mijn verhaal

Ik weet niet of mensen er behoefte aan hebben. Ik had het namelijk wel. Ik wist dat ik een zuigcurettage zou krijgen en ik had heel graag complete verhalen van mensen gelezen die het zelfde hadden meegemaakt en hoe ze zich voelden en hoe alles is gegaan.
Ik heb nu zelf alles opgeschreven hoe alles gegaan is en hoe ik me gevoeld heb. ik wil dit graag met jullie delen en de mensen helpen die hier steun uit kunnen halen.

het is wel een heel lang stuk dus ik zou zeggen ga er even voor zitten.
ik zal in vetgedrukte kopjes de verschillende stukken aanduiden. zo kun je zoeken naar de stukjes die jij graag wilt lezen.
het staat wel in een paar berichten. want het verhaal is te lang voor 1 bericht.

hier komt ie:

[FONT=&quot]Zwanger![/FONT]
[FONT=&quot]Op 8 mei 2016 hield ik, na bijna twee jaar proberen, een eerste positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik had wel een vermoeden na bijna een week overtijd, maar toch kon ik niet geloven dat het echt zo ver was. Tranen van geluk liepen over mijn wangen. Toen ik enigszins bijgekomen was liep ik naar de slaapkamer om mijn vriend wakker te maken. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik wist dat hij een ochtendhumeur had, dus besloot het rustig aan te pakken. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik ging naast zijn bed zitten en met een trillende stem en bevende handen maakte ik hem voorzichtig wakker.
‘Schat, je moet wakker worden.’ zei ik zacht.
Mijn vriend humde.
‘Kom op,’ spoorde ik hem aan. ‘Wordt wakker.’
‘Wat is er dan?’ antwoordde hij slaperig.
Mijn keel kneep samen.
‘Je wordt papa.’ zei ik schor en een nieuwe traan droop over mijn gezicht.
Hij keek me ongelovig aan van onder de dekens.
‘Weet je het zeker?’ vroeg hij.
Ik liet hem de positieve test zien en kwam op bed zitten.
Het was geweldig nieuws, maar dit betekende wel dat er flink gespaard moest gaan worden en de plannen om de nieuwe schuur te bouwen en de tuin op te knappen een poosje uitgesteld moesten worden. Dat maakte voor ons niet uit. Dit is het beste wat ons ooit was overkomen.
Dezelfde dag haalde ik nog tabletten foliumzuur in huis en maakte een afspraak bij de verloskundige voor een eerste echo. Die zou de week er na al plaats vinden. Nog wel wat vroeg, maar omdat ik al ruim een jaar onder behandeling was van de gynaecoloog kon ik al snel langs komen.
Al snel had ik mijn ouders en schoonouders en mijn beste vriendin op de hoogte gebracht. Het was zo moeilijk om tegen al mijn andere vrienden mijn mond te houden, maar het moest. Het was nog wel erg vroeg om het tegen iedereen te vertellen. Ik was ook nog maar vijf weken zwanger zover ik wist.[/FONT]

[FONT=&quot]Wat kon een week lang duren als je moet wachten om je kleine wondertje voor het eerst te zien. En hoe kan je leven in een flits veranderen. Alleen mijn beste vriendin wist er van, maar we zouden dat weekend nog gaan stappen. Ik ben wel mee gegaan, maar toch sta je niet prettig tussen de menigte. Continu bescherm je jezelf zodat er niemand in de buurt kan komen bij je ongeboren kind. In een paar dagen tijd ga je van iets houden wat je nog nooit hebt gezien, waar je nog geen bewijs van hebt dat het daadwerkelijk bestaat. Een heel vreemde ervaring.[/FONT]


[FONT=&quot][/FONT]

 

[FONT=&quot]1e echo [/FONT]
[FONT=&quot]Eindelijk was het dan zover. Vrijdag 20 mei was de dag van de eerste echo. Vol spanning en opwinding meldden we ons bij de balie. Ik kon niet stoppen met lachen. Spanning, zenuwen, blijdschap. Alle emoties gierden door mijn lichaam. Je kijkt om je heen en ziet vrouwen lopen met dikke buiken en dan dringt het tot je door dat je er zelf over een poosje ook zo bij loopt. [/FONT]
[FONT=&quot]Mijn naam werd geroepen en we mochten naar binnen. Er werden wat vragen gesteld over hoe ik me voelde, wanneer ik voor het laatst menstrueerde en of er in de familie gezondheidsklachten waren. Ondanks de hormonen had ik nog ergens last van. Alleen licht gevoelige borsten maar niet misselijk en ook nog niet bijzonder veel plassen. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik mocht mijn broek uittrekken en op de tafel gaan liggen.
‘De eerste echo is altijd een inwendige echo.’ legde de verloskundige uit.
Dat vond ik niet erg. Het afgelopen jaar had ik al zoveel inwendige echo’s gehad bij mijn gynaecoloog, dat ik niet anders gewend was.
Vol spanning keek ik naar de monitor. Wachtend op het kleine boontje wat ik zou gaan zien. wachtend om het flikkerlichtje te zien knipperen wat het hartje voor moest stellen. Helaas was dit allemaal nog niet te zien. het enige wat we zagen was de vrucht zak. Een rond zwart ding wat in mijn baarmoeder genesteld zat. Toch een beetje teleurgesteld, maar volgens de verloskundige zei dit nog niets. Waarschijnlijk gewoon en late innesteling gehad en de echo was ook vroeg gepland, dus het was niet vreemd dat er nog weinig te zien was. Gewoon een nieuwe afspraak maken over anderhalve week en dan zou er wel wat te zien moeten zijn. [/FONT]
[FONT=&quot]Een beetje teleurgesteld gingen we naar huis, maar toch was dit een positief bezoek. Het was nu bevestigd dat ik echt zwanger was. Geen vals positieve test, maar een echte zwangerschap. [/FONT]

[FONT=&quot]Weer wachten. Veel werken om de tijd sneller te laten gaan en fantaseren over hoe het zal zijn. Het kindje waar je zo lang op hebt gewacht.
Halverwege de week kreeg ik een telefoontje van mijn beste vriendin. Ook zij was zwanger!
Dit was bijna niet te geloven. We wilden dit zo graag. Allebei tegelijk zwanger zijn en dan scheelde het nog maar anderhalve week ook! Ons geluk kon niet meer stuk.
Avonden spraken we over wat we allemaal samen konden gaan doen. Samen winkelen, samen naar babyzwemmen, samen rondjes wandelen met de kinderen. Wat een droom! Beter kon het allemaal niet worden.[/FONT]
[FONT=&quot]Maar tijdens al die gesprekken kwam ik er achter dat mijn beste vriendin al flink kwaaltjes had. Misselijk, niet slapen, prikkelbaar, enz. Ik had nog steeds nergens last van.
‘Ik weet niet of dit wel goed zit,’ zei ik tegen haar. ‘Jij bent misselijk en hebt overal last van en ik voel niks. Klopt dat wel?’
‘Natuurlijk klopt dat gewoon,’ antwoordde ze. ‘er zijn zoveel vrouwen die nergens last van hebben.’
Daar had ze gelijk in. Mijn moeder had ook nooit kwaaltjes. Misschien was dit bij mij ook het geval. Geen reden tot paniek.[/FONT]

[FONT=&quot]2e echo[/FONT]
[FONT=&quot]Dinsdag 31 mei. De dag van de tweede echo. Het was druk in het ziekenhuis dus de afspraak liep ruim drie kwartier uit. Mijn vriend en ik hadden allebei een voorgevoel, maar we spraken die niet tegen elkaar uit. Het enige wat hij tegen mij zei was: ‘mocht het niet goed zijn, dan mag je huilen. Maar wacht tot we in de auto zitten. Niet hier.’
Hij kon daar altijd al moeilijk mee om gaan. Met emoties. En helemaal als je daardoor ook nog eens in de belangstelling stond. [/FONT]
[FONT=&quot]Na lang wachten mochten we eindelijk naar binnen. Met kloppend hard trok ik mijn broek uit en ging op de tafel liggen. Weer het inwendige echo apparaat.
De verloskundige moest even zoeken. Daar was het. Maar nog steeds alleen een zwarte cirkel. Zonder iets er in. Het zakje was wel iets gegroeid, maar we zouden er toch al een vruchtje in moeten zien. Voor de zekerheid belde ze de gynaecoloog er bij. De verloskundige liet het echo apparaat in me zitten, zodat ze dat niet opnieuw hoefde te doen.
Daar lag ik met mijn benen wijd en een echo apparaat tussen mijn benen. De gynaecoloog kwam binnen. Het was niet mijn eigen gynaecoloog. Ik voelde me vrij ongemakkelijk, maar vooruit. De man had vast al vaker zulke taferelen gezien.
Hij nam de echo over. Hij keek nog een keer goed rond in mijn baarmoeder en mijn eierstokken om te controleren of hij niks gemist had. Helaas was dat niet zo. [/FONT]
[FONT=&quot]Hij was heel rustig en legde me uit dat er drie soorten zwangerschappen waren. Een zwangerschap met kind, een zwangerschap zonder kind en een zwangerschap met vruchtblaasjes. Ik heb de tweede. De gynaecoloog wilde nog een weekje afwachten of mijn lichaam zelf de miskraam op gang bracht en over een week moest ik een afspraak maken. ik vroeg of dit bij mijn eigen arts mocht, maar deze gynaecoloog wilde me zelf graag zien.
Huilend stond ik aan de balie. Een afspraak te maken voor een week later bij, blijkbaar, mijn nieuwe gynaecoloog. Ik kreeg een boekje mee met informatie over miskramen en kon daarna naar huis. In de auto stortte ik in. Dit was toch niet te geloven. Bijna twee jaar bezig om een kindje te maken. Dan is het eindelijk gelukt, zit je op een grote roze wolk en in een klap val je zo hard naar beneden en de klap is niet te beschrijven.
Mensen die dit niet zelf meemaken kunnen niet begrijpen hoe je je voelt. Zelfs mijn eigen ouders niet.
Ik gaf mezelf één dag om te huilen. De volgende dag moest het maar weer over zijn en moest ik verder gaan met mijn leven. Maar zo makkelijk is dat niet. De woensdag ging goed, maar op donderdag brak ik. Ik heb me ziek gemeld van mijn werk en de rest van de dag thuis gehuild in een hoekje van de bank. Het was niet erg om mijn emoties te laten zien. Het is menselijk. Ook al had ik niets gezien op de echo. Ook al ben ik niet echt een kind verloren. Het is de teleurstelling. De grote klap dat wat was er niet meer is. Ik maakte me kwaad om vrienden van me die wel kinderen hadden en klaagden over slapeloze nachten en huilende baby’s. Ik had alles over voor slapeloze nachten en huilende baby’s. Maar ook dit zijn mensen die na één of twee keer proberen zwanger zijn geraakt. Ze hebben geen idee…[/FONT]

[FONT=&quot]Afspraak gynaecoloog[/FONT]
[FONT=&quot]Een week later. Dinsdag 7 juni. De afspraak bij de gynaecoloog.[/FONT]
[FONT=&quot]Die week veel gehuild. Wijn gedronken, slecht gegeten. Wezen stappen om me af te reageren. De ergste emotie was weg. De meeste boosheid en verdriet kon ik aan de kant schuiven. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik werd zijn kamer binnen geroepen. Een gesprekje over wat er was gebeurd de week er voor.
‘laten we nog één keer kijken.’ zei hij.[/FONT]
[FONT=&quot]Automatisch liep ik naar het hokje om mijn broek uit te trekken. De gynaecoloog keek me aan.
‘Het is inmiddels bekend.’ zei ik schouderophalend.[/FONT]
[FONT=&quot]Ik zag wat medelijden in zijn ogen. ‘Niemand zou daar aan mogen wennen.’ zei hij vriendelijk.[/FONT]
[FONT=&quot]Dat was het eerste moment waarop ik wist dat ik deze man mocht. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik nam plaats in de stoel. En in tegenstelling tot mijn andere gynaecoloog vroeg hij of mijn vriend er ook bij kwam staan. Voor hij de echo inbracht legde hij nog een hand op mijn knie om me gerust te stellen.
Ik had me ingesteld op het zwarte gat wat ik ging zien. wel weer wat gegroeid, maar nog steeds zonder kind. Mijn eierstokken zagen er goed uit. [/FONT]
[FONT=&quot]Na de echo mocht ik me weer aankleden en gaf de gynaecoloog mij opties om te overwegen.[/FONT]
[FONT=&quot]Er waren drie dingen die ik kon doen.[/FONT]
[FONT=&quot]1. [/FONT][FONT=&quot]Afwachten tot de miskraam vanzelf op gang kwam. [/FONT]
[FONT=&quot]Dit kon wel een poosje duren. Dat was voor mij geen optie. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf.[/FONT]
[FONT=&quot]2. [/FONT][FONT=&quot]Medicatie inbrengen die de miskraam opgang zouden brengen, maar dat zou gepaard gaan met flinke krampen, met het risico dat niet alles er direct uit was.[/FONT]
[FONT=&quot]Dat was voor mij ook geen optie. Ik wilde zo min mogelijk pijn lijden en zeker weten dat alles er in een keer uit was.[/FONT]
[FONT=&quot]3. [/FONT][FONT=&quot]Een zuigcurettage die de gynaecoloog zelf zou uitvoeren.[/FONT]

[FONT=&quot]Hij raadde zelf de zuigcurettage aan. Die zou vrijdag al kunnen gebeuren. Ik ging akkoord.[/FONT]
[FONT=&quot]Hij vroeg of ik al eerder geopereerd was.
‘Ja, een jaar of zes geleden. Blinde darm. Daar kun je ook maar vanaf wezen.’ zei ik.[/FONT]
[FONT=&quot]Hij keek me aan over zijn papier.
‘ho ho, niet te hard zeggen he. Ik heb hem nog.’ grapte hij.
Ik vond het erg prettig dat ik nu deze gynaecoloog had. De vorige die ik had was ook aardig, maar heel zakelijk en deze is wat persoonlijker. Hij nam de tijd voor me. Stelde me gerust. Was gewoon een hele lieve rustige man. Het stelde me ook erg gerust dat hij de curettage zou verrichten. [/FONT]

[FONT=&quot]De volgende dag werd ik nog gebeld over wat er precies ging gebeuren en hoe laat ik waar werd verwacht. Ik kon nog vragen stellen die ik nog had en die werden dan ook in alle rust beantwoord. [/FONT]


[FONT=&quot][/FONT]

 

[FONT=&quot]curettage[/FONT]
[FONT=&quot]Vrijdag 10 juni was het zover. Om 7.50 moest ik in het ziekenhuis zijn voor een hartfilmpje en een afspraak bij de anesthesist. Mijn vriend kwam uit de nachtdienst en was nog niet thuis toen ik in het ziekenhuis moest zijn, dus de vriend van mijn beste vriendin bracht me er naar toe en bleef bij me tot mijn vriend er was. [/FONT]
[FONT=&quot]Het hartfilmpje was goed en ook de anesthesist was zo met me klaar. Ik ben kerngezond en slik geen medicijnen. Lekker makkelijk. [/FONT]
[FONT=&quot]Om half tien werd ik opgenomen op de afdeling dagbehandeling en kon het wachten beginnen. Inmiddels was mijn vriend ook naar het ziekenhuis gekomen. Ik zou om elf uur geholpen worden, maar er werd al gezegd dat de operaties uitliepen. De jongens verveelden zich in het ziekenhuis en mijn vriend viel haast in slaap. Ik zei dat ze wel naar huis mochten. Ik kon prima in mijn eentje wachten. [/FONT]
[FONT=&quot] Ik bracht mijn tijd door met netflix op mijn telefoon en net toen ik bedacht om een dutje te gaan doen, werd ik om half één opgehaald. Op de afdeling had ik mijn operatiejas al aangetrokken. Ik hoefde ook niet te lopen. dat had best genant geweest met alleen een operatie jas en niets er onder aan. Ik werd naar boven gereden. Ik was niet zenuwachtig, maar in de steriele sluis kreeg ik toch een beetje klamme handjes. De verpleging trok steriele jassen aan en ik kreeg een haarnetje op. Toen brachten ze me naar de voorbereidingskamer. [/FONT]
[FONT=&quot]Daar werd een infuus aangelegd met suikers en vocht. Dat was erg welkom want ik had heel de dag niets gegeten en gedronken dus het infuus was erg welkom.
Ook de hartmonitor en de zuurstof meter werden aangesloten. Hartslag was goed en zuurstof saturatie was 100%. Beter kon niet.
Ik moest nog even wachten, maar er was genoeg te horen achter de gordijnen naast me. De tijd was ook zo verstreken en al snel werd ik opgehaald en naar de operatiekamer gebracht.
‘Het is wel koud in de O.K. hoor, maar je krijgt een speciale warmtedeken.’ zei de anesthesist terwijl ze me naar de O.K. brachten. [/FONT]
[FONT=&quot]Inderdaad, het was best frisjes met alleen een dun operatiejasje aan.
Ik moest van mijn eigen bed overschuiven naar de operatie tafel. De tafel was iets hoger dan het bed, dus ik moest nog zo’n tien centimeter omhoog, maar dat was geen probleem. Even voelen of ik goed op het midden lag en ik mocht gaan liggen. Ze hadden al een kussen onder mijn hoofd gelegd. De deken legden ze over me heen. [/FONT]
[FONT=&quot]Er gebeurde van alles. Mijn bloeddruk werd nog een keer gemeten, er werden plankjes voor mijn armen aan de tafel gemaakt, er werden beensteunen klaargezet. Ik lag daar. Te wachten tot ze me vertelden wat te doen. Ik mocht mijn armen op de plankjes leggen. Verder hoefde ik nog niets. [/FONT]
[FONT=&quot]De dames in de O.K. voerden een gesprek over een chirurg. Ik probeerde het gesprek te volgen om mezelf een beetje af te leiden. Het ging over sandalen en witte sokken. Ik grinnikte. [/FONT]
[FONT=&quot]Vervolgens hoorde ik een vrouw vragen waar de gynaecoloog bleef. Er kwam geen antwoord.
‘Moeten we bellen?’ vroeg de één.
‘Nee, wacht nog maar even.’ Zei de ander.[/FONT]
[FONT=&quot]Nu werd ik wel een beetje nerveus. Wat nou als hij het vergeten was. [/FONT]
[FONT=&quot]‘als hij er over vijf minuten niet is, dan bellen we en komt er vast wel een andere chirurg.’ Zei een andere stem.[/FONT]
[FONT=&quot]Nee! Ik wil geen andere chirurg. Ik wil mijn gynaecoloog.[/FONT]
[FONT=&quot]Dit was de eerste keer dat ik dit dacht. Ik schrok een beetje van mezelf.[/FONT]
[FONT=&quot]Eindelijk kwam hij door de deur. [/FONT]
[FONT=&quot]‘Sorry, moest nog even een boterham eten.’ Zei hij. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik lachte. Geamuseerd en gerustgesteld. [/FONT]
[FONT=&quot]Snel nam hij nog een keer de gegevens met me door.[/FONT]
[FONT=&quot]‘geboortedatum?’
’01-06-1993.’[/FONT]
[FONT=&quot]‘en je komt voor een zuigcurettage. Klopt dat?’
‘ja.’[/FONT]
[FONT=&quot]‘geen medicijnen?’
‘nee.’[/FONT]
[FONT=&quot]‘Prima. Dan gaan we beginnen.’ Zei hij en keek me vriendelijk aan. Hij legde nog een geruststellende hand over de deken op mijn been. door de druk van zijn hand voelde ik me kalm. Alles zou nu goed komen. [/FONT]
[FONT=&quot]Hij liep naar de andere kant van de O.K. maar bleef tegen me praten. Ondertussen werd er iets in mijn infuus gespoten. Dat voelde niet prettig in mijn hand, maar vooruit. Ondertussen werd er een kapje om mijn neus en mond gezet. [/FONT]
[FONT=&quot]‘adem maar een paarkeer diep in.’ Zei mijn gynaecoloog.[/FONT]
[FONT=&quot]Ik deed wat hij zei. Ik voelde het gas in mijn keel stromen. Een vieze smaak. Ook een beetje verstikkend gevoel. Mijn handen gingen tintelen. Met de rustgevende stem van mijn gynaecoloog op de achtergrond en het narcose middel en het gas wat door mijn lichaam stroomden, zakte ik al snel weg in de narcose. Zonder dat ik er iets van merkte was ik vertrokken.[/FONT]

[FONT=&quot]Wat er precies is gebeurd tijdens de narcose weet ik natuurlijk niet. Ik weet alleen dat ik in goede handen was en heel rustig ben ingeslapen. [/FONT]

[FONT=&quot]‘Hee wat is er?’ [/FONT]
[FONT=&quot]In de verte hoorde ik mijn gynaecoloog rustig tegen me praten.[/FONT]
[FONT=&quot]Ik was me nog niet bewust wat er was, waar ik was.[/FONT]
[FONT=&quot]‘Ik ben gewoon opgelucht dat het voorbij is.’ was mijn eerste reactie, zonder dat ik die bewust heb gezegd.[/FONT]
[FONT=&quot]‘Oké, dan is het goed. De operatie is goed gegaan hoor. Doe rustig aan.’ zei mijn gynaecoloog. En toen was hij weg. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik kwam wat verder bij en kwam toen pas tot de conclusie dat ik heel hard aan het huilen was. Grote tranen en flink snurken door de buis die in mijn keel had gezeten. [/FONT]
[FONT=&quot]Net toen ik bedacht dat ik wel wat wilde drinken om de vieze smaak uit mijn keel te krijgen, kwam er een verpleegster met een bekertje en een rietje. [/FONT]
[FONT=&quot]Net als ik een beetje wakker was, viel ik weer in slaap. Het was een hele vreemde gewaarwording, maar telkens als ik wegzakte, merkte ik dat mijn ademhaling stopte. Ik was me er bewust van, maar kreeg het niet voor elkaar zelf weer te ademen. De machines naast mijn hoofd gingen te keer en al snel kwamen er een paar verpleegsters om me weer bij te brengen en me er aan te herinneren dat ik wel moest blijven ademen. Dit gebeurde een keer of drie of vier. Daarna had ik nog wel wat moeite om adem te halen, maar ging het wel weer vanzelf. [/FONT]
[FONT=&quot]Al snel werd ik weer naar de dagbehandeling gereden en toen ik wakker genoeg was dat ik duidelijk kon praten was het eerste dat ik zei: ‘zo. En nu heb ik honger.’[/FONT]
[FONT=&quot]Om een uur of twee lag ik weer op mijn kamer. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik kreeg al vrij snel een paar boterhammen en wat te drinken. [/FONT]
[FONT=&quot]Mijn vriend werd gebeld dat ik wakker was en de rest van de dag kreeg ik de tijd om nog goed uit te slapen. [/FONT]
[FONT=&quot]Om half vijf mocht ik naar huis, maar ik wilde graag mijn gynaecoloog nog even spreken. Ik wilde graag weten wat er nu precies was gedaan en hoe nu verder.[/FONT]
[FONT=&quot]Een half uurtje later kwam hij de kamer in.[/FONT]
[FONT=&quot]‘Je wilde me nog even spreken?’ vroeg hij vriendelijk.[/FONT]
[FONT=&quot]‘ja. Wat is er nu precies gedaan en wat nu?’[/FONT]
[FONT=&quot]Hij lachte vriendelijk.[/FONT]
[FONT=&quot]‘Er is gewoon een zuigcurettage gedaan. Alles is weg gehaald. Er is nog een echo gemaakt om te kijken of alles schoon was. over 3 en halve week kom je terug op controle. Tot die tijd rustig aan doen en de tijd nemen om te herstellen. Je baarmoeder kan nog wel flink samentrekken, maar als je veel pijn hebt of je hebt nog vragen kun je gewoon bellen. Je kunt ook nog wat na bloeden. Tot die tijd geen gemeenschap.’[/FONT]
[FONT=&quot]‘oke.’ Zei ik.[/FONT]
[FONT=&quot]‘heb je verder nog vragen?’ [/FONT]
[FONT=&quot]‘nee. Dank u wel.’ [/FONT]
[FONT=&quot]Hij lachte. ‘nu lekker naar huis en ik zie je over een paar weken.’[/FONT]
[FONT=&quot]Hij liep weg. Ik ging naar huis. Blij dat alles voorbij was en verdrietig dat alles zo heeft moeten lopen.[/FONT]


[FONT=&quot][/FONT]

 

[FONT=&quot]De dagen er na[/FONT]
[FONT=&quot]Die dag heb ik geen pijn gehad. Ook weinig bloeden. Alleen een beetje bruinige afscheiding. [/FONT]
[FONT=&quot]De dag er na op zaterdag dacht ik dat ik rustig aan wel boodschappen kon doen. Dat had ik verkeerd gedacht. Tijdens de boodschappen kreeg ik ontzettende krampen. [/FONT]
[FONT=&quot]Ik nam in drie uur tijd 3 paracetamol van 500 mg in en had nog pijn. Voor de zekerheid de HAP gebeld. Ik mocht er nog een alive bij innemen. Maar niet te vaak. Zo gezegd zo gedaan. En de pijn was over. Ik was wel flink slaperig, maar dat is niet zo vreemd. Alleen de bruine afscheiding was weg. Ik bloedde nu net zo veel als een normale menstruatie. [/FONT]
[FONT=&quot]Zondag had ik al een stuk minder pijn, eind van de middag kwam het pas op zetten. Met twee paracetamol van 500 mg en een alive was dit al een eind opgelost.[/FONT]
[FONT=&quot]Vandaag. Maandag 3 dagen na de curettage heb ik nog geen pijnstillers hoeven nemen. Ik heb wel menstruatie achtige krampen en ik bloed ook nog aardig, maar langzaam aan gaat het steeds een stukje beter. Lichamelijk dan. Ik moet nog wel rustig aan doen, want zodra ik te veel doe fluit mijn lichaam me terug. Ik ga morgen ook nog niet werken. Ik hoop woensdag weer rustig aan te kunnen beginnen.[/FONT]

[FONT=&quot]Lichamelijk gezien gaat alles prima. Emotioneel gaat het met ups en downs. De ene keer kan ik er goed over praten en heb ik er ook geen moeite mee om andere zwangere vrouwen of baby’s te zien. Het andere moment moet ik flink huilen en wordt ik kwaad op vriendinnen van me die klagen over hun kindje. Ik moet alles gewoon nog goed verwerken en een plekje geven.[/FONT]
[FONT=&quot]Ik hoop dat ik 4 juli weer nieuwe medicatie kan krijgen of in ieder geval verder kan met proberen zwanger te worden.[/FONT]

[FONT=&quot]Wat een hele opluchting is is dat ik zo blij ben met mijn nieuwe gynaecoloog. Als alles achter de rug is moet ik de beste man echt nog eens flink bedanken[/FONT]

 

Haha anoniempje ik heb ook een fles wij op met een goede buurvrouw. En ook eerst een pakje cigaretten gehaald. Ik rookte al sinds januari niet meer. Maar er is toch echt niks beters dan drank en peuken om je verdriet te verwerken

 

Dank je wel. Ja ik hoop het ook.

 

Dank je wel. Dat was precies het doel wat ik wilde bereiken. Ik heb he zelfde hoor met angst voor een volgende zwangerschap. Ben bang dat ik dan gewoon niet zo blij kan zijn. Maar continue onzeker en bang dat het weer mis gaat..

 

Hoi hotsiflots. Bedankt voor je lieve berichtje. Ik heb dus ook PCOS. was daar al voor bij de gynaecoloog. Een andere weliswaar. Afvallen heb ik geprobeerd al meerdere malen. Maar wil gewoon niet lukken.
Lichamelijk ben ik al een eind hersteld. Bloed nog wel een beetje en heb nog wel wat kramp. Maar het ergste is er af. Ben ook gewoon weer aan het werk.

Mentaal ben ik er ook nog lang niet. Ik ben gek op schrijven en daardoor verwerk ik ook mijn emoties. Dus ik schrijf me gek. Dagen lang steeds het zelfde verhaal maar anders verwoord.
Ik merk nu ook dat ik bijna geen eetlust heb. Weet niet of dat komt Door de narcose nog. Of Door hormonen of gewoon de emotionele klap..

Ach. Is in iedergeval goed voor de vetjes haha. Ik heb s ochtends alleen trek in ontbijt. Verder dwing ik mezelf om te eten. Kleine beetjes.

Naja als ik dat nog tot 4 juli (controle bij de gynaecoloog ) vol houd...

Kom er wel. Is alleen even een dingetje. .