Ik zelf ben gescheiden en voor mijn kind is het denk ik goed dat allebei zijn ouders nu gelukkig zijn. Zijn vader en ik gaan respectvol met elkaar om. Dit is het goede voorbeeld voor een kind, denk ik. Mijn nicht en haar man blijven ook bij elkaar voor de kinderen. Ze hebben bijna nooit ruzie en het is gezellig in huis. Dus wat dat betreft is het goed voor de kinderen. Toch denk ik dat zij uiteindelijk zelf niet helemaal gelukkig kunnen blijven zo. Iedereen heeft toch behoefte aan liefde en intimiteit?
Ik vind dit zo'n lastige.. Wat is beter? Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben er van overtuigd dat het voor ons beter geweest zou zijn als ze bij elkaar waren gebleven. Mijn moeder zegt dat als ze geweten had wat het teweeg zou brengen, ze beter haar best had gedaan en (langer) was gebleven. Nu moet ik er ook wel aan toevoegen dat onze gezins situatie vroeger wel erg afwijkt van 'gemiddeld.' Mijn vader heeft verschillende partners gehad en nog geen vastigheid, voor hem lastig vanwege zijn ADHD/PDD (niet getest, wel duidelijk). Maar voor ons ook. Mijn moeder is met de man waarmee ze vreemd ging en waarvoor ze is gescheiden. Zelf 4 kinderen, hij 4 beschadigde kinderen (heks van n moeder) en samen nog 1. Mijn broers met ass en zijn beschadigde kinderen was en is gewoon geen goede combinatie geweest. Wij hebben veel in moeten leveren daardoor. Ze is ondertussen al jaren ongelukkig met haar vriend, maar uit elkaar gaan doet ze niet meer. Zijn hart kan er in principe elk moment mee stoppen, daarbij wat er vooraf ging aan een ruzie tussen hen waardoor ze volgens mij niet eens meer weg durft te gaan. Ondertussen heb ik nooit geleerd voor mezelf te kiezen, nooit de aandacht gehad die ik nodig had en heb. Intussen is het allemaal ook scheef gegroeid. Er waren dus kinderen bij ons die extra veel aandacht nodig hadden, die ze nog krijgen. Ik sta nog steeds op de achtergrond. Hierdoor denk ik dat ik nooit goed voor mezelf op kon komen. Nooit het gevoel gehad dat ik tbook waard ben! Toen ik jaren geleden eigenlijk al weg wilde uit mijn relatie, durfde ik niet. Terug thuis wonen? Absoluut niet. Dus.. dan ga je verder. Samen kinderen.. en nu ben ik nog steeds niet gelukkig met hem. Was het dom om aan kinderen te beginnen? Ja. Maar ik wist niet hoe ik voor mezelf kon kiezen. En nu wil ik geen gebroken gezin zijn. Het is waar dat er vaak te vroeg aan kinderen gedacht wordt. Maar je weet niet wat daarachter zit. Je kan niet in iemand zijn hoofd kijken. Oordelen is altijd makkelijk. Ik ben er het mee eens dat er snel gescheiden wordr, maar we weten niet wat er zich achter gesloten deuren afspeelt. Dus wat is beter? Daar kun je denk ik nooit een eenduidig antwoord op geven.
Alleen voor de kinderen blijven lijkt me niet reden genoeg om zelf ook geluk te ervaren in je huwelijk. Wel denk ik dat je je moet afvragen of de liefde echt over is of dat het door omstandigheden niet goed gaat in de relatie en dat er nog verbetering mogelijk is. Iedere relaties kent mindere tijden en dan kan het lastig zijn om te overzien dat dit tijdelijk is.
Mijn ouders hebben hun gezin en kinderen kapot gemaakt door bij elkaar te blijven. Tot de dag van vandaag zijn ze nog steeds niet gescheiden en is er niks geregeld tussen die twee. Zijn gescheiden van tafel en bed, maar maken elkaar nog steeds helemaal kapot. Wij als kinderen (4 stuks) hebben er allemaal vreselijk onder geleden. Weten hierdoor amper wat het is om op iemand te kunnen bouwen en wat het is om een gezin te zijn, wat normaal is binnen een familie die wat voor elkaar over heeft. Onze familie is gewend elkaar af te vallen en als vuil aan de kant te zetten als het uitkomt. Het enige wat ik altijd heel hard wil roepen tegen mensen die dit overwegen is: KIES JE GELUK! Je kinderen hebben daar uiteindelijk veel meer aan. Ik had veel meer respect voor mijn ouders gehad als ze ons uit die uitzichtloze situatie hadden getrokken. In plaats van egoïstisch te zijn en hun kinderen gebruiken om niet te hoeven scheiden (uit angst voor het onbekende). En dan uiteindelijk janken en zeggen we hebben het voor jullie gedaan. Sorry... ik reageer misschien wat geëmotioneerd.
Je verhaal grijpt me aan. Wat ongelooflijk naar! Hier was het thuis ook geen feestje. Ouders gingen uit elkaar toen ik al volwassen was.... Nou vooruit... Bijna Ook voor de kinderen gedaan. Het hele gezin uit elkaar gevallen. Ik heb geen contact meer met moeder en broer, broer niet meer met vader etc etc. Wat een ellende. En nog voel ik me vaak alleen. Want wat is er nou nog over dan? Hadden mijn ouders ook maar eerder besloten uit elkaar te gaan. De spanningen, het geweld, partij moeten kiezen, ondervinden hoe broer altijd het lievelingetje was van moeder etc etc... Het kan overal slechter. Ik heb ook goede herinneringen....maar bij elkaar blijven voor de kinderen...dan moet je je afvragen wat je je kinderen graag bij wilt brengen over liefde en relaties en of je dat voorbeeld de ja of de nee geven kan, denk ik.
Uit onderzoek blijkt dat bij elkaar blijven beter is voor de kinderen, tenzij er sprake is van ruzie, mishandeling etcetera. Veel scheidingen lopen toch in uit in ruzies of een vechtscheiding, dat is ontzettend schadelijk voor kinderen. Vaak zelfs schadelijker dan het overlijden van een ouder. Het schijnt dat 10% van de kinderen op de lange termijn nadelige gevolgen ervaren. Maar gezien de hoeveelheid volwassenen met psychische problemen vanwege de scheiding van hun ouders betwijfel ik of dat aantal klopt. Maar wetenschappelijk onderzoek zegt natuurlijk ook niet alles. Het geeft aan dat er meer kans is op schadelijke gevolgen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat dat in elke situatie ook het geval is. Maar persoonlijk zou ik er niet voor kiezen om uit elkaar te gaan, 'wanneer de koek op is'. Voor mij moet er toch echt meer aan de hand zijn. Je kunt er nog altijd voor kiezen om een open relatie aan te gaan als je er samen echt niet uitkomt.
Zelf zou ik nog prima gelukkig kunnen zijn als de liefde als partner over zou gaan naar beste maatjes. Dan zou ik niet alles opbreken in de hoop op net wat extra geluk. Om beste maatjes te kunnen zijn moet er ook nog een hoop goed gaan. Waar ik niet mee zou kunnen leven is als ik mij om wat voor reden dan ook onveilig zou gaan voelen. Dat kan te maken hebben met letterlijk/verbaal geweld, maar ook drugs, crimineel gedrag, ons de schulden in werken, kans op ziektes door vreemdgaan, omgaan met rare figuren etc. Alles daartussen in zou ik nu niet zo zwart wit kunnen bedenken.
Persoonlijk, zou ik blijven voor mn kinderen? Nee. Zou ik harder werken, meer slikken, meer proberen, meer geven dan nemen doordat we kinderen hebben? Zeker!