Toen ik op verlof van de tweede zat, wilde ik het liefst gelijk door voor nummer drie! Ik heb mezelf dit uiteindelijk met de gebruikelijke argumenten (ruimte in huis en auto, moeilijk oppas te vinden, drukte) uit mijn hoofd gepraat. En na twee heerlijke en onbezorgde zwangerschappen en babytijden en gezonde vrolijke kinderen voelt het als de goden verzoeken om er nog een keer voor te gaan. En gevoelsmatig zijn we voor nu ook compleet. Maar toch zit in mijn hoofd dat familieportret met twee kinderen aan onze voeten en een baby op de arm! Manlief wisselt ook nogal. Na een paar gebroken nachten of als ze met zn tweeën lopen te draken roept hij iets over nooit meer een derde erbij, als ze zo heerlijk samen aan het spelen zijn verzucht hij soms iets over een groot gezin als ik niet zo'n drukke baan had. Nou ja, we houden dus vol dat we klaar zijn, maar ik sluit niet uit dat we er nog eens op terug komen. De oudste gaat na de zomer naar school, (en de jongste gaat toch echt ooit doorslapen) dus nieuwe fase, nieuwe overwegingen!