Hey, 9 mei heb ik een miskraam gehad van een tweeling bij 7 a 8 weken. Ik vind het soms ook lastig als mensen dit rationaliseren door te zeggen dat de natuur zo werkt en dat ze anders hoogstwaarschijnlijk zwaargehandicapt ter wereld waren gekomen. Het verdriet komt met golven, met name voor mij in het weekend. Doordeweeks heb ik meer afleiding van werk. Laatst heb ik wel keihard zitten snotteren in de auto bij een liedje van Henk Westbroek (Zelfs je naam is mooi.) Dat raakte me heel erg. Ik vind het zelf heel raar om het over "de miskraam" te hebben. Het lijkt daarom alsof het iets negatiefs is geweest. Dat is het voor mij niet geweest... ik voel me toch moeder van ze. Ik had daarom zelf heel veel behoefte om ze een naam te geven... Samen met mijn man hebben we ze allebei echt een mooie naam gegeven. Dit hebben we ook gedeeld met een aantal mensen uit onze directe omgeving. De reacties waren daar heel wisselend op, vooral negatief. Het was nog maar zo pril, wat is het nu geweest, bladiebla. Sommige mensen vonden het zonde, want dan konden mijn man en ik de namen niet meer aan toekomstige baby's geven. Dan baal ik echt even van de reacties.
Oh meiden, ik zit hier met tranen in mn ogen, het is allemaal zo herkenbaar.... Wat ik ook vreselijk vind zijn de reacties van mensen, bv ach volgende keer moet je gewoon niet zo vroeg testen..of het is gewoon een erge ongesteldheid... ik kan daar zo boos om worden! Het was ons kindje, ik mis het en voel me leeg en alleen.... Het was zo welkom! Meiden, sterkte met het verwerken..
Typisch hoe mensen door onwetendheid reageren. Zolang jij niet weet hoe het voelt, kun je er niets over zeggen. Rationeel gezien weet ik dit allemaal wel. Dan is het ook beter en het komt vast wel goed. Maar emotioneel gezien is het heel anders. Ik krijg ook opmerkingen van vroeg testen, ja maar je bent er zo mee bezig, een ander zou niet weten dat ze zwanger was, enz. Ja dus? Ik was zwanger, wij wilden dit kind en we missen het. Want al was t nog maar zo klein, het was van ons. Ons ukje, waar we 2 jaar over gedaan hebben, ons ukje waar we al van hielden, ons ukje waar we al dromen, wensen en plannen voor hadden. ONS ukje, ons verdriet. En wij bepalen hoe we daarmee omgaan en dat heeft de rest maar te accepteren! Ik vertel een ander ook niet hoe hij/zij met verdriet om moeten gaan! Alleen troosten en helpen. Verder mond houden... Ik merk nu dat het verdriet wat minder wordt. Het is er nog, soms heel erg. Nu ik weer begonnen ben met spuiten, voel ik me positiever. Ik kan weer verder. Maar het verdriet komt toch nog af en toe langs. Vooral als je n kraamcadeautje moet kopen. Erg logisch dus!! Ik probeer nu om erop terug te kijken als iets positiefs, een mooi iets. Want ook al was die miskraam zwaar, ik was wel zwanger. En we hebben n hartje zien kloppen. En dat was het allermooiste wat we ooit hebben gezien! En nu willen we meer... Knuffel!
Oh meiden, wat een hoop herkenning. Ik ben vorige week gecurreteerd omdat bij 8w6d bleek dat er een leeg vruchtzakje zat. Vorig jaar een VMK gehad (6w5d). Ook hier periodes van intens verdriet. Maar ook periodes van een soort berustig, dat het voor ons misschien "gewoon" niet weg gelegd is. Het is echt een achtbaan van emoties (en dan vooral diepe dalen). Moeten we nu echt weer zolang zelf aan klungelen of gaat de medische wereld ons nu (eindelijk) helpen... Dat hopen we 28 juni te horen. En op de een of andere manier heb ik het idee dat ik voor die tijd ook niet door kan. Weet nog niet waar ik aan toe ben, ja tuurlijk, deze zwangerschap zal ik nooit meer terug krijgen. Maar hoe nu verder... En ondertussen de hele boel bij elkaar janken.. wat is het leven soms toch oneerlijk..
Ook hier grote herkenning. Na 3 miskramen, waarvan 2 vroege, kan ik zeggen er nog steeds erge moeite mee te hebben. De MA is 14 maanden geleden, maar het blijft pijnlijk, ondanks dat ik al snel voelde dat het niet goed zat. Het blijft toch je kindje, ongeacht hoe ver je al bent in je zwangerschap! Hier nu eindelijk geen grote huilbuien meer, maar wel ontzettend veel moeite met zwangere collega's en vrienden. Kan ook echt niet blij zijn voor ze, ben ontzettend jaloers... Binnenkort gaan we naar de psych in het ziekenhuis waar we lopen om hierover te praten, want bijna niemand snapt hoe je je voelt en vinden dat je maar gewoon blij en vrolijk moet zijn als iemand anders wel dat geluk heeft. Doe mijn best, maar helaas lukt dat niet altijd...