Jeetje, ik krijg helemaal kippenvel na het lezen van jullie berichten! Precies de gevoelens die ik ook heb. Ik ben heel erg lang verdrietig geweest om mijn mk in december 2009. Mijn eigen ouders begrepen niet dat ik zoveel pijn en verdriet had om dit verlies. In hun ogen was (en ben) ik een mislukkeling. Geen enkele keer werd mij gevraagd hoe het gaat. Er werd niet over gesproken. Gelukkig is mijn schoonmama veel betrokkender. Die snapte mijn verdriet en liet mij zoveel mogelijk erover praten. En ik ben het helemaal eens met Janet83; een mk is veel meer en erger dan de meeste mensen denken.
Inderdaad bij mij ook de 1e het ergst. Van mij hoefde het leven niet meer. Klinkt wel heel dramatisch, maar ben een zondagskind en nu gebeurde dit met ons. Kon het niet begrijpen. Nu baal ik wel van de laatste mk zeker omdat hij ook tijdens de mmm was. Maar we hebben al een kindje en je went er aan. Hoop dat je het nooit hoeft mee te maken en dat het bij 1 mk blijft. maar snap je gevoel dus volkomen.
Zo'n doos heb ik ook van de 1e: echo's, briefjes aan de ouders dat ze opa en oma worden enz enz. Maar na 6 jaar kan ik er nog niet naar kijken. ooit wilde ik een groot gezin. dat heb ik ook, jammer alleen dat er 6 kindjes boven op een wolkje zitten
Oja dat verhaal van gehandicapt kindje, grrr daar kan je me heel boos om maken. En op zich geloof ik dat verhaal niet na 6* Daar zit geen foutje in een gen, daar is meer aan de hand. Maar dacht altijd dat ik gek was, maar lees nu dat er meer meiden zijn die de 1e als zeer heftig ervaren. Pfff dit topic is heftig merk dat ik het nu nog niet verwerkt heb. Ik ga hier snel weg, sorry
Sorry dat ik als topicstartster nog niet zo veel heb gereageerd. Heb het heel druk gehad. Ik vind het heel erg dat er zo veel geradeerd wordt; jullie hebben dit dus ook mee moeten maken. Aan de andere kant is het zo fijn dat jullie schrijven: ik voel me soms zo alleen, onbegrepen. En jullie snappen het, ik ben niet gek, stel me niet aan. Dank je wel daarvoor... Ik schrijf morgen meer, ga nu maar eens slapen. Trusten lieve meiden!!
Lees dit zo treug en het lijkt net of ik een groot gezin heb. Ik bedoelde ik zou een groot gezin kunnen hebben er zitten nl 6* boven
Zo daar ben ik dan. Wat een reacties zeg... En allemaal zo ontzettend herkenbaar! Ik heb de meeste dagen wel het idee dat het steeds beter gaat, hoor, maar soms heb ik het gevoel dat ik juist weer achteruit ga of in ieder geval stil sta. Mensen lijken het al vergeten te zijn. Dat is niet zo, maar voor mij (ons) is het nog dagelijks aanwezig. Mijn lijf doet ook raar. Heb ieder weekend (waarom dan is ook de vraag?!) weer bloedingen. Weet dus nu niet of ik ongesteld ben. Als dat wel zo is kan ik weer verder, gewoon weer gaan spuiten. Maar als ik niet ongesteld ben, dan achtervolgt die miskraam me ook nog eens lichamelijk!! Ik herken het gevoel van kijken naar de toekomst. ik bedenk me iedere woensdag hoeveel weken ik zou zijn. Dat we met kerst met zn 3en zouden zijn, dat we een Sinterklaaskindje zouden krijgen. Dit blijft voor mijn gevoel mijn eerste kindje.... En inderdaad; ik wilde DIT kindje... Het was al zo gewenst, zo geliefd. We hielden er al zo veel van... Waarom moet ik er zo veel moeite voor doen (ook al doe ik nog maar aan ovulatie-inductie) en anderen niet? Waarom lukt het mijn vriendin in 1x (echt serieus 1x vrijen!) en mij na 2 jaar nog steeds niet? Het is eigenlijk allemaal gewoon heel oneerlijk.... Ik heb ook voor het eerst gemerkt dat je hier ook depressief van kan worden. Nu is dat bij mij niet gebeurd, maar bij hoeveel vrouwen wel? Vast een hele hoop. Rationeel gezien weet ik dat het beter is dat dit kindje niet is gekomen, hoeveel pijn dat ook doet. Er zal vast iets heel erg mis zijn geweest. Ik geloof dat wel; mijn moeder heeft ook een kindje gekregen met bijna 8 maanden wat niet levensvatbaar was. Superheftig dus. Dan is dit minder "zwaar". Maar het maakt het verdriet niet minder... en een gehandicapt kindje is ook welkom, als het maar kan leven. We moeten wel moed houden en proberen de hoop en het geloof terug te vinden. Ergens zal er toch een klein kindje voor ons zijn? @Lara; ik zie dat je een klein vruchtzakje hebt? Hoe nu verder? Ik duim voor een goede zwangerschap meis... @ Kaboutertje; wat ontzettend klote meid, 6 mk's!!
Ach het went. De 1e was het ergst. En ik denk dat het niet uit maakt hoeveel je er krijgt, het is gewoon een heftige tijd.
Nou meiden, ik ben nu helemaal in de war. Ik heb dus in maart een ma gehad, en wij wilden even de zomer afwachten omdat k even helemaal niet meer zwanger wilde worden. En nou doe ik vanochtend toch maar een test (was 4 dagen overtijd) en wat denk je, zwanger... n dat terwijl wij het met condoom deden, maar helemaal in het begin van de cyclus is er 1 gescheurd. Ik weet nog niet of ik nou blij ben of verdrietig, ik geloof allebei. De blijdschap begint wel te overheersen. Maar nu ben ik al bang voor de echo, ik wist niet dat ik zwanger was, heb best veel gedronken in de weekenden de afgelopen 3 weken, heb rauw vlees gegeten, ik ben 7 kg afgevallen de laatste 3 maanden, lekkere start dus.... Ik hoop maar dat het allemaal wel goed gaat..
wat een complete verrassing dan! jemig, lijkt me ook wel dubbel omdat je gevoelsmatig het juist even had geparkeerd. ik zou me niet al te veel zorgen maken over de slechte start: misschien was dat juist nodig om ontspannen te raken en heeft je lichaam dat ene scheurtje aangegrepen om zwanger te raken omdat het daar klaar voor was. ik zeg voorzichtig gefeliciteerd, en ik ben ervan overtuigd dat die blijdschap meer en meer zal komen. als je er niet op rekent is het natuurlijk een schok, maar het lijkt me wel een hele aangename! geef het wat bezinktijd, en natuurlijk de tijd om goed in te nestelen en ontwikkelen..!! natuurlijk is die eerste echo dubbel zo spannend, niet alleen door de MA, ook door je ´slechte start´. maar bedenk maar zo: het is hoe het is en je kan niets anders dan afwachten en hopen dat het goed zit en vanaf nu alles doen wat jij in je macht hebt om het positief te beinvloeden. ik hoop dat deze woorden je een beetje geruststellen, want het is natuurlijk wel een klein wondertje dat het nu weer raak is! succes!
Dankjewel Het is zeker een wonder dat het nu raak is Net begon ik te huilen, en toen moest ik lachen door de tranen van blijdschap, dus ik was net gewoon nog even in shock De vk heeft de vorige keer gezegd dat we niet tot 8 weken hoeven te wachten deze keer, voor een echo. Ik hoop dat ik met 6 weken al een keer mag komen. Pfff wat spannend allemaal!
Jeetje Foxter, dat is bizar! Vanuit hier ook een voorzichtige gefeliciteerd! Ben er stil van.... Hoop dat je snel een goede echo hebt en dat dit een mooie zwangerschap zal zijn. Vraagje. Hebben jullie na de MK ook last van tussentijds bloedverlies gehad? Ik had vorige week vrijdag wat licht verlies en nu vrijdag en zaterdag ook weer. Maar het zet niet door, dus ik ben niet ongesteld. Maar wat is het dan?! Ik denk dat ik woensdag maar eens test en dan start met de provera. Dan kan ik tenminste gaan spuiten.
Ik had dat na de curettage 1 keer, dat kwam omdat het baarmoederslijmvlies erg dun was. Bedankt voor de felicitatie Eevie, ik hoop echt dat het voor jou, en alle anders mensen hier ook snel raak is.
Foxter: je hebt nu nog geen bloedband met de kleine dus op zich maakt het niet uit. ( is wat ik weleens gehoord heb) En alcohol, maakt het bloed dunner dus mss is dat alleen maar positief. ( net als bloedverdunners) Voorzichtig gefeliciteerd
Dankjewel Das waar, het is misschien ook meer het gevoel omdat het de vorige keer mis ging, dat ik nu vreselijk op ga letten dat ik niks verkeerd doe
Tuurlijk ik zou dat gevoel ook hebben. Maar heb weleens een successtory gehoord over alcohol en mk-en.
Herkenbaar allemaal, ik vraag me zelf zo vaak af wanneer ik het ooit eens verwerkt zou hebben. Aan de ene kant ben ik er overheen, heb ik het geaccepteerd, maar denk toch nog iedere dag erover. Hoe ver ik nu was geweest (26 weken), hoe mijn buik eruit had gezien, hoe gelukkig ik er mee was.. de eerste 2 maanden ben ik ook echt zwaar depressief geweest, leven hoefde van mij echt niet meer. Mijn man en ik worden niet zo makkelijk zwanger en deze keer was het juist heel onverwachts gelukt, ik was blij dat ik niet door dezelfde hel als vorige keer hoefde. In plaats daarvan is het alleen maar erger geweest. Soms denk ik was ik maar nooit zwanger geweest, want nu ben ik ook wel weer bang om zwanger te worden (al hebben we nu een pauze) en overheerst het me soms zo.. ik kan ook helemaal niet blij zijn voor mensen die in dezelfde tijd zijn uitgerekend.. Al met al laat ik er nog regelmatig een traan om en is het verdriet nog heel erg aanwezig.. Het leven is akelig zo
Ik snap het heel goed,maar je kleine mannetje heeft je nu zo hard nodig!Heb t zelfde meegemaakt.Geniet nu vooral van je zoontje.Ik kan je pijn niet weg nemen.De tijd gaat zo snel,vooral de peutertijd van je kind.Ik zie dat jullie drietjes lekker op vakantie gaan,ga lekker genieten van alle mooie en leuke dingen om je heen.Veel plezier.
Nou inderdaad dat scheelt bij mij enorm. Nu kk geboren is en het zwanger worden al niet eens meer lukt en alle mk-en. Ik ben zo blij met kk.