Vorige week zaterdag ben ik dmv een keizersnede bevallen van een prachtige dochter en zoals elke moeder vindt ik haar het mooiste en liefste meisje op de hele wereld! Lichamelijk voel ik me een wrak maar het gaat iedere dag een beetje beter. Maar goed die tranen blijven maar komen en ik kan om elk klein dingetje in huilen uitbarsten...hoe mooi ze is, drinkt ze wel genoeg, of ik het allemaal wel goed doe, heeft ze niks en ligt ze wel goed in haar wiegje zodat haar niks overkomt, wordt ik wel een goede moeder en ga zo maar door! Ik zal ongetwijfeld de enige niet zijn die hier mee te kampen heeft maar ik had nooit verwacht dat het zo overweldigend zou zijn! De liefde voor dit kleine meisje is zo veel groter dan ik me had voor kunnen stellen dat ik er helemaal van van slag ben! Zo even weer lekker mijn ei kwijt Kus
Oja, heel herkenbaar.. ook huilen van ontroering, als je kleine zélf huilt of wat dan ook. Heb ik nu zelfs nog wel als hij weer wat nieuws heeft geleerd. Wéér n stapje verder.
Ja, heel herkenbaar. Ik huilde eerste 2 weken werkelijk om alles. Van ontroering, van onzekerheid, van het feit dat mijn leven van 1 op andere dag zo veranderd is. Echt niet normaal! Gelukkig had mijn kraamverzorgster maar daar al voor gewaarschuwd. Dit gaan snel over. Gefeliciteerd!
Ik heb dat ook heel erg gehad, vooral als ze 's avonds bij me op de bank lag te slapen de eerste weken. En nu heb ik het ook nog best vaak, vaak als ze weer nieuwe dingen heeft geleerd. Maar ook als ze gewoon lekker ligt te slapen. Ik vind het juist heerlijk en laat me regelmatig even gaan!
Ik heb het ook hoor! Danique is nu 2 maanden, maar mijn hormonen zorgen nog geregeld voor tranen. Dus laat ze lekker stromen zou ik zeggen
ik moet zeggen dat ik het ook wel lekker vindt hoor om alles even er uit te gooien en er is steeds wel weer iets waar ik om moet huilen haha! Mijn meisje spugt op het moment veel en dat vindt ik dan weer zo zielig en daar komen de waterlanders weer! Hoe een mens zo kan veranderen pffff!
Hier vanavond ook weer lekker emo... liedje van Marco Borsato (dochters) geluisterd en het eerste filmpje van Eva gekeken. Wat gaat de tijd toch snel! Ik kreeg tijdens het kijken van het filmpje heel even het gevoel terug van toen... ben zo bang dat te vergeten, maar met de tijd zal de herinnering steeds vager worden... helaas . Hopelijk mogen we het allemaal nog een keer meemaken met een 2e kindje . Geniet van die eerste maanden meiden, voor je het weet is dat kleine baby'tje groot!
Hier ook zoveel tranen in het begin. En het word echt wel minder, maar helemaal weg gaat het niet (denk ik) Nu huil ik voornamelijk van geluk. Gewoon als we met z'n 3jes aan tafel zitten en ze laat duidelijk merken dat ze het zo gezellig vind. Ze zit dan zo gezellig te kletsen. Ik ben zooooo gelukkig op dat moment en kan het dan niet droog houden. En idd als ze ligt te slapen... Daar kan ik echt naar blijven kijken. Vind dat zo mooi! En zo kan ik nog wel even doorgaan. Op dit moment heb ik heel sterk het gevoel van soort ongeloof. Dan kijk in naar haar en denk ik: Dat is mijn kind! Mijn eigen dochter! Gewoon een kindje van ons samen! Ongelofelijk. Dus je waterlanders gewoon lekker laten lopen. Ik vind het heerlijk!
oja hier ook zo'n jankert hahaha Ik was al een jankert, maar tijdens de zw schap en erna is het alleen maar erger geworden hahaha Het lijtk idd wel minder te worden, maar je hebt van die dagen......
Ik heb hier ook zo'n last van gehad... dat als ik begon te huilen ik er ook weer om moest lachen! En dan stond ik dus lachend te huilen! Ik heb het nu nog steeds dat ik om veel kan huilen en vooral als het met onze meid te maken heeft!
Heel herkenbaar. Ik had het vooral de eerste paar weken regelmatig, maar nu ook nog weleens hoor! Is dus heel normaal. Laat je lekker gaan meid, want soms moet je je emoties gewoon effe kwijt. Het is niet niks allemaal hoor, want je wereld veranderd zo (in positieve zin). Je gaat een heel nieuwe fase in je leven tegemoet.