Even mn verhaal kwijt, want eigenlijk weet ik even niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Hoop dat iemand de gouden tip heeft.. of gewoon een hart onder de riem. Op zondag 10 juli heb ik na een zwangerschap van 6 weken een miskraam gehad. We waren niet echt bezig met een kindje, maar toen ik onverwacht toch zwanger bleek te zijn waren mijn vriend en ik ontzettend blij.. al druk plannen aan het maken. Maar toen ging het dus mis.. Een paar dagen later heb ik het aan een van mn beste vriendinnen verteld.. Die vond het natuurlijk heel erg, hebben even flink gehuild. Afgelopen donderdag was ze bij me.. zaten gezellig te praten op de bank.. en toen ineens boem; ''ik ben zwanger'' ..en hoe blij ik ook voor haar wilde zijn, ik vond het vreselijk moeilijk. Ze blijft 2 dagen eerder uitgerekend te zijn dan dat ik was.. Wat zou het prachtig zijn geweest als we deze zwangerschap met elkaar hadden kunnen delen..! Kan op het moment echt alleen maar huilen.. Ik vind het zó moeilijk. Ik weet dat ik constant geconfronteerd ga worden met mijn miskraam.. bij alle kwaaltjes die ze heeft denk ik 'had ik ze maar'.. als ik straks haar buikje ga zien, dr kinderkamer, alle nieuwe kleertjes..ik word constant geconfronteerd met het feit dat ik dat niet mee mag maken. Hoe moet ik hier mee omgaan? Weet niet hoe ik me naar haar toe moet gedragen.. ook omdat ze eigenlijk maar weinig interesse in mij heeft opt moment. Ze is veel met haar zwangerschap bezig en vergeet volgens mij een beetje hoe moeilijk het voor mij is.. Wat moet ik doen?
Benoemen dat het moeilijk voor je is. Helemaal logisch dat zij op een roze wolk zit, maar het is ook wel handig als ze een beetje rekening met jou houdt. Er over praten dus, samen!
Tsja, moeilijk, inderdaad, praat erover. Dan snapt zij dat het voor jou lastig kan zijn, en misschien kun jij ook proberen blij te zijn voor haar. Dat jullie elkaar proberen te begrijpen zeg maar. Ik weet natuurlijk niet hoe je situatie verder is, of je al kinderen hebt en of je het nu weer opnieuw gaat proberen? Sterkte in elk geval!
Tis ook lastig.. Mijn zusje is net bevallen.. Mijn beste vriendin staat op knappen en een andere heeft ook net bekend gemaakt dat ze zwanger is. En zo ga je overal zwangere buiken zien en dingen die met baby's en zwanger zijn te maken hebben.. Geef jezelf ff de tijd om verdrietig en boos te zijn, daar heb je alle recht toe. En als je je dr ff klote bij voelt zeg dit dan ook eerlijk, er is niemand die je hier op af zal rekenen. Je zal zien dat je straks vanzelf weer wat blijer kan zijn voor anderen en je alles wat beter kunt hebben. Onderschat niet wat je doormaakt en gun en geef jezelf de tijd om het te verwerken. Sterkte meis!
Ik zou het ook benoemen. Als het een goede vriendin is, dan moet dat wel kunnen? Als je het nu binnen houdt, dan wordt elke confrontatie met baby-spul moeilijker. En ontwijken zal niet gaan. Ik had vorige week een vriendin op bezoek. Ze was 2 weken korter uitgerekend dan mij. Ze zijn al een poos bezig en nu voor de 2e keer mis. Terwijl ik nu zwanger ben van nr2 zonder problemen. We hebben er gewoon rustig over gepraat, ze was blij voor mij, maar zelf wel verdrietig (al had ze het al redelijk een plaatsje gegeven). Zoals zij het zei: door erover te praten, ook met zwangeren, kon ze de emoties beleven en een plekje geven..
Ik herken je verhaal. Collega van mij scheelde ook twee dagen met mij. Zie haar iedere dag. Had het daar de eerste paar weken erg moeilijk mee. Heb ook naar haar benoemd dat ik het er moeilijk mee heb maar dat ik het haar wel heel erg gun en dat ik misschien af en toe wat stiller ben of me even afzonder als het er over gaat maar dat ze vooral moet genieten want het is voor haar natuurlijk heel bijzonder. Zij vond het fijn dat ik dat zei omdat ze het moeilijk vond om blij te zijn. Nu geniet ze en ik ook voor haar. Het gevoel dat ik net zover had kunnen zijn speelt nog wel maar door de tijd slijt het en kun je hier makkelijker mee omgaan. Weet niet of je er wat mee kunt. Succes!
Ik heb in mei 2010 een miskraam gehad van mijn tweede kindje en een dag na mijn miskraam is mijn beste vriendin bevallen van haar tweede kindje. Wat was dat onzettend moeilijk!! Normaal gesproken zou ik gelijk diezelfde dag nog naar het ziekenhuis gaan om haar kindje te bewonderen, maar heb toen ook gelijk aangegeven dat ik niet naar het ziekenhuis zou komen, dat deed mij te veel pijn. Ze begreep dat direct. Uiteindelijk ben ik 4 dagen later op kraambezoek geweest toen ze weer thuis was. Ook toen ben ik blijven benoemen dat ik het er ontzettend moeilijk mee had en gelukkig begreep ze me. Ik denk dat het het beste is om er over te praten en je gevoelens en verdriet te delen met haar... Althans bij mij werkte het.
Benoemen dat het moeilijk is, zoals de anderen ook al zeiden. Mijn beste vriendin, die tegelijkertijd zwanger was met mijn eerste, was ook zwange tijdens mijn eerste MK en kreeg toen ook een MK. Daarna waren we weer tegelijkertijd zwanger (hoe verzin je het ) en had ik een MA, bij haar is het goed gegaan. Mijn schoonzusje en mijn nichtje waren zwanger van de 2e tegelijkertijd met mijn MA. Ik heb gewoon eerlijk tegen iedereen gezed dat ik het er erg moeilijk mee had, en was wel blij voor ze, maar bv toen mijn schoonzusje het aan de familie vertelde ben ik er niet bij geweest. Ik was zo jaloers en boos en verdrietig, en zolang je maar aan elkaar vertelt dat je het af en toe niet meer trekt, kun je ook oprecht blij zijn voor de ander, heb ik gemerkt.
He Juul, Ik weet precies hoe je je voelt.. Ik kreeg op de DAG van mijn 2e miskraam zowel van mijn schoonzusje als van mijn vriendin te horen dat ze zwanger waren. Alsof je dat op dat moment wil horen... (maar dat snapten ze blijkbaar niet zo goed) Ik had serieus 3 uur daarvoor het vruchtzakje uit de toiletpot gevist en dat was al de 2e miskraam op rij. Leuke dag dus... Ik ben nu bijna 2 maanden verder en ik beperk mijn interesse voor hun zwangerschappen tot wat sociaal gewenst gedrag is en verder wil ik er niks van horen. Mijn vriendin passeerde gister de 12 weken en ging "public" op facebook. Dan heb ik serieus de hele dag een klotedag. Best triest, maar ik kan het niet helpen! Jij veel sterkte toegewenst en wees maar blij met dit forum. Dan kun je lekker egoistisch aanzeiken tegen de hele wereld Liefs BB
Heel moeilijk is het. Ga in gesprek met elkaar hierover, is het enige dat ik je kan adviseren. Mijn zus en ik scheelden 2 weken in de zwangerschap. Bij haar was het een complete verrassing en bij mij erg gewenst. Bij mij ging het fout en bij haar ging het goed. Ik vond het vreselijk moeilijk om haar zo te zien. Ik was toch soort van jaloers. We hebben het hierover gehad en nadat ik weer zwanger ben geworden is het allemaal weer makkelijker geworden.
Hoe moeilijk het ook is, probeer de twee situaties een beetje los te koppelen. Natuurlijk ben je in het begin verdrietig en een vroege miskraam is echt heel pijnlijk, maar probeer ook de kant van je vriendin te bekijken en als het lukt ook met haar mee te leven. Ik had vriendinnen die haast niet durfden te vertellen over hun zwangerschap toen het bij mij al drie keer mis was gegaan, terwijl ik het soms wel moeilijk vond maar ook heel graag wilde weten hoe het met hen ging.
Ik sluit me aan bij wat Maedra zegt, Probeer het los te zien voor zover dat kan. Ik heb zelf ook een miskraam gehad bij 10,5 week dus ik snap de gevoelens wel, maar wij hebben er vanuit de positieve kant naar gekeken, dat we echt zo blij waren met die zwangerschap ookal was het kort en we hebben mooie gesprekken erdoor gehad en we weten nu echt nog meer zeker dat we kinderen willen.. Doordat we het zo positief bekijken ben ik ook helemaal niet jaloers op anderen. Ik zie dat los van mijn situatie. Ik denk dan meer aan dat ik ook heel graag kinderen zou willen en dat ik me erop verheug ipv he bah zij wel en ik niet. Want je moet ook begrijpen dat het voor de ander dan ook moeilijker genieten is als jij het erg laat merken dat je het moeilijk vind. Voor jouw vriendin is het een zwangerschap en je weet nog vast wel hoe leuk en mooi dat is, en het zou zonde zijn als zij daar dan minder van kan genieten. Aan de andere kant lijkt het me wel goed om het met haar te bespreken, daar ben je immers vriendinnen voor! maar probeer echt de positieve dingen ook ervan te bekijken.. Het leven gaat door, voor anderen ook, en verdriet mag je altijd hebben maar probeer positief te blijven en te kijken vanuit andermans situatie.. En voor je het weet zal jij ook weer op een roze wolk zitten en voelt alles weer anders
Oh lastig he? Ik heb op dit moment zoveel zwangere vriendinnen em zelfs mijn duo-collega is zwanger. Mijn nichtje en ik zouden precies even ver zijn en zij is inderdaad nog zwanger. Heel confronterend allemaal. Vind het ook heel moeilijk.
Ik vind het ook heel moeilijk. Een paar dagen voordat ik te horen kreeg dat ik een MK had vertelde beide buurvrouwen me dat ze ook zwanger waren en net zo ver als ik. Nu is het bij mij dus misgegaan en moet ik wel de komende maanden naar hun buiken kijken die doorgroeien en straks zal ik toch wel denken dat mijn kindje ook al die leeftijd had gehad als die kindjes jarig zijn. Ik probeer al jaren zwanger te worden dus ik heb deze situatie al best vaak meegemaakt ondertussen (vriendinnen zwanger en ik niet) maar als je gelijk liep en bij jou gaat het mis is het toch nog een stukje moeilijker vind ik. Ik heb een aantal kinderverjaardagen afgezegd. Sommige begrijpen dat, maar je hebt ook meiden die dan beledigd zijn. Ik leg dan maar gewoon uit dat ik bang ben dat ik instort op die verjaardag en dat het dan opeens allemaal om mij gaat draaien en dat ik dat nou juist niet wil. Dan verpest ik die hele verjaardag. Als ik het zo uitleg is er opeens wel veel meer begrip omdat ik het dan dus voor hun doe in plaats van mezelf. Het is gewoon niet eerlijk meis...sterkte!