Hallo allemaal, Ik ben nu in mijn 6de week en ben honds en honds misselijk steeds. Vandaag heb ik me daar zelfs voor ziek moeten melden op mijn werk. Door die misselijkheid eet ik ook geen avondeten en moet ik regelmatig etentjes afzeggen. Omdat ik steeds moet afhaken en me nu dus ziek heb moeten melden begin ik scheve gezichten te krijgen bij familie en collega's. Ik kan me niet verschuilen achter de griep want die heb ik al gehad Ben ook niet van plan om mensen nu al in te lichten en zo mijn misselijkheid en afwezigheid te verklaren. Vooral mijn schoonmoeder hijgt in onze nek... Wat voor smoezen gebruiken jullie? Groetjes, Birgitte
Ik ben niet misselijk geweest maar door aanwezigheid buik kon ik het echt niet meer verbergen met 10 weken dus toen heb ik het maar gemeld omdat iedereen vragen stelde. Vriendin van mij moest met 6 weken het melden omdat ze ook misselijk was de smoesjes raken ook een keer op he. En niet iedereen trapt erin Als je het echt niet wil zeggen word het lastig maar als ik jou was zou ik het gewoon melden dat is voor jezelf ook een hele opluchting. Succes ermee Liefs brenda
Met 8weken hebben wij het onze (schoon)ouders verteld, de smoesjes raakten nogal snel op en het argwaan groeide. Ik was ook erg misselijk waardoor ik ook vaak wat moest afzeggen
Ik respecteer natuurlijk ieder zijn keuze maar waarom wil iedereen dat nou altijd zo lang verborgen houden? Hier gelijk verteld toen ik het wist aan mijn ouders en na de eerste echo (7 weken) aan alle anderen. Geen lastig gedoe met smoesjes dus heir!
liep 1,5 week elke ochtend wel 10 keer te kotsen op mn werk en smiddags liep ik er weer beter bij Ze maakten wel grapjes erover maar ik zei dat ik in de ochtend gewoon alles eruit gooide en in de middag leeg was en weer wt opknapte...gewoon een buikgriep. maar nu had ik het voordeel dat ik het maar 1,5 had.
Mijn moeder/schoonouders hebben we het meteen verteld. Why not... Wij waren zo trots en gelukkig dat we ons geheim zo graag wilden delen! Op een van mijn werkplekken eet ik tussen de middag met het gezin mee, daar heb ik het met 8 weken moeten vertellen omdat brood eten niet meer goed ging. Bij de rest kon ik dat beter verbergen. Vanaf 12 weken ben ik zwangerschapsgerelateerd ziek thuis. De reacties waren super, ben blij dat ik het kon delen!
Ik zou het gewoon vertellen, vooral ook op je werk (ivm zwangerschapsgerelateerde ziekte). Zo voorkom je scheve gezichten. Voor hetzelfde geld ben je er voorlopig nog niet vanaf.
Ik hang niet zozeer aan die 12 weken hoor.. maar we zijn heel lang bezig geweest met zwanger worden. Uiteindeljk met iui gelukt. Ik ben 40 dus ik wil eerst alle onderzoeken afwachten en zeker weten dat het gezond is. Het is mijn angst dat ik het aan mensen vertel en ze blij maak met een dode mus. Morgen hebben we de eerste echo dus misschien geeft dat moed. Als die goed is (hartslag, niet buitenbaarmoederlijk) moeten we het misschien maar vertellen.
Ik snap wat je bedoeld, daarom heb ik zelf ook heel erg getwijfeld of ik het zou vertellen. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan, omdat ik geen zin had om het hele verhaal uit te gaan leggen wanneer het mis zou gaan
Wij hebben het rond 10 weken aan ouders,schoonouders, zus & broer verteld.. Daarvoor was ik niet vaak misselijk, maar als ik het was had ik er vooral 's ochtends op mijn werk last van, ik heb toen mijn leidinggevende in vertrouwen genomen en verteld dat ik zwanger was... Verder als je je te misselijk voelt gewoon thuis blijven en niet te veel afspraken maken..
We hebben het met zes weken aan onze moeders verteld, ik zou het voor hen echt niet zo lang verborgen willen houden! Ook wat goede vriendinnen heb ik het snel verteld. Als het mis zou gaan zou ik dat toch ook wel met ze willen kunnen bespreken. Ik heb geen last van misselijkheid maar zat op mijn werk wel met dikker worden. Ik draag normaal best strakke kleding, en sowieso past een deel al niet meer, en bij heel veel dingen zie je duidelijk dat ik dikker ben. Ik vrees trouwens dat dat vooral vet is, ik vreet echt belachelijk veel sinds ik zwanger ben. Ik voelde de blikken soms echt naar mijn buik gaan, maar waarschijnlijk dachten ze dan toch alleen maar "wat wordt zij dik zeg!". Ik ben blij als iedereen het straks weet, heb ik toch een goed excuus voor dat buikje
ik heb het gewoon verteld bij 5 weken ik hou er niet van dingen achter te houden, eerlijkheid staat voorop en een miskraan gebeurd ook tijdens de bevalling nog, dus dan kan je wel 40 weken niks zeggen onzin dus allemaal
Ben nu 5 weken zwanger, en we hebben het onze ouders al wel verteld. Ook meer van als het fout gaat, vind ik het wel fijn dat hun dat ook weten, kun je toch je verhaal kwijt. Ik vind het wel moeilijk verborgen te houden, want ik heb al een echt buikje, maar dit kmt waarschijnlijk van de darmen, want kan ook heel moeilijk naar de wc (grote boodschap).. Pff hoe moet ik dit nu zo lang volhouden?? En we hebben van het weekend weer een feest, en ik ben bang dat er direct vragen gesteld worden als ik niet drink... pff lastig
Bij mijn eerste zwangerschap en ook deze zwangerschap was ik tot 17/18 weken misselijk en moest veel overgeven. De kilo's vlogen er af. Ik moest het wel vroeg vertellen omdat ik mijn diensten moest overdragen aan een collega. Zowel met deze zwangerschap als met de vorige moesten we het vertellen omdat iedereen het al zag aan mijn buik.
Ik vind die uitspraak ook een beetje TE.... Maar goed, wij hebben het verborgen gehouden de 1e 10 weken en na een goede echo pas verteld. De reden dat we het niet gelijk verteld hebben is dat we 3 miskramen hebben moeten verwerken en bij de 1e 2 hebben we het gelijk verteld maar het is niet prettig als je dan diegene die het weten op moet bellen om te vertellen dat het mis is gegaan of dat ze er iedere keer naar vragen. Maar dat is ieder voor zich natuurlijk. Het kan altijd fout gaan maar die 1e 12 weken zijn ooh zo spannend. Hoe we het verborgen hebben gehouden? Ik kreeg al vrij snel een opgeblazen buik en deed wat wijdere truitjes/tuniekjes aan. Bij ons is het via IVF gelukt en hebben niet verteld wanneer we de 2e IVF gingen starten dus kregen er ook geen vragen over.
wij hebben onze ouders meteen na de positieve test opgebeld.... ze wisten dat we bezig waren voor een 2e, en mn Smoeder zei een keer.. als het zover is moet je mij meteen bellen.. ! nou (na mijn moeder als eerste natuurlijk) dat ook meteen gedaan haha.. wij waren gewoon zo blij dat we het niet voor ons konden houden tegen de familie... en als het mis zou gaan, dan heb je toch extra steun van hun... tegen kennissen en vrienden hebben we het wel 11 weken stil gehouden... ja.. tips? ik denk dat je gewoon een lekker los tuniekje aan kunt doen.. wat bij de borsten strak zit en bij de buik mooi losjes... of een mooi passend colbertje, dat verhult het meestal ook wel ! enja smoesjes zijn er genoeg... je voelt je gewoon niet lekker,.. je moeder heeft je aangestoken met een virusje?... en als je niet wilt drinken.. nou dan ben je gewoon de bob.. of je hebt gisteren al een paar glaasjes gedronken en daarom drink je nu niet omdat het niet goed gaat vallen !! smoesjes zijn snel bedacht.. (doe het wel van te voren haha anders kom je misschien in de knoei ermee)
Ik heb alleen smoesjes nodig gehad voor niet drinken, want normaal lust ik graag een wijntje Ik heb gewoon gezegd dat ik homeopatische medicijnen gebruikte en de werking een paar weken niet wilde be:invloeden door alcohol of cafeïne. Niemand die dat vreemd vond. De misselijkheid hoefde ik niet te verbergen want ik ga bijna nooit ergens anders eten en ik werk maar anderhalf uur per dag, dus dat was best te doen. Ik ben van mezelf stevig dus mijn buik was niet opvallend tot ca. 16 weken.
Wij hebben het iedereen gelijk verteld. Ook ik was gelijk vanaf 6 wkn misselijk. Ik kon zelfs m'n verjaardag niet vieren door de misselijkheid. Bij mij viel ook een enorme last van m'n schouders toen iedereen (ook collega's) het wist, zo kon iedereen er rekening mee houden en kreeg ik geen scheve gezichten.
Mijn ouders en naaste familieleden wisten het daags na de test al. Op mijn werk moest ik het wel vertellen rond de 10 weken, want ik was zó ellendig en moe, dat ik op dat moment maar gedeeltelijk kon werken. Ik vond het ook niet zo erg, want het was ook wle fijn om het te delen. Als het mis zou zijn gegaan had ik het immer sook moeten vertellen, maar dan in de zin van "o ja..ik wás zwanger". Leek me zo iets raars.....