Ik heb een aantal situaties meegemaakt en ik bleef echt waanzinnig kalm, handelde heel gestructureerd etc, stond echt van mezelf te kijken. Maar zodra de situatie onder controle is en de rust wederkeert, stort ik volledig in. Heel gek hoor, dan komt ineens een besef, de paniek, het 'wat als X of Y was gebeurd' en zit ik echt te trillen, zweten, hijgen en te huilen. Bv toen mijn vader een hersenbloeding had, ik bleef zooo kalm, maar nam het ontzettend serieus en kon heel helder telefonisch uitleggen wat er scheelde en wat mijn vermoeden was. In het ziekenhuis ook telkens heel kalm, ik zoog alle informatie op als een spons, vergat echt níks, terwijl mijn moeder bv niks meekreeg door de shock. Maar toen we eenmaal wisten dat de meeste syptomen alweer afnamen, hij vermoedelijk een TIA had gehad en de prognose echt positief was... Toen zakte ik echt letterlijk door m'n benen en was ik in 1 klap gewoon totaal óp, fysiek, mentaal, emotioneel... Terwijl mijn moeder op dat punt juist weer opkrabbelde en de controle terugkreeg. Uiteindelijk bleek het toch een kleine bloeding te zijn geweest bij hem, duurde revalidatie wat langer, máár is hij wel volledig hersteld
Ik ben denk ik teleurgesteld in mezelf dat ik niet beter gereageerd heb ofzo. Maar goed, dat mag ik mezelf eigenlijk niet kwalijk nemen. En voel me ook wat schuldig dat ik rustig tijdschriften zat te lezen. Maar de meisjes zijn vier jaar en waren in het gedeelte voor de kleintjes aan het spelen dus ik dacht dat ze daar veilig waren.
Ik blijf gelukkig heel rustig mijn zoontje van toen 2 brak zijn arm was een hele ernstige breuk hij viel bijna flauw van de pijn Ik ben dan wel heel boos als mensen (dokter ed) niet meteen willen helpen of onlogische dingen doen maar verder heel rustig Als de kinderen dan savonds slapen...tranen tranen en nog eens tranen
Ik was altijd bang dat ik niet rustig zou kunnen blijven. Ik heb ooit als kind eerste hulp moeten verlenen bij mijn vader (bleef toen heel rustig) en dat als traumatisch ervaren dus was bang dat ik dat niet meer zou kunnen. Ik heb me toen express opgegeven voor Bhv en kinder EHBO. Ik heb het nu al een paar keer moeten gebruiken bij mijn eigen kids maar ook bij anderen en mijn rust is gebleven. Mijn eerste gevoel is HELP!!!!! dan haal ik diep adem en gaat de knop om. De klap komt er wel altijd na. Zo heeft mijn dochtertje haar onderarm eens gebroken, beiden botjes door dus die stond echt krom. Ik ben heel rustig gebleven. Maar had tot maanden erna nog hartkloppingen als ze begon te huilen.
dit ging er wel door me heen ja . Iedereen bedankt voor de tips, delen van ervaringen en het geruststellen (dat ik wel goed reageerde)! Nu maar lief zijn voor mezelf en een EHBO cursus zoeken.
Ik blijf rustig. Mede door ervaring hoor. Ik heb helaas al heel wat mee gemaakt dat Is precies weet hoe ik moet handelen in zulke situaties. Ook als getuige van een ernstig ongeval bleef ik heel rustig.
Als het om mijn eigen kind en man gaat niet, probeer het wel maar komt denk ik toch te dicht bij voor de rest altijd, veel situaties meegemaakt zowel prive als op het werk ( cirkelzaag door duim heen, iemand niet lekker in het vliegtuig, iemand die neervalt, reanimaties ed)
Ik moest gelijk hier aan denken, toen ik de titel van dit topic las https://www.youtube.com/watch?v=_0qXjRRvpQE
Ik werk als arts op de SEH, dus ben in mijn werk wel wat gewend (en kan dan inmiddels ook meestal heel kalm blijven na wat oefening en ervaring), maar als er met mijn kleine meisje iets gebeurt zou het zomaar kunnen dat ik ook in paniek raak..
Gek eigenlijk dat het zo kan verschillen... En het topic maakt me wel duidelijk dat zo'n dingen vaak voorkomen en een EHBO cursus écht wel de moeite waard is om te volgen.
Vanuit mn werk wordt wel van mij verwacht dat ik rustig blijf en moet zeggen dat ik tot nu toe ook nog nooit in paniek ben geraakt. Heb zowel prive als werkgerelateerd best voor hete vuren gestaan. Wat kan helpen is je erg bewust worden van je ademhaling. Probeer je te focussen op een punt in je lijf, bijvoorbeeld je hart of je buik, en probeer met je gedachten dan vanuit dat punt in je lijf te 'ademen'. Als je dit regelmatig oefent dan hoef je er later niet meer over na te denken en kun je het automatisch doen als je in een panieksituatie terecht komt.
Ik heb met de meisjes nog niet echt rare dingen meegemaakt, dus weet niet hoe ik ga reageren. Wel met mn partner die een hartinfarct heeft gehad. Ik had hem de dag er voor al volgestopt met paracetamol omdat hij last had van zn rug, hij had a-typische symptomen bleek achteraf Maar volgens de artsen is die hoeveelheid pcm alleen maar goed geweest om het bloed te verdunnen. Snachts kreeg hij t benauwd en kon eigenlijk niet liggen, dus heb hem op de sofa geparkeerd en ingestopt. Zo heeft hij nog wat gedommeld.... ook het rechtop zitten was achteraf een goed ding. Rond half zeven smorgens riep hij dat het echt niet goed ging en terwijl ik naar telefoonnummers zocht van de HAP (wonen in Duitsland en kan geen 0800/0900 nummers in NL bellen, hij wilde graag naar ZH in NL) riep hij nog een keer dat hij niet goed werd.... en prompt zakte hij weg. Zn hoofd viel achterover en hij kon alleen maar heel hard snurken en omdat ik geen contact met hem kreeg heb ik hem een aantal tikken in zn gezicht gegeven totdat hij weer "bij" was. Op dat moment was het me volledig duidelijk dat het om een hartinfarct ging. Ik heb heel rustig 112 gebeld (is gelijk aan NL) uitleg gegeven over het hoe en wat en allerlei details etc gegeven. Aansluitend mn ouders uit bed gebeld dat ze moesten komen (anderhalf uur reistijd) en de buren daarna gebeld. Het enige wat er door me heen ging "buurman is bij de brandweer, wanneer het moet kan hij wel reanimeren". Daarna kleren aangetrokken. Al die tijd was ik "doodkalm".... pas toen ik smiddags uit het ZH kwam en mn ouders zag 'zakte ik door t ijs'.
ja, maar bij mijn eigen kinderen wel minder dan wanneer het een buitenstaander is. Ik heb uitgebreide EHBO gehad (wel verlopen) maar ik onthoud heel goed. ik heb al een aantal keer geholpen bij ongelukken. Tijdens mijn bevallingen bleef ik ook ontzettend kalm.
Mijn dochter rende met haar handen in haar jaszakken en toen struikelde ze en knalde plat met haar gezicht op de stoep Arm kind, hele gezicht kapot,lip, wang,neus,kin, voorhoofd...... Ze zag er uit Ik bleef wel kalm en kon haar goed helpen. En toen ik zelf viel en mijn schouder uit de kom was en een stuk van de schouder kop was gebroken stond mijn dochter in de gang toen het gebeurde. Ik riep kei hard AUW AUW!!!! En mijn dochter begon te huilen, toen heb ik keihard op mijn lip gebeten om zelf niet te gaan huilen omdat ze dan helemaal over stuur zou raken. Dat was niet makkelijk want oh wat deed dat verschrikkelijk veel pijn, maar voor haar lukte dat wel. Toen ze met mijn zwager en nichtjes mee naar huis was heb ik de hele boel bij elkaar gevloekt en keihard zitten huilen En een keer was ik een voetbalwedstrijd aan het kijken en viel er een speler voorover op het veld..... Ze zijn gaan reanimeren en als vanzelf ben ik er heen gelopen en heb gezegd dat ik ook kon reanimeren of ik mee moest helpen, de man die hartmassage gaf zei "graag" en ging aan de kant om het mij over te laten nemen. Dit hebben we steeds om en om gedaan terwijl een derde mond op mond beademing gaf. Toen de ambulance er was hebben die het over genomen en na een tijdje stopte ze er mee, ik was helemaal opgelucht want ik dacht dat deze man gered was omdat we er super snel bij waren en ik zei dat ook..... Maar ze bleken te stoppen omdat het geen zin meer had..... Toen stortte ik helemaal in en heb ik twee dagen niet gegeten, ik was helemaal van de kaart..... Later van de familie een bedankje gehad, en hij bleek een gescheurde aorta te hebben, hij is dus niet te redden geweest maar dat zie je aan de buitenkant niet......
Ja als er wat gebeurt met de kinderen dan kijk ik en reageer ik. En bied ik Hulp waar nodig. Maar als het eenmaal gebeurt is dan stort ik helemaal in en moet ik alles eruit huilen. sta er ook versteld van dat ik niet in paniek raak. maar met vreemde mensen zou ik dus helemaal verstijven zo heeft een vrouw bij ons op het werk een hart infarct gehad. Ik wist niets meer ... kon niet bewegen zo raar
Mijn jongste is een paar maanden geleden keihard van de bank gevallen met zijn hoofd precies op een punt van een takelauto. Het was echt tot op ze schedel en bloedde als een rund. Ik raakte helemaal in paniek terwijl ik met andermans kinderen (kinderdagverblijf) wel meer heb meegemaakt en daar wel rustig bleef. Ik schrok van mijn eigen reactie dat ik zo schrok dus ben op zoek gegaan naar een ehbo opleiding. Maar ik ben nu vrijwilliger bij het rode kruis ^^ Dan krijg je een gratis opleiding en doe je evenementen. Echt leuk!
Ik blijf heel rustig in paniek situaties ben ik achter gekomen na een brand op mijn werk. Daarbij waren geen gewonden, maar er moesten wel 30 ouderen van de eerste verdieping naar de begane grond geëvacueerd worden. Later komt de klap, als alles weer rustig is. Maar ook dan pak ik mezelf weer snel bij elkaar en ga over tot de orde van de dag... Mijn man is een stuk paniekeriger dan ik. Hij hoort "bons" midden in de nacht en is al onderweg naar de slaapkamer van het kind dat uit bed gevallen is en ik lig nog te denken: "hoorde ik nou wat?" Of als er 1 valt en een tand door zijn lip heeft of iets dergelijks, rent er als een gek op af, kind schrikt zich rot omdat papa zo raar doet en begint te gillen als een speenvarken... Intussen loop ik op mijn gemak naar de badkamer, haal een koud nat washandje, loop naar het kind, parkeer het kind op schoot en geef hem/haar het washandje. "Hier, houd dit er maar even tegen, dan zal ik zo even kijken" En na 3 minuten op schoot gaan ze alweer spelen. Meestal hoef ik niet eens meer te kijken... Intussen staat papa te trillen op zijn benen, want hij is degene die de meest vreselijke scenario's voorbij ziet komen in zijn hoofd...
ehh ja heel vreemd maar ik blijf altijd kalm. mijn zoontje zag keer een buurtkindje op zn buik van de glijbaan gaan en dat moest hij natuurlijk ook uitproberen. lag van kin tot haargrens open met schaafwonden. zag er niet uit, was aant bloeden maar zag er veel erger uit dan het uiteindelijk was. wonder boven wonder bleef ik heel rustig en heb t schoongemaakt. vriendin naast me die op bezoek was zat half te hyperventileren en rende als een kip zonder kop rond. deed wel pijn maar mijn zoontje schrok eerder van haar reactie dan dat hij moest huilen van de pijn
Ja. Dat heb ik te danken aan veel ervaring met noodgevallen, op een gegeven moment is er een mechanisme ontwikkeld waardoor ik op scherp kom te staan maar niets meer voel, en dus ook geen paniek. Heb natuurlijk geen garantie dat het altijd werkt, tijdje terug ging snáchts mn brandalarm af, ik was niet in paniek, maar nadenken kon ik ook niet meer, soort van verstijfd, niet zo handig Achteraf besefte ik dat ik geen paniek had omdat ik geen brand rook. Het was loos alarm. Waarschijnlijk was ik daardoor in de war hihi. Het gekke is wel, als ik mezelf moet helpen raak in de war, maar als er iets met iemand of iets anders is, ben ik beschikbaar.
Als het om brand gaat raak ik in paniek, gelijk. Maakt niet uit wie erbij is maar dat trek ik helemaal niet. Gaat het om wat anders dan blijf ik kalm en stort ik net als veel anderen pas in wanneer het kan, daarvoor blijf ik doorgaan. Denk dat het een soort oerinstinct is ofzo. Al snap ik dan weer niet waarom ik dat bij brand niet heb, maargoed. Volgens mij heb je goed gehandeld hoor! Wil me niet indenken hoe het eruit zag bij je dochter en dan nog al die mensen, pff.