Ik heb een eigen zaak en werkte altijd 60 uur per week, maar na 25 weken ben ik gaan minderen, naar 28-36 uur per week... ik merk dat ik mijn draai helemaal niet kan vinden! Ik sta altijd in de eerste versnelling en nu staat de rem erop. Ik merk dat ik me naar mijn compagnon heel naar voel, zij werkt nog wel 60-80 uur en hoewel ze het er volkomen mee eens is dat ik nu wat rustiger aan wil en moet doen, merk ik dat het haar enorm overloopt. Ze neemt veel werk van mij uit handen, is nu bijna nooit meer thuis bij haar gezin en ik zit maar een beetje thuis. Ik kan niet vanuit huis werken, we werken met cliënten. Op dit moment overlaad een enorm schuldgevoel mij...
Snap wel dat het lastig omschakelen is als je altijd gewend bent om zoveel te werken. Maar wel goed dat je het rustiger aan doet hoor. Geef daar aan toe.... Als je kleine er straks is is 60 uur maken ook niet meer reeel, of tenminste, dan maak je ander keuzes.
Nee dat wil ik ook niet doen, maar gevoelsmatig denk ik dat ik er dan vrede mee heb, want iedere ouder moet tijd door brengen met zijn kind, nu zit ik thuis, doe op mijn vrije dagen bijna niks, voelt zo lui, alsof de maatschappij het niet accepteert ofzo..
Ik snap dat je je lullig voelt ten opzichte van je collega. Maar ik weet niet wat voor klachten je hebt dat je minder moet werken, maar ik neem aan dat als je dat voor je kindje doet, je er toch wel vrede mee kunt hebben? Ik snap niet zo goed wat 'de maatschappij' ermee nodig heeft eigenlijk...
Ik heb met 26 weken een bloeding gehad, gevolgd door weeen. Ik ben toen direct gaan minderen met werk. Natuurlik doeikhet voor de baby, maar het punt is, ik voel me zo goed!!! Ik heb zelf niet het gevoel dat ik minder moet gaan werken, maar de kans dat als ik te druk ben en de weeen doorzetten is aanwezig, want ik ga maar door, dus ik hou me rustig. Maar ik kan alles nog zo goed en dat frustreert me. Had ik maar eens rugpijn of bekkenpijn, dan weet ik mijn grens en kun je ook niet anders dan rustig aan doen, maar nu voelt het zo van ' ik heb niks en toch moet ik rustig aan gaan doen'