Blij met t geslacht ?

Nee heb ik niet gehad, maar ik kan het me wel goed voorstellen hoor

 

Hier ook ..

Ik dacht altijd alleen meisjes te krijgen.. Toen ik zwanger werd zei ook iedereen 'dat word een meisje' behalve me vriend die zei dat het een jongen werd. Maar omdat ik er zo van overtuigd was dat het een meisje was, praatte ik alleen maar over roze, strikjes, jurkjes.. Naam hadden we al..

Toen kregen we de 20 weken echo.. Me moeder was ook mee en die vroeg in de wachtkamer al, wat als het toch een jongen is? Toen zei ik voor de grap, dan ga ik huilen..

Ik ging op de stoel liggen, die man zette dat ding op me buik en al voor ik er een baby van kon maken riep me moeder 'tis een jongen!' Die man bevestigde wat me moeder zei.. Me vriend helemaal blij natuurlijk, en ik ook! Ik was in 1 klap van de roze wolk naar de blauwe wolk!! Toen we uit het ziekenhuis kwamen belde ik me zus.. ze zei tis een meisje he? Dus ik zeg: ' nee het is een jongen' nou ze geloofde me niet, en zegt ja hoor, geef me mama maar even... Ze dacht at ik haar voor de gek hield maar het is toch echt een jongentje!

We hebben direct de zelfde dag jongenskleertjes gekocht! En nu hartstikke blij met ons ventje!

 

ik vind het altijd zo bijzonder hoeveel meiden een duidelijk gevoel voor een geslacht hebben/hadden! Hoe voelen jullie dat dan?
echt, ik heb geen idee wat er in mijn buik zit! Aan de ene kant misschien maar fijn, want zo kan ik me ook nergens op instellen.
maar soms ook jammer - heb ik dan geen intuitie
Als het goed is weten wij volgende week het geslacht, ben heel blij dat ik dan eindelijk zekerheid heb en me ergens op in kan stellen!

 

Ik kan me dit ook heel erg goed voorstellen.
Ik wist gewoon zeker dat het een jongetje zou zijn... En had al tegen iedereen gezegd, als het nou een meisje blijkt te zijn. Dan vind ik dit net zo leuk, maar dan schrik ik wel en zal ik toch echt moeten omschakelen!
We hebben een pretecho gedaan voor het geslacht. Die vrouw zag meteen dat het een jongetje was. Ze zei heel vrolijk: Aaahhh kijk het is een jongetje!!! En ik lag daar, het deed me eigenlijk niks. Had echt zoiets van tja weet ik.
Als ze nou had gezegd dat het een meisje zou zijn, was mijn reactie compleet anders geweest

Maar welkom zou het natuurlijk net zo zijn!

 

Ik herken dit gevoel ook. Ik was er heilig van overtuigd dat we een meisje zouden krijgen. Ik had er ook een paar keer over gedroomd. In mijn omgeving dacht ook iedereen dat het een meisje zou worden. Nu ik sinds de 20 weken echo weet dat het een jochie is ben ik toch heel blij. Ik moest ook even omschakelen, maar nu ben ik er zo aan gewend dat ik niet anders meer wil. Kost ook gewoon even tijd om te wennen, want vaak ga je toch op je gevoel af.

 

Wij hadden nu echt een jongentje verwacht en hadden ook om moeten schakelen als het een meisje zou zijn. Bij onze dochter wisten we het niet maar manlief dacht een jochie, toch was dat echt maar een fractie van een seconde, toen waren we al omgeschakeld. Nu was dat wel anders geweest, we waren er zo van overtuigd dat we echt zouden moeten schakelen.

 

Hier dacht ik van het begin af aan dat het een meisje zou worden. Mijn vriend en ik wisten het zeker en hadden zelfs al een roze pakje gekocht. Ik moest er toen niet aan denken dat het een jongen zou worden. Dacht toen dat ik het heeeeel erg zou vinden als het een jongen zou worden aangezien ik mezelf echt een meisjes mama vindt.

Bij de geslachtsbepaling bleek het toch een jongen te zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel een week van slag ben geweest en het ook aan niemand durfde te vertellen. Nu ik eenmaal aan het idee gewend ben zou ik niet anders meer willen. Ik zei voor de grap tegen mijn vriend: stel nu dat het toch een meisje blijkt te zijn zou ik dat helemaal niet meer zo leuk vinden als eerst.

Het ligt er denk ik gewoon aan waar je je op ingesteld heb, als je dan moet omschakelen is wel even wennen maar als je eenmaal gewend bent wil je niet anders meer.

 

ja en daarom zou het ook niks voor mij zijn om het geslacht niet van te voren te weten.

 

Ik dacht dat het een meid was en dat was het ook, dus ik hoefde niet om te schakelen.
Nu denk ik dat het een jongen is, maar ik heb niet echt een voorkeur. Het zou me wel verrassen als het een meisje blijkt te zijn, zou ik ook heel leuk vinden omdat ik het idee heb dat 2 broers of 2 zussen later (als ze volwassen zijn) misschien meer aan elkaar hebben dan een broer en een zus.

Ik merk wel dat ik dit keer minder zeker van mijn zaak ben dan de vorige keer, ik stel me ook nog niet echt in op een jongen of een meisje

 

ik was van het begin ervan overtuigt dat het een tweeling zou zijn een jongen en een meisje, bij de eerste echo met 7 wk was het inderdaad een tweeling geweest maar eentje was er van overleden.
waarschijnlijk kan mijn lichaam een tweeling want dit is de tweede keer al dat het gebeurt.
heb zeker 3 wk nodig gehad om blij te zijn dat deze baby wel is blijven zitten en dat alles wel goed was met deze baby.
toen ik blij kon zijn met deze baby met ongeveer 13 wk en het grootste gevaar voor een miskraam ook geweken was wist ik 100 % zeker dat het een meisje was.
was ook mn grootste droom daar ik al 3 jongens heb.
vorige week mn 20 echo gehad en wat zei hij: je heb het goed aangevoeld je krijgt duidelijk een meisje.
ik ben dus helemaal in de wolken eindelijk een meid, maar goed ook al was het weer een jongen ook daar was ik blij mee geweest.
verschil is natuurlijk wel dat ik meisjes niet ken qua baby zijn dus dat zal straks wel heel anders zijn.

 

Toen ik zwanger was van mijn eerste had ik sterk het gevoel dat het een meisje zou zijn, wat bij de geboorte ook bleek te kloppen.
Nu ben ik zwanger van de 2e, en had vanaf begin af aan het sterke gevoel dat het een jongen zou zijn, en ook dat bleek bij de 20 weken echo.
Een meid was uiteraard ook welkom geweest, maar mijn gevoel schijnt toch te kloppen. (bij 3 vriendinnen en 2 schoonzussen klopte mijn gevoel ook, heel apart)

 

Ik had zelf verwacht dat we een zoontje zouden krijgen maar was erg blij verrast toen ik hoorde dat het een meid was! Me loves roze en tutten . Al was een zoon net zo welkom. Cliche maar waar, als nu alles maar goed mag gaan...

 

Bij onze eerste wist ik zeker dat het een knul was. We wisten het zelf totaan de bevalling niet. Maar achteraf, alles onbewust toch wel voor een jongen gekocht, geen blauw maar neutraal maar erg stoer. Ik had ook altijd in mijn hoofd dat ik een zoon zou krijgen, en 2 meiden. Geen idee waarom, 2 meiden omdat ik zelf nooit een zus heb gehad en een zoon omdat ik zelf altijd een broer wilde hebben. Dit was eigenlijk al zolang ik mij kan herinneren vanaf dat ik hele klein was (ik wilde altijd al mama worden).

Toen onze eerste geboren werd, was het een knul, zie je nog zei ik. Ik wist het gewoon zeker. Onze tweede bleek bij de 20 weken echo een meid en weer had ik van te voren dat gevoel heel duidelijk. Bij onze derde wist ik ook zeker dat het een meisje was en ja hoor....weer 3 streepjes!

Ik kan me voorstellen dat als je zo'n sterk gevoel hebt gehad als dat wat ik had en het blijkt heel anders te zijn, het wel even omschakelen is!

 

Ik heb eigenlijk altijd gedacht dat ik meiden zou krijgen. Wij waren namelijk ook met twee meiden thuis, we deden aan ballet, hielden van roze, ik speelde dwarsfluit, etc. etc.
Dat is allemaal later wel veranderd (hoewel ik nog steeds aan ballet doe), maar toch: ik dacht dat ik meiden zou krijgen. Wat ook meespeelt is dat mijn moeder niet meer leeft, en ik heel graag weer een moeder-dochterband zou willen.

Toen ik zwanger was van de eerste wilde mijn vriend heeeel graag een zoon. Hij zei: "De eerste moet een zoon zijn". Daar was ik het natuurlijk niet mee eens. Ook al mijn vriendinnen, en mijn zusje dachten dat we een meisje zouden krijgen.
Maar zoals wel vaker wordt gezegd: de man bepaalt. Bij de echo voor de geslachtsbepaling was het 100% duidelijk: het was een jongen.
Ik was eigenlijk wel een beetje in shock. Ik moest heel erg aan het idee wennen. Misschien was ik zelfs teleurgesteld, al durfde ik het tegen niemand te zeggen. Mijn vriend was daarentegen natuurlijk in jubelstemming. En nog steeds, eigenlijk.
Het heeft wel een tijdje geduurd voordat ik het verwerkt had. Natuurlijk was ik superblij dat hij gezond was, maar ik wilde heel graag een meisje. En het voelde inderdaad ook alsof het niet klopte. Ik met een zoon.

Maar als ik hem nu zie: ik ben zo verschrikkelijk gek op hem. Het is zo'n heerlijk kind, geweldig! Ik vind hem elke dag leuker, mooier, knapper, en liever. Ik vreet hem nog een keer op, zo geweldig vind ik hem. Moraal: het komt uiteindelijk allemaal goed.

Dat moet ik zelf dus ook in mijn oren knopen, want ik ben nu zwanger van de tweede en eigenlijk hoop ik weer op een meisje. Ik zou het sowieso erg leuk vinden, maar wat nu ook meespeelt is dat mijn beste vriendinnen (3 stuks) allemaal zwanger zijn van meisjes (van 1 weet ik het niet helemaal zeker, maar ik heb een sterk voorgevoel). Mijn vriend is er nu van overtuigd dat het een meisje is, dus dat is wel anders dan de eerste keer.
Eerlijk gezegd ben ik gewoon een beetje bang voor de geslachtsbepalings-echo. Bang dat het weer niet zo is. Al zal ik mij er deze keer veel sneller bij neer kunnen leggen als het een jongen zou zijn. Dat is ook veel leuker voor mijn zoontje denk ik. En praktischer natuurlijk, want dan kunnen we veel hergebruiken.

Naja, wat een verhaal zeg.

Wat ik maar wil zeggen: Ts, ik herken je gevoel. Je bent echt niet de enige. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed.