Ja dat zat ik ook te bedenken. Het kan ook per situatie verschillen hoe je reageert. Bij mijn zoontje had ik laatst dat ik bevroor. Het was niet heel erg wat hem overkwam, hij zat vast aan een hekje. Ik zag het wel maar ik reageerde niet, terwijl ik dat wel wilde. Door dit soort ervaringen kan het ook voorkomen dat iemand onzeker wordt en daardoor vaker gaat bevriezen tijdens zulke situaties. Meestal vindt ik het juist wel fijn om iets te kunnen doen met mijn diploma, en doordat ik zelfverzekerd ben van mijn kennis en handelen, ben ik niet bang en kijk ik vanuit mijn ehbo-view, zeg maar.
Ik geloof dat ik wel redelijk rustig blijf. Mijn man is een poos geleden heel naar gevallen met de baby. Man kon niet meer lopen dus dan is het een kwestie van snel nadenken wat te doen. Baby huilde direct, had geen zichtbare verwondingen, dus die heb ik eerst snel in de box gelegd en direct voor man een ambulance geregeld. In het ziekenhuis zijn zowel man als baby nagekeken en baby was er erg goed vanaf gekomen, die had alleen een blauwe plek omdat papa hem zo strak vasthield tijdens de val (L) Man zelf is er minder ongeschonden uitgekomen. Onze oudste is nogal een brokkenpiloot dus ben inmiddels wel wat gewend
Nee helaas,afgelopen dinsdagnacht onze kat dood gevonden in de gang. Ik ging als een gek lopen gillen en heb mezelf opgesloten in de wc . Gelukkig heeft manlief het allemaal opgelost.
Met de kinderen blijf ik altijd rustig. Schiet nooit in paniek. Maar toen ik onze buurman begin dit jaar dood vond ( jonge vent ), schrok ik van mezelf. Echt niet dat ik ging reanimeren. Hij was nog wel wat warm maar zijn armen waren al zwart. No way dat ik daar op ging staan pompen. Maar goed, de keren die wij hem daarvoor in coma vonden bleef ik best rustig.
Totaal geen problemen met reanimeren, hulp bij grote ongevallen etc maar dat komt door mn werk. Moet ook wel zeggen dat mensen in mijn omgeving vaak ook spontaan besluiten een ongeval te krijgen. Nou moet ik wel zeggen dat het laatste ongeval waar ik heb moeten helpen alweer een jaar geleden is *klop gauw af* (vrachtwagen ramt auto in frankrijk...pff daar wil je geen ongeluk krijgen..brrr..) Maar als mn dochter weer eens de stuntpiloot uithangt schiet mn hartslag aardig omhoog hoor. Maar blijf gelukkig wel rustig.
ik word heel rustig en daarna komt de klap. heb kinder ehbo gehad ook al 2 x dat kindje stikte gehad. Ook mijn broertje die niet kon zwemmenuit het water gehaald. Ik schakel direct en handel. daarnakrijg ik de klapper.
Ja ik blijf rustig. Heb een keer op een 80km/u weg gemerkt dat mijn remmen het niet meer deden. Heb de auto heel rustig aan de kant gezet voor ik begon te panieken. Maar als het om de kinderen gaat reageer ik vast heftiger.
Ligt er aan wat het is. Laatst viel dochter van helemaal boven aan de trap naar beneden. Gelukkig op haar billen, maar schrok me rot, stond er naast! Ik heb heel hard zitten huilen, voelde me zo schuldig. Dochter had op een blauwe plek op haar billen, na niks! Ze kwam me troosten: is niet erg mama, gaat wel over. Ik was ook gewoon heel blij dat ze helemaal niks had! Op mijn werk kom ik geregeld noodsituaties tegen, daar kan ik wel best rustig bij blijven. Ooit eens een reanimatie meegemaakt en toen besefte ik later pas wat er gebeurd was. Ik denk dat het met je eigen kinderen heel normaal is, je wil gewoon niet dat ze iets gebeurt of dat ze pijn hebben.
Eens. Ik herken het ook wel hoor. Al kan ik soms ook juist heel rustig blijven en komt de stres en schrik daarna. Misschien denk je de volgende keer wel weer aan deze situatie en luit het je wel!
Ik blijf eigenlijk wel kalm moet ik zeggen. Ik schrik, probeer kalm te blijven want weet dat ik dan veel beter kan nadenken. Voorbeelden , kind stikt in iets, loopt baar kind toe, beoordeeld, legt de kleine op de knie, schiet eruit en alles komt goed. Man bijv schiet in paniek, wordt gek , kan niet nadenken en roept mijn ik paniek. Ondertussen ben je kostbare tijd kwijt Voorbeeld 2, kind valt gat in zijn hoofd, bloeit heftig, man in paniek , hysterisch, niet wetend wat hij moet doen, belt meteen huisarts. Kinderen raken in paniek en man raken geïrriteerd. Ik schrik maar blijf kalm, even schoonmaken, is het diep of niet, beoordeel of huisarts/eerste hulp nodig is. Kleine troosten, daarna behandelen en eventueel wekken om de 2/3 uur.
Heel herkenbaar, raak dan ook helemaal gefrustreerd dat het mij maar niet lukt om hulp in te roepen... Professioneel lukt het me wel om kalm te blijven, maar als het om mijn kind gaat helaas lang niet altijd. Mijn oudste zoon dreigde te stikken in een stukje dop van hard plastic. Nou ik was vreselijk in paniek. Allerlei noodscenario's vlogen door m'n hoofd: 'als ik nu 112 bel dan is hij al gestikt voordat er een ambulance is etc.' Verschrikkelijk
Ja ik blijf erg kalm. Ik schakel direct over op een modus van dingen regelen. Veel dingen mee gemaakt in prive sfeer en in werk sfeer en alle keren schakel ik automatisch over op "ok stap 1 nu moet ik dit doen stap 2 nu moet ik dit doen nu moet ik die en die bellen etc etc etc. Voor mensen om me heen soms erg lastig omdat ze niet zienw at een situatie met me doet maar Jo regelt het wel. Na de tijd zit ik met een bak adrenaline in mijn lijf die er dan ook in alle hevigheid uit komt maar dat is pas nadat alles weer rustig is.
Ja ik blijf kalm, toen mijn zoontje was gestikt bleef ik zelfs in de ambulance kalm toen we van het streekziekenhuis naar het Lumc gingen en er zelfs 2 artsen mee reden in de ambulance omdat ze verwachten dat ze elk moment moesten gaan starten met reanimeren van mijn zoontje. Heb ook zelf een reanimatie meegemaakt waarbij ik die vrouw die nogal zwaar was niet alleen uit haar auto kreeg, snel mijn collega erbij geroepen, haar eruit getilt en gestart met de reanimatie totdat de ambulance kwam. Ik krijg altijd thuis pas de klap als ik onder de douche sta oid.
Ik kan normaal wel rustig blijven. Dat wil zeggen, logisch denken en handelen en een ander geruststellen. Dat ondertussen mijn hart als een gek tekeer gaat, dat ziet niemand . Éen keer kon ik het niet opbrengen en stortte ik helemaal in. Maar, dat vergeef ik mezelf. Na 6 stabiele weken ziekenhuis met onze prematuur geboren zoon werden we 's morgen uit bed gebeld. Toen we aankwamen lag hij grauw en slap op de reanimatie tafel en kwam er net een team uit het Sophia binnen om hem terug te intuberen en met spoed over te plaatsen... Na weken met spanning waren we juist een paar dagen wat meer ontspannen. De datum dat zoon naar huis mocht kwam dichterbij, hij oefende goed met drinken en had nog maar weinig slangetjes. De klap die ik kreeg toen ik binnen kwam en dacht hem kwijt te raken.. Ik heb zo vreselijk staan huilen en rillen.. Pas toen ik weer wat kon doen (lees; moest iemand mee om bloed af te geven voor onderzoek) zakte het wat kon ik weer normaal denken, in plaats van 'hij gaat dood, we raken hem kwijt, hij is nog zo klein, hij is zo ziek'. Overigens, is alles uiteindelijk goed gekomen en denken we er niet zo vaak meer aan, gelukkig.
Mijn dochter van 6 storte van het bed en brak haar sleutelbeen. Zag het meteen dat t mis was. Ik heb haar meteen pijnstiller gegeven, ziekenhuis gebeld. M'n broer gebeld die kwam om ons te brengen. Ik bleef kalm. Maar later toen ze sliep heb ik wel een traantje gelaten.
Ik word juist heel erg kalm, op het enge af zelfs. Ik voer als een robot alle nodige handelingen uit die gedaan moeten worden, en pas als het over is ga ik huilen
Ik blijf ook heel kalm op het moment zelf, maar inderdaad na de adrenaline kick komen de emoties! Merk wel dat ik zelfzekerder ben geworden door EHBO en BHV.