eind oktober hebben we te horen gekregen dat mn oma ernstig ziek is. ze heeft tumoren in dr dikke darm met uitzaaingen naar de galwegen en dr lever. eind november heeft mn opa (man van dezelfde oma) een aantal beroertes gehad en is begin december overleden. mn oma heeft dit alles zo knap opgepakt, ze wilde niet meer behandeld worden maar wilde wel knokken om nog eruit te halen wat erin zit. sinds 2maanden gaat het steeds verder achteruit en woont ze in een hospis. nu kregen we 2weken terug te horen dat er alleen nog aan pijnbestrijding wordt gedaan en dat het wel eens snel afgelopen kon zijn. zondag zijn mijn man, alyssa en ik er nog geweest en zat ze nog in het tuintje. ze zag ontzettend geel en was vrij warrig, maar je kon zien dat ze van alyssa genoot. nu heeft ze gisteren een hele erge pijnaanval gehad en werken alleen morfine injecties nog en valt ze iedere keer weg. tis nu waarschijnlijk nog maar een kwestie van dagen. heb nu al van verschillende familieleden de vraag gekregen waarneer ik naar oma ga om afscheid te nemen. nu komt het volgende. ik red dat niet. ik ben 35weken zwanger, heb last van bi en trek het bovendien emotioneel niet. ik heb besloten om niet te gaan omdat ik nu de herinnering van afgelopen zondag wil houden. ook heb ik vanaf gisteren last van voorweeen en wil dus geen extra spanningen en stress en ik weet zeker dat de aanblik van mn oma die steeds wegvalt een grote stressfactor gaat worden. nu heb ik dus al veel onbegrip van mn familie over me heen gekregen. tis een heel verhaal geworden maar moet het gewoon ff kwijt. zit hier alleen (met alyssa) en kan verder mn ei niet kwijt. (heb mn man al wel gebelt) liefs doris
lieve Doris, allereerst veel sterkte!! Het is niet niks wat je hebt meegemaakt en meemaakt. Ik kan jouw keuze heel goed begrijpen! Er zijn heel veel mensen die liever afscheid nemen op een wat beter moment! Daar is helemaal niets mis mee!! Je houdt liever de herinnering aan de laatste keer dan dat je haar nu zwaar ziek, pijnlijk en niet aanspreekbaar in bed ziet liggen. Mensen oordelen toch ook niet als je er wel of niet voor kiest om iemand opgebaard te zien?! Volg je eigen gevoel! Dat bepaalde familieleden er problemen me hebben, dan is dat hun probleem! Ik vind het zelf zowel uit persoonlijk als professioneel opzicht (ben verpleegkundige) een prima keuze!! Zet m op!
dank je wel voor je medeleven. de familieleden die nu kritiek op mij hebben zijn degene die de afgelopen maanden zelden iets hebben gedaan om te helpen en alleen maar op de siraden en het geld uit zijn. heel vervelend dus, ook voor mn vader en zn andere broers. liefs doris
kijk en dat is nou precies wat ik bedoel!! De mensen die kritiek hebben en jou aanspreken op jouw keuze, hebben zelf ook heus wel in de gaten dat ze zelf steken hebben laten vallen, en om die te maskeren, proberen ze jou een schuldgevoel aan te praten! Lekker laten waaien. Ik heb al zo vaak mensen bij een sterfbed zien staan terwijl ik wist dat die al tijden geen of slecht contact meer hadden... Blijf erboven staan hoor! Sterkte!!
He meis, wil je heel veel sterkte wensen! Is niet niks zoiets. Je moet helemaal zelf weten of je afscheid wil nemen van je oma. Kan me goed voorstellen dat het nu te emotioneel is voor je en dat je haar liever herinnerd zoals je haar de laatste keer gezien hebt. Vind dat niemand jou daar op aan hoeft te spreken want dit is wat jij voelt en wilt. Helaas gaat het in families vaak zo dat diegene die er bijna nooit iets voor gedaan hebben (voor hun ouders) en het gaat ineens heel slecht zoals nu ineens haantje de voorste zijn en het meeste verdriet hebben en alles moet zoals hun denken dat het moet. En helaas kan ik daar over mee praten aangezien mijn familie ook zo is. We hebben dan nu ook geen contact meer met hun omdat ze zo gedaan hebben. Hoop dat je dat een beetje van je af kunt zetten wat hun zeggen tegen jou. Jij moet doen wat voor jou het beste is, en als dat is dat je het niet aan kunt om afscheid te nemen dan is dat zo en dat moeten ze respecteren. Wil je nogmaals heel veel sterkte wensen!
ik weet dat hun idd steken hebben laten vallen en dat maakt het een stuk makkelijker om het naast me neer te leggen. het klinkt misschien heel egoistisch, maar ik hoop dat het snel afgelopen is. dan heeft mn oma geen pijn meer en kunnen wij het met zn allen een plekje gaan geven en kan ik iig naar de begravenis. zat/zit er heel erg over in dat ik niet kan gaan omdat ik dan net bevallen of aan het bevallen ben. liefs doris
Hi Doris, kan perfect je redenering volgen hoor! De laatste herinnering die ik heb van m'n oma is lachend en ze was vrolijk (weliswaar in haar ZHbed), maar het is een herinnering waar ik een goed gevoel bij had. Ben ook niet meer gaan groeten en heb er zo vrede mee. M'n moeder en de rest van de familie dacht er net zo over! Bij m'n vader was het omgekeerd - ik was te laat en hij was net overleden toen ik toekwam. Hoewel dit beeld in m'n netvlies gebrand is, ben ik net wél gaan groeten, omdat het een mooier "afscheidsbeeld" was. Dus doe vooral wat jij vindt dat het beste is, zeker nu je hoogzwanger bent! {knuf}
waarom egoistisch? Is voor je oma ook beter als het snel gedaan is om het zo even te zeggen. Zij zal het ook niet zo gewild hebben.
meid ik herken het. mijn oma ging ook snel achteruit en ik was toen ook zwanger. Dat maakt het zeker niet makkelijk. Ik heb ook geen afscheid genomen toen omdat ze toen al zover achteruit was gegaan. Ik wilde ook de mooie herinnering bewaren. De begrafenis was toen ik 38 weken zwanger was. Ik zat er toen al aardig doorgeen. ik ben alleen naar de dienst geweest, meer trok ik niet. Ik heb me schuldig gevoeld en heb ook duidelijk moeten zijn naar wat mensen. Gelukkig begrepen ze het toen. Want het is zo rot dat ze jou nu een schuldgevoel aanpraten. iedereen moet dat toch zelf weten? ik begrijp je heel goed. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen. Het is een mooie, spannende tijd voor je en als er iemadn overlijd in die tijd doet het extra pijn. Ik begrijp ook heel goed dat je zegt dat je hoopt dat ze snel heengaat. Nu heeft ze alleen pijn en dan heeft ze rust.
Ik begrijp je helemaal, en je moet vooral doen waar je jezelf goed bij voelt hoor. Mijn opa is verleden week woensdag overleden en afgelopen dinsdag was de crematie en dienst. Nu wou ik overal bij aanwezig zijn, dat is mijn keus geweest, maar mijn broertje (echt niet zwanger of ziek ) wou dit niet, hij herinnerde zich opa zoals hij was en dat was genoeg. Desondanks stond hij toch de dinsdag voor opa zijn overlijden in de kamer en was blij dat hij dit gedaan had omdat opa een helder moment had en zo nog even leuk met hem gepraat heeft. Mij belden ze woensdag toen hij overleed toen het al gebeurd was, juist vanwege mijn zwangerschap en de stress, hardstikke lief...maar eerlijk gezegd had ik liever zelf beslist of ik wel of niet naar het ziekenhuis was gekomen, als volwassen persoon mag je die keuze maken. Ik zeg er wel bij dat ik opa tot en met dinsdag dus mee gemaakt heb, en hem onwijs achteruit heb zien gaan, maar mijn beeld van hem is nog steeds die van de positieve sterke man. Dus niets tegen je zin in doen hoor, doen waar jij je fijn bij voelt en mensen hebben zich er maar bij neer te leggen! Jouw oma, jouw gevoel en jullie gezondheid (van jou en de baby)
Ook ik kan je keuze heel goed begrijpen. Vorig jaar ben ik zelf mijn opa kwijt geraakt, hij heeft 12 weken geknokt voor zijn leven, maar moest de strijd toch opgeven. Zelf ben ik iedere dag meerdere keren bij hem geweest, dus heb achteruit, maar zeker ook voorruit zien gaan in die 12 weken. Ik was erbij toen hij stierf, waar ik nu op terug kan kijken als een mooi emotioneel moment. Maar het was zeker zwaar, en ik weet niet of ik het zou hebben gekund als ik ook nog eens een deel van hem in mij droeg. Mijn broertje daarintegen, die wilde ook liever opa herrinneren zoals opa was voordat hij ziek was. Heel af en toe ging hij mee naar opa, maar opa wist gewoon dat ook hij veel van hem heeft gehouden, ondanks dat hij dus niet zoveel kwam. Er is nooit een punt van kritiek geweest, iedereen gaat gewoon anders met verdriet om. Je moet je wel realiseren dat je je keuze straks niet meer kunt terug draaien. Mijn broertje zegt nu weleens dat hij vaker had moeten komen. Wat ik probeer te zeggen is dat je gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt, en geen keuzes moet maken waar je later spijt van kan krijgen. En of je keuze nou is dat je wel of geen afscheid neemt, dat maakt niet uit. Zolang jij achter je keuze staat, dan is het goed. Afscheid nemen bestaat namelijk echt niet. Hoe kun je nou van iemand goed afscheid nemen eigenlijk? Al was ik bij mijn opa zijn overlijden, en heb ik hem al die maanden zien vechten, na zijn overlijden had ik nog niet het gevoel dat ik goed afscheid heb kunnen nemen. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
vanmorgen werd ik al vroeg gebelt door mn moeder, mn oma is gisteren om 23.30 overleden. als ik nog naar haar toe had gewild was ik toch te laat geweest want gisteren ging het absoluut niet lukken. (constant harde buiken van de stress, kon zowat niet lopen) het is ondanks dat we wisten dat het snel kon gaan toch nog heel snel gegaan. mn vader is gisteren middag nog geweest en we denken dat ze op mn vader heeft gewacht want ze vroeg woensdag naar hem en verder was iedereen al geweest na het weekend. hoe het nu verder allemaal gaat lopen weet ik nog niet, maar ik denk dat de begrafenis dinsdag is. ik hoop dat ze oma nog mooi kunnen maken voor de begrafenis (ze was helemaal geel omdat dr lever niet meer werkte) en dat ik dan misschien nog even kan kijken. mn moeder zei al dat zij eerst zal gaan kijken en dan zal zeggen hoe ze erbij ligt. (ben namelijk 1x zo geschrokken toen ik bij een overledene ging kijken dat ik nu eerst een ander laat kijken) bedankt voor jullie steun. liefs doris
++ Meis alleer eerst heel veel sterkte ik weet hoe je je voelt hier het zelfde meegemaakt met mijn oma toen ik zwanger was van de eerste ik was er nog wel geweest toen was ze zeg maar nogheel aanspreekbaar maar pal voor mijn uitgerekende datum gimng het hard achteruit en is dan ook op de dag van de geboorte van Iris overkeden ,, Velen zeiden nog van moet je geen afscheid nemen nee ik kon dat niet heb nu nog steeds een mooi beeld van toeen ze nog redelijk goed was en weet dat ze echt heel eng eruit zag toen ze was overleden .. Nu zo,n 3.5 jaar later heb ik soms wel spijt van dat ik dus ook niet bij de begravenis erbij was maar ja dat kon ook niet wat ik is de familie heeft veel op film gezet met foto,s en stukjes film van de begravenis en kijk ik soms eens terug zo heb ik toch nog een beetje afscheid genomen ( het kijken naar de film heb ik wel gedaan voor deze zwangerschap hoor )m
ach, gecondoleerd en heel veel sterkte. en doe de dingen zoals het voor jou goed voelt. tis altijd zeer verdrietig als er iemand overlijd, maar gelukkig hoeft je oma nu niet meer de lijden.