Het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Een nieuwe relatie is ook weer "gewoon" na een aantal jaar. We hebben het leuk samen, ook weleens minder maar dat is het leven denk ik dan. Ik vind ook dat mensen nogal snel gaan scheiden. Maar dat doe je ook niet voor je plezier, ik zie dat wel in mijn omgeving, al dat gezeik om elke euro. Waarbij de man er over het algemeen veel bekaaider vanaf komt dan de vrouw en deze vrouwen ook echt vinden dat ze "recht" hebben op een deel van het geld van hun partner. Het is maar waar je zin in hebt, elke week de koffers van je kinderen inpakken, altijd drama over geld en over wie de kinderen "heeft" over welke feestdagen er in wie's weekend vallen. Ik vind ook dat de kinderen als last worden gezien. "Nu móet ik ze opvangen terwijl het zíjn weekend is." Lijkt mij heel gek om zo met je kinderen om te gaan, dus geen idee, ik zou opteren voor samen blijven tenzij die situatie nog minder houdbaar is dan scheiden.
Mee eens! In mijn omgeving waren de scheidingen echt terecht, en kwamen na laaaang proberen, therapie, etc. En als ik voor mezelf spreek, tja. Hier viel, hoe hard ik het ook probeerde, niet tegen op te vechten. Maar, een vriendin van mij heeft al bijna 10 jaar geen huwelijk meer met haar man. Echter, ze kunnen goed door 1 deur, er is geen ruzie, alles loopt. Ze praten er ook niet over. Ik denk dat ze voorlopig wel zo doorgaan. Wat ik dan wel treurig vind, is het feit dat er ook geen liefde meer is, ik bedoel zichtbare liefde. Wat geef je dan je kinderen mee? Ze zien papa en mama nooit knuffelen, een echte goede kus geven. Dat vind ik verdrietig.
Ruzie kan je uitpraten. Zoveel stellen hebben wel eens ruzie. Of besluiten dat je het niet met elkaar eens bent en dat dit ook oke is. Het is het stadium daarna, waarmee je echt in de problemen komt..
Ik vind ook dat er veel te snel gescheiden wordt tegenwoordig (en te snel misschien aan kinderen begonnen). Ik denk inderdaad dat het ook behoorlijk vies kan tegenvallen na een scheiding (alhoewel ik dat zelf niet weet natuurlijk en de scheiding van mijn ouders hen tweeën juist wel heel erg goed heeft gedaan.) Er wordt ook wel heel makkelijk gezegd dat het niet goed is voor kinderen om twee ongelukkige ouders te hebben. Maar het ongelukkig zijn is toch ook op een bepaalde manier een keuze? Kijk als er sprake is van een buitenechtelijke relatie of mishandeling op welke manier dan ook tussen de ouders dan is het natuurlijk een heel ander verhaal. Maar heel ongelukkig zijn omdat je partner altijd te veel rommel in huis maakt, te veel weg wil met zijn vrienden, of dat soort dingen die natuurlijk niet leuk zijn, maar ook weer geen mega probleem, dan is het ook wel een keuze om je daar ongelukkig over te voelen denk ik.
Ik denk dan juist dat partners elkaar niet meer begrijpen en problemen niet meer samen op kunnen lossen, je nooit meer vebonden voelen met elkaar, de ander gewoon echt niet meer leuk vinden op die fijne manier dat je zo intens van elkaar houdt. Het gaat echt niet om irritaties als alleen maar rommel of t dopje van de tandpasta. Maar meer dat je totaal anders in t leven staat of op den duur gaat staan. Wanneer je verliefd bent kun je veel van elkaar hebben. Maar na zoveel jaar kunnen bepaald gedrag of karaktereigenschappen je zo enorm gaan tegen staan. En ook veranderen we als mens naarmate je ouder wordt. Als je beide 18 bent sta je anders in t leven dan met 40. En dat gaat soms mooi samen op. Maar soms totaal de andere kant op. Waarom zou je dan de rest van je leven samen door moeten brengen, je niet gelukkig en prettig voelen bij de ander? En zeggen dat dit een keuze is (je ongelukkig voelen) is echt een hele onrealistische gedachte. Dat is t zelfde als zeggen dat homo zijn een keuze is. Nee, helaas zijn sommige huwelijken 'op' na zoveel jaar. Stel dat je 100 wordt, prachtig als je dan 1 partner hebt gehad al die tijd. Maar als dat er 3 zijn is dat toch ook goed? En kinderen krijg je nou eenmaal tussen een bepaalde leeftijd (gemiddeld 20-45) dus dat je dan maar bij elkaar moet blijven terwijl je niet meer gelukkig bent in je huwelijk lijkt mij misschien nog wel vreemder. Ouders die met respect met elkaar omgaan, ook na een evt scheiding, daar hebben kinderen wel wat aan. Ik ben zelf op m'n 22e getrouwd en nu nog steeds gelukkig samen na 16,5 jaar huwelijk. Gelukkig nog steeds samen eruit kunnen komen als we even in een dipje zaten. Toch kan ik partners die wel voor scheiden kiezen, in hun situatie, echt wel begrijpen. Dat is echt niet met een simpele 'je ongelukkig voelen is een keuze' opgelost, het is zoveel meer. En soms is scheiden een goede keuze in de situatie.
Kinderen zijn altijd de dupe van de scheiding en ook ik zie heel veel scheidingen die niet eens hebben gevochten voor hun relatie Ik snap niet hoe ouders van jonge kinderen kunnen zeggen dat ze alles geprobeerd hebben Want nog niet lang geleden besloot je dan om samen aan kinderen te beginnen En dan ineens spelen er al jaren lang problemen....
Wat een hoop reacties en zo verschillend ook, dank daarvoor. Ik ga binnenkort weer met mn vriendin praten. Goed om al dierl verschillende visies te lezen. Het is natuurlijk haar afweging maar misschien kan ze er wat mee
Uiteraard moet je er samen eerst alles aan gedaan hebben om te kijken of het nog te redden valt. Echter, mijn ouders zijn veel te lang bij elkaar gebleven en ik was nog nooit zo opgelucht toen ik hoorde dat mijn ouders gingen scheiden. Altijd die spanning voelen, de ruzies horen als je in bed ligt, vreselijk. Mijn moeder heeft na de bevalling ook bij mij gewoond en voor mijn dochter zou het geweldig zijn als haar Nanny gewoon bij ons blijft. Maar onze relatie is zo slecht dat ik er gewoon echt geen leukere moeder van wordt, mijn moeder geen leukere oma en mijn dochter de spanning haarfijn aanvoelt. Het doet pijn maar mijn dochter verdient dat ook niet. Soms is het niet anders.
Heel bekend verhaal. Ik heb jaren in een relatie gezeten omdat ik dacht dat ik moest blijven voor de kinderen. Ondertussen heel veel klappen mogen ontvangen van hem. Na 12 jaar ben ik bij hem weggegaan. En dat was de beste stap van mijn leven. En voor mijn kinderen achteraf ook. Zelf zou ik iedereen aanraden niet te blijven vanwege de kinderen. Want kinderen voelen en horen alles. Achteraf hoorde ik verhalen van me kinderen van wat ze allemaal gehoord en gezien hadden en toen dacht ik bij mezelf... Had ik nu maar eerder weg gegaan...
Moeilijk hoor! Ik zou absoluut ver gaan voor mijn kinderen, maar blijven? Ik weet het niet. Een kind moet in een liefdevol thuis opgroeien, maar als papa en mama dat samen niet voor elkaar krijgen... Wel heel belangrijk hoe je uit elkaar gaat! Ook al haat je hem, in het contact over de kinderen moet het wel normaal en respectvol zijn.
Ik ben niet vanwege mijn oudste zoon gebleven. Doodongelukkig was ik in mijn vorige relatie. Beste keuze van mijn leven want niet alleen ben ik nu gelukkig (met een nieuwe man waar ik nog een zoon van heb gekregen) maar ik geef mijn kinderen een voorbeeld van hoe een liefdevolle relatie hoort te zijn. Met respect en liefde voor elkaar. Ja het was de moeilijkste beslissing van mijn leven want het was niet zo dat mijn ex een slechte vent was! Nee de koek was op, geen liefde meer alleen maar onverschilligheid.... ik vond mij te jong om zo de rest van mijn leven door te gaan. En ja we hebben alles geprobeerd maar het mocht niet baten....
Ik denk dat mensen om te beginnen al beter moeten nadenken voor ze in een relatie stappen. En bewust moeten kijken of deze partner ook geschikt is als vader. Ken je elkaar echt heel goed en is de relatie en je gezamenlijke leven stabiel voor je aan kinderen begint? En wil je partner ook echt heel graag kinderen? Hoe denkt hij over de opvoeding en hoeveel wil hij er? Veel mensen stappen er te makkelijk in. Of halen partners over om te vroeg te beginnen. En hoeveel topics zie ik hier niet over vrouwen die nog een kind willen terwijl man dat niet wil? Niet iedere geweldige partner is ook een leuke/geschikte ouder. Verder zie je heel veel relaties mis gaan in de eerste kinderjaren. Juist dan komt er druk op de relatie. Omdat kleine kinderen veel werk kosten. En niet iedereen tegen slaapgebrek kan. En wat ik vaak zie is dat mensen hun leven niet voldoende willen aanpassen. Nog net zoveel willen werken, uitgaan, sociale dingen doen. Terwijl je met kinderen een stap terug moet doen. Accepteren dat je leven anders is geworden. En dat zijn zaken waarover vooraf niet goed wordt gesproken of nagedacht. Je leven gaat niet exact door maar dan met een kind erbij. Je moet inleveren en aanpassen.
Vooral dit is heel herkenbaar, een vriend van ons had dit met zijn vrouw.. Nr 2 was een "ongelukje" en nr 3 "nog een ongelukje" maar bij haar enorm gewenst! (ruikt beetje naar sabotage ) Ja je bent er als vent natuurlijk ook zelf bij, maar je mag in relatie toch ook vanuit gaan dat je vrouw verantwoordelijk om gaat met anticonceptie. (hij mocht zich niet laten steriliseren van haar, waar is zijn baas op eigen lichaam gebleven ) Zijn wens vrijheid en haar wens groot gezin lagen totaal niet op een lijn. Ze zijn dus nu uit elkaar...
Precies, en ik zie vooral heel veel vrouwen die eindeloos inleveren terwijl hun kerel iedere week uren op de voetbal en tennis hangt, alle vrienden uitjes heilig zijn én een clubcard van de favo voetbal club. Mannen die 80% de vrije tijd nemen en hun vrouw een avondje cupcakes maken zo ongeveer de max vinden. Gaat allemaal kapot, valt ook niet mee te leven.
Ik ben bij mijn ex-man weggegaan, en het was de beste beslissing van mijn leven! Niet alleen ik bloei op, maar mijn dochter ook. Zelfs mijn ex-man zit beter in zijn vel en onderneemt nu dingen. Iedere relatie of huwelijk is anders, net zoals de twee personen erin. Dus ik kan je niks vertellen over wat 'zou moeten', maar alleen wat ik heb gedaan. Maar... als je al twijfels hebt, zegt dat eigenlijk niet al genoeg?
Dat zegt toch juist helemaal niks? Ik denk dat iedereen wel eens twijfels heeft, ik denk dat dat juist heel normaal is en juist tot situaties kan leiden waarin je dat met elkaar bespreekt en besluit er weer samen voor te gaan. Voor mij is een huwelijk niet iets wat maar gewoon stand houdt, daar moet je best wel voor werken en af en toe twijfels hebben lijkt me niet zo raar.
Ik denk dat kinderen over het algemeen goed af zijn bij een gezin met de beide ouders erbij. En vooral vanwege de aandacht van de beide ouders, de liefde enz. Maar het valt wel eens anders uit... ik vind het wel heel typisch dat in de Vinex-wijk hier in de stad het scheidings% op 80% ligt (over de samenwoners nog maar niet te spreken). Dat is schrikbarend hoog. En de klinieken vol met meisjes met eetproblemen bijv vanwege de houvast die ze zoeken vanwege de scheiding. Heel sneu! Hoe je wordt gevormd als mens ligt voor een groot deel bij hoe je opgroeit. Daar heb je als ouders echt een enorme verantwoordelijkheid, of je nu bij elkaar bent of niet.
Absoluut mee eens dat een huwelijk, of relatie, hard werken is! Komt niet zomaar uit de lucht vallen uiteraard Maar echt twijfelen aan je relatie/huwelijk? Nee dat heb ik eerlijk gezegd niet. Maar ik spreek natuurlijk alleen voor mijzelf. Toen ik getrouwd was, had ik wel degelijk twijfels! Maar goed, iedereen staat daar natuurlijk anders is en dat is je goed recht Ik hoop dat TS er uit komt. Geeft een boel rust als je oprecht weet wat je wil.