Sinds een paar dagen weet ik dat het een jongen wordt. Van te voren dacht ik dat het mij niets uit maakte, maar ik merk dat ik heel erg moet wennen aan het idee dat het een jongen wordt, kennelijk had ik toch onbewust meer op een meisje gehoopt/gerekend. Ik voel me heel erg ondankbaar, alles gaat goed dus ik zou super blij moeten zijn en dat ben ik ook. Maar het gevoel dat ik erg moet wennen gaat maar niet over en daar voel ik me weer heel erg schuldig om. Wie herkent dat?
Ik herken het helemaal niet! Maar denk dat het een kwestie van tijd is... Als je onbewust op een meisje had gerekend, gehoopt...dan moet je de roze afdeling gewoon nog even uit je hoofd zetten. Ik weet zeker dat je binnekort helemaal in de wolken bent van zo'n gaaf overhemdje dat je ergens hebt zien hangen Jongens zijn echt heel leuk hoor
Schuldgevoel herken ik niet, maar het moeten wennen wel. Ik heb altijd geroepen dat ik alleen maar meisjes wilde. Toen ik zwanger raakte, had ik al vanaf dag 1 het gevoel dat het een jongen zou zijn. Tijdens de twintig-weken-echo werd dat bevestigd. En ondanks dat ik het dus al gedacht had, moest ik nog wel even slikken. Ik kon mezelf maar moeilijk als jongensmoeder voorstellen. Achteraf vind ik het super dat we ons zoontje gekregen hebben. Ik ben nu weer zwanger en het maakt me echt helemaal niks meer uit, nu ik weet hoe ontzettend leuk een jongetje kan zijn. Jongetjes trekken trouwens meer naar hun moeder wist je dat? Die van mij is ook zo'n heerlijk knuffeljong. Meisjes schijnen vaak veel minder knuffelig te zijn en meer naar hun vader te trekken. Da's dan weer het voordeel. Ik weet zeker dat als je aan het idee gewend bent, dat je het super zult vinden om een zoon te krijgen. En dat je van hem zult genieten!
Jongetjes trekken trouwens meer naar hun moeder wist je dat? Die van mij is ook zo'n heerlijk knuffeljong. Meisjes schijnen vaak veel minder knuffelig te zijn en meer naar hun vader te trekken. Da's dan weer het voordeel. helemaal waar! mn zoontje is een ontzettende knuffelbeest!
Wat een geweldige reacties! Dank jullie wel! Ik vrolijk er nu al van op. Ik denk dat ik inderdaad heel blij ga zijn met een jongen.
Ik roep ook altijd dat het mij echt niet uitmaakt! Maar op de 1 of andere manier heb ik het nou al steeds over een jongen... .En met jongensnamen waren we er al aardig overuit.. En toen kwam ik tot de ontdekking dat we ook meisjesnamen moesten bedenken. Heel vreemd. Want ik ben dus nog maar net zwanger. En we willen ook niet weten wat het word, Ik moet me niet te veel op mijn gevoel vast pinnen! Want als het een meisje word zou ik toch wel even verbaasd zijn. Raar want het maakt mij dus echt niets uit! Met beide ben ik gelukkig. En dat word jij ook zeker, Maar waarschijnlijk moet je even omschakelen!
Zo niet...nou ja, als het eventjes duurt .. mag je bij mij alle plakboeken van Ruben komen bekijken! Het zijn er 4....in zijn 11 maanden jonge leven dusse...:-D Fijn dat je je al beter voelt!
hier heb ik ook erg moeten wennen iederen zei dat het een meid was dus op een gegeven ogenblik ga je dat ook geloven ondanks dat ik zelf de hele tijd gezegt heb het is een jongen.was het voor mij echt een shock bij de echodat ik toch gelijk had en de rest van de mensen het allemaal fout! ik heb er toch wel aan moeten wennen maar nu ik een stoere jongens jas en nog wat andere kleding gekocht heb begind het helemaal te wennen. dus je bent echt niet de enige. je bent toch blij met allebij dus dat ding wat ze dan extra hebben maakt dan niets uit
Ik had een meisje verwacht, dus was heel erg verbaasd dat er toch echt wat tussen de beentjes hing tijdens de 20w echo . Ik moest echt ff omschakelen en alle roze dingen uit mijn hoofd zetten. Het is - bij mij althans - geen kwestie van het niet leuk vinden, maar gewoon van ff omschakelen. Enne, dat omschakelen was met een dag gebeurd hoor, ben nu al helemaal gewend aan het idee dat er een jochie gaat komen! Heb zelfs al een leuk stoer broekje voor hem gekocht en ben into de blauwe dingen voor de babykamer.
Ik heb nu ook al vanaf het begin het vreemde voorgevoel dat ik een meisje krijg en binnen 2 weken weet ik wat het word. Ik denk ook dat ik eraan zal moeten wennen als het een jongen blijkt. Het is helemaal niet belangrijk wat het word, als de gezondheid maar ok is. Maar toch beeld je je een jongen of een meisje in in die 4 maand dat je van niks weet.
Ik had precies hetzelfde als jij. Ik was er altijd van overtuigd dat mijn eerste kind een meisje zou zijn, en haar naam hadden we al jaren klaarliggen. Toen ik 10 weken zwanger was gingen we op vakantie. Met 11 weken stond ik in het buitenland met een heel lief babyjurkje in mijn handen, en toen dacht ik ineens: nee...het wordt geen meisje, het wordt een jongen. Geen idee waarom ik dat dacht, het was een gevoel. En mijn vriend voelde op dat moment precies hetzelfde. We hebben er ook allebei over gedroomd die week. Een heel sterk gevoel. Met 14 weken kreeg ik weer een echo. En toen zag ik al heel duidelijk een piemeltje, maar ze konden het nog niet 100% bevestigen. Met 17 weken en 5 dagen hebben we een pretecho laten doen, en binnen 2 seconden zag ik het al: een overduidelijke piemel 8) Ondanks dat ik al vanaf week 11 dacht dat het een jongen zou zijn was ik alsnog best wel onder de indruk, want nu was het definitief. Ik vond mezelf ook absoluut geen jongensmoeder, en ik vond al die meisjesspullen veel leuker en liever. Als vrouw kan je jezelf ook meer identificeren met een meisje, ik denk dat dat er ook mee te maken heeft waarom veel vrouwen een voorkeur voor een meisje hebben. Maar echt meid...het duurt een paar dagen, misschien een week, en dan ben je er helemaal aan gewend. Ik zei laatst tegen mijn vriend, bij de 20 weken echo: als ze nu maar niet gaan zeggen dat het alsnog een meisje wordt, want daar moet ik nu echt niet meer aan denken. Op straat kijk ik ook alleen nog maar naar jongetjes, ik ben dan helemaal vertederd. Je lichaam en je geest stellen zich er op in, en ik zou niet meer anders willen nu. Ik word een jongensmama, jippie! Veel geluk
Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik ervan overtuigd dat ik een zoon zou krijgen. Ik kreeg een dochter, helemaal geweldig. Nu ben ik in verwachting van een zoon. Ik ben er onwijs blij mee. Ik vind het super. Ik kan me wel voorstellen dat je even moet wennen aan het idee als je jezelf al dan niet onbewust hebt ingesteld op een ander geslacht. geniet van je zwangerschap en straks van je zoon! gr. Mayke
Ben ook heel blij met mijn jochie hoor. Maar als moeder heb je toch gewoon meer aan een meid vooral als ze ietsje ouder worden. Ik denk dat iedere vrouw zich diep in haar hart een meisje wenst. Maar ik ben heel gelukkig dát ik een kindje mág krijgen en het gezond is. Ik ben dolgelukkig met die kleine en heb altijd al het gevoel gehad dat het een jongen was, ben ook wel een "stoere" mama, hou niet van roze en tutten maar meer van voetballen en ravotten, maar is het heel gek als ik zeg dat ik wel op een meisje hoop de volgende? Die druktemaker in mijn buik is onvervangbaar en ben superblij met hem hoor! Ben er al helemaal op ingesteld en vind jongenskleertjes veel mooier dan die meisjesbabymode nu in de winkel. Iedereen vormt zich een beeld en de meeste vrouwen hun voorgevoel schijnt toch te kloppen, het is idd even omschakelen voor jou. Geeft het een weekje en je zit helemaal op een blauwe wolk, zeker weten!
Als alles uit mag komen zoals door de echoscopisten wordt voorspelt (en daar zijn ze tot nu toe heel zeker van), dan ben ik heel blij met mn meisje straks! Het is al de hele tijd mijn voorgevoel en stiekum heb ik ook echt mijn hoop er op gevestigd.. ik ben zelf altijd met paarden bezig en droom stiekum wel van een opvolgstertje daarin Sterker nog.. ze heeft nu al haar eigen pony (shetlandertje).. nu nog hopen dat ze er straks ook blij mee zal zijn haha
Ik heb eigenlijk mijn hele leven gedacht dat ik eerst een meisje en dan een jongetje zou krijgen. (hetzelfde als bij mij en mijn broertje dus, zou dat toeval zijn eigenlijk?). Maar ik kreeg te horen dat de tweede ook een meisje gaat worden en ik vind het zo bijzonder! Dus ook even een omschakeling maar ik voel me echt gezegend met twee meiden!
Ik wist ook zeker dat het een meid was, tot de ochtend van de echo zelf.. Ineens had ik in mijn hoofd dat het best wel eens een jongen kon zijn.. En ja hoor, op en top een ventje hier in mijn buik. Super, helemaal geweldig.. Heb ik straks 2 van die heerlijke ventjes (Vriend en zoon!)
Jongens zijn super! Echt heerlijke knuffels en hebben ontzettende behoefte om af en toe bij mams op schoot te kruipen en heerlijk te knuffelen. Bij de eerste dacht ik dat het een meisje was en het bleek een jongen. Ik was er heel erg blij mee. De tweede ook een jongen, weer erg blij. De derde bleek een meisje. Het was al een cadeautje dat er een derde kwam, maar als ik eerlijk ben was het wel een supercadeau dat het nu een meisje was.
Zelf ben ik er heel erg van overtuigd, en mijn man ook trouwens, dat we een dochtertje gaan krijgen. En morgen weten we het hopelijk ook, duimen dat ons patatje met de beentjes open wil gaan liggen Maar als mensen me nu vragen wat ik het liefste wil en ik zeg dat ik graag een dochtertje wil, dan lijkt het zo alsof ik niet tevreden ga zijn met een jongetje, terwijl dat niet waar is. Ik kan beter zeggen dat het niet uitmaakt, want anders word je soms nog op je woorden gepakt... Hèhè, wat een gedoe