nee echt niet dan heb ik echt moeite om mijn emoties in bedwang te houden en zo reageren zo als t.s. Zeker als het mijn kinderen betreft.
Ik kan heel kalm blijven. Dit voorjaar heeft mijn man een ernstig ski ongeluk gehad. Ik ben heel rustig gebleven. Ben bij mijn man in het buitenland gebleven. Het alles geregeld voor de kinderen, want die moesten zonder ons naar huis. Heb het hele appartement leeggehaald, kinderen naar het vliegveld gebracht en tussendoor een nieuw hotel voor mezelf geregeld. Heb de verzekering achter hun kont gezeten voor het ontslag van mijn man en de hele terugreis alleen per auto gedaan. Toen ik thuis kwam brak er iets, ik had alles alleen gedaan, alle aandacht was voor mijn man. Ik moest alles thuis ook draaiende houden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er behoorlijk kapot van ben geweest. Het gaat nu gelukkig beter!
Ik blijf op t moment heel rustig. Kan heel god handelen in noodsituaties als ongelukken etc. Echte nood bij mijn eigen kids heb ik nog niet gehad gelukkig. Wat wel is, is dat ik ontzettend ga trillen na de eerste adrenalinekick. (Hypo). En dat mensen dan denken dat ik in paniek ben. Overigens heb ik bv wel weken buikpijn als ik naar iets nieuws moet, dus geef mij maar veel bloed en gruwelijkheden. Scheelt misschien dat ik verpleegkundige ben en bhv'er.
Ja, dat is bij mij ook. Ik heb ooit een jongetje van 7 gereanimeerd. Terwijl het plaatsvond was ok heel rustig en echt aan het handelen. Helaas was het niet succesvol. Ik heb dat in eerste instantie niet goed gewerkt. Soort posttraumatische stress. (uiteindelijk met wat hulp wel een plaats kunnen geven) Ik heb toen ook een tijd niet meer als hulpverlener kunnen werken. (was vrijwillige EHBO-er bij evenementen) Dat heb ik later wel weer opgepakt hoor. Maar ik ben een periode bang geweest dat ik bij een nieuw noodgeval inderdaad zou bevriezen omdat die herinnering te krachtig terug zou komen. Pas toen ik weer met mezelf in het reine was, durfde ik het weer aan. Ik denk dat ik door jarenlang EHBO-trainingen en ook de hulpverlening wel steviger in mij schoenen sta. Ik word vrij 'zakelijk'. Maar ik merk ook wel dat het bij je eigen kind lastiger is om even een paar tellen de tijd te nemen om de situatie te overzien en te beslissen wat je eerste prioriteit is. Dat merkte ik laatst wel toen onze zoon uit bed viel, op zijn gezicht. Ik hoorde de klap en was er binnen een paar tellen bij en vond hem in een plas bloed. Toen was mijn eerste impuls om hem gelijk op te tillen en te troosten. Pas achteraf realiseerde ik me: toen ik hem vond lag hij op zijn rug en had hij een bloedneus. Eigenlijk moet je een 'slachtoffer' dan laten liggen. Maar je ziet je eigen kind dan niet als slachtoffer, maar gewoon als je geschrokken kind dat je meteen dicht bij je wilt hebben. ('Gelukkig' zagen we door zijn dikke, bloedende lip al snel dat hij op zijn gezicht was geland en niet op zijn achterhoofd... Maar het was voor mij toch wel even een leermoment om de troost toch even een paar tellen uit te stellen om heel goed te kijken wat nu precies de situatie is. Hopen dat dit ook lukt!) Het voordeel van de EHBO-lessen vind ik trouwens dat ik niet zo snel schrik van bloed. Bloedneuzen en ook anderen wonden kunnen soms verschrikkelijk bloeden, zonder dat ze ernstig zijn. Soms zijn letsels zonder bloedingen veel minder ernstig. En ik kijk ook anders naar huilen (bij andere kinderen, maar ook bij mijn eigen kind.) Als ik een kind een flinke smak zie maken en die begint gelijk keihard te huilen heb ik eerlijk gezegd zo'n gevoel van 'gelukkig' (=vitale functies in orde) Ik merk soms bij collega's dat ze zich juist door dat huilen heel erg af laten leiden. En het is natuurlijk ook zielig en ik ben zeker ook bezig met troosten en geruststellen. Maar ik raak er zelf niet opgejaagd of paniekerig van gehuil, omdat ik het eerder als signaal zie dat een heleboel heel belangrijke delen van het lichaam nog prima functioneren. Ik maak me vaak meer zorgen om de kinderen die niet huilen.
Nee, ik ben waardeloos in noodsituaties, helemaal als er bloed bij komt kijken, dan ga ik van mn stokje.
Mwah redelijk wel. Ik heb (in mijn ogen) 2 nood situaties gehad met mijn kinderen. 1 waarbij mijn zoontje zijn vinger tussen een ijzeren deurpost zat, en een ander kind bleef duwen om de deur dicht te krijgen. Heb nog nooit zo snel gerend, was echt een flink plat stuk, verbaas me er nog over dat dat niet gebroken was (gelukkig maar!) En 2 was waarbij mijn middelste schat was gevallen bij het zwembad, hele snee in zijn voorhoofd dat bleef heftig bloeden waarbij je wel echt naar binnen keek. Gaat op dat moment een soort van moeder knop om, handelen, rustig houden, situatie overzien en zsm hulp regelen indien nodig.
Ik probeer het.. maar na die keer dat Emma stikte in een banaan was ik dat dus echt niet. Nadat mijn vriend dacht dat ie er uit was, was ik in paniek want het was nog niet zo, ze liet het andere stuk banaan vallen uit haar hand.. Uiteindelijk wel gelukt gelukkig, maar dat zijn hele lange secondes geweest, bah.
Tijdens mijn werk als agent leer ik om kalm te blijven in noodsituaties. Dit wordt enigszins ook van mij verwacht, maar elke situatie is anders. Op sommige situaties valt te trainen en sommige dingen ook absoluut niet! Hoe vaak je het ook doet! Wij verwachten in september ons eerste kindje en ben dan ook erg benieuwd of ik kalm kan blijven als er wat gebeurd. Je eigen kind lijkt me toch anders.
Ik ben tot nu toe altijd kalm gebleven. Toen mijn man afgelopen december een longontsteking had moest hij zo hard hoesten dat hij erin bkeef en van de bank viel. Heb hem toen een klap gegeven zodat hij weer ging ademen. Man boos want hij had het niet meegekregen doordat hij ff weg was. Ik was daarna wel over mn toeren. Bij alyssa bleef ik ook heel kalm toen ze met bloedende vingers uit de schuur kwam lopen. Ze had was uit een metalen stelling kast willen pakken en is haar evenwicht verloren en heeft zich vast gegrepen aan de metalen rand en dus had ze 3 vingers open liggen. Heb toen een schone theedoek (dat ik daar ook nog aan dacht) gepakt en die om haar hand gedaan en haar in de keuken gezet. Daymian duidelijk gemaakt dat hij ff uit de buurt moest blijven en tegelijk de tuindeur dicht gedaan zodat hij niet ook naar de schuur kon gaan. Daarna gekeken en besloten dat ik dit niet met een verbandje ging redden dus de ha gebeld en daarna gelijk een vriendin im daymian bij te brengen. Later toen we weer thuis waren van de ha heb im wel even bij die vriendin een kop thee moeten drinken o ff rustig te worden. Ook heb im toen ik zwanger was van daymian alyssa een keer uit een zwembad (kuithoogte) bij vrienden moeten vissen. ze van op de een of andere manier gevallen en lag op haar rug in het zwembad en bleef gewoon liggen onder water. Niemand deed nog iets (of was ik ondaknd mn bi en dikke buik sneller?) En ik heb haar toen het bad uit gehaald. Is allemaal prima gegaan want na 10 minuten wilde ze het water alweer in. Maar ik heb wel zitten trillen en ben naast het zwembad gaan zitten toen ze er weer in ging. (Heb dat toegstaan omdat ik haar geen angst wilde aanjagen door het gebeurde) Ik heb kinder ehbo gedaan en het is wel een fijn idee dat ik nu de kennis heb. Omdat ik gastouder ben doe ik ook ieder jaar de herhaling. maar dat ik tot nu toe kalm ben gebleven betekend niet dat ik dat altijd zal doen. voel je niet schuldig, je denkt op zo'n moment niet na, maar je doet gewoon.
Ligt eraan welke situatie. Situaties rondom werk ( baan in de zorg met ernstige gedragsproblematiek ) blijf ik rustig. Als het gaat om mijn kids.... Hell no! Als ze vallen enz wel maar als er iets is mbt het eten dat ze er bijna in stikken... echt niet he.. Ik heb toen mijn dochter 10 weken was echt door het huis gelopen van kut kut kut kut neej neej... ze kon niet goed ademhalen en ik wist niet hoe dit kan. Naar de HAP gegaan en wat bleek... er zat slijm in haar keeltje en er was wat melk omhoog gekomen en door de slijm bleef het zitten... heel raar maar goed.. ik had het niet meer
Ja, ik blijf gelukkig heel kalm. Op mijn werk veel profijt van gehad ook. Ik had net een week mijn kinder EHBO, toen mijn oudste van de trap viel, van bovenaf. Ze huilde meteen en dat gaf bij mij idd ook een gevoel van opluchting. Ze was bont en blauw en geschaafd maar verder nog heel. Achteraf kwam de schrik, en hebben man en ik er samen over gepraat wat er door ons heen ging. Dezelfde dag, een paar uur later stikt de jongste in een aardbei. Dat was zo heftig, we waren er tegelijk bij en hebben als team haar behandeld. Hij pakte haar vast en ik ging slaan. 4-5x slaan kwam het er pas uit! Door mijn hoofd gingen alle punten van de EHBO les, welke stappen hierna kwamen. Toen het eruit was heb ik wel even trannen weg zitten slikken hoor, jeetje wat een dag! Teveel voor op 1 dag.
Ik blijf tot nu toe wel kalm. Maar als het eenmaal voorbij is en het gaat weer goed dan begin ik te trillen als een rietje!
hier komt de adrenaline echt als een speer omhoog. maar handelen lukt nog. onze dochter heeft vaak een koortstuip gehad en helemaal de eerste keer had ik geen idee wat het was je schrikt je dan kapot maar wist meteen het noodnummer van de kinderarts te bellen en alles in mijn beste duits uit te leggen. maar jah je moet wel op zulke momenten erna moet ik ook altijd ff bijkomen maar en wel blij dat ik dangoed gehandelt heb. ook ik heb al een paar maal kinder ehbo gedaan en heb het al regelmatig toe moeten passen toch fijn dat je weet wat je in zulk situaties moet doen. en anders ff snel kunt opzoeken in een boekje.