Even in een klaagmodus.... Op 2 oktober hebben we met 23.1 weken afscheid moeten nemen van ons mooie manneke. Achteraf door een bacterie onbalans in de baarmoeder zijn de vliezen gebroken... Na een week van geleefd te worden totaal geen rust te nemen omdat de crematie geregeld moest worden, en omdat ik zo trots op hem was dat ik hem aan iedereen wilde laten zien, heb ik niet aan mezelf gedacht. Hierop volgde een blaasontsteking. Ik dacht een kuurtje en ben er vanaf. Een paar dagen erna met spoed weer naar het ziekenhuis, helaas een baarmoederontsteking. De pijn bleef aanhouden en werdt niet minder, vorige week verloor ik eens een plens bloed met stolsels en kreeg ik weer weeën. Wederom naar het ziekenhuis waar ik gecurreteerd ben ivm placentaresten.. Direct na de narcose voelde ik me beter, en was ik opgelucht. Ik wilde zo graag even de deur uit even wandelen. Of de confrontatie proberen aan te gaan om naar de supermarkt te gaan. Ik had voor deze week wat dingetjes gepland, lekker naar de kapper. Een dagje naar zee om ven uit te waaien..... Helaas zondag weer weeën. Ik hoopte dat het vanzelf wegging maar helaas. We konden weer richting het ziekenhuis. Daar hebben ze een kijkoperatie gedaan, omdat ze bang waren dat door de curretage ze misschien door de baarmoeder gegaan waren. Dat was gelukkig niet zo. Ze hebben met een cameratje in de baarmoeder gekeken, en helaas nog meer restweefsel. Ze hebben weggehaald wat ze konden. Maar toen ik wakker werdt kreeg ik meteen te horen dat er nog meer zit. En dat ze het over twee weken nog eens gaan herhalen dat in de tussentijd mijn baarmoeder sterker moet worden. Op de hoop dat de weeën niet eerder weer komen.... In het ziekenhuis gaven ze aan dat ze niet meer weg hebben gehaald om dat ze de baarmoeder niet blijvend schade willen aanrichten... Nu lig ik weer op bed, kijkend naar de foto van ons mooie Déon. Vragend wat er nog meer komen gaat..... Suf van de medicijnen.... Ik heb de afgelopen tijd veel steun aan jullie gehad dankjewel hiervoor. Hopelijk kunnen jullie me hierdoorheen sleuren, ik weet even niet meer hoe.......
Ach meid,het blijft jullie inderdaad niet bespaard. Wat klote wat je allemaal mee moet maken de laatste tijd...dit gun je niemand Als jullie zijn naam in het zand hadden geschreven, hadden de golven hem na korte tijd uitgewist. Als jullie zijn naam in een boom hadden gegrift, was de schors met de tijd vergaan. Als jullie zijn naam in marmer hadden gekapt, was de steen na veel tijd gebroken. Maar jullie hebben zijn naam in jullie hart geborgen, daar wordt hij voor de eeuwigheid goed bewaard.
Dankjewel lieverds. @ melanie, wat een mooi gedichtje, En idd uit ons hart zal hij nooit verdwijnen...
Wat een narigheid he alsof het nog niet erg genoeg is dat je je kindje bent verloren. Ikzelf ben mijn dochtertje vorig jaar verloren. Ik kreeg enkele dagen na de bevalling weeën en hoge koorts. Flinke placentaresten achtergebleven, ernstige bloedvergiftiging, shock, daarna pas curretage.. Voelde me zo ellendig, lag ook ongeveer dood te gaan. Het duurde een tijdje voor ik van die sepsis was opgeknapt. Later, toen mijn cyclus eindelijk weer op gang was, eerst weer een miskraam gehad (voor dochter* ook een mk gehad) en vroeg me af kan ik ooit nog wel een kind krijgen? Deze huidige zwangerschap volgde erop en wel met fikse bloedingen.. Ik had het opgegeven maar ons kindje is blijven zitten en nu alweer 35 weken onderweg. Mijn dochter* mis ik natuurlijk nog gigantisch maar dat beleef je anders na een aantal weken. Wat ik wil zeggen, is dat de lucht nu grauw is, maar de zon weer zal gaan schijnen. Het is erg frustrerend dat je nu 2 weken moet wachten weer. Ik hoop en duim dat er iig geen weeën meer komen. En hoop dat je de kracht kunt vinden om door te gaan. Denk aan de liefde die je voor je zoontje* voelt, ook al is het zo moeilijk dat je hem niet meer kunt vasthouden en voelen. Ik sluit dan mijn ogen en stel me voor dat ze weer op mijn borst ligt, en herinner me dan precies hoe ze aanvoelde. Ik hoop dat mijn verhaal je ergens de kracht en herkenning kan geven. Er komt echt een dag dat je je beter zal voelen.. En vergeet niet, jullie mannetje is er voor altijd bij.
Yvon, wat verschrikkelijk naar dat de nasleep zo ellendig en zo lang duurt! Ik sluit me volledig aan bij het berichtje van Babyengel en ik wil je heel veel sterkte en kracht toe wensen!! Dikke knuffel!
Wat afschuwelijk meis. Ik hoop dat er snel een periode mag volgen waarin je goed aan jezelf kan denken. Heel veel sterkte en kracht gewenst en met het verwerken van dit alles voor jou en je lief.
@ all dankjewel voor jullie lieve woorden. @ babyengel, wat omschrijf je dat mooi zeg. En dat gevoel herken ik ook dat voelde toen en nu als ik eraan terug denk zo goed... Wat fijn dat het nu zo goed gaat met je, dat geeft me toch hoop. Dankjewel
Hoi Meis, Wat ontzettend rot voor je, dat je je kindje kwijt bent is al erg genoeg en dan ook die nasleep ervan........ Ik hoop dat je snel opknapt meis, ik wens je veel beterschap, en geef je een digitale knuffel.
Tranen in mijn ogen.. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.. Heb zelf alleen ervaring met een (v)mk met "maar" 6 weken.. Wil je heel veel sterkte wensen.. En even complimenteren mrt je avatar foto.. Die straalt zo enorm veel liefde uit.. Dat kleine handje op de jouwe! Dikke knuff
@ priscilla, Dankjewel. Iets kwijt raken waar je zo naar verlangt doet altijd zeer ook al is het met 6 weken. Knuffel. De foto staat hier in het groter; http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-17-t-m-24-weken/391396-de-hemel-sterretje-rijker-verlies-23-wk-foto-handen.html We zijn blij met alles wat we nog van hem hebben en de herinneringen. Maar ook op deze foto... Dankjewel
Heel veel sterkte! Verschrikkelijk. Het lijkt soms (en is ook zo) dat alle ongeluk en pech tegelijk komt. Ik wens jullie heel veel sterkte en geluk toe! Hopelijk mag voor jullie de zon snel weer gaan schijnen!
ongelovelijk dat het z,n nasleep heeft terwijl je al veel te veel hebt meegemaakt. soms is het alsof er nooit een einde aan komt. ik wil jullie heel veel sterkte wensen.