Ik loop nu al een paar weken rond met dit gevoel en ik kan het maar niet loslaten. Ik voel me gewoon schuldig tegenover het kleine wondertje dat nu in mijn buik zit.... Toen ik zwanger werd van onze zoon hadden we drie mk's achter de rug. Een jaar vol ellende en we waren zo dolgelukkig dat we eindelijk zwanger bleven dankzij de Utro. Iedere dag alle ontwikkelingen volgen op verschillende babysites en iedere dag, iedere minuut die we samen waren hadden we het over onze kleine spruit op komst. Welke spullen we nog moesten kopen, hoe we het met de opvang zouden doen, hoe hij/ zij er uit zou zien enz. Dit hadden we al meteen vanaf het begin en het werd naarmate de weken vorderde alleen maar erger. Onze wereld bestond uit het dromen over de baby. Toen onze zoon 9 maanden was wilde wij er weer voor gaan. Hier hebben we bewust voor gekozen omdat mijn man al wat ouders is en ook omdat we de vorige keer zo'n traject hadden doorlopen. We dachten dat het nu misschien ook wel ff zou gaan duren.... Maar je raadt het al, het was meteen bingo!! En dankzij de wonderbollen utro gaat het tot nu toe hartstikke goed! En wat zou ik blij moeten zijn! Maar ja, dat ben ik dus niet zoals bij de eerste. Natuurlijk ben ik ontzettend blij dat het ons weer gegund is en hoop ik dat het weer goed blijft gaan! Ik had het ook gewoon echt niet verwacht dat het meteen raak zou zijn! Het kwam echt als donderslag bij heldere hemel! Maar wat ik bij de eerste had, de hele dag dromen enz., dat heb ik nu niet.... Ik ben nu bezig met werken, onze zoon verzorgen, de bouw van ons nieuwe huis. Kortom de dagelijkse dingen..... En die zijn nu zo anders geworden dan bij de eerste zwangerschap. Toen kon ik ieder moment van de dag denken aan de baby en nu denk ik aan / speel met/ verzorg ik onze zoon en het nieuwe huis. Volgens mijn man is het heel normaal dat je bij een tweede er minder mee bezig bent omdat je al een kleine hebt en je daar druk mee bent. Maar ik voel me zo schuldig dat ik er niet net zo veel aan denk als toen met de eerste... Ik kan er zo verdrietig van worden! Ik kijk dan ook ontzettend uit naar echo nummer 2, over twee weken. En het moment dat ik de kleine voel, mijn buik begint te bollen.... Misschien dat ik mij dan nog blijer voel dan nu en dat ik er dan nog meer mee bezig ben? Is dit herkenbaar voor iemand?
Herkenbaar,hier ook minder bezig met de zwangerschap,in heb er expres voor gekozen een zwangerschapscursus te volgen zodat ik iniedergeval een avond in de week echt met de zwangerschap bezig ben.
Heel herkenbaar! Gefeliciteerd trouwens Vooral in het begin voelde ik me schuldig, naar de baby in mijn buik. Ik was er helemaal niet zo bezig. Niet zo intensief in ieder geval als bij mijn eerste zwangerschap. Maar volgens mij is dat normaal hoor. Inmiddels ben ik 7 maanden zwanger, en de groeiende buik en de bewegingen hebben er wel voor gezorgd dat ik me meer focus op de zwangerschap. De praktische voorbereidingen helpen ook mee. Gewoon nog even geduld hebben denk ik.... Maar ik snap het helemaal! Een goede zwangerschap gewenst! Ps. Wat fijn dat je dit keer zo snel zwanger bent geworden.
Wat ontzettend fijn om jullie reacties te lezen! Snik!! Ik voel mij zo schuldig.... Gelukkig zijn er meer die dit hebben!
Logisch..haha hier twee kids, eentje van bijna 5 en de jongste is net 18 maanden.. De tijd vliegt. Heb weinig tijd om zo erin op te gaan als voorheen. Maar das niet erg. Ik maak elke avond in bed even baby tijd, dan leg ik mijn handen op mijn buik, even de angelsound en dan is het even de baby en ik alleen. Prima toch? STraks zal de baby veel tijd gaan opslokken en de andere kids ms even op hun beurt moeten wachten.. Geeft niets hoor.
Meis, heel normaal! Bij de eerste was je zoveel aan het dromen omdat je uberhaupt niet wist of het wel mogelijk was om zwanger te worden en te blijven. daar kwamen die dromen vandaan. Dat betekent niet dat je niet net zo blij BENT met dit kindje! Bovendien; je hebt al een kindje en die heeft ook verzorging nodig dus moet je nu eenmaal je aandacht verdelen
Dit is mijn eerste, dus ik spreek niet uit ervaring Maar ik kan het wel heel goed begrijpen dat je er minder mee bezig bent en ik hoop dat je toch echt een beetje van je schuld gevoel kan afkomen want ik zie geen enkele reden waarom je je schuldig zou moeten voelen / denk dat zoveel vrouwen dit hebben en je houd neem ik aan heel veel van dit kindje en al helemaal als hij of zij er is toch? Niet al te druk maken erom : )
Heb ik ook hoor, ook in 1x raak zonder dat we dit verwacht hadden. Ben nu gewoon veel drukker met een gezin draaiende te houden. Dat heb je bij een eerste niet. Baby spullen heb ik nog dus daar hoef ik ook niet naar te kijken. Maar idd de angelsound er af en toe bij pakken en hier elke avond even rond neuzen doet me weer herinneren 'oja ik ben zwanger'
Ik heb het ook hoor. Dit was een hele onverwachte zwangerschappen, ook al 2 keer een flinke bloeding gehad waarbij ik dacht dat dat het einde was van de zwangerschap. Ik durfde me er dan ook niet echt aan te binden. Sowieso is het natuurlijk nog heel erg onwerkelijk, je voelt nog niks etc. Ben ook gewoon druk met alles bezig dat ik soms gewoon helemaal vergeet dat ik zwanger ben. Geloof wel dat het goed komt hoor, ben ook wel met de toekomst bezig en straks wanneer de kleine er dan is.. maar het heeft gewoon even tijd nodig.
Dat had ik ook bij de tweede zwangerschap, was zo druk met onze 2-jarige dochter. En we hadden alles nog...dus daar hoefde ik me ook niet druk om te maken. Echter bij deze zwangerschap is het weer helemaal anders. De jongste is nu al ouder dan de oudste was toen zij geboren was, dus ze vermaken zichzelf wat meer. Daardoor heb ik meer tijd voor mezelf en dus tijd om meer stil te staan bij deze zwangerschap. Nadeel....het duurt weer zo vreselijk lang. Vorige keer ging het veel sneller
Het doet mij echt goed zoveel verhalen te lezen van meiden die hetzelfde hebben! Ik voel me al stukken beter! Wat heerlijk dat er zo'n forum is he!
Heel herkenbaar, en logisch. Bij de eerste heb je nog geen kind, is alles nieuw en daarop gericht. Bij een tweede is dat nu eenmaal anders. Je hebt nu al een kind en bent daar logischerwijs op gericht en er druk mee. Zwanger zijn doe je er bij, je kunt alles niet daarom laten draaien nu, je prioriteiten liggen anders. Dat betekent niet dat dit dit kindje minder welkom of belangrijk is.
sorry, maar denk dat het nu een stuk gezonder is als de eerste keer! Maar misschien ben ik te nuchter, ik geniet met volle teugen maar weet ook heel goed dat ik er lang nog niet ben, laat ik het maar zo zeggen. Ik ben echt een type dat wanneer er gevraagd wordt hoever ik ben ik de agenda erbij moet pakken De liefde voor je baby/kind kan je niet afmeten aan hoeveel je wel of niet aan hem of haar denkt, dat meet je aan de dingen die je doet en hoe je in het leven staat. En uiteindelijk weet je pas als ze een jaartje of 20 zijn of je het oke hebt gedaan. Als je je daar nu al zo druk over maakt dan word je erg druk...... Maak je niet druk en accepteer jezelf zoals je er nu mee omgaat, dat is namelijk gewoon oke!
Bedenk dat hormonen ook veel doen om je eigen emoties te versterken; das vervelend als je een nare bui hebt; die is meteen erger dan! Bedenk ook maar dat je ook heel goed voor dit kindje gaat zorgen en het veel liefde zal geven en dan heb je niks om je schuldig over te voelen!
Oh jee, daar ben ik nou juist bang voor... Het is dus ook echt zo. Jammer! Daarom ga ik bij een tweede zwangerschap ook naar zwangerschapsgym, in ieder geval een keer per week rustig mama/baby-momentje Erg fijn dat je nu zo snel zwanger bent geworden!!
Heel herkenbaar, hier zwangerschap nummer 3 en ik ben er niet veel mee bezig. Waar we voor nummer 1 op dit termijn al vanalles hadden gekocht, voor nummer 2 iig al iets aan kleertjes enzo, heb ik nu nog helemaal niets gekocht. Ik heb die drang ook nog helemaal niet. Ik maak wel elke avond even 'babytijd' vlak voordat ik ga slapen. In ben met mijn handen op mijn buik, dromend over zijn/haar toekomst. Gelukkig voel ik de kleine al zo af en toe en dat zorgt ervoor dat ik het me vaker realiseer.
Ik had dit ook. En nu ik bevallen ben, is mijn hart ineens groter geworden! Ik ben zo ontzettend verliefd. Het komt vanzelf wel goed!
Herkenbaar hoor, dat je met de tweede minder bezig bent. Logisch ook, bij de eerste moet je nog zoveel uitzoeken en allerlei dingen kopen. Bij de volgende weet je alles wel, heb je de meeste spullen wel in huis. Je hoeft er gewoon ook niet zoveel mee bezig te zijn als bij nr. 1 (Ik was er zelfs zo weinig mee bezig, dat ik me bij 37 weken zwangerschap pas achter kwam dat het waarschijnlijk wel handig is om luiers in huis te hebben...) Overigens ook na de geboorte is de tweede toch anders. Bij de oudste vond ik het zooooo moeilijk om de eerste keer zonder hem weg te gaan. Het was maar voor twee uurtjes en om de hoek, maar toch. Ik voelde het echt alsof ik een stukje van mezelf achter liet. Bij de tweede vond ik het totaal niet moeilijk. Ook moet hij vaker eventjes wachten op een voeding of een schone luiers. Als ik net met de oudste bezig ben, kan (en wil!) ik hem niet opzij schuiven voor de baby. Daar wek je alleen maar jaloezie mee op. Ik denk dat dit allemaal hele gewone dingen zijn hoor. Mijn ouders vertelden al eens dat zij het ook zo hebben ervaren en ook mijn schoonouders noemden al eens zo iets. En raad eens? Ik ben zelf ook de tweede in ons gezin en ik heb er echt geen trauma aan over gehouden hoor. Maak je geen zorgen. Een tweede (of volgende) kind is net zo bijzonder en je houdt er net zoveel van. Maar je eerste heeft van jullie 'papa en mama' gemaakt. Toen moesten jullie van alles uitzoeken. Dat maakte het gewoon anders en daarom was je er toen meer mee bezig. De tweede vraagt misschien minder voorbereiding, maar heeft straks wel het voordeel dat jullie al veel dingen weten en vast niet twee keer dezelfde fouten maken.