Hallo dames, Mijn vader en ik hebben nooit goed contact gehad. Hij heeft mijn moeder in de steek gelaten voor ik geboren werd. Naarmate ik ouder werd kwam de nieuwsgierigheid en heb ik contact gezocht. Hij was na al die jaren er zo op gebrand om wraak te nemen op mijn moeder dat ik het super moeilijk vond. Hij wou dat ik bij hem ging wonen en deed er alles aan om mijn leven te beinvloeden. Hij vroeg overal informatie op terwijl er bij de gemeente toch echt vader onbekend staat. Zelfs de ambtenaar van de leerplicht en vertrouwenspersonen gaven hem informatie. Dit escaleerde natuurlijk uiteindelijk in een grote ruzie. Ik was 18 en die bemoeienissen spuugzat. 2 jaar geleden heb ik weer contact gezocht. Mijn vriend en ik probeerde zwanger te worden, maar dat lukte niet en voor de MMM moest ik allerlei erfelijke ziektes opschrijven. Dus ik heb hem gebeld. In het begin kreeg ik verwijten naar mijn hoofd dat ik alleen maar contact had gezocht omdat ik financiëel aan de grond zat?? ja dat was waar maar ik wou zijn geld niet! Ik wou informatie en hoopte op contact. Ook dit escaleerde vorig jaar toen hij mij begon te duwen en met zijn vinger begon te prikken. Ik voelde mij vernedert en absoluut niet serieus genomen. Dus heb ik het contact verbroken. 1 maand later stond hij ineens voor mijn deur. Stormde naar binnen terwijl ik aan het oppassen was op andermans kinderen en begon te brullen dat hij kanker had. Mijn reactie was: Goh oke erg voor je maar dit gedrag accepteer ik niet. Weer geen contact Nou heb ik hem altijd via de email op de hoogte gehouden wat belangrijke gebeurtenissen... Totdat ik uiteindelijk reactie kreeg. De chemo had niet aangeslagen en hij moest geopereerd worden. Nu begon ik toch weer te twijfelen en heb ik weer contact gezocht met hem. Vanaf het moment dat ik wist dat hij kanker had heb ik hem niet meer gezien. Wel moeizaam contact via de email. Ik vind het zo erg!!! Ik weet niet eens wie mijn vader echt is en nou stuurde hij mij 3 dagen terug een email dat hij weer aan de chemo zit. Mijn reactie was: Leuk wat van je te horen NA oud en nieuw en NA mijn verjaardag. Verder veel vragen over hoe het met hem ging en geen echte verwijten omdat ik het vermoeden had dat het slecht met hem ging. Als antwoord krijg ik een email dat ik te ver ben gegaan en dat hij te horen heeft gekregen dat het toch waarschijnlijk terminaal is. Hoe moest ik dat nou weten?? Dat had hij mij niet vertel. Nou is hij woest... Ik moet meer medelijden met hem hebben en hem steunen. Natuurlijk wil ik dat wel, maar hoe dan??? Ik zit aan de andere kant van het scherm en niet bij hem. Ik wil weten hoe hij zich voelt en zijn gezin. Ik wil weten hoe ik met hem moet omgaan. Maar hij sluit zich af en verwacht dat ik dat zelf wel kan uitvogelen. Ik weet het gewoon niet meer... Ben ik dan echt zo egoïstisch??? Liefs Sam en sorry voor het lange verhaal!
in mijn ogen kom je totaal niet egoistisch over en wat je niet weet, tja daar kun je nou eenmaal geen rekening mee houden, hoe moeilijk ook. ik begrijp je wel goed, want wat als hij er niet meer is straks......had je dan nog contact gewilt, op dit moment heb jij alles gedaan uit pure zelfbescherming en daar is helemaal niks mis mee.
Danjewel Ik wil heel graag contact met hem, maar hij maakt het mij zo moeilijk. Vorig jaar vroeg hij hoeveel geld ik nodig had om bij mijn verloofde weg te gaan.... Ik ben maar gewoon opgestaan en weggegaan. Het is zo moeilijk. Ik wil wel contact, maar zonder al die onzin!
pff wat een reactie van hem zeg! onacceptabel toch? het is ook zo moeilijk om dan voor de lieve vrede maar contact te houden en je gevoel uit te schakelen of dat gedrag los te koppelen van zijn ziekte, dat is onmogelijk, dit is echt een dilemma hoor, je kunt kiezen uit contact en al die onzin erbij of geen contact maar hoe voel je je dan als hij er niet meer is? echt moelijk, zo te lezen is er ook niet met hem over te praten of wel?
Ik viind jou niet egoistisch... ik zou hetzelfde doen!! zit in bijna hetzelfde schhuitje, ik heb wel duidelijk tegen mezelf gezegt... mocht er 1 ziek worden.. nee geen contact meer!!! sterkte met alles.. het is een dubbel gevoel!! buiten hhet fijt dat hij ziek is, misschien teriminaal.. had hij wel aan die belangrijke dagen kunnen denken, wat voor jou net zo speciaal is, als hhij mededeeld over zijn kanker
Vervelend voor die man dat hij kanker heeft, maar grof gezegd heb jij er niets mee te maken. Als hij jaren niks van zich heeft laten horen en er niet voor je is geweest, hoef jij hem ook niet te steunen als hij het moeilijk heeft. Ik zou nu wel geen verwijten meer maken enzo (dat was je vast ook al niet van plan), maar je hoeft echt niet naast hem te gaan zitten en zijn hand vast te houden.
@Shaylen Dat ik nou precies mijn gewetensvraag... Contact = een hoop problemen, maar wel de hoop op een band. Geen contact= is een leven lang "wat als" en zeker weten geen band. Nou hoorde ik laats weer via via dat het gerucht gaat dat ik op zijn erfenis uit ben... Wat kan mij al dat geld schelen??? Zijn tonnen/miljoenen hebben hem ook nog nooit gelukkig gemaakt!!! Dat geld komt prima terecht bij zijn huidige vrouw en dochter. Het enige wat ik wil/wou is een band met mijn vader :s
ik vind jou totaal niet egoistisch hoor..!! Ook ik zit ong in het zelfde schuitje heb mijn vader al 8 jaar niet meer gezien en ik wilde het wel in het begin maar nu wil ik het niet meer. Mocht ik zwanger raken zal ik hem dit wel vertellen maar meer voor mezelf dat ze mij niks kunnen verwijten. Mocht hij ziek worden ook dan net zoals wat babs zegt nee geen contact meer hoe moeilijk het misschien ook zal zijn voor me.. Toen wilde hij het niet en dan zal hij wel komen nee dank je geen behoefte meer aan.. ( Dus dan zal ik ook als egoist bestempeld worden i don't care )
@Cossy Die verwijten heb ik vorig jaar al naar hem gemaakt in een hele lange brief. Daar ben ik klaar mee. Begin vorig jaar ben ik zelfs met hem naar therapie gegaan en op aanraden van hem ook zelf bij haar in therapie gegaan. Totdat ik erachter kwam dat zij omgekocht was... Ik vind het nog steeds te bizar voor woorden dat een particuliere therapeut zich heeft kunnen laten omkopen. Al mijn frustratie naar hem heeft geprobeerd om te draaien naar mijn moeder. Ik heb haar uiteindelijk de huid volgescholden. Niet zo netjes misschien maar ik was boos
als je vader zo´n moeilijke persoonlijkheid heeft dan wordt een band met hem opbouwen erg moeilijk denk ik, heeft hij een goede band met zijn dochter (van zijn huidige vrouw)? want dan zou je denken, dat kan hij het wel maar misschien zit zijn huidige vrouw ertussen? (ik doe maar wat gokjes)
Nee zijn dochter is geen echte fan van hem. Hij werkt normaal op een booreiland als leidinggevende in Kazachstan en wat ik begreep vond ze het niet erg dat hij soms 3 maanden offshore was. Maar ze hebben mij duidelijk gemaakt dat ik geen vast contact met haar mag hebben tot ik een band met hun heb. Zij is 13/14 zelfs dat durf ik niet met zekerheid te zeggen. Wel heeft ze mij op hyves toegevoegd en probeert ze af en toe en gesprekje met mij aan te gaan. Ze is heel nieuwsgierig, maar toch durft ze niet echt.
het is voor haar natuurlijk heel stoer en spannend, een grote halfzus! maar als ze van haar ouders niet mag dan zal ze inderdaad niet echt durven. het is echt heel lastig, ik leef met je mee, ik ken mijn vader ook niet dus ik begrijp echt je dilemma, alleen je weet niet hoe het uitpakt, wat je ook kiest, daarom is het zo´n onmogelijke keuze.
Ik heb zojuist weer een email ontvangen, maar wil hem niet lezen. Dus hij blijft nog even ongeopend in mijn mailbox wachten. Had niet verwacht dat het zo'n impact zou maken na al die jaren. Pff ben blij dat er nog genoeg andere leuke dingen zijn
Ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen of je een band met hem wilt om de persoon die hij is of omdat je een vader gemist heb en je daardoor het idee hebt dat je een band met hem moet hebben. Ik heb het idee dat dit laatste aan de hand is, maar jij bent niet verantwoordelijk voor zijn leven. Ik denk dat jij er alles aan gedaan hebt en jezelf niet langer moet kwellen. Probeer het/hem los te laten (en ik weet dat dat niet makkelijk is). Het kan toch niet zo zijn dat jij je nog jaren rot gaat voelen over een situatie die een ander zelf gecreeerd heeft. En hoe oneerlijk is het dat de frustraties hierover op jou gebotvierd worden.. Lieve meis, jij weet zelf wat het beste voor je is. Ga voor jezelf, maak keuzes waar jij achter staat en hoe dan ook; voel je niet schuldig, ook niet als hij komt te overlijden! Sterkte
Nee hoor Sam, laat je geen schuldgevoel aanpraten! Als ik dit zo hoor dan draait zijn wereld om zichzelf. Hij wilde jou en je moeder niet toen ze zwanger was en nu hij ziek is wil hij medelijden. Het enige wat je kunt doen is hem steunen in zijn ziekte. Jij doet wat je kunt voor hem in jullie situatie en als dat niet genoeg is voor hem, dan heeft hij dat alleen zichzelf te wijten!
Kun je misschien een keer alleen met zijn huidige vrouw afpreken? Gewoon om eens haar kant van het verhaal te horen. En ook zeggen dat je geen zin hebt in verwijten, dat je best contact wil, maar geen zin hebt in gezeik. Zolang hij in het verleden blijft leven denk ik namelijk niet dat je een band met hem kunt opbouwen.
Dank jullie wel voor de lieve reacties! @Winniethepooh Mijn vader is de heer des huizes. Zij doet wat haar opgedragen wordt helaas. Dus praten met haar is hetzelfde als met mijn vader praten... @Tinusje Ik denk dat je gelijk hebt. Ik heb altijd gedacht dat het volkomen normaal was om door je moeder opgevoedt te worden totdat ik bij vriendinnetjes ging spelen. Daar zag ik hoe hun vader hun hielp en wat voor een steun een man kan bieden aan zijn vrouw. Ik begreep dat niet en toen ben ik met mijn 8 jaar naar hem opzoek gegaan. Mijn moeder heeft mij altijd geholpen met een band opbouwen met hem. Ze heeft nog nooit 1 verkeerd woord over hem uitgesproken. Ik kende natuurlijk wel haar verhaal, maar ze zei altijd dat het maar 1 kant van het verhaal was. Liefs, Sam (ps... Ik heb de beste, sterkste, liefste en zelfstandigste moeder ooit haha )