is dit chantage of niet (onzekere mama)

Vooral je voorbeeld van het eten vind ik te ver gaa, dat is vooral omdat je eten niet moet dwingen. Afleiden is ok, maar consequenties/straf aan het niet eten niet.
Het slaap voorbeeld vind ik niet zo erg klinken, niet de meest charmante oplossing, maar ik denk dat elke ouder dat wel doet, want welke ouder is nou niet toe aan een rustige avond aan het einde van de dag .

 

Ik vind chantage een groot woord maar ik vind je dochter nog wel erg klein met net 2 jaar om dit soort consequenties aan bepaald gedrag te hangen.
Ik ben zelf van nature erg makkelijk en ik zeg niet snel tegen mijn kinderen van als je dit niet doet dan mag je dit of dat niet.
Vaak is het een reactie van onmacht.
Als je er last van heb en je vind het moeilijk dan zou je kunnen overwegen om bijv via het CB een cursus positief opvoeden te doen of een cursus over de peuter puberteit.Ik heb dat destijds met de middelste ook gedaan.Was een lastige en moeilijke peuter en ik heb er veel aan gehad.
Ik zou me niet schuldig voelen want je hebt het immers het beste met je kind voor.

 

Nou, tijdens het eten mag hier ook wel een boekje gelezen worden hoor; dan kunnen zijn papa en ik tenminste lekker uitgebreid kletsen over onze dag. Maar afpakken doe ik dan weer niet. Ik zorg dat er genoeg hapjes in komen (hoe dan ook) want anders komt hij gerust om 01:00 's nachts: ik heb hongerrrrrr, wheeeeeeeeee, eet!

Wat betreft speelgoed op de slaapkamer heb ik een echte no-go. Hij heeft elke dag de neiging om speelgoed vanuit de woonkamer waar hij op dat moment gek mee is en onwijs mee zit te spelen mee naar boven te nemen zodat hij boven nog door kan spelen. Dat mag van mij niet, want we gaan slapen en niet spelen. Zelfs al zou hij 'langs' mij gaan en zijn speelgoed mee naar boven nemen (via papa ofzo, papa is een echte sucker wat dat betreft) neem ik het naar beneden voordat hij gaat slapen. Dat is geen chantage, dat is common sense Een kindje heeft gewoon slaap nodig om te groeien, uit te rusten, zich te ontwikkelen en zijn dag te verwerken (en ik heb nodig dat hij gaat slapen). Anders heb ik de volgende dag een chagrijnig baldadig ondeugend jongetje. En dat wil ik voorkomen.

 

Je zou het chantage kunnen noemen, dat is wel een zwaar woord vind ik. Feit is dat jij je er niet goed bij voelt. Er zijn ook echt wel andere manieren van opvoeden behalve overal voorwaarden aan stellen en als/dan regels bedenken. Je zou eens kunnen kijken naar onvoorwaardelijk ouderschap: Onvoorwaardelijk ouderschap, visie op opvoeding - Kiind Magazine Wellicht voel je je daar beter bij? Op fb is daar ook een groep voor waar je met andere ouders kunt kletsen die dezelfde struggles hebben (onvoorwaardelijk ouderschap).

 

met 2 jaar is dat veel te zwaar en het kind zou niet snappen wat er aan de hand is. ze onthoudt alleen dat mama iets van haar afpakt. met 2 jaar kan een kind 2 dingen binnen een contekts van haar eigen gedrag niet bekijken omdat het gevoel dat ze heeft bij het gevolg van haar gedrag haar denken totaal domineert.
dat een ding een ander ding veroorzaakt moet je op een andere wijze leren en dan pas kun je in je opvoeding gebruiken.
want anders beschadig je je kinds denkvermogens en haar vertrouwen.
geduld tonen en het eten weg halen na een tijd en niet teveel zeggen dat er gegeten of geslapen moet worden.
een 2 jarige denkt ook dat 'slapen' actief iets is. en daarom denken zij dat slapen niet lukt. ze weten nog niet hoe het werkt. stil liggen, ontspannen, aan leuke dingen denken, diep adem halen, in je bed blijven en dan pas gebeurt het slapen vanzelf, je moet er verder niet aan te werken. dat is wat zij niet echt begrijpen, het verschil tussen 'ga slapen' en 'ga zitten' . ga zitten=dan doe je iets, ga slapen= dan doe je juist niets, gewoon liggen. daarom is het makkelijker als je zegt 'naar bed gaan', 'liggen' of 'in je bed blijven' ipv 'ga slapen'.
mijn zoon deed zijn ogen dicht en na 5mn vond dat het hem niet lukt om te slapen. of dacht dat hij al sliep terwijl hij nog wakker was. ik vind slapen niet leuk zegt hij dan. saai. alsof in bed je ogen dicht doen slapen betekende. hij kon beter in slaap vallen als hij naar iets keek.
afleiding bij eten hadden we heel lang TV. dat werkte. en een 2 jarige kun je wel helpen met eten, omdat zelf eten nog wel een uitdaging kan zijn en daardoor een stress element. als je echt zo moet inspannen om bestek te gebruiken verlies je je eetlust.
succes.

 

Onze dochter is nu 2 jr en 3 maanden en wij doen hetzelfde als jij; als ze een extra pop mee naar bed wil nemen is dat prima maar als we merken dat ze ermee gaat spelen en niet gaat slapen daardoor, krijgt ze te horen dat de pop weer mee naar beneden gaat. Ik zie het zelf niet als chanteren maar duidelijk oorzaak en gevolg aangeven. Hier werkt het prima en onze dochter begrijpt heel goed wat daarmee bedoelt wordt (ze is wel erg snel qua taal, dat scheelt misschien). Ook met het eten doen we dat heel soms; als ze erg moe zijn, mogen ze soms bv iPad kijken tijdens het eten. Als ze dan echter niet eten, geven we aan dat de iPad uit gaat. Als hierdoor een strijd zou ontstaan, zouden we dat overigens niet doen want dan gaat het zijn doel voorbij, maar hier werkt het dus wel.

Iedere ouder is anders en voelt zich goed bij een bepaalde manier van opvoeden, ook afhankelijk van wat werkt. Als ouder moet je zelf uitzoeken wat voor jou en je kind werkt en als je je niet goed voelt bij 'chanteren', dan zou ik ook adviseren om eens naar andere manieren te kijken. Onvoorwaardelijk ouderschap bijvoorbeeld. Voor ons werkt dat helemaal niet maar ik kan me heel goed voorstellen dat anderen zich daar veel beter bij voelen. Succes!

 

Ik vind het een consequentie als je de afspraak/het verband goed uitlegt (ook als ze klein zijn). Bijv:

'De afspraak was dat je een boekje mocht als je dan goed zou eten. Maar je eet niet goed, dus tja dan hoeft het boekje ook niet te blijven. Je mag dus kiezen: of het boekje, maar dan ook goed eten. Of niet goed eten, maar dan ruimen we het boekje weer op.'

Snap je? Je moet dus niet 'zomaar' gaan dreigen. Je moet het goed afspreken (oorzaak en gevolg) en het vervolgens heel kalm uitleggen als het niet goed gaat (wederom oorzaak en gevolg). Dreigen is emotioneel en een 'macht' ding, maar rustige logica werkt veel beter.

 

voorkomen dat ze in bed speelt,met toevallig meegenomen speelgoed is iets anders dan pop weg halen waarmee een kind slaapt. als mijn 6 jarige niet slaapt zou ik nooit zijn knuffel (zijn slaap knuffel, zijn speciale knuffel) van hem weg halen. maar het kan zo zijn dat het kind van 2 nog te jong is om een speciaal knuffel of pop te hebben waarmee hij slaapt, overal mee neemt etc. dan telt het als gewoon speelgoed natuurlijk. ik dacht dat het om de pop ging waar ze mee slaapt. haar speciale pop.

 

ok. mijn zoon mocht nooit een speelgoed meenemen. want dat werkt niet. speciale knuffel mag mee. voor de rest, speeltijd is voorbij, naar bed met je knuffel. sommige mensen hebben tot een bepaalde leeftijd ook helemaal geen speelgoed in de kamer. te druk voor kleine kinderen. zoontje vanaf 2,5 jaar wel speelgoed kast en speelgoed in de kamer. maar hij wist toen wel spelen niet mag als het slapen tijd is.(we hadden een klokje met een licht aan en uit klokje, slaap trainer om het aan te geven)

 

kijk als je speelgoed mee laat nemen dan is het echt niet duidelijk wat zij in haar slaapkamer gaat doen/mag doen.

 

Hmm. Je moet voor jezelf uitzoeken wat je wilt. Er zijn zoveel manieren van opvoeden. De wat meer mainstream manier lijkt wel op jou aanpak. Consequenties verbinden aan gedrag, ook als die consequentie niets te maken heeft met het gedrag zelf. ('als je je eten niet op eet, mag de televisie straks niet aan' of 'als je nu niet luistert, krijg je straks geen toetje') zoiets.

Ik probeer altijd bij het moment te blijven. Wil mijn zoon niet naar bed, dan leg ik hem uit dat alle kindjes gaan slapen/ik zie dat hij moe is/zijn bedje zo lekker warm is enz. Als dat niet werkt zijn er nog veel dingen die je kunt uit proberen, maar dat moeders soms gefrustreerd raak is ook normaal. Dat spreek ik dan uit. "Mama, vindt dit niet leuk. Je mag met mama knuffelen, maar als je gaat spelen dan ga ik naar beneden koffie drinken." Ook probeer ik naar hem te luisteren. Gisteren was ik zelf moe en prikkelbaar en riep ik te snel dat ik boos was. Later vertelde hij me dat hij bang was voor een 'boot'. Iets gezien op televisie en toen ik er even met hem over gepraat had ging hij wel rustig slapen.
Ik heb zelf wel veel met de gordon-methode.
Ik geloof niet dat kleine kinderen al weten wat manipuleren is, maar dat achter elk gedrag een oorzaak zit. Hoe klein ook soms en zo puur ook. Kan soms verrassend zijn om iets verder te kijken/luisteren.

 

Precies dit, en dat snappen ze best als ze twee zijn. Zolang het maar een heel directe consequentie Is zoals in jouw voorbeelden, voor dingen als als je niet eet mag je straks geen tv Is ze nog wel te klein.