lopen. zo... voordat ik reacties krijg dat vader recht heeft op kind... want dat weet ik sowieso wel en wil ik ook niet voorkomen, juist niet. wil gewoon dat het goed gaat lopen maar dan is het wel zo handig wat rechten en plichten zijn van beiden
Jeetje, dat slaat echt helemaal nergens op zeg Ben blij dat ik er 99% zeker van kan zijn daar nooit last van te zullen krijgen Mag een 'vader' die een hele tijd geen enkele interesse in zwangerschap en kind zulke dingen ook? Kunnen er adressen worden opgevraagd als de 'vader' niet weet waar moeder en kind wonen?
slaat inderdaad nergens op nee.... om je vragen te beantwoorden... je hoort dus een verwekker / vader te informeren over het bestaan van het kind (is zijn recht) en mag niet je adres geheim houden tenzij hier toestemming voor is gegeven wat uiteraard in bepaalde situaties wel kan worden gegeven door de rechter. een vader die de 1e jaren of tijdens de zwangerschap niets met het kind te maken wil hebben kan dat later alsnog aanvragen en dan toegezegd krijgen en ja... het rechtsysteem kan je adres nagaan. ze zullen dan in eerste instantie de moeder aangeven zelf contact te leggen en mee te werken aan een omgang en niet alles in ene keer doorgeven aan ex hoor.
Vader heeft niet altijd recht op omgang met zijn kind. Bekijk bijv dit stukje onder deze link. Mediatorscollectief - Heeft een vader altijd recht op omgang met zijn kind? Het ligt eraan wat je vehaal is. Maar vind het wel een goeie uitspraak.
Heeft een vader niet ook recht op een stuk bescherming van de wet in het geval van walgelijke zieke moeders die hun ex zonder goede reden willen dwarsbomen? Zoals de moeder deze bescherming ook graag ziet? Ik vind deze regels helemaal niet vreemd. Ik heb iemand direct in mijn omgeving die zijn kinderen niet meer ziet dankzij de ex, terwijl hij echt een prima vader is. Vrouwen zijn ook niet heilig.
Natuurlijk verdienen mannen dat. Maar die mannen zijn er relatief weinig en vrouwen worden (vind ik) keihard in de steek gelaten door dit ene stukje in de wet. Ik vind dat nogal een gevoelig onderwerp om in 'alleenstaande moeders' die tijdens hun zwangerschap en/of na de bevalling er alleen voor staan.
sja ik vind het nog niet zo slecht hoor... ok een pasgeboren babytje gaat wel heel ver, maar een man is toch ook de vader waarom zou die minder rechten hebben dan de moeder?
Mijn ervaring leert me dat er meer moeders zijn die winnen in een rechtbank dan vaders, ongeacht of ze gelijk hebben of niet. Voor de wet zijn beide ouders gelijk en dat is terecht. De praktijk wijst echter uit dat moeders negen van de tien keer in rechtszaken winnen, zelfs over onbenullige dingen. Moeder wordt door de RVK zelfs gezien als belangrijker dan vader, in rechtszaken. (De raad is altijd aanwezig bij dit soort zaken.) Ze zullen dat niet zomaar toegeven, maar haar handelen en uitspraken is er vaak wel naar. "Maar die mannen zijn er relatief weinig en vrouwen worden (vind ik) keihard in de steek gelaten door dit ene stukje in de wet." Want? Vader en moeder zijn gelijk voor de wet; daar worden niet eens zoveel woorden aan vuil gemaakt. De uitvoering van die wet is echter bijna altijd zo, dat moeders de kinderen 'hebben' en vaders ze eens per veertien dagen mogen zien. Bij zuigelingen en zeer jonge kinderen wordt hier zelfs vaak een uitzondering op gemaakt (geen nacht blijven bijv.) en geen vakanties. Meestal gaat dat pas zo als kinderen wat ouder zijn. En zou 't nou echt zo'n ramp zijn voor dat ene dagje te kolven? Ik zie echt niet in wat er voor raars is aan bovenstaande 'regeltjes' (die overigens niet als zodanig in de wet staan, maar een gemiddelde uitkomst is van wat rechters zoal hebben opgelegd.) Moeders zijn niet per definitie betere opvoeders dan vaders. Natuurlijk is 't absurd dat 'n vader ineens zou kunnen gaan roeren in een gezinsleven, terwijl hij jaren niet naar een kind heeft omgekeken, maar de keren dat een rechtbank dit toestaat vallen zowat op één hand te tellen. Maar ja, wettelijk gezien heeft hij inderdaad recht op omgang. Natuurlijk is het goed te weten waar je voor tekent, absoluut. Maar ik vraag me wel af bij sommige mensen: als je niet wilt dat je vriend rechten krijgt, waarom wil je dan wel een kind met 'm? Is het dan niet beter eerst aan de relatie te werken of deze te verbreken? En dat bedoel ik serieus he, niets mis mee om jezelf eens goed af te vragen hoe en wat! Geldt ook voor as. vaders overigens... Het is voor zowel moeders als vaders vreselijk wanneer een ex vanuit rancune niet ophoudt met klieren, vooral als dit over de nek van de kinderen gebeurt. Maar goed, dat zijn allemaal akelige dingen. Beter is natuurlijk, wanneer je uit elkaar gaat, gewoon gelijk mediation aan te gaan en zaken goed af te sluiten en te regelen, dan dat je als kemphanen tegenover elkaar moet gaan staan in een rechtbank. Maar ik kan me de angst van sommige jonge moeders heel goed voorstellen hoor, want ondanks dat ik een groot voorstander ben van gelijke uitvoering van de wet voor moeders én vaders, heb ik toen mijn dochter nog een babietje was in dezelfde angst gezeten. Mijn ex had geen gezag, maar haar wel erkend. Mijn ex en ik zijn door zijn gedrag (liegen, oplichten etc) gaan latten toen ik zes maanden (ongepland) zwanger was. Toen onze dochter een half jaar was, heb ik de relatie helemaal verbroken, wederom door een boel ellende die hij veroorzaakt had. Ik heb op allerhande manieren gepoogd fatsoenlijk met hem te praten en te overleggen, in het belang van Noah, maar ineens was hij weg. Echt als sneeuw voor de zon verdwenen... Wel hoorde ik van vrienden van hem, dat hij gedreigd had onze dochter te ontvoeren en uitspraken had gedaan als 'als ik haar niet heb, heeft niemand haar', dat in combi met het feit dat hij nogal eens kon roepen dat hij zich van kant zou maken, heeft mij jarenlang slapeloze nachten bezorgd... Tegenwoordig heeft mijn huidige man ouderlijk gezag over Noah en draagt zij ook zijn achternaam. Mijn ex is -nog steeds, alleen tijdens de rechtszaak werd hij opgesnord- volledig uit beeld, betaalt bijv. ook geen alimentatie (wil ik ook niet, ook niet toen ik in de bijstand zat...) Volgend jaar gaan mijn man en ik een stiefouderadoptieprocedure starten. Hier is 't dus allemaal goed op de pootjes terecht gekomen, maar o, wat kun je je ellendig voelen als alleenstaande, in de steek gelaten moeder, met 'n rare ex...
Ik snap best dat er veel gefrustreerde vrouwen zijn die dit doen om hun ex-partner te treiteren. Maar het zijn juist die vrouwen die ik bedoel, die hun hele zwangerschap en alles alleen hebben door moet maken. Eindeloos geprobeerd hebben om de 'vader' er in te betrekken. En dan puur en alleen voor het hebben van hun bezit, een rechtszaak aanspannen. En juist die vrouwen worden door de overheid in de steek gelaten, door dat een aantal het grondig verpest. Dat was wat ik bedoelde te zeggen. Maar wat je zelf al aan geeft in je eigen verhaal, als je net bent bevallen en een nog ontzettend klein kindje hebt, zit je er echt NIET op te wachten dat die lafaard ineens op komt dagen.
hoi, ik sluit me bij debby en merijn aan, persoonlijk vind ik het totaal rechtvaardig dat vaders ook hun recht hebben. tuurlijk zijn er kl..tz.kken bij die deze rechten niet verdienen, maar daarintegen zijn er ook moeders die er een potje van bakken en daar zijn juist weer heel veel vades de dupe van. ik hoorde laatst nog van een kennis , een man en hij had de kinderen doordeweeks, en zijn ex had de kinderen in het weekend. deze situatie hoor je dus bijna nooit , dat een vader de kinderen meer heeft dan moeder, maar waarom niet? vele rechtszaken worden in het voordeel van moeder beslist, maar wat is daar de reden voor? persoonlijk vind ik dat zowel vaders als moeders gelijke rechten hebben. ( uiteraard uitzonderingen daargelaten) joyce
Ik ben er ook bang voor dat 'hij' ooit voor de deur zal staan. Hij is niet bij de bevalling geweest, heeft ze niet erkend (gaat over de jongste drie). Hij heeft ze voor het laatst gezien toen ze een half jaar waren (amper een uur). Ik heb van alles aan gedaan om te een goed contact te houden, maar op een gegeven moment heb ik het op gegeven, het is graag of traag. Ik deed dus geen moeite meer, dus hoorde ik niks meer van hem. Het idee dat hij ooit in ene weer op komt dagen.......bah.
Tsja, enkel en alleen een 'lafaard' wil nog niet zeggen dat ie ook daadwerkelijk een slechte vader zal zijn. Mijn vader was zo'n 'lafaard', hij was er niet aan toe en wist op dat moment niet juist te handelen. Hij heeft inmiddels nog 4 kinderen (naast mij), waarvan de oudste 10 jaar jonger is dan ik en hij is de meest fantastische vader ter wereld. Hij was er toen alleen nog niet klaar voor. Inmiddels is ie overigens ook een goede vader voor mij. In ieder geval, mijn moeder had een bittere vrouw kunnen zijn die ervan was overtuigd dat mijn vader geen enkel recht meer op mij zou hebben. Ik zie dat vaak genoeg gebeuren op dit forum. ZIJ heeft er echter voor gekozen om dit niet te doen en mijn vader altijd een tweede kans te gunnen, op het moment dat hij daar klaar voor zou zijn. Hier wil ik overigens niet mee zeggen dat er geen vrouwen zijn die wel gelijk hebben wat betreft het weren van hun ex en ieder mogelijke omgang, maar ik wil hiermee aangeven dat er ECHT veel vrouwen zijn die ten onrechte hun ex de toegang ontnemen. En om die reden vind ik het dus begrijpelijk dat in het beginsel, de man deze rechten heeft. En zoals al eerder is vermeld in dit topic, de vrouw krijgt het echt makkelijk voor elkaar hoor om de ex te dwarsbomen. TE makkelijk naar mijn mening.
Ik heb net een klein mannetje gekregen. De vader en ik zijn sinds 5 maanden zwangerschap uit elkaar. De vader, zei, dat hij contact wilde en interesse zou tonen en beloftes na zou komen. Dit is allemaal niet gebeurd. De erkenning heeft hij zelf ongedaan gemaakt, ik ben later gaan tekenen om dit goed te keuren. Ik heb hem laten weten dat de kleine geboren is. Maar hij wil geen contact. Hij kan dit niet aan zegt ie (hij heeft al een dochtertje van 3 die hij maar 1x in de 14 dagen 3 uurtjes mag zien, waar nu ook een rechtszaak overloopt.) En hij wil niet nog een kind waar dit zo mee gaat dus wil hij mijn zoontje niet zien. Ergens vind ik dit erg. En vind ik dat mijn zoontje zijn vader zou moeten kennen. Maar ergens vind ik het ook heel fijn. Want ik vertrouw hem niet, hij liegt, hij komt beloftes niet na en zijn leven is een bende. En ik zou mijn zoontje dan ook nooit aan hem mee geven gezien de huidige situatie waarin hij leeft en woont.
Ben het gedeeltelijk met je eens en mijn petje af voor je moeder die hem nog een tweede kans gegeven heeft maar ik kan me niet voorstellen dat ik mijn ex die me toen ik 3 maanden zwanger was liet zitten ook omdat hij er niet aan toe was , met open armen zou ontvangen terwijl ik er nooit meer wat van gehoord heb ... en dan ook nog een omgangsregeling ... Goede vader of niet , hij heeft zijn keuze gemaakt toen en die consequenties moet hij dan ook maar aanvaarden nu ... Zou mooi worden dat ik alles alleen heb moeten doorstaan en hij zomaar een tweede kans krijgt ... nope dat gaat hier niet gebeuren , dan maar een verbitterde vrouw zijn Maar wat betreft dat sommige vrouwen hun man die zich wel altijd bemoeid heeft met de opvoeding en overal bij is geweest zo rot behandelen ben ik het wel met je eens ... sommige die zoeken overal wat achter en maken overal problemen over wat de man betreft en dat vind ik ook niet fair ... als hij goed is voor de kids vind ik een omgangsregeling niet meer dan normaal ..
Nee hoor, als vaders nooit in gezinsverband met de kleine heeft samengeleefd en nooit daarna een omgangsregeling heeft gehad wordt de kans op een omgangsregeling echt al behoorlijk miniem. Wettelijk gezien heeft hij het recht, feitelijk gezien zal de rechter bepalen dat het in groter belang van 't kind is dat het kind in rust opgroeit. Er zit een groot verschil tussen de wet en de rechtspraak. De wet is helder in dezen, de rechtspraak schimmig en helaas jegens vaders (!) vaak erg oneerlijk; jawel, enkele moeders worden ook het slachtoffer van deze schimmigheid, maar dat zijn er lang niet zo veel als vaders. Ik ken vaders die jarenlang gewoon in gezinsverband hebben geleefd, daarna een fatsoenlijke omgangsregeling hadden die ze keurig nakwamen en patsboem, moeders krijgt 't van opgekropte woede in de kop en drie keer raden wie van zijn kostbare tijd mag inleveren en daardoor de kinderen niet tot nauwelijks meer ziet, omdat zogenaamd de band tussen vader en kinderen in de loop der jaren nou eenmaal veranderd, volgens de raad en de rechtbank... En ik zeg overigens nergens in mijn verhaal dat ik er niet op zat te wachten; integendeel, ik heb hemel en aarde bewogen om tot fatsoenlijke afspraken over onze dochter te komen met mijn ex! Ondanks mijn angst, mijn slapeloze nachten en mijn eigen emoties. Nog steeds heb ik een hele map met informatie over hem, voor haar, en nog steeds mag ze gewoon fotootjes van 'm zien en vragen stellen. Ik vertel haar zowel negatieve als positieve dingen en als ze hem ooit wil opzoeken zal ik haar daarin steunen. Als hij ineens zou gaan zitten piepen om een omgangsregeling, na ruim zes jaar, dan zou ik daar ook tegenin gaan hoor, die zou hij echt niet zomaar krijgen en in elk geval zaken heel rustig opbouwen. Ik zeg niet nooit, maar 'o ja, natuurlijk' is weer 't andere uiterste. Ik zeg dat ik de emotie begrijp en de angst, maar ik probeer ook duidelijk te maken dat vrouwen zichzelf niet zo op moeten fokken, omdat ze nou eenmaal negen van de tien keer winnen als het op een rechtszaak uitdraait; bij deze even in het midden latend of dat terecht is of niet en of dat wettelijk correct is of niet. Sorry, maar ik maak te veel mannen mee die door de overheid en hun ex genaaid worden om het eens te kunnen zijn met een uitspraak als "... vrouwen worden (vind ik) keihard in de steek gelaten door dit ene stukje in de wet." Ik vind het gewoon nooit terecht wanneer een strijd gevoerd wordt over de nek van de kinderen, enkel en alleen om de expartner dwars te zitten.Dáár zou de overheid op moeten gaan letten, ongeacht of het om vaders of om moeders gaat.
@ nicole26: maar besef je je dan niet dat het ook ten goede was voor mij als kind dat ik uiteindelijk mijn vader, met een moeder die daar open voor stond, heb leren kennen? Het zal niet altijd opgaan, maar zolang de man in kwestie allleen een 'lafaard' is geweest (en ik spreek dus niet over mannen die mishandelen, aan de lopende band leugens verspreiden, etc.), wil dat niet impliceren dat het niet alsnog een goede vader kan zijn. Ik ben zelfs van mening dat het belangrijk is voor je kind om later alsnog een goede band te kunnen ontwikkelen met de vader, omdat deze man er dan wel aan toe is. Ik ben echt gegroeid sinds ik hem ken. Ik ben mijn moeder dankbaar voor haar open houding, ook omdat ze nooit een kwaad woord over hem heeft gesproken.
@ mijkeltje: dat deed mijn moeder ook. Ze had geen foto's van hem, maar hij heeft een paar keer in de krant gestaan en die bewaarde ze dan voor me en liet ze aan me zien. Ze vertelde hoe hij er uit zag, wat hij deed, etc. En ik wist ook waar hij woonde (2 plaatsen verderop, waar ik naar de middelbare school ging) en dat ik altijd zou mogen besluiten contact met hem te zoeken.
Ik zie het probleem niet maar dat zal wel aan mij liggen.... Papa's en mama's hebben toch dezelfde rechten? (en dus ook plichten). Je maakt nog altijd SAMEN een kind
Ik besef dat heel goed en vind het nogmaals heel knap van je moeder , en hij zal best een hele goede vader kunnen zijn maar voor mij gaat dit allemaal niet op .. hij heeft een eind aan de relatie gemaakt , daarna nooit meer geinformeerd over haar of mij , ik heb alles maar dan ook echt alles alleen gedaan voor haar .. hij heeft geen toegevoegde waarde meer vind ik .. mijn kind heeft er niets aan om iemand te leren kennen die geen normen en waarden heeft , want als je een vrouw die 3 maanden zwanger is klakkeloos aan de kant kan zetten en nooit meer om kijkt dan heb je volgens mij niet echt kwaliteiten om trots op te zijn .. maar goed zo zie ik het .. ik ben echt niet boos , ook niet verbitterd maar zou ik mijn kind daar zo gelukkig mee maken om zo iemand te leren kennen die zo´n gedrag vertoont , denk t niet ... en nogmaals ik heb hem toen gezegd dat ie zijn besluit niet meer terug kan draaien , en dat ik ook bij mijn besluit zou blijven om het mijn leven lang alleen te doen en daar is hij mee akkoord gegaan .. En alleen een lafaard of niet hij heeft zich van zijn verantwoordelijkheden onthouden en dit zegt naar mijn idee veel over de opvoeding die hij genoten heeft en die hij ook weer overbrengt op zijn eigen kinderen en dit gaat hier niet gebeuren ..