Lieve iedereen, Voor mij is dit echt een BIG ISSUE, maar ik heb vanmiddag verhalen gelezen over mannen in detentie en gedumpte vrouwen die toch even een stukje erger klinken dan mijn verhaal. Desalniettemin raakt het mij wel heel erg en daarom wil ik het toch eventjes kwijt. Ik ben inmiddels 21 jaar, verloofd met mijn toekomstige man en al 8 weken in verwachting van ons eerste kindje. In oktober 2012 ben ik al eerder zwanger geweest, en dat bleek een MOLA zwangerschap te zijn. Dan ben je dus in verwachting van een placenta. Super vervelend allemaal want dit moest vroegtijdig weggehaald worden en bracht nog een hele nasleep met zich mee. Toen ik erachter kwam dat ik de eerste keer zwanger was heb ik gelijk mijn ouders ingelicht, ik ben zelf geboren toen mijn moeder 20 was dus ze wist precies wat het was. Mijn ouders waren zeer enthousiast en hebben ons gelijk geholpen en geadviseerd. Tot een zondagavond waarop het niet zo goed ging en mijn husband to be en ik besloten om naar het ziekenhuis te gaan om alles te laten onderzoeken, ( het was toen midden in de nacht !! ) Eenmaal aangekomen was er op de echo niks te zien, ik was toen zeker wel 12 weken. Ik moest daarom in het ziekenhuis blijven, en gelukkig is mijn man bij me gebleven die nacht. Na een inwendige echo bleek het helemaal mis te zijn en moest het nog die zelfde dag worden verwijderd. Ik mocht daarna minimaal 6 maanden niet zwanger worden en moest elke week bloedprikken om te zorgen dat het hcg uit mijn bloed verdween. Aanvankelijk had ik veel steun aan mijn ouders, maar opeens uit het niets hebben ze het contact met me verbroken. Zomaar out of the blue. Mijn zusje, 18 jaar is een echte onrustzaaier. Ze zit zwaar in de drugs, en is zelf samen met een drugsdealer van 40+. Nu heeft die vent waarschijnlijk de tijd van zijn leven met haar. Ik heb altijd geprobeerd het contact met mijn zusje goed te houden, maar tijdens mijn eerste zwangerschap heeft ze er echt alles aan gedaan om er een negatieve draai aan te geven. En toen de MOLA kwam, stond ze te springen en te dansen van geluk. Ik vond dit zo erg, juist omdat het mijn eigen vlees en bloed is die me dit aandoet. Mijn moeder heeft geprobeerd te bemiddelen in de situatie tussen mij en me zusje maar heeft eigenlijk altijd de kant voor mijn zusje gekozen. Mijn ouders weten wat voor vlees ze in de kuip hebben zeggen ze dan. Maar ze hebben geen weet dat mijn zusje haar vriend de grootste drugsdealer van Maassluis en omstreken is.. Ze hebben een goede klik volgens mijn moeder, omdat hij erg veel verstand heeft van herders. Erg oppervlakkig, maar mijn moeder is dan gelijk weg van je. Mijn moeder vindt het belachelijk als ik haar vertel wat voor gast dat is, en dat hij zelfs nog ouder is dan mijn eigen ouders is voor haar blijkbaar ook geen issue. Doordat mijn moeder onze theorieën over haar ideale schoonzoon belachelijk vindt, hebben zij en mijn vader al het contact met ons verbroken. Mijn moeder heeft dus duidelijk haar voorkeur uitgesproken, ook hebben ze dit verhaal aan de familie doorgesluisd die mij inmiddels ook niet meer wil zien. Ik begrijp er niks van, mijn moeder wil het gewoon niet inzien. Mijn zusje heeft al eerder bij die oude man, lees vriend van haar, gezeten. Ze was toen weggelopen van huis en MIJN MAN heeft haar daar NOTABENE opgehaald, omdat mijn ouders het niet WILDE doen. Mijn zusje heeft toen zelfs een tijdje bij mijn schoonmoeder ingewoond, die haar heeft verzorgd. Maar ook daar is ze weer weggelopen... Nu ze inmiddels 18 jaar is en het contact met mijn ouders maar eens opgezocht heeft, hebben mijn ouders me als een baksteen laten vallen.. Ik ben nu 8 weken zwanger en ik kan mijn vreugde alleen maar delen met mijn vrienden en vriendinnen. Gelukkig is mijn husband-to-be mijn grote steun en toeverlaat maar geloof me het zou echt fijn zijn als ik dit nieuws zou kunnen delen met mijn familie. Elk afzonderlijk familielid heeft zich afgesloten voor mij en niemand wil mij meer spreken. Iets wat erg moeilijk is, ik weet ook mijn god niet hoe ik dit moet verklaren aan mijn kleintje. Eerst maar eens even door de moeilijke tijd heenkomen, en gelukkig heb ik mijn man die me steunt maar het verlies van je familie blijft groot.
Ondanks je moeilijke situatie wil ik je toch feliciteren! Na die vorige zwangerschap moet dit als een wonder op je overkomen en ik denk dat je het ook vanuit die kant moet benaderen! Eerst voor jezelf zorgen en als je zeker weet dat dit goed komt (als je je er zelf goed bij voelt) kun je het misschien in een briefje melden aan je familie. Maar ik kan me inderdaad niet voorstellen hoe ik hiermee om zou gaan... Probeer in ieder geval het niet tot teveel stress te laten leiden, dat is niet goed voor jou en ook niet voor die kleine! Probeer ervan te genieten!!
Ten eerste gefeliciteerd, want je hebt wel een wondertje in je buik! Verder wil ik je heel veel sterte wensen! Dit is inderdaad een tijd die je moet kunnen delen met familie. Waarschijnlijk willen je ouders de waarheid niet zien over je zusje en misschien wel begrijpelijk, omdat je dat als ouders niet wilt geloven. Blijft echter onbegrijpelijk om jou dan helemaal te verstoten! Ik kan je alleen maar veel sterkte toewensen!
allereerste gefeliciteerd met je zwangerschap vreselijk heftig van je zus... ik snap wel een beetje hoe je je voelt.. mijn verhaal ligt iets anders maar sommige dingen kruisen elkaar wel.. ik hoop dat je ouders mogen bijdraaien en dat het weer goed mag komen.. sterkte!