Lang verhaal, wel heel veel stres ervan!

Ik ben op dit moment erg zoekend naar hoe ik mijn verhaal zo duidelijk mogelijk kan posten.
Het gaat namelijk weer eens over mijn schoonouders en hoe klote het allemaal gaat.
Eerder dit jaar heb ik een topic geopend waarin ik mijn frustraties uitte n.a.v. het feit dat mijn (stief) schoonmoeder ons geheim bewust heeft willen verklappen aan de familie met kerst. Ik was toen maar 5 weken zwanger en had zowel mijn moeder en schoonouders verzocht niets te vertellen. Wij zouden het doen wanneer we 12 weken zwanger waren.
Heel gedoe geweest welke eigenlijk nooit uitgesproken is. Via, via horen we hoe erover gedacht wordt maar het onderwerp op zich en de frustraties daar omheen zijn nooit echt besproken.

Het werd een nog grotere probleem toen mijn man en ik, het zijn biologische zus besloten te vertellen over de zwangerschap. En later pas aan zijn stiefzussen, de dochters van zijn stiefmoeder. Vanaf dit moment voelden wij dat schoonmoeder erg afstandelijk was. Normaal gesproken belde zij om te weten hoe de echo’s waren gegaan etc. Ergens in die periode werden haar over kleinkinderen ziek (een van de tweeling stierf bijna) en hebben zij dit bewust voor ons verzwegen. Achteraf hoorden wij van de zus van mijn man, dat zij dit gedaan hadden omdat wij de zwangerschap eerder aan haar hadden verteld. In hun ogen, hadden wij verschil gemaakt en hadden we het dezelfde dag ook aan de stiefzussen moeten vertellen.

Dit even terzijde: mijn man ziet zowel zijn stiefmoeder als stiefzussen niet als zodanig. In zijn ogen is het de vrouw van zijn vader en haar dochters.

Hij was het hier niet mee eens, omdat hij dit niet zo ervaart. Bovendien speelde ook het feit dat zij (stiefzussen) het eigenlijk al wisten, nog voor dat wij het ze zelf verteld hadden.

Na dit hele gedoe hebben we ze voor een langere periode niet gezien en ergens begin mei zijn ze bij ons geweest om te helpen met het een en ander. De band leek na dat bezoek weer een beetje hersteld te zijn. Op 25 mei was mijn schoonvader jarig.
We zijn toen bij ze geweest en helaas ging het weer fout. Nu had het te maken met een datum welke zij gepland hadden om een familieweekend te houden op een camping. Zij waren er heilig van overtuigd dat dit met ons was gecommuniceerd. Ik wist zeker van niet! Ook mijn man kon zich dit niet herinneren. Wel dat er nog een datum geprikt moest worden.

De afspraak die ik met mijn schoonmoeder had gemaakt, wist ik, was dat zij ons zou laten weten of wij met onze kamper bij de tenten van overige familieleden en hun caravan konden staan. Wanneer de datum van het weekend bekend was. En aangezien zij ook had aangegeven dat wij dit zelf moesten betalen, zou zij ook nog laten weten hoeveel het voor ons zou kosten. Dit is nooit gebeurt! Wat zij vervolgens gedaan hebben was boeken en betalen, ook voor ons zonder enige overleg.

Toen we zeiden dat we toch echt niet konden op de 20ste was mevrouw niet blij. En dus weer ergernissen. We hebben voorgesteld om ze het geld te geven, wanneer zij het niet konden annuleren. Maar dat bleek niet nodig te zijn. Ze belde later die week met de mededeling dat zij het hadden geannuleerd en geld terug kregen. Opluchting voor ons, we voelden ons natuurlijk niet fijn.

(sorry overigens voor dit lang verhaal)

Nou was Juni een erg drukke maand voor ons.
Iedere weekend was er wel iets. Dus ook op de 13de, het weekend voor de camping nog. Dan zouden we een jaarlijks bijeenkomst hebben met de neven en nichten van mijn man. Zij hebben nooit contact en sinds vorige jaar hebben ze besloten om jaarlijks een neven en nichten dag te organiseren (partners mogen dan mee).
Nou had mijn man datzelfde weekend, een weekendje weg met zijn vrienden. Uiteraard koos hij voor het weekend weg met vrienden, waardoor wij dus ook niet meer aanwezig konden zijn op die neven en nichtendag. En aangezien er nog meer neven en nichten waren afgehaakt, bleef er een kleine groep over. Ik was ervanuit gegaan dat zij de datum zouden uitstellen, dus heb ik meteen gemaild dat wij de 20ste juni al bezet waren en 27 juni ook. En hier gaat het helemaal fout wanneer ik mijn mail eindig met:

dat ik het erg jammer vond, want het leek mij erg leuk om een dag door te brengen met de BIOLOGISCHE familie van manlief. Dit had ik nooit moeten schrijven. Maar het kwam wel uit mijn hart.

We zijn vorige jaar ook niet geweest en ik ken zijn familie eigenlijk niet. Ik heb ze maar een keer bij een crematie gezien. Mijn zoontje kent zijn neefjes en nichtjes aan vaderskant ook niet. En omdat ik erg veel waarde hecht aan familie, houdt mij dat soms wel bezig.
De enige biologischefamilie die wij zien, zijn vader en zus van manlief. En af en toe broers en zussen van schoonvader, meer niet.
Voor de rest met kerst e.d. zijn het de stiefzussen, daar de kinderen van en daar ook weer de kinderen van. hoop dat ik duidelijk ben.

En om eerlijk te zijn zie ik ze wel als familie van mijn man, maar voel ik me geen tante en zie ik die kleintjes niet als neefjes van mij of van mijn zoontje.
Ik weet niet waarom, ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat we elkaar zelden zien. Daarnaast vraag ik mij vaak af of de neefjes van mijn zoontje aan vaderskant op hem lijken, van dezelfde dingen houden etc.. i dont know ik hecht daar gewoon heel veel waarde aan. Daarnaast valt het mij op mijn zoontje achtergesteld word, vooral door haar. En ze bellen nooit om te vragen hoe het met de kleine man gaat, foto’s waar hij alleen op staat staan nergens in huis, wel van haar over kleinkinderen.

De laatste keer dat ik daar was en langs een collage liep in de keuken, zag ik dat mijn zoontje uit een foto was verwijdert, waar hij samen met haar (stiefoma) en zijn opa op stond. Zij zelf waren nog wel zichtbaar en tussen hun in (waar mijn zoontje dus eerst zat) zag ik een foto van haar, mijn man en zijn vader. Ook op deze foto ben ik eruit geknipt. Dit kwetste mij heel erg, het feit dat mijn zoontje er niet mag staan. Want zo voelt het dan. Dit is niet de eerste keer dat ze dit doet.

Om terug te komen op mijn verhaal, het was giga dom van mij om over biologische familie te spreken. Twee dagen geleden heeft manlief gebeld naar huis, hij wilde laten weten dat we merken dat er iets aan de hand is, omdat ze weer eens erg afstandelijk zijn. Wij waren in de veronderstelling dat dit te maken had met de 20ste.
Maar ineens begon stiefmoeder over mijn mail naar de neven en nichten van manlief. Het schijnt dat de zus van manlief erg overstuur was geraakt en huilend naar haar was gegaan. Alleen omdat ik had geschreven dat het mij leuk leek om eens een keer een dag door te brengen met biofam van manlief.
ik ben hier zelf erg van geschrokken, omdat ik dit uit het hart had geschreven en volledig in onschuld.

Als ik had geweten dat dit haar zo zou raken, dan had ik dat nooit gezegd. Ik snapte haar beweging ook niet. Juist omdat het ook haar biologische familie is. Ik snapte niet waarom zij het nodig vond om daarmee naar haar stiefmoeder nota bene te gaan om haar dit te vertellen en dan ook nog overstuur. Ik was vooral boos op haar omdat zij niet naar mij is gekomen, om mij te laten weten dat ik dat niet zo had moeten schrijven.

Mijn man heeft voorgesteld om met z’n allen te gaan praten over de ellende die nu speelt. Ik vind het een goed idee, maar ik merk ook dat ik een beetje klaar ben met zijn familie en alle onnodige problemen die veroorzaakt worden.. Het groter maken van dingen die gezegd of geschreven worden.. Ook het continue controle op facebook. Wat je wel en niet post. Je moet continu uitkijken met wat je zegt. En ja natuurlijk hetgene wat mij het meest raakt. Hoe er omgegaan wordt met foto’s van mijn zoontje. Op de omslagfoto van stiefoma enkel de foto van de tweeling en hun neefje (kinderen van haar kleindochters) en mijn zoontje staat daar niet bij terwijl zij wel door hem oma genoemd wordt. Het doet me heel veel verdriet en maakt me vooral boos. Hierdoor ook veel spanning met mijn man.

Ik ben er zoo klaar mee.

 

\

Dank je wel voor je lieve reactie.

Ik snap het, het is ook een heel verhaal en er speelt meer..
Waardoor ik zelfs overweeg om ze geen geboortekaart te sturen.
Maar aan de andere kant, kan ik het niet maken tegenover mijn man.

Ik weet alleen dat als ik ermee bezig ben veel last heb van een harde buik, veel stres ervaar en soms de neiging heb om te kappen met mijn man (niet perse om zijn familie) maar ook om andere dingen die er zo nu en dan spelen.

 

Wat betreft Facebook, ik had het ook gedaan.maar na alles was ik er klaar mee en heb ze 1 voor 1 geblokkeerd.

 

Het is een beetje ingewikkeld allemaal. De moeder van mijn partner is al 25 jaar geleden gestorven. Ik heb haar nooit gekend. Ik weet dus niet beter dan dat mijn schoonmoeder en haar familie, degene zijn die we zien, daarnaast wel de Zus van mijn man.

Vanaf het begin dat mijn man en ik weer bij elkaar kwamen (we zijn een tijd uit elkaar geweest) hebben we ons zoontje geleerd haar oma te noemen. Het is inderdaad erg dubbel, omdat mijn man haar nooit echt wilde accepteren, omdat zij ooit de beste vriendin was van zijn moeder. Vanaf het moment dat we zijn samen gaan wonen is hij wat meer naar zijn familie gaan trekken, omdat ik erg veel waarde hecht aan familiebanden.

Ik heb ook nooit een onderscheid willen maken want zij zijn nu ook familie. Maar als ik zie hoe ze omgaat met mijn zoontje (als oma zijnde) want mijn zoontje weet niet beter dan dat zij zijn oma is, dan kwetst mij dat. Niet zozeer voor mezelf

Daarnaast wil ik niets liever dan laten weten aan hun hoe ik erover denk. Maar mijn man staat hier anders in. Ik wil niet dat er conflict ontstaat tussen hem en zijn familie. Daarmee bedoel ik een conflict waardoor hij zijn familie niet meer gewoon kan zien en kan spreken.

Ik ben het ook eens met dat een oma de titel moet verdienen en dat heb ik hem ook gezegd. Je kunt je voorstellen dat het erg veel pijn doet wanneer je merkt dat je zoontje niet voor vol wordt gezien! Ik denk dat dat mijn grootste frustratie is.

Terwijl zij wel aangeven van hem te houden.
Weet je het is erg moeilijk uit te leggen hoe die processen gaan. Waardoor ik denk zoals ik denk... Ik leg de schuld niet bij een ander. Het is meer de manier waarop dingen gaan waardoor je anders tegen dingen gaat aankijken.